Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
26.01.2024
Zal je altijd zien. Leg je net omstandig uit waarom je geen golfdoelen meer stelt, lees je het door Nando Boers geschreven boek 'Het Plan' waarin de wielerploeg van Jumbo-Visma een paar jaar op de voet wordt gevolgd. Om het boek in één zin samen te vatten: over hoe je met een uitgewerkt plan heel ver kan komen.
Het woord minutieus werd door de leidinggevenden van de geelzwartebrigade geherdefinieerd. Elke gram voedsel, elke druppel drinken, elk uurtje op de fiets, niets wordt aan het toeval overgelaten. Wie niet mee wil, of mee kan, in het op het oog ijzeren regime, valt af. Het doel is voor de ploegleiding van meet af aan duidelijk: de beste ploeg ter wereld worden, de grote rondes winnen. Niet omdat het kwartje toevallig jouw kant op valt, maar omdat je niets, maar dan ook niets, aan het toeval over hebt gelaten. Voormalig Sanoma collega Richard Plugge ging daarbij en daarvoor niet over één nacht ijs. Voordat Jonas Vingegaard in 2022 de Tour de France won was elk detail tegen het licht gehouden, elk schroefje – soms letterlijk – nog eens bijgevijld en aangedraaid. Alles om dat doel te bereiken. De beste worden.
Tijdens het lezen van het boek dacht ik het ene moment: 'moet ik niet toch een duidelijk doel stellen voor mijn golfspel?' om het andere moment weer te verwerpen. Ik ken mezelf tenslotte. Doelen stellen, ambitieuze doelen zeker, heeft alleen zin als je bereid bent de prijs te betalen. How bad do you want it. Enorm inspirerend, maar toch... ik ken mezelf. Zó graag nu ook weer niet. En toch herkende ik wel degelijk ook wat. De microdoelen. Een langetermijndoel mag dan ontbreken, een gameplan is er vaak wel. Of het nu gaat over de ronde of over de hole, zomaar 'staan en slaan' draagt niet bij aan het binnenbrengen van een goede score.
Bij 'zomaar' een zomeravondrondje kan het niet veel kwaad, maar bij het spelen van een wedstrijd of een serieuze trainingsronde, helpt het wel degelijk als je een beetje bedacht hebt wat je gaat doen. Voor de hele ronde - vandaag ga ik oefenen op X - voor specifieke holes of op de hole waar je op dat moment staat. Zo kan het plan zijn om de driver alleen op hole vijf, negen en vijftien uit de tas te pakken. Maar het plan kan ook zijn om juist op hole dertien, ondanks de lengte, de driver níet te pakken om zodoende een betere slag naar de green over te houden. Ook dat is onderdeel van het maken van een plan op de tee. 'Daar ergens' is geen doel voor je bal, ook niet voor je hersens, 'de linkerhelft van de fairway' weer wel. De bal voor je tweede slag zo ver mogelijk slaan om dan een zo kort mogelijke slag over te houden is misschien een idee, maar is het ook een goed idee? Is het niet verstandiger om een ligging over te houden waarbij je een volle club overhoudt, een slag die je vaker oefent in elk geval? Waar wil je wel zijn, waar vooral niet?
Topgolfers en hun caddie vergelijken golfen ook wel eens met schaken waarbij de baan wordt opgedeeld in kleine partjes, nauwkeurig te benaderen volgens een vooraf bedacht plan. Zelfs de mannen die schijnbaar niets anders doen dan de bal zo ver mogelijk beuken om daarna met een wedge te proberen de green te halen, doen dat met een gedachte. Waar kan ik de fairway het beste missen? Wat is de beste hoek naar de green? Val ik de vlag aan of speel ik conservatief?
Schaken kan ik niet, meerdere stappen vooruitdenken blijft lastig, maar één zet vooruit denken gaat meestal nog wel. In elk geval tot de drive waar ik zo goed over nagedacht had links de baan uit vliegt. Detail: je plan kan nog zo goed zijn, zonder goede uitvoering schiet je er niet veel mee op. Maar dat is een probleem voor een andere keer. Het plan was er in elk geval.
