Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
'Unforced errors’ in de polder Op woensdag 16 april mocht ik aantreden tegen Andy Houtkamp op zijn thuisbaan Dronten (zijn homecourse, maar in dit geval wel heel letterlijk want Andy woont aan de baan). We waren beiden nog moe van de afgelopen sportzondag met de Formule 1 in Bahrein, de marathon van Rotterdam én die van Parijs, de wielerklassieker Parijs-Roubaix en als ultieme finale de Masters in Augusta. Een latertje dus. Onder toeziend oog van Milanda Koopman, vrouw van maar nog belangrijker: gewaardeerd sponsor van de NVGJ, gingen we zonder al te veel voorbereidingen de baan in. Ik kreeg door mijn veel hogere handicap 6 slagen extra en die gingen we later terugzien. Het wedstrijdverloop is voor diegene die er niet bij was, niet erg interessant, maar dat ik op hole 1 na slag 1 mijn bal in het grasveld niet kon vinden was een ‘major setback’ (met name voor mijn humeur). Desondanks stond ik bij de turn 2 up. Speelde ik dan veel beter dan Andy? Welnee, maar ik maakte nauwelijks fouten terwijl Andy, die sowieso aanvallender speelt, een stuk of wat ballen net in de struiken sloeg en daarmee punten verloor. Dat zijn, in tennistermen, ‘unforced errors’. Ik heb die term nooit begrepen want fouten zijn toch altijd ‘onnodig’? Nou ja, uiteindelijk was het na hole 14 voor mij 6 up, 4 to go. En die 6 punten was precies het verschil na handicapverrekening….trek zelf uw conclusie. Bij de nazit met Milanda en Andy nog gefilosofeerd over de vraag waarom het lijkt alsof ‘charity’ toernooien tegenwoordig minder makkelijk bezocht lijken en natuurlijk wat sterke verhalen opgedist over de vele buitenlandse sport en marketing-tripjes van ons beiden (en over markante mensen uit ons verleden, zoals de handige ritselaar Harry de Haas, de bordenkoning van Amstelveen). De Golfresidentie Dronten wordt overigens het toneel van de Open NK voor journalisten in juni en voor die tijd komt er nog een interview met Milanda de sponsor van die wedstrijd. En uiteraard ga ik ook dan weer proberen van Andy te winnen….met of zonder onnodige fouten!
Op het programma stond de matchplay wedstrijd tussen Harald Taylor en Jan van Galen op de Amsteldijkse Golfbaan. Geen harde wind of regen, no excuses derhalve op een slechte openingsscore. Ziehier, Jan kwam als een hazewindhond uit de startblokken en stond binnen no time 2 up. De Amsteldijkse lag er schitterend bij op deze qua weer, rustige dag. Dus de mouwen even opgestroopt en in de handjes gekwat, resulterend in een kleine wederopstanding van Taylor en een gelijke stand na 9 holes. De tweede 9 begonnen spannend, er werd nek aan nek maar fair gestreden. Na een sterke tussensprint was het echter op de 15-de hole 3 up met 3 te gaan voor Taylor. Nadat Jan de 16-de hole in winst had omgezet en de eindsprint had ingezet, werd het opnieuw spannend. Op de 17-de had Jan de kans om opnieuw de hole te winnen. Echter z'n putt raakte de rand van de hole, maar viel er niet in. End of game, 2 up, one to go voor Taylor. Uiteraard toch nog even de 18de gespeeld. De druk was er duidelijk af bij Jan, want hij sloeg daar een birdie. Chapeau Jan, karakter!
Mijn eerste Mr Glow Matchplay zat er meteen een vol zon, gezelligheid en goed golf – al won Madelon met overtuiging. Op GC Heelsum leerde ik haar beter kennen en genoten we van een topdag. Volgend jaar doe ik zeker weer mee. #fotograafgeenschrijver
Zakjapanners, Excel-sheets, Google Maps en een hele rits aan mitsen en maren nog meer zijn de revue gepasseerd, maar onze wedstrijdleider Louis Westhof heeft het allemaal weten te pareren en is tot een indeling gekomen.
