De Hoge Kleij is een bosrijke golfbaan in Leusden, waar rust, natuur en kwaliteit samenkomen. De baan ligt midden in het Utrechtse landschap en staat bekend om zijn klassieke ontwerp, uitdagende holes en uitstekende onderhoud. Met een rijke historie en een gastvrije sfeer is het een geliefde club voor zowel leden als gasten die op niveau willen spelen in een prachtige omgeving.
Dit verslag van opgewekte grimmigheid is niet helemaal een wedstrijdverslag, maar geen zorg: Peter Boogaard komt ter sprake en Sonja en Foeke en Leonard en nog vele anderen. Even 3000 woorden naar beneden scrollen en je ziet ze…
Dit ‘verslag’ is een schuld die ik inlos vanwege de wedstrijd in juni op de Utrechtse, die ik won maar toen gelukkig Annemart bereid vond het stuk te verzorgen. Ik kom daar straks op terug. Eigenlijk kan ik ook nu niet, te zeer als ik in de ban ben van ontwikkelingen om ons heen. Die gooi ik er dan eerst maar even uit. Het gaat over onze vereniging, over de verrechtsing van de maatschappij en de verrechtsing van de media. Ik sterf van de vragen.
De eerste is: zijn wij nog een club van journalisten? Okay, niet ieder lid is journalist (geweest), maar dat hoeft geen doorslaggevend beletsel te zijn. De Duitsers hebben hun ‘Medien Gesellschaft’, waar ook de omroeper van het voetbalstadion van Rot Weiss Essen en de reclameman uit Frankfurt een plaatsje vinden. We zouden onze naam dus kunnen wijzigen.
Misschien zijn we al activistisch! Maar wat als we wel degelijk de Nederlandse Vereniging van Golfspelende JOURNALISTEN willen zijn? Betekent dat dan bijvoorbeeld dat we ook bepaalde principes hebben in het verlengde van de journalistiek? Dat we, indien nodig of wenselijk, stelling nemen, in discussie gaan, kiezen, onze stem laten horen? Misschien zijn we al activistisch! Wie weet is al eens besloten niet meer naar Turkije te gaan voor een surprisetrip omdat daar journalisten zonder proces in de gevangenis worden geflikkerd en wij dat land dus beter boycotten.
Ons motto is ‘elkaar een leuke dag bezorgen’. Mooi streven. Beetje hol, want feitelijk zou dat het streven van elke dag moeten zijn. De ander een aangename dag bezorgen begint wat mij betreft met eerlijk spel. Je moet het spel om te beginnen sportief spelen, elk spel, ook het maatschappelijke en zakelijke spel. Helaas is het winnen belangrijker geworden dan het meedoen. Onlangs liet ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp vanuit Portugal van zich horen. Het ging hem goed en hij bleef er nog lekker een week of drie genieten. De groet ging gepaard met een foto van de blozend gezonde Andy, om niet vermelde redenen gemaakt voor zijn favoriete sponsor, Eric Venghorst. Nu weet ik als geen ander dat er met Andy niet te spotten valt, zodat ik het maar laat bij het vermoeden dat hij Eric Venghaus bedoelde. Andy’s favoriete sponsor kwam even eerder ter sprake in het verslag van de wedstrijd op Kralingen, gemaakt door Elaine. Die noteerde smeuïg dat Eric tijdens de ronde had verteld over zijn verleden in de paardensport, waar hij met gedrogeerde paarden werkte. Ik schrok ervan, ook al omdat Eric het lachend vertelde volgens Elaine. Doping in de sport lijkt me niet eerlijk. Een paard doping inspuiten is bovendien gewoon dierenmishandeling. Elke onsportiviteit is een kwestie van vals spelen en dus verwerpelijk. Dat vond ik als kleine jongen al en dat vond ik vervolgens enkele tientallen jaren als sportverslaggever.
Belachelijke beslissing Dan ben ik bij die vrijdag in juni dat ik op de Utrechtse won en ’s avonds wat anders te doen had. Ik was uitgenodigd voor het 80-jarig jubileum van de voetbalclub uit mijn geboortedorp, waar ik bijna 50 jaar niet was geweest. De ontvangst was nogal enthousiast, moet ik zeggen. In het tot museumpje omgebouwde clubhuis lag de reden pontificaal uitgespreid, bovendien uitbundig verwerkt in het jubileumboek: het drie pagina’s lange stuk dat ik ooit over de club schreef voor AVRO-bode/Televizier. Ik was een jonge verslaggever en een voetballer die net in die tijd zijn debuut maakte in het eerste elftal. Het bleek mijn eerste en tegelijk laatste wedstrijd. Op woensdag verscheen het tijdschrift, op donderdag werd ik door de trainer meteen verwezen naar de bestuurskamer, waar me koel werd medegedeeld dat ik geroyeerd was. Vanwege dat stuk, waarin ik inderdaad in heftige bewoordingen kond deed van de schopvaardigheid van het eerste elftal van mijn club. Het was zuipen, zware shag roken en zondags iedereen het ziekenhuis in trappen als het zo uitkwam. Dat was ook de reden van het stuk: de stuitende hardheid in het amateurvoetbal in die tijd. En nu? Nu werd ik hartelijk verwelkomd, moest ik weten dat het een belachelijke beslissing was indertijd, dat royement, vooral omdat mijn verslag helemaal klopte. ‘Zo ging het precies.’
