Matchplay

22.07.2025 René Brouwer

Verhoeven vs Brouwer 2&2

Twee jaar geleden speelden Hannie en ik ook een matchplay wedstrijd, toen op haar baan Haverleij. (Ze is inmiddels door de ballotagecommissie goedgekeurd voor De Dommel, er is goede kans op verhuizing: mooiere baan, leuke club, dichterbij). Ik was destijds tamelijk kansloos, ze verkeerde in bloedvorm. Deze keer speelden we op mijn thuisbaan, Zeegersloot. Ik had, eerlijk gezegd, best goede hoop na een paar redelijke scores, hoewel ik dus weet dat Hannie met een Nieuwe Golfen-basistechniek zeer stabiel kan spelen. We vertrokken beiden van blauw, beiden met 24 slagen mee. Geen verrekening dus. Handig. Mijn hoop hield heel behoorlijk stand, zo’n beetje tot hole zestien (op hole 15 bleef mijn chip liggen in een waterplas). Tot dan was het één up, all square, één up, all square, enz. Maar toen viel het doek, na een chip op twee centimeter van de hole van Hannie en een gemiste 3 meter putt van mij. Twee up, twee te gaan. Inmiddels waren wij door de donder en bliksem en buitengewoon onstuimige stortbuien nog de enige op de baan. Het voelde oncomfortabel. Bij donder en bliksem de baan af, hadden we geleerd, maar ja, all square of één up? Wat dan? De weergoden trotseren met gevaar voor eigen leven? Hopen dat het snel weer overtrekt?… Het is matchplay. Wanneer moet het dan afgemaakt worden? Bij 2 up en 2 te gaan gunde ik Hannie de partij, en reden we over de verlate baan naar de parkeerplaatse om drijfnatte tassen en regenjacks in de auto te laden en ons – na enig wachten op het terras, soms zijn ze er niet zo snel - over te geven aan wijn en bitterballen. Reden, ja. Hannie had mij al een week eerder gevraagd om een buggy te reserveren. Ze had last van haar heup, volgens de arts door te veel golfen. Overtraind. Ze moest het kalmer aan doen, is ook de allerjongste niet meer, dus maar rijden in plaats van lopen. Ik loop altijd, maar besloot naast haar plaats te nemen. In de eerste plaats gezelliger, in de tweede plaats vanwege de buienradarverwachtingen met volop buien. En die kwamen: hard en recht naar beneden, regengordijnen, die ons niet alleen noopten om regelmatig in de buggy te blijven schuilen, maar die ook nog eens onder een boom te zetten: de kar alleen hield ons niet droog genoeg. Zo reden wij met flinke pauzes door de baan, een rondje met hindernissen. Jasje aan, jasje uit. Schuilen, spelen, wolkje, zonnetje. Dat gaf ons ook de gelegenheid om een keur aan onderwerpen te bespreken, zoals haar rol binnen de vereniging als kersverse penningmeester en de mijne als wat meer gerijpte wedstrijdleider. Die rol als penningmeester kost haar toch heel wat meer tijd dan gedacht, niet in de laatste plaats om voor elke wedstrijd weer te moeten checken of iedereen wel betaald heeft en de wanbetalers te manen. Voorheen vroeg Taco mij dat te doen, nu doet Hannie dat zelf (heel fijn!), en merkt dat het steevast dezelfde zijn die te laat betalen - of die vinden dat de nacht voor de wedstrijd betalen vroeg genoeg is (Pim!). Dus elk keer weer een mailtje…. Vermoeiend. Mensen, betaal nu gewoon op tijd! (Overigens: Hannie heeft dat het liefst via het tikkie van de website, en niet een reguliere bankbetaling, dat geeft een extra controle). Beiden speelden we niet best, maar spannend bleef het dus wel. En we hadden genoeg tijd om de vele kanten van onze levens en de club door te nemen. Hannie door naar de volgende ronde van de verliezersronde. Ik hoop op een verliezersronde van de verliezersronde. Want leuk vind ik matchplayen wel – ook nu weer met de oergezellige Hannie.

Matchplay

21.07.2025 Jeroen van Leeuwen ⭐

Schermafbeelding 2023-10-31 om 17.09.56.png

Huiges vs Van Leeuwen 3&2

Matchplay op de Zaanse, tegen Frank Huiges. Op de drivingrange klonk hij nog bescheiden: “Ik loop de laatste tijd vooral rondjes boven de 100.” Ik knikte meelevend en dacht: dit komt wel goed vandaag. Nou… dat kwam het dus níet. Vanaf de eerste tee was het duidelijk: dit was niet de Frank van de triple bogeys en de 4 putts. Verre babyfades met de driver en steady ijzers. Voor iemand die regelmatig ‘boven de 100’ loopt, leek hij verdacht veel op iemand die gewoon weet wat hij doet. Ik daarentegen speelde vooral figurant in een slecht geregisseerde matchplayfilm. Op hole 15 lag Frank links van de green, bovenop een heuveltje naast een bunker. De vlag was direct achter de bunker gestoken. Een positie waar de meeste mensen vooral schade proberen te beperken. Maar de chip was van uitzonderlijke schoonheid met een par tot gevolg. Een rechtse directe. Ik stond nog, maar wankelde. De genadeklap kwam een hole later. Zijn tweede slag landde twee meter van de vlag. Een strakke birdie om de wedstrijd in het slot te gooien. Knockout. 3&2 voor Frank. Pieken op het juiste moment heet dat. En dat deed Frank. Top gedaan. Volgende keer toch maar iets minder goed luisteren op de range.