De aanmelding voor de NVGJ-matchplaycompetitie 2025 is opengesteld. Aanmelden kan heel eenvoudig (én snel!), door een e-mailbericht naar louiswesthof@gmail.com te sturen met: ‘Ja, ik doe mee’, of woorden van gelijke strekking. Ook in de 2024-editie is weer bewezen dat er geen leukere spelvorm is dan matchplay. Voor het derde jaar op rij draagt deze wedstrijdreeks de naam van onze ruimhartige sponsor Mr. Glow, vertegenwoordigd door Jolanda Swart. Hulde! Ik ben heel benieuwd waarmee ze de finalisten en halvefinalisten dit jaar zal verrassen. Gezien het enthousiasme onder de deelnemers over de vorige edities hebben we voor dit jaar nauwelijks iets aan de opzet gewijzigd. Dus organiseren we ook in dit jaar een herkansingscompetitie voor de verliezers in de eerste en tweede ronde (mits voldoende aanmeldingen, moet ik er formeel bij vermelden). We memoreren hierbij het spelconcept, dat een kleine wijziging onderging: er wordt tot en met de kwartfinales gespeeld met driekwart verrekening van de playing handicaps. In de halve finales én de finale worden de handicaps volledig verrekend (dit mede op voorspraak van onze kampioen van 2024, die zo meer tegenstand verwacht). Bij de indeling van de eerste en tweede ronde doet de wedstrijdleider zijn best om te voorkomen dat de deelnemers het halve (of hele) land moeten doorkruisen om het tegen elkaar te kunnen opnemen. Met vriendelijke groet, uw wedstrijdleider, Louis Westhof
“Dag Sonja en Hannie, Ik heb contact gehad met De Hoge Kleij en kan jullie tot mijn vreugde melden dat de finale van de Herkansing op deze fraaie baan gespeeld kan worden, op donderdag 24 oktober. Aanvang nog nader te bepalen, rekening houdend met het bericht dat ik van clubmanager Marieke Verdouw ontving dat ‘er vanaf plm. 12.00 uur’ nog wel mogelijkheden zijn. Zodoende ga ik haar berichten dat we meteen dit tijdstip - 12.00 uur dus - willen vastleggen voor de finale. Aan de finale zijn voor beide finalisten geen greenfeekosten verbonden (komen voor rekening van de NVGJ). Met hartelijke groet, Louis” Wat een cadeautje NVGJ. Alleen hierom zou je de finale van de Herkansingsronde van de Mr Glow Matchplay willen spelen. De Hoge Kleij is één van de mooiste golfbanen in ons land. Qua lay-out en qua onderhoud. Strak gemaaide fairways, snelle greens in een bosrijke omgeving. Komt daarbij de hartelijke ontvangst door Marieke Verdouw, die ondanks alle drukke werkzaamheden rondom de grootscheepse verbouwing van het clubhuis (volgend jaar hopen we allen het resultaat te kunnen zien) uitgebreid de tijd nam om ons te begroeten. Marieke vertelde dat de schapen weer in de baan liepen, afgeschermd met schrikdraad tegen de wolf. Een eventueel verkeerd geslagen bal moesten we dus laten liggen. Bij de schapen loopt tegenwoordig een ezel om de wolf af te schrikken. De ezel gaat bokken en slaan zodra de wolf in de buurt van de schapen komt. Dit alles naar aanleiding van de dertien door de wolf gedode schapen op Anderstein. Met deze informatie en een baanboekje slaan we om 11.45 uur af. Licht bewolkt, beetje koude wind en niemand in de baan. Hannie sloeg haar ballen strak en ver, ik was het weer helemaal kwijt, stond te dansen, sloeg in de grond en heb aan het begin alle bunkers gezien. Vanaf hole 8 kwam het licht terug zodat ik uiteindelijk 3 down door te turn ging. Hannie bleef prachtige ballen slaan, maar het putten was wat minder, waardoor ik op de tweede negen 2 holes terug won. Op hole 13 en hole 17 putte ik net niet hard genoeg en bleef mijn balletje op de rand van de hole liggen, waardoor we de holes halveden. Hole 13 was mentaal cruciaal, hole 17 was gewoon jammer (voor mij). Hannie is de terechte winnaar in deze supergezellige en sportieve finale. Op het inmiddels zonovergoten tijdelijke terras genoten we van wijn met bitterballen, gevolgd door cappuccino met appeltaart en slagroom en eindeloze gesprekken over werk en privé. Hannie, nogmaals heel veel dank voor deze heerlijke dag.
