Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
Terwijl op Texel tout journalistiek golfend Europa zich heeft verzameld voor de Nations Cup, hebben Peter Luijer en ik in de luwte onze finale van de matchplay gespeeld. In sommige van de verslagen op de site, ben je al 1000 woorden verder voordat het over golf gaat, en met de verkiezingen voor de deur, en brandhaarden over de hele wereld is er genoeg om over te schrijven. Maar dit gaat vooral over golf. Na een superspannende halve finale tegen de onverslaanbaar geachte Peter van W, ging ik met aardig wat zelfvertrouwen de finale tegen die andere Peter in. De laatste weken speelde ik vrij steady, en m’n hcp was ondertussen gezakt naar 11.8 (hopelijk genoeg om van het duikboot label af te komen). De finale was eerst gepland voor 1 oktober, maar wat fysiek malheur zorgde voor vertraging. Mijn knie weigerde dienst na een potje tennis, en bij Peter was het de rug die voor onwilligheid zorgde. We hebben even overwogen om met een buggy de baan in te gaan, maar uiteindelijk toch lopend de 18 holes kunnen voltooien. Uit eerdere verslagen van de matchplay wedstrijden van Peter wist ik ongeveer wat ik kon verwachten. Alles recht, midden fairway en geen gekke dingen. En dat bleek. Over de complete 18 holes was er 1 hole waar Peter na z’n tee shot niet op de fairway lag (daarover later meer). De omstandigheden Spelen in oktober kan van alles betekenen. Regen, storm, kou, veel blaadjes op de baan, ballen verliezen omdat ze zo diep geplugd liggen dat ze onvindbaar blijken. Maar niets van dat alles. Zoals een echte top baan betaamt, was ook het weer tot in de puntjes geregeld. Geen regen, geen wind, geen blaadjes, en lekker spelen zonder jas in je polo, wat wil je nog meer? De baan zelf was in top conditie. Net als de halve finale een genot om te spelen. Prachtige holes, boterzachte greens met veel grip. Het was mijn eerste keer dat ik meedeed aan het matchplay tournooi, maar zeker niet m’n laatste.Vooraf wist ik niet dat halve finale en de finale op zulke schitterende banen zou worden gespeeld. Matchplay is al een superleuk spel, en dan ook nog het aanlokkelijk vooruitzicht van het spelen op deze topbanen is genoeg motivatie. En daarnaast proberen om zo lang mogelijk er voor te zorgen dat je geen verslag hoeft te schrijven. Pro like begin We begonnen allebei heel goed aan de ronde. Ik stond na 5 holes 1 boven de baan, maar Peter na 6 holes zelfs 1 onder de baan, en ik 3 down. De parren, greens in regulation en een birdie vlogen me om de oren. Had deze man echt hcp 14? Ik begon een beetje te begrijpen wat Peter van Weel moest hebben gevoeld toen ik tegen hem opeens allemaal parren maakte. De Cruciale hole De eerder genoemde hole waar Peter z’n teeshot miste was hole 7. Een korte par 4 (nog geen 300 meter). Zijn tee shot belandde 50 meter verder in de hei, z’n twee lag ook in de hei, en met 5 lag hij nog niet op de green. Ik had een wedge naar binnen, en voelde een kans om terug te komen van 3down. Vlag was rechts gepositioneerd vlak bij de diepe greenside bunker. Wedge naar binnen was iets rechts van de vlag. Valt op de fringe, maar bounced daarna tot mijn ongeloof in de bunker. Daarna ging er van alles mis. Long story short(er): Peter wint de hole met een triple bogey. Ipv 2 down is het 4 down. The Comeback? Ik moest een paar keer diep adem halen, flink intern vloeken, en mezelf moed inpraten. Een halve finale scenario van 5 down na 7 diende zich weer aan. Als het van vijf down kan, dan ook van vier down. Holes 8 en 9 was ik toch beetje van de leg, maar wist ik nog met moeite te halven. Daarna knop om, en met als motto ‘gewoon goed spelen, meer kan je niet doen’ proberen om dichterbij te komen. Hole 10 wist ik te winnen, maar de par 5 hole 11 ging weer verloren door slordig te putten. Ook de daarop volgende holes werden gehalved incl de hole waar ik een slag moest geven (Peter kreeg 2 slagen mee). Het spel werd steeds beter, de parren volgden elkaar op, en Peter moest toch ergens wel een keer een fout gaan maken? Een nieuwe Peter in town? Maar nee, dat deed Peter dus niet. Tee shots bleven midden fairway, en dat ik 30 meter verder lag, betekent nog niet dat de hole makkelijk binnen te halen is. Op 16 was het gedaan. Zijn tweede schot met (ik vermoed rescue of houtje 7) was een zeldzame mishit van het type hazenneuker, maar rolde wel feilloos langs de bunker de green op. Als het zo’n dag is dat alles lukt, dan valt dit ook net goed. Ik had een wedge naar binnen, maar kwam niet verder dan par. Die maakt hij ook en daarmee was het 3 /2 Pieken op het juiste moment De laatste holes wisten we ook beide te parren. Met als resultaat dat we allebei hele goede ronde hebben gelopen en tevreden de 18e hole afkwamen. Als je verliest, terwijl je 36 stableford punten scoort, kun je moeilijk ontevreden zijn. Peter maakt er een whopping 43. Dat is pieken op het juiste moment! Nogmaals gefeliciteerd. Ik kan wel iets meer van jouw rust en course management gebruiken. Kan natuurlijk niet afsluiten zonder Jolanda te bedanken voor haar steun aan matchplaytournooi. Zoals Schwarzenegger al zei: I’ll be back.
