Goeie kerel

Hij zat op een waterige ochtend achter een donkerbruin tafeltje. Het restaurant in de golfclub bij Assen was net vernieuwd. Niet naar de meest moderne maatstaven vol glans en strak naar de eisen van de tijd op dat moment. Wel gewoon rustig, relaxt met veel bitterballen, daghappen, tosti”s, en vooruit, ook nog wat salades, biefstukjes en zelfs rosé uit de Provence als exclusief genoegen om eens kennis mee te maken, op de kaart.

Rustig Drents zeg maar. Maar toch ook met de deur naar iets anders, iets vernieuwender dan zwart, bruin, grijs en donkergroen, op een kiertje open.

Zijn kopje koffie was al lang leeg maar omdat ie duidelijk ergens op wachtte, deed hij net alsof dat niet zo was. Dus nam hij het kopje met enige regelmaat tussen duim en wijsvinger omhoog en liet zich de laatste druppeltjes goed smaken.

Omdat ik daar ook alleen was en moest afwachten tot ik kon starten met mijn rondje golf, raakte ik in gesprek met hem. Hij bleek een collega van mij te zijn. Werkte voor een Groningse krant. Was algemeen redacteur maar deed ook sport erbij. En nu moest hij opeens iets over golf schrijven. Of ik nog iets bijzonders kon vertellen over een hem vrijwel onbekende sport. Iets aparts. Dat kon hij vast wel gebruiken, zei hij bescheiden.

Twee koppen koffie verder vroeg hij me of ik iets speciaals bij mijn koffie wilde. iets typisch Drents. Dat was niet te versmaden voor een westerling, glimlachte hij. Het werd een mooi stuk krentenwegge die we gelukzalig opsmikkelden. Wat een mooi en simpel gebaar. Kostbaar en dierbaar. En nog mooier. Hij bleek ook al alles te hebben afgerekend. Gave kerel. GJALT, met hoofdletters inderdaad. Stille kracht. Dag hoor!

Charles Taylor, oud- voorzitter, erelid.