Donkersloot vs Wollring 2 up
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!
Het Open NK voor journalisten op 13 juni dit jaar wordt gesponsord door Viazorgcoach van sponsor Milanda Koopman. Daar zijn diverse redenen voor. In de eerste plaats natuurlijk het gegeven dat Milanda met haar echtgenoot Andy (waarover later meer) aan de baan woont! Een heuse homecourse. Maar belangrijker, ook haar succesvolle bedrijf ViaZorgcoach is in Dronten gevestigd. Wat is dat voor bedrijf? Om dat te begrijpen moeten we even terug in de tijd.
Ons nieuwste lid, Jan Lammers, was afgelopen week op het KLM Open een van de uitdagers van de professionals. Op de elfde hole, die speciaal voor het KLM Open is ingekost van een par 4 voor de leden, naar een echte stadionhole par 3, komen traditiegetrouw amateurs in actie tegen de professionals. Jan Lammers was één van hen en wist zijn bal dichterbij de hole te krijgen dan maar liefst drie van de beste spelers van Europa.
Voor zes van onze leden is dit de mooiste werkweek van het jaar. Martijn Paehlig, Eric Korver, Igor Bennik, Anton Kuijntjes, Andy Houtkamp en Marcel Maijer vormen deze week het team van KLM Open Radio. Onder de bezielende leiding van Robbert Meeder – nog altijd lid van de NVGJ, al laat hij zich zelden zien – doen zij vier dagen lang live verslag van het mooiste golftoernooi van Nederland. Met een microfoon aan de mond en een zender in de rugtas lopen zij mee met de beste spelers van Europa. Van binnen de touwen brengen ze alles wat het KLM Open zo bijzonder maakt rechtstreeks naar de luisteraar: briljante ballen, pijnlijke missers, spannende ontknopingen en scherpe observaties. Golf, zoals je het anders nooit hoort. KLM Open Radio is te beluisteren via de app KLM Open. Stem af en luister mee naar het ongefilterde enthousiasme van een stel vakidioten die zich vier dagen lang in hun natuurlijke habitat bevinden.
Luijer vs Dekker Op maandag 2 juni mocht ik aantreden tegen oudgediende John Dekker, op zijn thuisbaan Delfland. Een spannend, messcherp wedstrijdverslag zal dit helaas niet worden. Enerzijds omdat, wanneer een fotograaf tegen een regisseur speelt, er geen groot schrijver in de baan staat. Anderzijds is golf nu eenmaal een sport waarin je soms dagen hebt dat alles lukt — en dagen waarop helemaal niets wil lukken. Vandaag was zo’n dag waarop bij mij (Peter) alles lukte, en bij John helaas weinig. Na vier holes stond ik al 4 up. John kwam daarna beter in zijn ritme, maar na negen holes was het verschil toch opgelopen tot 5 up. Na de turn was het snel beslist: 7&6. Wat deze ronde extra bijzonder maakte, was dat ik via de Feyenoord ballmarker van John er al snel achter kwam dat we allebei die-hard Feyenoord-fans zijn. Die gedeelde passie voor onze club uit Rotterdam-Zuid zorgde voor een directe klik en maakte het samenzijn op de baan nog gezelliger. Maar wat mij betreft was het hoogtepunt van deze heerlijke dag John met al zijn verhalen. Je verveelt je geen moment op de baan. Eigenlijk is het jammer dat een ronde maar 18 holes duurt — je zou met gemak nóg 18 holes naar zijn verhalen kunnen luisteren. Hopelijk vindt John snel weer zijn vorm terug en zien we hem binnenkort weer stralend over de fairways gaan. Voor mij is het nu op naar ronde 3.
