Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Het gebeurt niet vaak dat we bij Golfers Magazine lezerspost krijgen, vooral niet als deze ook nog eens netjes op de redactie wordt bezorgd. In een tijd waarin online grieven niet meer dan een enkele muisklik weg zijn, is het schrijven van een brief, het printen, in een envelop doen om vervolgens naar de brievenbus te lopen meestal voldoende reden om er toch maar van af te zien.
Vandaag is rood, zong Marco Borsato eind jaren negentig, waarna hij in het refrein al het moois dat aan ‘RGB 255,0,0’ wordt toegeschreven bezingt. Net als de gewezen ideale schoonzoon lijkt de kleur echter gecanceld te worden. Vooral als deze de pech heeft gebruikt te zijn voor het maken van een broek. De rode broek als symbool van het oude golf, als iets om je tegen af te zetten op weg naar nieuwe beeldvorming. Wie had dat ooit kunnen bedenken? Ik niet, de Nederlandse Golf Federatie wel.
Onverwacht kwam zijn overlijden niet. De altijd goedlachse Charles was al langere tijd ernstig ziek en wist zich al een tijdje uitbehandeld. ‘Het is wat het is’, zei hij nog op Sluispolder waar hij voor het laatst op de startlijst stond. Met zijn overlijden slaat Charles Taylor een groot gat in de NVGJ.
En ineens was de golfoorlog voorbij. Zomaar, op een dinsdagmiddag en als een donderslag bij heldere hemel kregen de Saudi’s wat ze wilden. Een nog steviger vinger in de golfpap op nagenoeg alle circuits wereldwijd. De aangekondigde fusie mag misschien het einde van LIV Golf inluiden, de rol van het Public Investment Fund van Saudi-Arabië wordt alleen maar groter.
Een oud-collega vroeg me ooit, waarschijnlijk omdat ik weer eens wat liep te neuriën of omdat de radio wat hard stond, of er wel eens een minuut voorbij ging dat ik niet naar muziek luisterde of een deuntje in mijn hoofd had. Het antwoord op die vraag was simpel. Nee. Nooit. Al heb ik lang niet altijd de keuze wélk wijsje er in mijn hoofd zit. Een op hol geslagen juxebox(externe link). Daar vergelijk ik mijn hoofd wel eens mee. Liedjes komen en gaan en vaak is er maar een half woord nodig om een nieuw plaatje in mijn hoofd te starten.
Hij wist heel goed welke indruk hij op mensen kon maken. Als hij het ergens niet mee eens was dan hoorde je dat en als hij je niet moest deed hij ook geen enkele poging dat te verbloemen. ‘Het is toch zo?’ Ik hoor het hem zo zeggen. Daarnaast was er vooral ook binnen de vereniging (daarbuiten misschien zelfs wel!) geen mens die zo hartgrondig op alles en iedereen kon mopperen als Poppe de Boer. Zó hartgrondig zelfs dat het woord mopperen binnen de NVGJ vervangen werd door het woord popperen.
Half februari kwam eindelijk de lang verwachte Netflixserie Full Swing op tv. Maanden keek ik er naar uit, maar slechts enkele uren na het verschijnen van aflevering 1 kon het wachten op het nieuwe seizoen alweer beginnen. In nauwelijks acht uur tijd joeg ik alle afleveringen erdoor. Alsof je in één keer een familiezak drop wegsnoept. Lekker, maar een beetje misselijk word je er wel van.
Even geen golf. Heerlijk. Hoewel het nog wel eens op ongeloof stuit als ik zeg dat ik het zalig vind om soms een tijdje níet met golf bezig te zijn, zette ik me begin januari, na net iets meer dan een week zonder, met een kleine zucht weer achter de laptop. De clubs moeten nog even wachten, maar de Tours en deadlines doen dat niet.
Met vrienden op golfreis, veel mooier wordt het niet. Ook niet als je beroepshalve meerdere keren per jaar je koffer staat in te pakken. Met een kladblok of met vrienden, het is net even anders.