Matchplay

21.07.2025 Ronald Massaut

Reinders vs Massaut 3&1

Roland vs. Ronald; een klein verschil in letters, een groot verschil in handicap (23 om 33). Als je medespeler rond gaat in 97 slagen, dan moet je zelf verschrikkelijk goed gespeeld hebben om bij te blijven. Nou, dat lukte best goed met vijf parren. Mijn beste seizoenresultaat tot dusver. Parren, drie maal de par-3, twee maal een par-4. Waar ging het dan mis? Ik ben kampioen holes verkloten. Al zegt Roland dat ook van zichzelf. Toch zie ik hem maar een paar foutjes maken, ruim gecompenseerd door focus, lengte en 'grinta'; nu-moet-het-gebeuren'. ,,Oké, ik heb eerder ook handicap 14 gespeeld'', geeft hij later toe. En dat merk je. Wat slaat die gast vér. Soms zomaar 30-35 meter verder dan ik. Het is alleen wel de bedoeling dat je recht slaat. Rolands eerste afslag belandt in het water. Met één strafslag komt zijn bal toch over water op de green. Opleggen is voor mij ineens geen optie meer. No guts, no glory. Net naast de green, maar wel pin high. Twee puts en PAR! De eerste hole is meteen raak. Op de volgende, een par-5, krijg ik een slag meer. Juist daarom spelen we gelijk. Houthakkers We hadden ze al gezien bij de afslag voor ons: twee houthakkers. Op hole 3 dreigt het lange wachten, maar beiden geven (zoekend naar de bal) aan: 'speel maar'. Als je wordt doorgelaten, dan moet je wel wat laten zien, natuurlijk. Een par-3: dus alles of niets. Beiden slaan we de bal in een keer op de green en maken we twee putts. Par, dus. De duimen van het houthakkersgilde gaan bewonderend omhoog. Hole 4 en 5 gaan langs- en over water. Hole 4: een mispeer, terwijl Roland scherp blijft en gedecideerd de hole bogey uitspeelt; gelijk. Omgekeerd heeft Roland een mindere slag op 5 met een eilandfinish. Als zijn bal alsnog de green haalt is opleggen voor mij geen optie meer. Krap over water, maar op de green. Met twee putts speel ik mijn derde par op 5 holes. Wat is dit? Ik sta gewoon weer 1 up! Hoelang duurt 'geluk'? Geen achttien holes verklap ik vast. Niet alle slagen lukken en dat water op De Purmer blijkt echt een hindernis. Minder voor Roland. Hij speelt de volgende eilandfinish perfect aan, terwijl ik mijn lakeball teruggeef aan zijn gelijknamige habitat. Toch blijft de schade beperkt. Bij de turn staat Roland 'slechts' 2 up. Stuivertje wisselen Elke hole liggen de missers op de loer. Ik ben gered door een slechte bal die in de GUR beland, GUR, da's Gratis Uit de Rotzooi. Maar niet voor lang. Het wordt telkens stuivertje wisselen op de lange en de korte(re) holes. Ondanks dat ik acht slagen mee krijg wint Roland bijna alle langere holes. Mijn winst zit op het kortere werk, getuige opnieuw twee parren. Roland pakt de punten op de langere 4en en 5en. Op hole 17 (2 up voor Roland) belanden onze beide ballen naast de green in het hoge gras. Roland ligt beduidend gunstiger en zonder mijn chippertje (ergens verloren, maar waar?) maak ik dat niet goed. ,,3 Up, het is gedaan, vriend'', zegt Roland tevreden, maar ook opgelucht. ,,Pfff, dit kon beide kanten opgaan.'' Toch kent de Mr. Glow Matchplay geen verliezers, alleen winnaars. Je staat samen 4 uur op de baan, koffie vooraf, nazit met een biertje en mooie één-op-één-gesprekken. Zo deel je onverwacht identieke, bijzondere culturele- en socio-demografisch ervaringen en deel je visies op het leven. Da's het mooie van matchplay: je leert elkaar (veel beter) kennen. Thanx, mate!