Ik ben dus voor fair play, niet alleen in de sport. En hier zijn we wij het maatschappelijk gedrag, meer in het bijzonder de journalistiek van vandaag. Ook in de journalistiek, zéker in de journalistiek, gaat het om fair play: waarheidsvinding, meningsvorming op basis van informatie die klopt. Zijn we niet allemaal bang dat desinformatie ook onze democratie bedreigt? En waar vinden we die desinformatie dan?
De Telegraaf Tot dusverre heb ik nog niemand beledigd, maar ik moet nu toch ter zake komen. Het is geen boude stelling dat de wereld rechtser is geworden, de media zijn ook rechtser geworden. Hilversum werd lang verweten vooral talkshows van linkse snit uit te zenden, inmiddels hebben bijna alle spraakmakende, beeldbepalende programma’s de signatuur van ‘de krant van onverschillig Nederland’, De Telegraaf, een krant die bij mijn weten nooit tot de kwaliteitskranten is gerekend. Hoe komt dat eigenlijk? Wat is De Telegraaf dan wel voor een krant? En is het onafhankelijke journalistiek die door De Telegraaf wordt bedreven? Controleert de krant de macht of beschermt ze die? Ik stel maar wat vragen.
Om ook eens gek te doen heb ik daarom met carnaval een abonnement genomen. Ik wilde eens langdurig lezen met welke argumenten het nieuws daar wordt verkocht. Ik ben geschrokken. Wie kritiek heeft op Israël is een antisemiet, GroenLinks/PvdA is de duivel zelf, de auto is nog altijd heilig, demonstranten worden stelselmatig verdacht gemaakt.
Een hekel aan demonstreren Laat ik even zeggen dat ik persoonlijk een hekel heb aan demonstreren: je moet van huis, ik hou niet van menigten, ik heb een hekel aan die onvermijdelijke rij sprekers die zichzelf niet zelden graag horen oreren, ik hou ook niet van die slogans (‘What you do we want? Justice! When do we want it? Now!’) En ik kan vanwege een slechte rug niet eens verder komen dan een paar honderd meter van het station. Maar ik ga wel. Ik sta op het Malieveld. En nog eens. En tussendoor in de zeikregen op de Dam. En op zaterdag loop ik met de fiets als rollator door de stad om de milieuramp onder de aandacht te brengen: ‘Grootouders voor het klimaat’.
De Telegraaf heeft ook een mening over demonstraties en over Gaza, de milieucrisis en GroenLinks. Mijn indruk, die ik meteen inlever voor een betere, is het dat De Telegraaf in de reguliere berichtgeving gewiekst kiest tussen welgevallig en minder welgevallig nieuws, en dat het vuile werk wordt gedaan door een treintje opiniemakers: Wierd Duk, Leon de Winter, Marcel Peereboom Voller, Nausica Marbe, Ronald Plasterk en… onze eigen Rob Hoogland. Laten we die laatste even volgen, te beginnen als het om demonstraties gaat.
Totaal geïndoctrineerd schorriemorrie Ons gewaardeerde, helaas nooit meer spelende lid scheldt in zijn column rustig mee met Wilders (‘verwarde personen op het Malieveld’) wanneer vreedzame demonstranten zich melden op een moment dat het onze columnist niet uitkomt: ‘het vleesgeworden zooitje onfatsoen, een stel insolente aandachtjunks zonder enig historisch besef, het totaal geïndoctrineerde schorriemorrie.’ Demonstreren mag, maar alleen op de voorwaarden die onze Rob bepaalt. Ik behoor volgens hem ook tot ‘de gehersenspoelden’. Is dit eerlijk spel?
Hij durft Greta Thunberg gerust een ‘over het paard getild Asperger-wicht’ te noemen, ‘de meest overschatte en irritante gnoom aller tijden, verslaafd aan aandacht.’ Ik dacht: hoort wie het zegt! Een man die tien jaar na zijn pensioen nog altijd zo verslaafd is aan aandacht dat hij niet zonder zijn stukjes op de diverse podia kan. En die meteen een nieuw plekje zoekt als hij er eentje kwijt raakt. Maar dat is misschien een beetje gemeen gedacht, dat neem ik dus terug.
Ik was eigenlijk vooral verbaasd. Ik heb Rob Hoogland de afgelopen 30 jaar leren kennen als een intelligente, welbespraakte, breed geïnformeerde collega, die ook gemakkelijk geestig uit de hoek komt. Is er iets gebeurd dat aan mijn waarneming is ontsnapt? Is hij geradicaliseerd of juist gewoon flauw geworden, zoals meer mannen op leeftijd uitdoven? Wil hij coûte que coûte gelijke tred houden met de concullega’s of de radicale tactiek van zijn krant om mee te blijven doen in het circus?
Belemmeren Tijdens onze jaarlijkse dag op Sluispolder vroeg ik een gesprek aan met hem. Prima, hij had al lang geen links gesprek meer gevoerd, zei hij quasi-snedig. Dus schoof ik later bij Rob aan en vroeg hem of hij was veranderd, geradicaliseerd. Nee, Rob was zelfs milder geworden, antwoordde hij wat routineus. Maar hij bleek helemaal geen zin te hebben in een gesprek. Demonstranten verdacht maken? ‘Op de snelweg gaan zitten, dat is gewoon belemmeren.’ Vervolgens draaide hij zijn brede rug naar me toe en praatte hij verder met een persoon aan zijn andere zijde. Einde gesprek.
