Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Het was zover: de kwartfinale op de Zaanse. Frank en ik mochten uitmaken wie dat laatste felbegeerde plekje in de halve finale zou bemachtigen. Het weer had de hele week dreigend boven ons gehangen, maar op de wedstrijddag zelf werden we getrakteerd op een prachtige golfdag: zon, geen regen, prachtige Hollandse luchten, kortom, perfect.
Was het uit (tijd)nood geboren of was het een ultieme poging om een contra-jinx te bewerkstelligen dat ik al een dag voor de wedstrijd tegen Peter begon met het schrijven van het verslag? Het zal een beetje van beiden zijn, maar het is vast niet eerder voorgekomen dat 'het verslag' over een wedstrijd eerder klaar was dan de wedstrijd zelf. Goeddeels klaar moet ik daarbij zeggen, want “de XXXX vul ik later wel in”. Iets waar je overigens wel scherp op moet zijn. Recent zag ik in de krant nog een 'hier graag nog een tussenkop' en 'graag een streamer van deze lengte' die aan de aandacht van de eindredactie was ontsnapt.
Na 1 week ligt de baan er nog steeds prachtig bij. De hei nog volop in bloei, de zon schijnt en de greens worden steeds moeilijker. Doel om over een paar weken als het Nationaal Open hier wordt gespeeld de greens rond stimp 10,5 te hebben. Niet te doen voor spelers zoals wij, nu al een hele uitdaging. Ik heb het natuurlijk over De Hoge Kleij waar ik vorige week nog mijn handicap verbeterde toen ik met 37 stableford punten van de baan kwam. Matchplay is een heel ander spelletje maar ik had er zin in en Louis ook. We besloten allebei vanaf blauw te spelen en op basis van mijn handicap kreeg ik maar liefst 10 slagen mee tov Louis. Dat lijkt heel veel maar met zijn afslagen vanaf de blauwe tee had ik vaak die extra slag nodig om op gelijk niveau uit te komen bij de green. Louis begon goed met 2 parren maar daarna wilde zijn korte ijzers niet meewerken dus ontstonden er wat kansen voor mij en na 9 holes stond het “all square”. Ondanks het feit dat Louis bleef zoeken naar de juiste slagen met zijn korte ijzers zakte mijn spelniveau onder dat van hem (weg mooie rechte drives, hallo bos en bomen) dus na 12 holes stond Louis ineens 3 up. Ik maakte vervolgens nog een mooie par op 13 maar 14 en 15 (waar ik geen extra slag kreeg) waren weer voor Louis dus game over. Overige holes nog wel gezellig uitgespeeld waarbij Louis nog wat extra ballen heeft geslagen om wat uit te proberen met zijn korte ijzers. Helaas is het hem nog niet duidelijk waar het probleem zit dus werk aan de winkel. Meteen het frustrerende van het spelletje maar ook waar de uitdaging voor mij in zit: vandaag spelen je de sterren van de hemel, morgen is alles weer anders. Naast het wedstrijdelement is ook het ontmoeten van elkaar leuk. Ik had pas 1 keer eerder met Louis in een flight gezeten dus dit is ook een superleuke manier om elkaar wat beter te leren kennen. Na de wedstrijd nog wat tijd hiervoor genomen door een hapje te blijven eten en te genieten van wat het was : een mooie en gezellige dag. Dank voor de gezelligheid Louis en succes tegen Michiel!
Door vakanties, werkreizen en anderszins volle agenda’s was onze match over de zomervakantie heen getild en waren we dicht in de buurt van een reprimande van Louis om snel onze wedstrijd af te ronden. Toen de lang geplande dag daar was, bleek het 36 graden en windstil. Ook het tijdstip van onze match, 14:00 uur, was hitte technisch niet het beste. We konden echter beiden niet vroeger of later dus met extra waterflessen begonnen we dapper.
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Ok, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.
Dat golf voor een groot deel een mindgame is, werd afgelopen vrijdag maar weer eens pijnlijk duidelijk. In de "verliezersronde" was ik gekoppeld aan Michiel van Kleef, en na wat appverkeer bleek golfbaan Bentwoud de meest strategische plek om de strijd aan te gaan — al kwamen we er daar pas achter dat we eigenlijk maar een paar par-vijven van elkaar vandaan wonen. Misschien had poolen bij één van ons thuis ook nog gekund.
Peter Luijer is de eerste halve finalist in het Mr. Glow matchplaytoernooi. Hij versloeg Carla de Vlaming in de kwartfinale met miniem verschil (1 up). De andere drie halve finalisten komen uit de partijen Van Weel-Paehlig, winnaar Wiesenhaan/Van Nunen-Huiges en Schouten-Kuintjes. Vanwege vakantie(s) heeft de wedstrijdleider de deadline (17 augustus) enigszins moeten oprekken. Ook in de herkansingscompetitie is inmiddels een halve finalist bekend: Henri van der Steen liet Madelon Barenbrug kansloos in hun onderlinge kwartfinalepartij. De drie andere partijen die een halve finalist opleveren zijn Boehle-Reinders, Boogaard-Van Kleef en Verhoeven-Westhof. Ook hier geldt dat de gestelde deadline voor enkelen te krap was.
Peter Luijer – Cara de Vlaming: 1 up Ik heb geen verstand van baan onderhoud maar ik ben ook niet blind, dus was ik heel erg blij te zien dat voor het eerst dit jaar de baan van Waterland er mooi bij lag en er dat er hard gewerkt werd. Er stond zelfs iemand een bunker te schoffelen __. Wel staan er nog veel blauwe paaltjes in het midden van veel andere bunkers. Die worden hopelijk binnenkort geschoffeld. Peter en ik vertrokken gezellig babbelend van de eerste hole en na drie holes stond ik drie down (of moet je dan schrijven stond Peter drie up)? Peter speelde goed en deze eerste drie holes gelijk aan de baan. Gezellig babbelend gingen we verder en vervolgens wisselde we de volgende zes holes goed af. Dan hij en dan ik weer een plusje of gelijk. Na negen holes stond Peter weer 3 up, maar we babbelde gezellig door en zo kwamen we gelijk te staan met alleen nog de 18de hole voor de boeg. Peter kwam via een boom en een omweg met drie slagen op de ‘buur’ tee van 18 terecht en ik hoefde nog maar 86 meter naar de pin voor mijn derde slag. Waarom sloeg ik toen de bal maar 20 meter? Tja, dan lig je dus met vier op de green en met zes in de hole en Peter met vijf en dan verlies je dus op de laatste hole door een fluffje… Maar het was wat het was en super gezellig zoals het hoort, met prachtig weer en de baan was fijn en Peter won terecht!