Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
Lieve Randstedelijke collega-golfers, Jullie hebben het weer geflikt. Je hebt je auto volgegooid met premium benzine, Google Maps op ‘no toll roads’ gezet, en bent met knikkende knieën de A10 afgereden. Richting... *Drenthe*. Drenthe, dames en heren. Land van Bartje. Van hunebedden. Van stilte. Van mensen die “môh” zeggen als begroeting. En jullie gaan er naartoe. *Voor een Major nog wel.* Wat een helden. Wat een lef. Wat een sociale experimenten. Want geef toe: zodra je de ring uit rijdt, krijg je het al benauwd. De weg wordt tweebaans. De koffietentjes verdwijnen. Geen Marqt meer, geen Yusu, geen matcha met havermelk. Alleen een tankstation met kroketten en een lokale bakker die gewoon ‘brood’ verkoopt. *Wit of bruin.* En dat zonder QR-code. En dan: Aalden. Waar? Ja, *Aalden*. Gelpenberg. Een prachtige baan, verstopt tussen de bomen, ver weg van het geluid van trams en pratende mensen met designbrillen. Hier hoor je vogels. En stilte. En af en toe een kreet van een Randstedeling die net ontdekte dat Drenthe géén provincie van Duitsland is. Toch komen jullie. Achtentwintig man sterk. Dat is fors meer dan de zestien van vorig jaar. Maar ja, dat was geen Major hè. Dat was gewoon een *toernooitje*. Iets wat je in je agenda zet tussen het ophalen van je kind en de wijnproeverij in de Jordaan. Maar nu – nu is het serieus. Nu is het *de Major*. En dus durf je ineens wel Drenthe in. Vooruit dan. Welkom. Laat je verrassen. Niet door de keuken (Bartje bidt nog steeds niet voor bruune bonen), maar door de ruimte. De rust. En een baan waar je niet telkens hoeft te bukken voor een verdwaalde bakfiets. Tot vrijdag. Zet de navigatie maar vast klaar. En vergeet je oplader niet. Hier doen ze aan stopcontacten. *Met stekkers.* Anton Kuijntjes – geboren beneden de rivieren, maar boven iedere Randstedelijke paniekgrens
Wat een avond! Wat een avond! Fred die ging slapen, Martijn die zes holes miste, en de rest van ons schreeuwend naar de tv terwijl Rory eindelijk dat jasje pakte. Tranen, gifjes, slapeloosheid. En een groepsapp die geschiedenis schreef.
Ik ben er klaar voor. Tenminste, alle voorbereidingen zijn gedaan: diverse handschoen, check. Genoeg ballen, check. Pins, check. Pitchfork, check. Golfhorloge, check. Vier seizoenen kleding in de auto, check. Nog wel even de clubjes poetsen. En nieuwe golfschoenen bestellen, want deze robuuste Stuburts zitten wel heerlijk, maar overal waar naden zijn laten die inmiddels los. Nu ben ik mij wat minder bewust van wat wij ‘in voorraad’ hebben dan mijn echtgenote. Tenzij het om de wijnkast gaat. ,,Nieuwe schoenen bestellen'', vraagt zij verbaasd. ,,Heb je al eens in de garage gekeken. Je hebt nog twee paar nieuwe. In de doos, nooit uitgepakt'', klinkt het vol onbegrip. Hè, nieuwe schoenen? Welnee, of toch. Twee dozen van Duca del Cosma. Ja, uitverkoopjes, die kon ik echt niet laten staan. De situatie vraagt om een licht charmeoffensief. Zal ik meteen maar even het schoenenrek opruimen, stel ik zeer toeschietelijk voor. ,,Zal mij niet verbazen als daar ook nog nieuwe schoenen staan.'' Kom op! Ik verzamel geen schoenen, ik loop er alleen maar op. Het opruimen van het muurhoge schoenenrek blijkt een harde confrontatie met mijzelf. Op ooghoogte vind ik direct de vaker gebruikte, oude schoenen. Wat meer onderop blinken nog andere schoenen. Callaway? Zitten die ook in de schoenen, vraag ik quasi nonchalant. Wel een beetje slordig. Nog eens drie paar golfschoenen; nieuw. Wit met rode en zwarte bies, geheel zwart en een paar klassiek bruin met krokodillenprint. Maar, ik gooi ook zes paar oude schoenen weg, probeer ik nog. Dat is niet voor niets, want niet wetend dat de garage een verkapte golfschoenensale is, had ik al een nieuw paar besteld. Hey Dée, werk jij morgen thuis? ,,Ja, hoezo?'' Nou, het kan zijn dat er een pakje voor mij wordt bezorgd en ik heb de hele dag afspraken buitenshuis, probeer ik zo gewoon mogelijk. Dat heeft ze meteen door. ,,Een pakje? Je gaat mij toch niet vertellen dat je nieuwe golfschoenen hebt besteld'' vraagt ze hoofdschuddend. Nou ja, ik wist dus niet dat ik ergens nog een paar nieuwe schoenen had staan. Dat was voor ik ging opruimen, anders had ik dat nóóit gedaan, natuurlijk. Weer een zucht, gecombineerd met een meewarige blik. Ik denk dat het maandag de zwarte Callaway's worden; spikeless. Ik blijk ook zwarte golfschoenen te hebben mét spikes... Wist ik ook niet... Ronald Massaut
Net als je denkt dat je weet wat je aan het doen bent, ben je het ineens helemaal kwijt.
Wijs niet op de verschillen maar op de overeenkomsten. De liefde voor golf.
Darius van Driel wint het Magical Kenya Open en zoals dat hoort levert dat hem een winnaarsblogje op.
Nee, ik doe niet aan goede voornemens, die sneuvelen in de regel toch voor de lente daar is. Ook als je her verpakt in het veel actievere woord 'doelen'. Als je niet aan de slag gaat komt er noch van doelen noch van goede voornemens veel terecht.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Het gebeurt niet vaak dat we bij Golfers Magazine lezerspost krijgen, vooral niet als deze ook nog eens netjes op de redactie wordt bezorgd. In een tijd waarin online grieven niet meer dan een enkele muisklik weg zijn, is het schrijven van een brief, het printen, in een envelop doen om vervolgens naar de brievenbus te lopen meestal voldoende reden om er toch maar van af te zien.