Jammer, want ik had hem graag gevraagd waarom hij nooit schrijft dat Dilan Yesilgöz fatsoenlijke politiek belemmert met haar leugens en lage verdachtmakingen. Ik had hem ook graag gevraagd naar die column waarin hij woedend reageerde op een uitzending van Buitenhof vol met zogenaamde ‘Israël-haters’, volgens Rob dus. Honend vroeg hij zich af of het hier om onafhankelijke journalistiek ging. Hoe onafhankelijk zou Rob de praatshows van zijn eigen krant en aanverwante programma’s vinden die we tegenwoordig uitgeserveerd krijgen? Ik had hem zeker ook graag gevraagd naar zijn visie op Gaza, het mensonterende drama dat door hem in een column ‘een hedendaags gevalletje onbillijkheid’ werd genoemd. God betere het. ‘Een hedendaags gevalletje onbillijkheid’. Ik laat me niet belemmeren dit een niet helemaal eerlijke kwalificatie te noemen.
Meedogenloos opportunisme Misschien is het een idee dat Rob eens een uitvoerig essay schrijft voor deze site, zodat hij wat ruimer de gelegenheid krijgt – anders dan in die altijd wat korte columns – om met kracht van argumenten bijvoorbeeld aan te tonen dat Frans Timmermans inderdaad een blunderende carrièrepoliticus is en – geheel anders dan andere politici – een man van meedogenloos opportunisme. In de columns van Rob wordt vooral Timmermans regelmatig met dit soort verwijten te grazen genomen, met drogredeneringen én natuurlijk een geinige bijnaam, Frenske. Uiteraard heeft Dilan Yesilgöz geen geinige bijnaam. Yesilgöz is zo ongeveer het beste dat Nederland ooit is overkomen. Sterker: al in juni wist Rob dat Yesilgöz de nieuwe premier zou worden, vanzelfsprekend zelfs. Na het echec rond de veronderstelde Joden-hater Douwe Bob hebben we van Rob over Yesulgöz ineens niks meer gehoord.
De vraag die ik feitelijk wil stellen is deze: werkt De Telegraaf mee aan het dom houden van het volk en ondermijnt de krant daarmee onze democratie? Wilders weet alles van framen: herhaal en herhaal en herhaal je boodschap en de boodschap wordt vanzelf een feit. Waarom speelt Wilders politiek niks klaar? Omdat hij zogenaamd wordt tegengewerkt. Ons oud-lid Jack van Gelder zei het vorige week nog op tv in de Oranjezomer. Er kwam elders op tv een wranggeestige compilatie voorbij met straatinterviews: waarom heeft Wilders er niks van gebakken, was de vraag. Als in koor zeiden al die analisten van de straat hetzelfde: omdat hij was tegengewerkt!
Behoefte aan kwaliteitsjournalistiek Is desinformatie niet een van de grote zorgen die we hebben in deze tijd? En is dan de behoefte aan kwaliteitsjournalistiek niet nog belangrijker nu democratische en rechtstatelijke waarden van alle kanten worden aangevallen? Of is dit geen onderwerp voor onze club, weliswaar van journalisten, maar dan journalisten die toevallig net even geen tijd hebben voor ernstige zaken; de boog kan niet altijd gespannen zijn…
Kom op, Rob, doop je pen en vergast ons op een doorwrocht verhaal waarin je aantoont alles te kunnen verantwoorden wat je beweert, waarmee je en passant duidelijk maakt dat schrijvertje dezes daadwerkelijk gehersenspoeld is en verward. En dat je wel degelijk voor een kwaliteitskrant werkt.
Laat dan ook het lid opstaan dat in de groepsapp van de NVGJ stoer beweerde niet te geloven dat Trump een slecht mens is. Deze collega zou eens kunnen uitleggen wanneer je dan volgens hem wel een slecht mens bent.
Ook de collega die niet lang geleden bijna schuimbekkend op een golfterras begon te tieren over Femke Halsema zou een vertoog kunnen produceren, zodat wij vervolgens allemaal, met de bewijzen in de hand, kunnen weten dat Halsema inderdaad totaal ongeschikt is als burgemeester van Amsterdam.
En dan is er nog die andere collega die zich in overtuigende bewoordingen uitliet over demonstranten die zomaar bij hem in de buurt in Den Haag op de snelweg gaan zitten, zodat automobilisten meerdere minuten moeten omrijden. Laat hem eens uitleggen welke vreselijke straf hij voor dat tuig in gedachten had.
Boerenprotesten Rob Hoogland is niet de enige die dit zeer ernstig vindt, dit ‘belemmeren’, dit demonstreren op de weg. De demonstranten verschuilen zich weliswaar niet achter gezichtsbedekking, laten zich ook gewoon arresteren, maken niks kapot. Maar ja, ze belemmeren… Wat zou Rob eigenlijk geschreven hebben naar aanleiding van de boerenprotesten, toen snelwegen werden vol gekwakt met stront, politici thuis werden bezocht, tegenstanders geïntimideerd, toen blokkades zelfs tot een dode leidden? Anders dan bij Extinction Rebellion op de snelweg, zagen we boeren (of door de subsidiërende lobby even tot boer gemaakten) onherkenbaar of in de nacht hun acties voeren.