Ik maak me geen enkele zorgen over de uitslag van de Nations Cup. Althans waar het de inbreng van Louis Westhof betreft. In de eerste negen holes van onze wedstrijd in de verliezersronde van Mr. Glow, leek het nog nergens op, maar mede dankzij mijn altijd aanwezige positiviteit, maakte Louis er in de tweede helft een echte glanspartij van zodat hij welgemoed naar Texel kan afreizen. Lauswolt ligt niet naast mijn deur, maar gelukkig heb ik een zakenpartner die ik nodig eens langdurig moest spreken en die werkt één dag per week in Heerenveen. Dus drie uur overleg en een mooi rondje op een baan waar ik nooit eerder speelde leek en was een mooie combinatie. Daarbij komt dat ik Louis een van de aardige NVGJ-leden vind, geen groot ego en voorzien van ethische en politieke opvattingen die niet ver van de mijne liggen, dus wat kon er misgaan. Niet veel, zo bleek. Dit jaar is mijn spel in een neerwaartse spiraal terechtgekomen met 3 x het Kostertje als resultaat (gelukkig had de wedstrijdleiding de 3e keer clementie en werd de prijs niet uitgereikt). Ondanks allerlei lessen en gedoe kom ik steeds slechter van de tee box af. Ik ben al van driver, naar hout naar hybride gegaan, maar uiteindelijk eindigde ik vrijdag met mijn ijzer 5, en dat bleek eigenlijk best goed te werken. Vrijdag mocht ik eindelijk weer eens een score noteren die de goede kant uitgaat. We gingen de hele wedstrijd gelijk op, maar toen Louis in het laatste kwart par na par begon te maken, moest ik, ondanks mijn 11 slagen mee (!!), toch de witte vlag hijsen. Onderweg was het allemaal erg ontspannen, we genoten van de prachtige baan, af en toe viel er een spettertje regen, de wind was fors maar onder controle, de nazit gezellig, kortom: we bezorgden elkaar een prettige dag.
Het maken van een afspraak met Roland Reinders voor de kwartfinale van de herkansersronde van onze Mr.Glow Matchplay strijd was, zo bleek achteraf, meteen het moeilijkste onderdeel. Op de zaterdag van de match bleek de Alfred Dunhill Links Championship in St. Andrews Scotland vanwege slecht weer te zijn afgelast. Of formeeL: “Round 3 moved to Sunday as tournament reduced to 54 holes”. Het komt erop neer dat als de ballen door de wind van de green worden geblazen, de match wordt stil gelegd. Zo erg was het op de Utrechtse niet, maar…. In het clubhuis vroeg ik of we iets eerder de baan in konden. De dame achter de balie keek me bevreemd aan: “u kunt gaan wanneer u wil, er is niemand in de baan. De dreiging van regen, orkaan Amy en onweer had blijkbaar effect gehad. Vol vertrouwen betrad ik de teebox van hole 1. Ik had eerder die week op een par3 baan fantastisch gespeeld, dus hoopte op een herhaling van zetten. Roland ging eerst even inslaan om te tonen dat hij de strijd serieus nam. Dat bleek meteen vruchten af te werpen want hoewel onze handicaps niet ver uit elkaar liggen (zit een punt of 2 a 3 tussen), had Roland met zijn ijzers minder slagen nodig dan ik om op de green te komen. Misschien zijn scherpe oog als fotograaf, maar in elk geval lag ik eigenlijk telkens een of twee slagen achter op de green. En dan wordt winnen een lastige. Vanwege zijn voorsprong ging Roland iets meer risico nemen en maakte zelfs een paar serieuze missers, maar op de Utrechtse kun je rustig van de buur-fairway spelen. Zeker als de baan vrijwel verlaten is. Was het golfen nog vermeldenswaard? Ja die par van Roland op hole 5 (par4 van 273 meter over het water, op een haar na een birdie) was fraai, maar de donkere wolken kwamen nader. Op de foto de laatste droge hole met een fraaie regenboog, daarna barste het ‘los’ en kwamen we doorweekt in het clubhuis aan. Tot onze grote schrik (en mijn ergernis) kregen we geen biertje of bitterballen (waarvoor we vooraf betaald hadden) omdat de horeca aan een externe partij was verhuurd die avond. Ongelofelijk ongastvrij. Ik weet dat er eerder problemen zijn geweest met de horeca aldaar, dus wat mij betreft hoeft de NVGJ er niet meer te komen. Het was een heerlijke ronde met als slot een hemeldouche, maar ik heb ervan genoten. En veel succes Roland in de volgende ronde, die bitterballen houd je tegoed….