Recent maakte ons lid Pamela Sturhoofd de documentaire Patatje Oorlog over twee Nederlandse mannen – Franky en Coen – die afreizen naar de frontlinies in Oekraïne om daar letterlijk troost en voedsel te brengen in de vorm van patat. Met hun snackkar en eindeloze veerkracht helpen ze vluchtelingen en achtergebleven ouderen in zwaar getroffen gebieden, en runnen inmiddels zelfs een opvanghuis in Dnipro. Een verhaal over medemenselijkheid, absurditeit en hoop – in oorlogstijd.
Ons lid John Dekker was afgelopen week op bezoek bij onze gewaardeerde sponsor Heleen Sonnenberg om wat flessen op te halen voor onze vereniging. Heleen zit niet stil in ieder geval. Onder de naam Chateau Sonnenberg (opgericht 2021) importeert ze wijn, ze verkoopt damesmode en samen met haar man Paul bestiert ze ook nog een makelaardij. En dat allemaal sinds 2019 in Den Haag. Onder de paraplu van Weduwe Joustra verzorgde Heleen, die de NVGJ nog altijd een warm hart toedraagt, jarenlang het Kostertje. Kijk ook eens op haar website!
Surprise ... We gaan naar Spanje en je partner mag mee! Vier dagen, vijf sterren-hotel in Denia aan de 27-holes golfbaan van La Sella met alles erop en eraan. Lang weekend genieten van deze luxe golfvakantie. Drie rondes op twee schitterende banen, La Sella en La Galiana. Ontbijt en diner, de laatste inclusief drankjes. Vervoer in Spanje is geregeld. Vliegen vanaf drie luchthavens in Nederland en je neemt gemakkelijk je eigen golfclubs mee. Alleen nog even Christa bellen of mailen dat je graag mee gaat. En of je alleen gaat of met je partner. Zo je wil regelt Fairway Golftravel ook je vliegtickets. Al is de locatie nu bekend, het blijft een surprise-reis want er staat je een aangename verrassing te wachten. Van vrijdag 21 t/m maandag 24 november is de NVGJ in Spanje voor een vierdaags verblijf op het Denia Marriot la Sella golfresort, gelegen tussen Valencia en Alicante. Het 5-sterren hotel biedt alle denkbare luxe en ontspanning. De hele dag gegolfd, kun je daarna chillen in de spa met sauna, stoombad of jacuzzi. Er is ook een beautycenter met verschillende schoonheidsbehandelingen. Anders neem je samen met je flightgenoten een drankje in het clubhuis of in een van de bars in het golfhotel. Bij het diner zijn de drankjes inbegrepen. De kamers van Denia Marriot zijn echt ruim en smaakvol ingericht met terras en voorzien van satelliet-tv. Stel dat er in het weekend een golfwedstrijd is. Golfen doen wij zelf op twee banen; de eigen la Sella golfbaan en de schitterende tourbaan La Galiana op een klein uurtje rijden van het hotel. Vervoer is geregeld. La Sella is een uitdagende baan, mede ontworpen door Jose Maria Olazabal. Het is een volgroeide baan (1991) van gemiddelde lengte, licht glooiend en bosrijk. De fairways worden omringd door sinaasappel- en pijnbomen met een imposante bergketen als achtergrond. We spelen daar zaterdag en maandag. Voor alle golfers is alvast een handtrolley geboekt. Een touringcar brengt ons zondag via de kust en door een schitterend berglandschap tot vlakbij Valencia naar La Galiana Campo de Golf (2011). La Galiana is een tourbaan, eerder gekozen tot 'best choice'. Voor de spelers zijn buggy's gereserveerd, want 'lopen is bijna niet te doen. Er is geen meter vlak', zegt Christa van Fairway Golftravel. Ze is er zelf geweest. Ook het Marriot hotel bij Denia (10 minuutjes met de auto) kent ze goed: ,,Echt perfect.'' De recensies op booking.com zijn eveneens lovend; eindcijfer 9.0. Wil je mee, wat moet je doen? Bel Christa om je aan te melden of stel je vragen. Stuur vervolgens ter bevestiging een e-mail met je wensen en of het reisbureau ook je vlucht moet regelen. Zo ja, vanaf welk vliegveld. De richtprijzen (laatste kolom), aankomst- en vertrektijden staan op de flyer. De bijzondere 4-daagse NVGJ-surprisereis is uit te breiden naar een langer of aangepast verblijf verblijf en met eigen vervoer. Op basis van je wensen maakt Fairway Golftravel een offerte. Oh ja, denk ook even aan een passende reisverzekering. Kan trouwens ook via Christa.