Onze grote vriend is het natuurlijk met zijn werkgever eens dat je een autohater bent, wanneer je zomaar even een snelweg blokkeert. Nu is de automobilist wat mij betreft niet de mensensoort waarmee ik meteen affiniteit voel. Ik maak als fietser iets te veel hufters mee in een autootje. Waar zijn al die kloterige verkeersdrempels anders voor dan om de macho’s in een luxe wagen tot wat minder hard jagen te brengen?
Arme boeren Maar goed, wat vond onze Rob van de boerenprotesten? De eerste protesten waren nog relatief vreedzaam, wel met snelwegblokkades, waar zelfs al wel gewonden bij vielen. Onze toen toch al behoorlijk milde Rob: ‘Probeer jezelf te verplaatsen in de gedachtegang van de ander. Ik deed het weer eens toen ik die duizenden boeren op hun tractoren op weg naar Stroe ons wegennet zag lamleggen en kon vervolgens nauwelijks redenen vinden om ze te veroordelen.’ Slotwoord: ‘Arme boeren.’ Want ja, stilstofcrisis: ‘verzonnen probleem’. Opwarming aarde: ‘door de bevolkingsgroei.’ Later werden de protesten grimmiger, ronduit misdadig. Maar onze Rob liet zich niet meer horen. Is dit fair play?
Rob toonde zich wel meteen een groot fan van twee nieuwe, briljante politici: Caroline van der Plas en Mona Keijzer. We weten inmiddels hoe briljant die twee zijn. Rob maakte liever NRC Handelsblad belachelijk en hij was natuurlijk ook geen fan van Femke Halsema. Je kunt Halsema natuurlijk onsympathiek vinden, zoals je Timmermans onsympathiek kunt vinden, vanwege hun stem, hun uiterlijk, hun uitstraling. Ikzelf kan het valse smoel van Dilan Yesilgöz niet meer zien, maar dat heeft inhoudelijke redenen: met Wilders in zee gaan, liegen en daarmee een kabinet aan zijn einde laten komen, collega’s neerzetten als non-valeurs, ach ja, ook nog dat sneue gedoe met ‘Jodenhater’ Douwe Bob.
Pretzender SBS6 Mijn actuele angst is de vraag welke omroep het beslissende verkiezingsdebat straks gaat leiden. Vorige keer was dat de pretzender SBS6, bekend van Johan Derksen, René van der Gijp, Jack van Gelder en andere politieke duiders. Dat leverde een treurige show op: Wilders wist Timmermans met een valse zet buitenspel te zetten, met dank aan een PVV-fan op de tribunes, waarna hij de verkiezingen met overmacht kon winnen. Weten we het nog? Het eigen risico moest worden afgeschaft, nu! Intussen kennen we het vervolg.
Daarom doe ik deze duit in het zakje, in de hoop dat er misschien één deelnemer is in het krachtenveld van politiek en media, die denkt: ja, het moet anders, eerlijker, met meer fair play. Iemand die zich probeert te verplaatsen in de gedachtegang van de ander. Liefst een Telegraaf-mens, want die hebben van hogerhand als opdracht dat het vooral leuk moet zijn, een krant maken en lezen. ‘Telegraaf-mensen hebben geen opdracht om de wereld te verbeteren. Voor ons is journalistiek geen middel om een hoger doel te verwezenlijken’, zei oud-hoofdredacteur Johan Olde kater al. En zijn lezers? Dat zijn ‘mensen die misschien ook iets meer met zichzelf bezig zijn dan met de wereld.’
Belust op sensatie Johan Olde kater zei het na het verschijnen van ‘Het geheim van De Telegraaf’, een lijvig en van alle kanten geprezen boekwerk van Mariëtte Wolf die op deze biografie van de krant promoveerde. Zij stelde vast dat de redactie van De Telegraaf nooit zo onafhankelijk is geweest als men zelf beweert. Er zijn ‘huisregels’, schreef ze: anti-links, Oranjegezind, allergisch voor actiegroepen, pro-auto, afkerig van de publieke omroep en belust op sensatie. Verslaggevers liggen in bed bij de helden in de sport en de wereld van het entertainment, bij de captains of industry, zelfs bij de criminelen, en niet te vergeten het koninklijk huis, waarbij mediakenner Piet Hagen in zijn recensie van het boek droogjes opmerkte dat de rechtse Bernard wel, maar de linkse Claus niet tot de vrienden van de krant werd gerekend.
Laat ons aan een opsomming van schandalen uit de recente geschiedenis rond De Telegraaf maar even voorbijgaan, want in sommige opzichten heeft de krant wel degelijk geleerd. Zo mogen verslaggevers er niet meer stiekem nog allerhande nevenverdiensten op na houden en is het niet langer toegestaan bonnetjes van bezochte bordelen te declareren. Henri Beunders, emeritus hoogleraar Ontwikkelingen in de Publieke Opinie aan de Erasmus Universiteit, vatte het in de Groene Amsterdammer bondig samen: ‘Als rechts ventiel deelt De Telegraaf de mensheid in volgens een orwelliaans schema. Veel geld verdienen is knap, belasting betalen is dom. Alcohol is leuk, hasj is verderfelijk. Traditionele vrouwen zijn aantrekkelijk, feministen lelijk. Nederlanders zijn oprecht, Arabieren achterbaks. Winkeliers zijn helden, studenten zijn verwend en ambtenaren lui. Waar andere kranten de nuance zoeken, schuwt De Telegraaf die als de pest.’
