John Dekker is een oplichter. Ja, wel de schattigste, liefste en leukste oplichter van de NVGJ, maar toch. Vertrouw ‘m niet, die sluwe vos uit Pijnacker. Hij gebruikt verschillende tactieken voor zijn opponentenondermijning. De verhalen zijn altijd prachtig en ontwapenend. Uiteraard had hij tegen zijn vrouw gezegd dat hij wel weer snel zou terug zijn vandaag. ‘Want jij bent zo goed dat we na een hole of tien wel klaar zijn…’

Er zijn mensen die vinden dat je met een verslag van minder dan drieduizend woorden je spreekwoordelijke snor drukt. Ik word altijd wat recalcitrant van dit soort meningen. Ze gaan uit van het gegeven dat iedereen maar tijd kan (of wil) vrijmaken om zo’n half boek bij elkaar te rammelen. En misschien nog wel belangrijker: van de aanname dat het lezerspubliek altijd zin heeft om zich door zo’n schier eindeloos stuk proza heen te werken.

Voordat ik aan dit verslag begin, klik ik eerst nog even naar de NVGJ-website. Ik las de berichten m.b.t. het overlijden van Meinard en denk: wat liggen tragiek en schoonheid toch dichtbij bij elkaar. Je speelt op een maandag misschien wel je beste golfwedstrijd ooit, om vervolgens diezelfde nacht in je slaap te overlijden. Mag je dan spreken over een mooie manier van dood gaan? En bestaat zoiets eigenlijk? Een buitenstaander kan het misschien zo zien, voor de familie voelt het hoe dan ook anders.