Het clubmotto "Bezorg elkaar een mooie dag" werd op deze Hemelvaartsdag wel héél letterlijk genomen tijdens de match play tussen Bjorn Remmerswaal en Peter Keijzer. Vanaf de eerste tee was het duidelijk: dit zou een sportieve strijd worden, met scherp spel, concentratie én een flinke dosis wederzijds respect. The Dutch – Waar zelfs het weer z'n pet voor afneemt De hemel zelf leek ons een goddelijke ervaring te willen schenken op The Dutch. Regen, zon, wind, en weer regen – het enige écht Nederlandse aan deze dag was het weer. Maar zelfs dat hield niemand tegen. Alsof de weergoden zelf meespeelden, vlogen de drives strak over de fairways en rolden de puts met flair de cup in. Wat een inspirerende baan in een heerlijke riante natuur. Zelfs met vier seizoenen in één ronde bleef de sfeer top – en het spel nog beter. Want laten we eerlijk zijn: als je op The Dutch speelt, krijg je geen slecht weer, alleen extra uitdaging. We begonnen in balans. Bjorn wist de eerste negen nipt met 1 up af te sluiten, maar ik kon nog gelijkkomen. Tot hole 12. Vanaf dat moment ging Bjorn 'in de zone'. Rustig, vriendelijk, bijna Zen, legde hij mij onderweg nog uit hoe je de baan het best speelt – om ondertussen elke drive recht en ver te slaan, zijn approaches perfect te plaatsen en zijn puts met overtuiging te hole'n. Zelf worstelde ik vooral met mijn afslagen, en de oplopende druk hielp niet mee. Op hole 15 viel het doek definitief: met een solide par stelde Bjorn zijn 4&3 overwinning veilig. Het was een sportieve, feestelijke dag op een werkelijk goddelijke baan – eentje om niet te vergeten.
In de aanloop naar mijn match tegen Foeke besloot ik mezelf wat extra wedstrijdritme kado te doen. Dus hup, meedoen met een paar NVGJ-wedstrijden: Texel, Wilnis, Welderen. Elke keer als Foeke ook van de partij was, kegelde hij er stabiel 36 punten uit alsof het niks was. En ik? Laten we zeggen dat ik mezelf had teruggevonden in de categorie "roeien met de riemen die je niet hebt" – ergens in de twintigers qua score. Tja, wat is er nou nieuw in golf? Maar hé, matchplay is een ander spel, sprak ik mezelf dapper toe. Even een paar keer naar de drivingrange – ballen meppen tot je arm trilt – en dan komt het vast wel goed. Toch? GC Houtrak was het strijdtoneel. Een club met een verleden vol glorie – Challenge Tour, WK voor militairen – en een heden waarin de fairways een beetje lijken op een Sahara Light-editie. Droogte helpt ook al niet mee. Maar goed, we kwamen voor de match, niet voor het gras. Ruim op tijd tref ik Foeke op de chippinggreen. We kennen elkaar van gezicht, maar dit was in gedachten het moment voor een officiële "hallo, ik ga zo verliezen"-introductie. En eerlijk is eerlijk: ik had meteen materiaaljaloezie. Die Japanse blinkende ijzers van hem? Die maken meer indruk dan een hole-in-one op je verjaardag. We mochten starten tussen de inloopcompetitie in. En daar begon de Foeketrein. Hole 1: par. Hole 2: par. Ik? Twee keer het bos in. Gelukkig had ik 5 slagen gekregen via de handicapverrekening, dus hoop was er nog. Op hole 3 – mijn strokehole – sloeg ik zowaar een drive voorbij die van Foeke. Jawel! Zijn tweede bal plonsde in het water, ik had uitzicht op de green. Maar ja, toen besloot mijn bal zich vast te graven onder de rand van de bunker alsof hij zich wilde verstoppen voor de werkelijkheid. Na een sloophamerslag kwam hij los, maar belandde in het midden van de bunker. De volgende slag ging zó perfect dat hij linea recta het bos in vloog. Resultaat: 3 down. Ai. Op hole 5 wist ik via een miraculeuze chip-in nog te halven (ja echt, publiek juichte – in mijn hoofd dan). Maar we gingen de turn in met 5 down. Volgens het boekje: kansloos. Maar opgeven is geen optie, dus we gingen door. Hole 10: gewonnen. Hoop! Hole 11: verloren. Hoop weer weg. En toen... hole 14: de "signature hole" van Houtrak. Een par 3 over water. Makkelijk zou je denken. 135 meter, meer niet. Maar nee hoor, we slaan allebei twee ballen het water in alsof we een viswedstrijd aan het houden zijn. Uiteindelijk win ik 'm met 7 tegen 8. Golf is gek. Hole 15: gehalveerd. En toen: dormie 3. Hole 16: allebei een par – en daarmee wint Foeke geheel terecht met 3 en 2. Dat het nog zo lang spannend bleef, mag een wonder heten. Het krachtsverschil was duidelijk groter dan de uitslag doet vermoeden. Maar hé, stijlvol verliezen is ook een vak. Na afloop speelden we gewoon gezellig de laatste twee holes uit, alsof het om niks ging. Drives vlogen alle kanten op – de stress was eraf, en dat was te merken. De 19e hole deelden we als echte kampioenen: met een Cornet van de tap in de hand, 'bruin fruit' op tafel, en verhalen over gedeelde kennissen en het Houtrak van weleer. Foeke, bedankt voor een topdag op de baan. Succes met je volgende match(es) – ik hoop dat ze geen chip-ins klaar hebben liggen!