Gezelligheid Hij zegt ook: ‘Elke krant is partijdig, voert campagnes en kent zijn oude vetes, maar De Telegraaf heeft als extra nadeel dat je er intellectueel van opdroogt’, mede dankzij ‘de kant-en-klaar-meninkjes van de columnisten van dienst’, zoals Beunders toevoegt. Over politiek schrijft De Telegraaf dan weer opvallend weinig, in vergelijking met andere kranten. Mariëtte Wolf kwam al tot de conclusie dat de lezers van De Telegraaf vooral ‘de gezelligheid’ van de luchtige pagina’s waarderen, alsmede het vele sportnieuws en het gezag van De Financiële Telegraaf.
Gezellig, okay. En gevaarlijk. Levensgevaarlijk, ben ik bang.
Anton brak, Ger heeft een idee En dan nu iets geheel anders, onze wedstrijd op de Hoge Kleij. Het was lekker druk, 39 spelers. Niet aanwezig: Frank Uijlenbroek. Wij wensen hem vanaf deze plaats een spoedig herstel toe nadat een tumor is verwijderd uit zijn dikke darm. Ook afwezig: Willem en Annemart. Zij schreven net te laat in. We misten ook Hélène, Pim, Fred, Christiaan, Ruud Onstein, Anna, Hans Terol, John Dekker, Madelon, maar schudden wel de hand van een relatieve nieuwkomer, Christel Witteveen. Zij was journalist, stapte over naar de pr, werkt nu weer als journalist, met name voor ‘Heuvelrug Totaal’ een gratis weekblad voor de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Ze broedt tevens op het plan een opleiding te gaan volgen om jongeren golfles te kunnen geven. Want ze kan golfen, handicap 13,3.
Schrijvertje dezes klom voor het eerst sinds lange tijd weer eens aan boord met Marijke. Haar ontwrichte schouder, opgelopen na een lompe val tijdens de skivakantie, niet eens op de piste maar vanwege een struikeling in het hotel, was eindelijk geheeld. Het werd haar derde wedstrijd dit seizoen, zodat er nog alle tijd en kans is op te schuiven in de Order of Merit. Zij zal straks ongetwijfeld een rol gaan spelen tijdens de Masters.
Hypnose in golf Ze speelde al meteen een rol in mijn beleving van de dag met al het nieuws dat ze onderweg te berde bracht. Groot nieuws, pikant nieuws: Annemart begint in vaste dienst bij De Telegraaf! Hebben we hier van doen met een unicum? Haar man, Willem Schouten, is immers ook al jaren in dienst van De Telegraaf. Meer nieuws: Marijke gaat in oktober bij een Belg in Schotland een korte opleiding ‘hypnose in golf’ volgen. Ze gaat er leren golfers zo te betoveren dat die zich tijdens een rondje golf kunnen afsluiten om totaal geconcentreerd hun ding te doen. ‘Tiger Woods doet het ook. Die knippert dan met zijn ogen en dan is-ie in trance’. Zonder enige hulp van hypnose sloeg Marijke zelf vervolgens 34 punten bij elkaar, een mooie score voor een rentree. Op de terugweg moest ze natuurlijk weer omstandig vertellen over al die puntjes die ze had laten liggen. Dat is een opvallende gewoonte van golfers, dat geleuter achteraf over gevalletjes van pech en domme dingen – nooit over de momenten van geluk. Een rondje golf is gemiddeld gewoon fair play: je hebt wat geluk, je hebt wat pech. Maar ze is weer terug, onze gekrullebolde streekgenote, en ik ben er blij mee.
De grootste eer komt natuurlijk Leonard toe, de man uit de B-categorie die met 39 punten statistisch gezien de held van de dag was. Hoewel er ook wel werd gemopperd. Hoe is het mogelijk dat iemand die elke dag op de golfbaan staat nog altijd in de B-categorie rondloopt? Het is natuurlijk die jaloerse mallepraat van alle dagen over lui die winnen of met een uitzonderlijke score op het terras verschijnen. Ze zullen het over Foeke niet zeggen. Die had 36 punten op zijn kaart staan, een ongemeen knappe prestatie, zeker in vergelijking met het totaal dat zijn vriend en onze voorzitter inbracht. Martijn kwam niet verder dan 27 punten.
