Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
19.12.2023
Nee, ik doe niet aan goede voornemens, die sneuvelen in de regel toch voor de lente daar is. Ook als je her verpakt in het veel actievere woord 'doelen'. Als je niet aan de slag gaat komt er noch van doelen noch van goede voornemens veel terecht.
Het is zo'n spreuk die je nog wel op tegeltjes tegenkomt, eentje die elke motivational speaker wel ergens in zijn presentatie verstopt. 'Een doel is een droom met een deadline'. Oftewel: je kan jezelf van alles wensen, als je er geen actie aan verbindt, vervliegt de droom hoe dan ook. 'Als je doet wat je altijd al deed, krijg je wat je altijd al kreeg', voegt die spreker er dan ten overvloede meestal nog aan toe ook.
Het is – naast gebrek aan talent dan toch – wel de voornaamste reden dat ik niet hoger op de maatschappelijke ladder ben geklommen of een topsportloopbaan achter de rug heb. Bij het najagen van doelen zie ik steevast beelden van te fanatieke mensen voor me, mensen die misschien meer stappen zetten dan ik doe, maar die nog wel eens willen vergeten dat ze ook onderweg moeten genieten, zo belangrijk is dat doel geworden.
Natuurlijk is het mooi als je jezelf ten doel stelt om je handicap op x,x te krijgen, maar als dát is waar je focus ligt, dan eindig je toch vaak met een kater. Doel (net) niet gehaald, welkom teleurstelling. Terwijl je, onderweg, misschien wel de mooiste dingen voorbij bent gevlogen, te druk om je dat te beseffen.
'Dat is wel heel makkelijk gezegd. En laf bovendien', kreeg ik ooit terug toen ik zei dat ik van het stellen van (ambitieuze) doelen om die reden niet zo enthousiast werd. Degene die het zei was fanatiek, had het over korte termijndoelen lange termijndoelen en ja zelfs droomdoelen, die als ultieme stip op de horizon stond. Ik weet niet meer wat mijn reactie was, wel dat ik heel even iets voelde knagen. Niet omdat ik die doelen ontbeerde (Ik zag mezelf echt nooit wereldkampioen worden) maar omdat ik wel zag dat hij elke keer naar de golfbaan ging – zin of geen zin – omdat dat doel anders niet dichterbij kwam. Alleen, als je dat niet héél graag wil, dan wacht je doel vrijwel zeker hetzelfde lot als dat van het voornemen.
Dus ja, wat moet ik dan als doel stellen? Ik golf vooral omdat ik het leuk vind, alles wat daarnaast komt is bijzaak. Die lage handicap? Leuk, maar niet zaligmakend. Potjes winnen? Ik zal er geen nacht om slapen als ik niet tot de usual suspects hoor. Om daar nou voor op een koude winteravond op de driving range te gaan staan...nee dank u. Laat ik mezelf daarom maar een realistisch doel stellen. Eentje die ik iedereen gun. Ik ben vastbesloten om van elk rondje te gaan genieten. Ook als het pijpenstelen regent. De bal niet doet wat ik wil. Mijn score nergens op lijkt. Dat is geen droomdoel. Dat is geen voornemen. Dat gaan we gewoon doen.
De NVGJ is op vrijdag 20 september met zo'n 24 leden actief op golfbaan De Kroonprins. Er is een flightindeling gemaakt, die HIER is te zien. Koffie is er vanaf 11 uur, een uur later gaat de eerste driebal de baan in. Wedstrijdleider René Brouwer meldt verder dat er geen lunchpakket is, maar er staat tegenover dat het wel prachtig weer is.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Langzamerhand kruipen we naar het einde van het seizoen 2024. Nu de wedstrijd op Regthuys op 7 oktober is opengesteld (HIER kun je inschrijven) resten ons daarna nog maar drie wedstrijden (Kleiburg, Dirkshorn en Hooge Graven) vóór de Masters op Nunspeet, waar de kampioenen bekend worden. Maar eert genieten van de gastvrijheid op Regthuys in Winkel!
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.