Ondanks dat ik dacht geen zenuwen te hebben, voelde ik toch de verwachting die op mij rust. De man met handicap +1,1 — die is niet te verslaan. Nou, dat was het vandaag verre van. Handicap 11 was beter. Het was dan ook écht op het nippertje vandaag, maar daarover later meer. Na drie dagen trainingsstage in Spanje was ik er klaar voor: mijn eerste matchplaywedstrijd van het jaar, tegen Harald Taylor — een en al gezelligheid. Altijd toch een beetje spannend. Het klinkt simpel met mijn handicap, maar tegen iemand met een playing handicap van 31 moet je toch opeens uitkijken. Rond 10 uur arriveerden we ongeveer tegelijk op Golfclub De Hoge Kleij, mijn thuisbaan — en wat ligt de baan er mooi bij. In het nieuwe clubhuis drinken we een kopje koffie, en zoals het een Taylor betaamt, is het meteen gezellig. En zo gaan we het ook aanpakken vandaag. Al kletsend op weg naar de eerste teebox, en al kletsend komen we uit op hole 19. We spelen allebei van geel vandaag. Lang zat, dacht ik bij mezelf (ik kwam toch wat vermoeid terug uit Spanje). Lekker briesje, gezellig gezelschap, Hollandse luchten en een baan in topconditie — wat wil je nog meer om de week te beginnen? Ik kan in ieder geval niets bedenken. Nou ja, misschien iets beter golf. Op hole 1 kom ik goed weg en sta direct 1 up — dat gebeurt ook op hole 2. Altijd fijn om na twee holes 2 up te staan. De zenuwen konden een beetje zakken. Vervolgens verlies en win ik een paar holes, en staan we gelijk na hole 9. Met soms mooie en soms ook mwah slagen, zullen we maar zeggen (zeker voor mijn mindset, die vond dat het allemaal wel wat beter had gekund). Die trainingsstage in Spanje... tja, misschien was dat ene biertje in de Spaanse zon er toch één te veel. Vanaf hole 10 gaat het iets beter, maar ook Harald weet zijn clubs steeds beter te vinden. Het blijft spannend, maar ik weet toch snel nog wat holes te pakken en bij hole 15 sta ik 4 up. Pfff, dat was hard werken. Nu rustig naar huis brengen. Op hole 15 maakt Harald een prachtige birdie (de enige van de dag ;-)). Hole 16 verlies ik ook. Oei, even opletten nu. Gelukkig weet ik hole 17 met een par af te sluiten, en Harald met een 5 (persoonlijke par), waardoor ik uiteindelijk met 2&1 win. Pffff. Dat was close. Ik heb vandaag echt heerlijk buiten gewandeld, in een prachtige omgeving, en heb Harald goed leren kennen — en hij mij. Maar over golf kunnen we het vanuit mijn kant beter niet meer hebben. En vooral: chapeau aan Harald, die echt goede ballen weet te slaan. Als er een kans was om van mij te winnen, dan was het vandaag. Conclusie: die trainingsstages... die doen we niet meer. Of toch wel? Op naar ronde 2!