Niet ouwehoeren op de green Martijn speelde met Ruud Taal en ondergetekende, die hem vooraf nog een hart onder de riem probeerde te steken, nadat onze clubbaas had verteld de draad een beetje kwijt te zijn de laatste tijd. Ik stelde hem gerust met de opmerking dat data kunnen uitwijzen dat mijn flightgenoten gemiddeld beter scoren dan normaal. Ik heb er geen verklaring voor, ook geen bewijs trouwens, maar ik neem onze slogan (‘Elkaar een leuke dag bezorgen’) nogal serieus. Daarbij probeer ik een aantal zaken in het oog te houden: de andere spelers aandacht geven, actief meehelpen met zoeken naar ballen, uit de weg gaan en niet ouwehoeren op de green, de vlag niet hinderlijk in het zicht leggen, positieve opmerkingen maken, niet hardop kankeren na een misslag, etc. Het leek ook nu te werken. Zelf begon ik met een vette streep, maar Martijn met een birdie! Helaas voor hem moest ik de rest van de middag mijn telepathische hulp exclusief aan Ruud gunnen, die dan ook met een score thuis kwam die hij in tien jaar niet had gehaald.
Ernstiger nu: de baan lag er geweldig bij, wat een genot hier te spelen, in de zon, met strakke fairways en superieure greens. Edwin Klave van de Hoge Kleij kwam er even bij zitten om zelf ook de loftrompet te steken over de baan. Hij is bestuurslid ‘Sport en recreatie’, een vrijwilligersfunctie die inhoudt dat hij alles en iedereen een beetje in de gaten houdt. Edwin vertelde dat de 40-jarige club intussen 900 leden heeft en geen starttijden kent. Iedereen kan elk moment van de dag komen spelen. Ik vroeg hem naar de te leveren tegenprestatie, de greenfee. Die had hij niet zo paraat. ‘Iets van 100 of 120 euro.’ Ik rekende snel uit dat wij met onze bijdrage van 70 pepernootjes dus weer eens spekkoper waren, deze dinsdag.
Jan in topvorm De perfecte omstandigheden waren overigens niet aan iedereen besteed. Jan van Galen hield het na negen holes voor gezien, hij meende vermoedelijk met de drie puntjes die hij tot dan had gesprokkeld geen kans meer te maken op het podium. In de nazit was Jan daarentegen in topvorm. Hij vertelde enthousiast over zijn baantje als interviewer van de in 1922 opgerichte Amsterdamse kunstenaarssociëteit De Kring, waar hij een keer of zes per jaar artiesten interviewt, met name muzikanten. Hij zat er al tegenover Thijs van Leer, Boudewijn de Groot en Mathilde Santing, binnenkort komt Huub van der Lubbe zich laten ondervragen door onze Jan.
Deze vertelde ook over de documentaire en het boek dat hij ooit maakte over John Lennon en Yoko Ono, hoewel Jan heel andere favoriete muzikanten heeft: Brian Wilson en Paul McCartney. ‘Wist je dat Paul McCartney 34 instrumenten bespeelt?’ Hij vond die Lennon trouwens maar een lul: lui, vervelend en gewelddadig. Ik wist dat niet.
Jan sprak voor het diner trouwens nog een warm woord naar aanleiding van het overlijden van Cor Groeneweg. Ze begonnen beiden bij Trouw, verhuisden beiden naar de Volkskrant, kenden elkaar dus al heel lang. Jan vertelde later aan tafel ook dat hij bij Trouw brutaal zijn vingertje opstak toen er werd gevraagd of er iemand een recensie wilden maken van een concert van Roxy Music. Jan wist van toeten noch blazen, maar ontmoette tijdens het concert gelukkig twee vrouwen die Roxy Music over de hele wereld achterna reisden en haarfijn konden duiden hoe dit concert zich verhield tot eerdere optredens in Dublin, Berlijn en Sydney. Op de krant werd Jans deskundige reportage gunstig beoordeeld. Zo hoor je nog eens wat.
Ik wist ook niet dat Roland Reinders zo goed kan fotografen, al vermoedde ik zulks natuurlijk wel, omdat alle fotografen van onze coöperatie geweldig kunnen fotograferen. Nu blijkt Roland foto’s te hebben gemaakt van de dochter van Michiel van Kleef, zonder dat Michiel het wist en zonder dat Roland wist dat Suze een dochter is van onze geliefde advocatureske hoofdredacteur. Die was danig onder de indruk van Rolands foto’s en vroeg dus meteen om wat plaatjes door te schieten. Over euro’s als ruilmiddel wordt bij dit soort gelegenheden tegenwoordig niet meer gesproken.
Het HCG-dieet Intussen werd er aan tafel door vier stevige tot mollige mannen in alle ernst gediscussieerd over gewichtsproblemen. Leonard meldde van 14 kilo te zijn verlost dankzij ‘intermittent fasting’. Ronald Massaut overtoepte hem met een kuur van drie weken met niet meer dan 500 calorieën per dag, het zogenaamde HCG-dieet, de menselijke variant ervan, noteerde ik. Roland was na drie weken 19 kilo kwijt en had bovendien geen minuut honger geleden.
Ander, ouder nieuws: Jeroen en Martijn hebben wijselijk gemeend hun podcast wat peper te moeten verschaffen en om die reden een gekend opiniemaker uit te nodigen voor prikkelende stellingen. De keuze is gevallen op onze eigen Anton Kuijntjes. De nieuwe ster van De Golfpodcast zat er sowieso stralend bij, ondanks zijn miserabele score van de dag, gehuld in een prijzig overhemd, een jasje, een spijkerbroek en hippe sneakers; every inch de zakenman 2.0. Het hoofd was bruin als een noot, maar Anton is zo’n man die al begint te kleuren als hij een verhaal leest over een vakantie in de zon. Zijn bijdrage aan De Golfpodcast is vooralsnog kennelijk minder gepeperd dan verhoopt, want op de herhaalde vraag aan de tweehoofdige directie wist Martijn noch Jeroen een stelling te noemen die was blijven hangen. Wij gaan desalniettemin natuurlijk zo spoedig mogelijk luisteren naar het verbeterde wekelijkse uurtje van de mannen.
