Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet.
De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen.
De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken.
Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden.
(Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil!
Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up.
Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in.
Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken.
Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden.
Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen.
Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort.
Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie.
Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern.
Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..."
Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting.
Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten.
Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg.
Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken.
Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan.
Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing.
De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken.
Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’
Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal.
We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’
We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’)
Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn.
Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden.
Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze.
Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek.
Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale.
Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.
Nee, zo wilde ik niet winnen. Maar tegelijkertijd schoot door mijn hoofd: stel nu dat ik straks verlies, dan sla ik mezelf voor mijn hoofd door mijn zojuist gemaakte gebaar.
Bij een stand van A/S op de par 4 vijftiende van Houtrak pakte Gerald zijn, op een kleine meter liggende, bal op in de veronderstelling dat hij de hole na mijn bogey verloren had. Hij kon immers alleen nog putten voor een dubbele bogey. 1Up met drie te gaan zou weliswaar een kleine voorsprong zijn, maar wel een waardevolle.
We waren nog niet van de green af toen we ons realiseerden dat Gerald hier echter zijn laatste van vier slagen kreeg en dus nog een kans had gehad de hole te halven. Wat nu? De hole op mijn naam schrijven? Zeggen dat we de hole alsnog deelden? Niet eerder maakte ik dit mee op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd. In de verwarring die er toch even was stelde ik hem voor de putt alsnog even te maken voor de halve. Een optie die in het spelregelboek natuurlijk niet voorkomt maar die wel paste bij de sfeer van de dag en het motto van onze club. En hoewel Gerald zei dat hij de putt eigenlijk zou moeten missen deelden we de hole waardoor de laatste drie holes de beslissing moesten brengen. Want nee, zo wil je niet winnen. Al helemaal niet na de mooie middag die we tot dat moment beleefden op Houtrak.
Wat scheelt het?
Nou om precies te zijn….. een paar cm.
Elke keer als de bal net langs het putje rolde, zeiden we… Wat scheelt het? Maar ik speelde tegen de beste putter waar ik ooit tegen heb gespeeld en ging het dus meer over weer een gemist puttje van mij, en niet over eentje van Louis.
Het was mooi spelen op Lauswolt. De thuisbaan van Louis heeft veel prachtige bomen en vergezichten en is ook alles wat Waterland niet is; breed. Helaas heeft het wel wat van die hele vervelende stekende zwarte beestjes. Normaal word ik nooit gestoken, maar nu wel. Door een dansje te maken om de stekers te vermijden, duurde mijn afslagen op enkele holes wel iets langer dan normaal. De muggenspray van Louis bracht gelukkig uitkomst. Ondanks de dansjes heb ik erg genoten van de baan.
Ik heb met bewondering staan kijken naar het putten van Louis. Louis was enige tijd geleden de Nederlands kampioen midget golf. Zal ik dan ook maar gaan midget golfen? Voor de rest hielden we elkaar goed in evenwicht. Louis up, Cara up, gelijk... Op de 15de stond Louis 2 up, maar ik won de 16 en 17e. Dus het ging om de laatste hole. En ja hoor… Wat scheelt het? Niet mijn best gespeelde hole, dus na alweer een prachtige putt van Louis kon ik hem feliciteren met de winst.
Na het diner bij de Jaski Open is de loting verricht voor de kwartfinales van de Mr. Glow Matchplaycompetitie om de Joop van der Fliertrofee van de NVGJ.
De volgende partijen kwamen hierbij uit de bus (enkele duels uit de achtste finales moeten nog worden afgewerkt):
Winnaarsronde:
Van Weel/ Veldman - Van Leeuwen
Wiesenhaan - Westhof
Paehlig/Van Daalen - Collet
Kuijntjes - Schouten
Verliezersronde:
Keijzer/ Sturhoofd - Barenbrug/ Bennik
Van de Rhoer - Massaut/ Mansoor
De Boer - De Jong
Verhoeven/ Brouwer - Houtkamp/ Remmerswaal
Veel regen - een buitje van een uur of zeven - heeft nauwelijks invloed gehad op het succes van de 14de Jaski Open en dit keer ook de Charles Taylor Memorial. Er werd goed gescoord, het diner was prima met uitstekende bediening en de toespraken waren geweldig. Bekijk de foto's en lees er alles over in het verslag van Ger Laan, die op de foto voor de gein zonnebrandcreme beschikbaar stelt aan Annette de Jong.
De dag na het echec van Oranje tegen de Engelsen had ik me bij aanvang van mijn matchplaywedstrijd al verzoend met een tweede teleurstelling. Immers: tegenstander Helène heeft een jaloersmakende handicap 7 en het was alweer heel wat weken geleden dat ik mijn handicap 12,7 had gespeeld. Helène had er geen bezwaar tegen om op mijn homecourse de Goyer te spelen en na uitgebreid telefonisch en app-overleg met haar coach (ja, het is net een prof) besloot ze vanaf de blauwe tees te slaan waardoor ik drie slagen meekreeg. Het weer was perfect, niet te warm, weinig wind en om ons heen dreigende wolken waartegen onze golfballen tijdens de vlucht fraai afstaken. En zie: het moet door het geweldig fijne gezelschap geweest zijn maar mijn drives waren net zo recht als die van Helène, putts vielen en zo ontspon zich een boeiend gevecht waar het verschil nooit meer dan 1 punt was. Op hole 15 stond ik op de tee met 1 up en het comfortabele gevoel dat ik op hole 17 nog een slag meekreeg. Dit kon niet meer misgaan. Was het overmoed, leeftijd, nonchalance? Ik weet het niet maar ik hookte uit het niets mijn drive links het water in – hole verloren, deed op 16 hetzelfde – hole verloren (tegen een fraaie birdie, god wat slaat ze ver en recht) en ook op 17 ging de drive linksaf. En zo kon ik Helène op de green van de 17de feliciteren met een verdiende overwinning maar – net als bij oranje – met het gevoel dat het ook anders had kunnen zijn. We gaan snel nog een rondje spelen!