'Unforced errors’ in de polder Op woensdag 16 april mocht ik aantreden tegen Andy Houtkamp op zijn thuisbaan Dronten (zijn homecourse, maar in dit geval wel heel letterlijk want Andy woont aan de baan). We waren beiden nog moe van de afgelopen sportzondag met de Formule 1 in Bahrein, de marathon van Rotterdam én die van Parijs, de wielerklassieker Parijs-Roubaix en als ultieme finale de Masters in Augusta. Een latertje dus. Onder toeziend oog van Milanda Koopman, vrouw van maar nog belangrijker: gewaardeerd sponsor van de NVGJ, gingen we zonder al te veel voorbereidingen de baan in. Ik kreeg door mijn veel hogere handicap 6 slagen extra en die gingen we later terugzien. Het wedstrijdverloop is voor diegene die er niet bij was, niet erg interessant, maar dat ik op hole 1 na slag 1 mijn bal in het grasveld niet kon vinden was een ‘major setback’ (met name voor mijn humeur). Desondanks stond ik bij de turn 2 up. Speelde ik dan veel beter dan Andy? Welnee, maar ik maakte nauwelijks fouten terwijl Andy, die sowieso aanvallender speelt, een stuk of wat ballen net in de struiken sloeg en daarmee punten verloor. Dat zijn, in tennistermen, ‘unforced errors’. Ik heb die term nooit begrepen want fouten zijn toch altijd ‘onnodig’? Nou ja, uiteindelijk was het na hole 14 voor mij 6 up, 4 to go. En die 6 punten was precies het verschil na handicapverrekening….trek zelf uw conclusie. Bij de nazit met Milanda en Andy nog gefilosofeerd over de vraag waarom het lijkt alsof ‘charity’ toernooien tegenwoordig minder makkelijk bezocht lijken en natuurlijk wat sterke verhalen opgedist over de vele buitenlandse sport en marketing-tripjes van ons beiden (en over markante mensen uit ons verleden, zoals de handige ritselaar Harry de Haas, de bordenkoning van Amstelveen). De Golfresidentie Dronten wordt overigens het toneel van de Open NK voor journalisten in juni en voor die tijd komt er nog een interview met Milanda de sponsor van die wedstrijd. En uiteraard ga ik ook dan weer proberen van Andy te winnen….met of zonder onnodige fouten!
Op het programma stond de matchplay wedstrijd tussen Harald Taylor en Jan van Galen op de Amsteldijkse Golfbaan. Geen harde wind of regen, no excuses derhalve op een slechte openingsscore. Ziehier, Jan kwam als een hazewindhond uit de startblokken en stond binnen no time 2 up. De Amsteldijkse lag er schitterend bij op deze qua weer, rustige dag. Dus de mouwen even opgestroopt en in de handjes gekwat, resulterend in een kleine wederopstanding van Taylor en een gelijke stand na 9 holes. De tweede 9 begonnen spannend, er werd nek aan nek maar fair gestreden. Na een sterke tussensprint was het echter op de 15-de hole 3 up met 3 te gaan voor Taylor. Nadat Jan de 16-de hole in winst had omgezet en de eindsprint had ingezet, werd het opnieuw spannend. Op de 17-de had Jan de kans om opnieuw de hole te winnen. Echter z'n putt raakte de rand van de hole, maar viel er niet in. End of game, 2 up, one to go voor Taylor. Uiteraard toch nog even de 18de gespeeld. De druk was er duidelijk af bij Jan, want hij sloeg daar een birdie. Chapeau Jan, karakter!
Wat een avond! Wat een avond! Fred die ging slapen, Martijn die zes holes miste, en de rest van ons schreeuwend naar de tv terwijl Rory eindelijk dat jasje pakte. Tranen, gifjes, slapeloosheid. En een groepsapp die geschiedenis schreef.