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Het was zover: de kwartfinale op de Zaanse. Frank en ik mochten uitmaken wie dat laatste felbegeerde plekje in de halve finale zou bemachtigen. Het weer had de hele week dreigend boven ons gehangen, maar op de wedstrijddag zelf werden we getrakteerd op een prachtige golfdag: zon, geen regen, prachtige Hollandse luchten, kortom, perfect.
Was het uit (tijd)nood geboren of was het een ultieme poging om een contra-jinx te bewerkstelligen dat ik al een dag voor de wedstrijd tegen Peter begon met het schrijven van het verslag? Het zal een beetje van beiden zijn, maar het is vast niet eerder voorgekomen dat 'het verslag' over een wedstrijd eerder klaar was dan de wedstrijd zelf. Goeddeels klaar moet ik daarbij zeggen, want “de XXXX vul ik later wel in”. Iets waar je overigens wel scherp op moet zijn. Recent zag ik in de krant nog een 'hier graag nog een tussenkop' en 'graag een streamer van deze lengte' die aan de aandacht van de eindredactie was ontsnapt.
Na 1 week ligt de baan er nog steeds prachtig bij. De hei nog volop in bloei, de zon schijnt en de greens worden steeds moeilijker. Doel om over een paar weken als het Nationaal Open hier wordt gespeeld de greens rond stimp 10,5 te hebben. Niet te doen voor spelers zoals wij, nu al een hele uitdaging. Ik heb het natuurlijk over De Hoge Kleij waar ik vorige week nog mijn handicap verbeterde toen ik met 37 stableford punten van de baan kwam. Matchplay is een heel ander spelletje maar ik had er zin in en Louis ook. We besloten allebei vanaf blauw te spelen en op basis van mijn handicap kreeg ik maar liefst 10 slagen mee tov Louis. Dat lijkt heel veel maar met zijn afslagen vanaf de blauwe tee had ik vaak die extra slag nodig om op gelijk niveau uit te komen bij de green. Louis begon goed met 2 parren maar daarna wilde zijn korte ijzers niet meewerken dus ontstonden er wat kansen voor mij en na 9 holes stond het “all square”. Ondanks het feit dat Louis bleef zoeken naar de juiste slagen met zijn korte ijzers zakte mijn spelniveau onder dat van hem (weg mooie rechte drives, hallo bos en bomen) dus na 12 holes stond Louis ineens 3 up. Ik maakte vervolgens nog een mooie par op 13 maar 14 en 15 (waar ik geen extra slag kreeg) waren weer voor Louis dus game over. Overige holes nog wel gezellig uitgespeeld waarbij Louis nog wat extra ballen heeft geslagen om wat uit te proberen met zijn korte ijzers. Helaas is het hem nog niet duidelijk waar het probleem zit dus werk aan de winkel. Meteen het frustrerende van het spelletje maar ook waar de uitdaging voor mij in zit: vandaag spelen je de sterren van de hemel, morgen is alles weer anders. Naast het wedstrijdelement is ook het ontmoeten van elkaar leuk. Ik had pas 1 keer eerder met Louis in een flight gezeten dus dit is ook een superleuke manier om elkaar wat beter te leren kennen. Na de wedstrijd nog wat tijd hiervoor genomen door een hapje te blijven eten en te genieten van wat het was : een mooie en gezellige dag. Dank voor de gezelligheid Louis en succes tegen Michiel!
Door vakanties, werkreizen en anderszins volle agenda’s was onze match over de zomervakantie heen getild en waren we dicht in de buurt van een reprimande van Louis om snel onze wedstrijd af te ronden. Toen de lang geplande dag daar was, bleek het 36 graden en windstil. Ook het tijdstip van onze match, 14:00 uur, was hitte technisch niet het beste. We konden echter beiden niet vroeger of later dus met extra waterflessen begonnen we dapper.
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Ok, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.