C-categorie Overigens kwam Anton onbewust nog even met een idee voor een prikkelende stelling, toen hij schande begon te spreken over gewaardeerde leden die zo nodig van geel moeten spelen, terwijl ze in de praktijk nog geen carry van 80 meter hebben en dus op de Hoge Kleij regelmatig in de paarse hei lopen te zoeken. Ons orakel beweerde dat hij deze dag had gespeeld met flightgenoten die geen fairway hadden gezien. Het was mogelijk de reden waarom onze deze dag onfortuinlijke single handicapper na 12 holes brak. Niet dat hij in huilen uitbarstte, maar zijn score was vanaf dat moment wel naar de filistijnen. De eerstvolgende keer dat hij dus zijn opwachting maakt bij De Golfpodcast zou hij dus deze stelling te berde kunnen brengen: ‘Op straffe van degradatie naar de C-categorie dienen NVGJ-mannen met een handicap boven de 20 van rood te spelen.’ De C-categorie? Die is er toch niet? Nee, nog niet. Maar er wordt aan gewerkt, meer in het bijzonder door onze eminente doordenker Ger Laan. Deze heeft zelfs al een eerste indeling klaar. Hijzelf, William en Jan van Galen zouden de eerste deelnemers kunnen zijn van die C-categorie.
Hoe dan ook was de stemming opperbest, over het algemeen. Het schijnt dat het Ragnar deze dag een beetje tegenzat, omdat hij nergens mocht roken en de feestvreugde na zijn prima ronde (35 punten) aan zich voorbij moest laten gaan, vermoedelijk omdat hij weer door die linkse lui van de NOS werd opgeëist. Nee, dan het terras met Michiel van Kleef die het bedienend personeel niet alleen vroeg uit welke witte wijnen hij kon kiezen, maar ook wilde weten waar die Sauvignon Blanc dan wel vandaan kwam. Een decadenter, snobistischer staaltje hebben we zelden meegemaakt in onze toch rijk met alcoholica besproeide geschiedenis. Michiel verweerde zich later dat het hier misschien een deformatie betrof, te danken aan zijn vader die van eenvoudige komaf was, maar mee wilde doen met de nouveau riche en gedurende zijn leven een kelder vol wijn bestelde en koud hield. Na zijn overlijden bleek dat het allemaal rommel was, hem aangesmeerd door een charlatan.
Kaag verdacht gemaakt Zo lijken er af en toe gewaardeerde leden van onze vereniging door de mand te vallen, al weet je het nooit met ons illustere gezelschap, want de practical joke is nooit ver weg. Sommigen braken zich het hoofd over een passage uit het verslag van René na de wedstrijd op het Rijk van Nijmegen, waarin onze wedstrijdvoorzitter Sigrid Kaag verdacht maakte, omdat ze in Nieuwsuur een foto had getoond, uit april 2024, van een ondervoed meisje. Was er toen al hongersnood, vroeg René zich af. Volgens Kaag wel, ja. Waarom dat in twijfel trekken? Welke reden zou Kaag kunnen hebben om feiten te vervalsen?
Dan was het luider lachen om de apps van Feestgolfers NVGJ, de groepsapp die Peter van Weel benutte om ons veel plezier te wensen, op een dag dat hij helaas zelf forfait moest geven op zijn thuisbaan. Lia Grooters reageerde door toe te zeggen de honneurs waar te nemen, wat ze inderdaad heel charmant deed. Leonard vroeg vervolgens of iemand de pinposities kende. Ja, Anton: pinpositie 2. Waarop Rob Hoogland het toneel betrad en opperde dat het toch 4 was. Nee, zei Hélène, het was 8. Nee, reageerde Rob, niet je score op die hole, de pinpositie. Hilariteit alom.
De prijzen! En toen het pandemonium met de prijzen. Hier had de wedstrijdcommissie attenter, creatiever, alerter, speelser, daadkrachtiger kunnen optreden. Ze kwamen natuurlijk allemaal voorbij, de winnaars van de neary’s, de beste drie van de B-categorie, de beste drie van de A-categorie. Maar de speler van de dag bleef ongenoemd en het is mijn gevoel van eer dit recht te zetten. Wie anders dan Anneke Groen had recht op een prijs, eentje buiten de reguliere versierselen om, wat zeg ik: ze had op de schouders genomen moeten worden. Na jaren van veelvuldige afwezigheid vanwege het verzorgen van haar doodzieke Jan, na al die rondjes die ze wel liep met steevast een schaamtevolle score als resultaat, kwam Anneke nu, nauwelijks een week na de begrafenis van haar echtgenoot, binnen met 36 punten. Dat is vijf punten meer dan de zo vaak prijswinnende Elaine, zes punten meer dan de geroutineerde René Brouwer, negen punten meer dan Paul Boehlé, die op het Rijk van Nijmegen nog vijfde werd. Hulde, Anneke, ik ga voorstellen of de sponsors voor dit soort unieke momenten niet een leuke, misschien ludieke extra prijs in het leven kunnen roepen.