Na mijn overwinning op Willem stond mij een uitdaging te wachten waar ik zo op had gehoopt... De finale van de MR Glow Matchplay 2024 tegen Peter van Weel... Zijn handicap? +1, ja u leest 't goed. Dacht ik nog enige kans te hebben? Ik schatte het vrij somber in...hij moest een hele slechte dag hebben en ik een top dag en geluk. Maar dat het genieten zou worden van zijn spel, wist ik van te voren. Dus afgelopen week nog maar eens getraind met mijn pro Ivar van der Moolen, de baan hole voor hole doorgenomen en er werd mij moed in gepraat. En toen was het vanochtend zo ver... Door de dikke mist reed ik van Haarlem naar de prachtige Utrechtse Golfclub De Pan in Bosch en Duin. De voorspelling voor vandaag was zon, maar die was ver te zoeken toen wij om 11.30 de baan in gingen. Peter startte van wit en ik van blauw, hierdoor kreeg ik nog 8 slagen mee. De king of golf van de NVGJ sloeg af en zijn drive schoot weg... zo ver dat wij m , mede door de mist, niet zagen landen. Maar dat deze prima lag was snel duidelijk. Het kleine beetje hoop waarmee ik startte, boorde hij direct de grond in... birdie. Lekker dan... Hole 2...birdie...Hole 3...Par. Okay drie down na 3 holes. Dit zou wel eens een hele snelle wedstrijd kunnen worden. De volgende drie holes pakte ik twee punten terug en Peter stond nog 1 up na 6 holes. Er gloorde weer een beetje hoop. Zinloos want bij de turn stond ik weer 3 down..De ene na de andere prachtige bal werd er geslagen. Terwijl ik keihard werd ingemaakt was het toch echt het genieten van zijn briljante spel wat de overhand had. Wat speelt die man geweldig. Zijn drives, zijn approaches, zijn puts...alles klopt. Je krijgt t gevoel dat je zelf heel slecht speelt maar dat was helemaal niet zo. Maar ten opzichte van hem wel. De momenten dat ik toe had moeten slaan, verprutste ik waardoor hij uit bleef lopen. Hole 11 tm 14 eindigde nog gelijk maar ik stond al 4 down. Toen kwam de genade klap, hole 15. Een prachtige par 3 (welke hole is dat hier niet? Wat een genot om te spelen!) , 165 meter van wit. Hij slaat af, en we zien de bal strak op de vlag af gaan. Nee toch? Niet ook nog een hole in one?!? Al zou dat uiteraard wel de meest geweldige K.O. zijn geweest. Nee , hij bouwde de spanning nog even op....12 cm...hoog uit... Mijn bal zat er eigenlijk ook wel lekker op maar verdween naast de green. Ik mocht nog een chipje wagen en maakte uiteindelijk een par. Prima zou je denken...maar nee, niet tegen deze oppermachtige Peter van Weel. Hij maakte uiteraard een birdie en verpulverde de 1% hoop die ik nog had. 5/3 verloren... nee laat ik het anders zeggen . Peter won overtuigend met 5/3, en is de zeer terechte winnaar van de MR. Glow Matchplay 2024! Diepe buiging en trots dat ik mijn titel mocht verdedigen en ook afstaan aan Peter. Uiteraard hebben wij de laatste drie holes gewoon gespeeld. De Pan is te mooi om te stoppen! De natuur, prachtige fairways en greens.... GEWELDIG! Wat een feest dat wij hier ieder jaar de finale mogen spelen. Dit jaar gelukkig niet in de stromende regen. De mist trok langzaam op gedurende de ronde. En toen wij uiteindelijk op de green van hole 18 aan kwamen, brak de zon door en verscheen daar onze lieve sponsor Jolanda! SURPRISE! Ze bracht twee enorme bossen gekleurde rozen mee en op het terras hebben wij met koppen thee geproost op de terechte overwinning van Peter. De champagne volgt in november! Peter, nogmaals GEFELICITEERD! En bedankt voor deze masterclass. Details van zijn ronde: Handicap +1 80% fairway geraakt 28 puts gespeeld 4 birdies 11 parren Eind resultaat... 3 ONDER de baan gelopen.... Need I say more.... Diepe buiging. Details van mijn ronde: 33 punten
Spelen op Sonja haar eigen prachtige baan 'de Veluwse' is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Want hoewel Sonja in het dagelijks leven niet de uitstraling heeft van een koele kikker, verandert ze op de golfbaan in een ware ijsprinses. En als Sonja dan ook nog op haar thuisbaan speelt, lijkt niets haar te kunnen stoppen. Ik mag dan verder slaan, maar mijn ballen gaan regelmatig net de verkeerde kant op, terwijl die van Sonja keurig rechtdoor gaan. Haar precisie is om jaloers op te worden!
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.