Hulde was er uiteraard voor Foeke Collet, die zijn handicap liep en nu wel ongeveer zeker is straks in Nunspeet met vriend en collega Martijn de eerste flight te vormen tijdens de Masters. Let op: Louis komt ook opzetten. Hup, weer 330 punten erbij. Schakel ook Frank Huiges niet uit, en zeker Peter van Weel niet… Fred Veldman! Alwin de Rijke deed het al net zo goed als Foeke, met zijn 36 punten. Hij snoepte als sponsor tien bonuspuntjes af van Pamela, die met een score van 35 als vierde over de streep kwam. Onbekend is wat er met Jolanda aan de hand was: 25 punten is absurd weinig voor haar doen. Friso sloeg zelfs nog twee punten minder bij elkaar. In de B-categorie werden Leonard (39), Sonja (38) en Hannie (37) gehuldigd.
Uitzonderlijke kwaliteit Op deze plaats moet overigens worden vermeld dat de prijzentafel deze dag van uitzonderlijke kwaliteit was, te danken aan Peter Boogaard, die eerst zijn vernietigende nederlaag in de matchplay-competitie, afdeling verliezers, moest bekopen met het schrijven van een leuk verslag, maar geacht werd deze dag als gastheer van een verrassend pakket beloningen te voorzien. Hij slaagde daar voortreffelijk in. Geen groter compliment voor Peter dan de ontstemde reactie van Anton na de prijsuitreiking, wijzend naar de volle handen van schrijvertje dezes: ‘Ik moet het altijd met een doos kutballen doen en kijk nou eens.’ Tja, de winnaar ontving een boek, een drinkbeker van Dopper met ‘sportcap’, een fles olijfolie én een waardebon van 75 euro, te besteden in de golfshop van Jumbo.
Tja, Anton, golf is een wrede sport. Anton wist bovendien dat ik deze dag heerlijk had gelopen op de mooie Adidas-schoenen die ik dankzij hem vorig jaar won op Haviksoord. Ik wrijf het er nog maar even in.
De democratisch gekozen schurk Als gekend liefhebber van het geschreven woord leefde ik de hele dag als een kind in een snoepwinkel. Dat begon met het geleende boek dat Marijke terugbracht: ‘Vrome zondaars. Misbruik in de Rooms-Katholieke Kerk’ van Joep Dohmen. Daar kwam bij wijze van prijs voor de beste in de A-categoriedus nog een boek bij: ‘Houden van Trump’, een roman van Hans van Willigenburg. Ik moest meteen terugdenken aan de laatste uitzending van het kwaliteitsprogramma Nieuws van de Dag, waarin oud-hoofdredacteur Sjuul Paradijs even meldde Donald Trump een schurk te vinden. Daar ontstond meteen commotie over bij de overige onafhankelijke duiders van het wereldtoneel, Wierd Duk voorop. ‘Trump is de democratisch gekozen president van Amerika!’ Paradijs meende dat Trump gewoon een dictatuur aan het maken is. Hoho, dacht gespreksleider Thomas van Groningen, dat moeten we niet hebben. ‘Okay, waarvan akte.’ Ander onderwerp… Dat boek, ‘Houden van Trump’ ga ik natuurlijk met plezier lezen.
De goede William bracht bovendien de schitterende glossy mee van en over Vic van de Reijt, de uitgever die Arnon Grunberg ontdekte, de biograaf van Willem Elsschot, de man die het leven van mijn goede vriend Serge van Duijnhoven redde. Vic werd 75 en dat diende gevierd met een fraai, voor nop door vrienden en bewonderaars gevuld geschrift. Rob Hoogland werd om onbekende redenen niet uitgenodigd ook een stukje in te leveren, misschien was hij al te druk met columns hier en columns daar. Zijn boezemvriend en collega-stoute-jongen, Arthur van Amerongen, werd wel benaderd. Het glossy begint met een hilarisch stuk van zijn hand. Het is een heerlijk, authentiek scheldstuk op woke en zogenaamde deugmensen als Tommy Wieringa en Bas Heijne, in de traditie die Hoogland en van Amerongen ook samen hebben beleden: vol humor ranzige dingen zeggen.
Er staat wel één aantoonbare fout in het stuk van de goede Arthur: het is niet ’ons Vic’, maar ‘onze Vic.’ Een Randstandmens dat even provinciaals wil doen, tja. Het is ‘ons Marianne’ en ‘onze Henk’ en onze Bert’ en ‘ons Loewieke’.
Petje op Bij de prijsuitreiking werd overigens ook een fout gemaakt; iedereen had natuurlijk met het gloednieuwe oranje petje van onze vereniging op de foto moeten gaan staan. Was die mooie pet ook een cadeau van Peter Boogaard?
De volgende wedstrijd is op de Hooge Rotterdamsche, een leuke baan, waar we diverse gewaardeerde leden zien die de Hoge Kleij moesten laten schieten: Ron Buitenhuis, John Dekker, Onno, Toussaint, Paul Mansoor, Björn. Tot dusverre hebben zich 17 leden ingeschreven. Dat is te weinig, mensen! Denk eens aan de kans de dag van je leven te hebben, te winnen en dan een mooi verslag te mogen schrijven!