Matchplay

20.07.2025 Pamela Sturhoofd ⭐⭐⭐

Schermafbeelding 2023-11-01 om 17.19.38.png

Kuijntjes - Sturhoofd 4&3

Dankzij Friso mochten we onze matchplay spelen op de Goyer, een baan die Anton al tijden op zijn verlanglijstje had staan. En terecht, want de Goyer heeft een bijzondere allure – een baan die uitnodigt om bespeeld te worden, Of zoals op de website te lezen staat: “een cadeautje van moeder natuur." Rijdend over de oprijlaan van de Goyer denk ik weer even hoe níet vanzelfsprekend deze dagen zijn. Maar dan wordt mijn moment van ingetogen verwondering bruut onderbroken door Anton, die op de parkeerplaats zijn auto uitstapt en uitroept: “Daar heb ik nou zo’n pest in, hè!” Ik verwacht iets existentieels – werk, liefde. Maar nee. Anton is zijn aansteker vergeten. “Dan kan ik niet even lekker mijn peukie roken.” Hij kijkt mij nog hoopvol aan en gluurt in mijn auto. Vergeefs. Het duurt even voor ik hem weer zie, want op de Goyer blijkt niemand meer te roken. Maar Anton zou Anton niet zijn als hij niet ergens in de keuken van de Goyer een oude aansteker weet te ritselen. Triomfantelijk – met keukenaansteker in de aanslag – komt hij de driving range oplopen. Klaar voor onze matchplay. En hoe. Op de teebox van hole 1 oogt Anton zen. Hij opent met een birdie en zet daarmee meteen de toon. Veel wil ik niet schrijven over de wedstrijd zelf, Anton kan gewoon goed golfen. Na negen holes staan we weliswaar nog all square, maar na de turn trapt Anton het gaspedaal in en laat hij zien dat hij een serieuze kandidaat is voor het winnen van de Mr Glow matchplay competitie . Hij eindigt met een schitterende 78, inclusief drie birdies. Chapeau! De quadruple zit er dit jaar niet meer in - the Presidents Putter werd tenslotte dit jaar door Christiaan Scheen gewonnen - maar de triple wellicht wel. Zeker nu ook de GolfpersPrijs in beeld komt, dankzij zijn wervelende verslag over The Open – een liefdesverklaring in woorden aan misschien wel het mooiste toernooi op aarde. Lezen dus. Na afloop zitten we met onze gastheer Friso nog lang na te praten. Niet over politiek dit keer – om de vrede te bewaren  - wel over Anton’s droom om over 15 jaar met zijn Monique, in een Cessna en met een set golfclubs de wereld rond te vliegen. Het klinkt als een grap, maar als je Anton een beetje kent, weet je: dat gaat gewoon gebeuren. Anton leeft en beleeft. En zelfs in de kleinste momenten laat hij zijn levensfilosofie zien. Na het hoofdgerecht vraagt hij: “Nemen we een lekker toetje?” Ik zeg: “Nee joh, geen toetje voor mij.” Hij kijkt me aan, quasi verontwaardigd en zegt: Kom op nou, niet zo benauwd leven! “ PS Friso, nogmaals super dank dat wij op ‘jouw’ prachtige baan mochten spelen. Inderdaad een mooi cadeautje!

Matchplay

17.07.2025 Martijn Paehlig ⭐⭐

Paehlig vs De Jong 5&4

Paehlig vs De Jong 5 & 4 ''' 'Als ik het verhaal moet tikken dan wordt het een heel korte hoor. Iets van “Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen”''', zegt Annette als good old Hans Woudstra op het terras van 'zijn' Zaanse vraagt hoe dat straks dan gaat als ik, ondanks dat ik 29 slagen moet geven, onverwacht toch zou weten te winnen. Onze oude vriend babbelde er vrolijk op los. Oude namen kwamen voorbij, herinneringen aan mooie dagen bij de club: '''ik heb pas geleden nog eens een jasje uit de kast getrokken met het oude nvgj-logo op de borst. Het zat wat ruim'' glimlachte de ook alweer bijna tachtiger voor hij ons uitzwaaide naar de eerste tee. De Zaanse dus. Dat is, ik geef het grif toe, niet mijn favoriete baan. Geen idee waarom, maar met sommige banen heb je nu eenmaal meer, met sommige wat minder. Al hielp het niet dat ik me stiekem ook verheugd had op een ronde op De Goyer, maar daarvoor niet geholpen werd door Friso die zich in de vorige ronde aan Annettes zegekar had laten binden. Zijn nederlaag, en verslag, bezorgde me bovendien de nodige bibbers. “Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren”, schreef hij. Het was precies zoals de in Amsterdam opgegroeide Noord-Hollandse speelde. Niet ver maar alles rechtdoor. Het was echter niet de enige 'maar', er waren er nog twee. Maar 1: maar haar chippen en putten was niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar 2: maar ook als het dat wel was geweest was het waarschijnlijk een lastig verhaal geworden ondanks de zes slagen (geen 29 Hans!). Na vijf holes had ik al vier birdieputts op het maximaal dertig centimeter van de cup gelaten, stond ik één boven par voor de ronde...en vier up voor de wedstrijd. Hans: 'En wat doen jullie dan als het na tien holes klaar is', zou toch niet bewaarheid worden? Gelukkig niet nee. Daarvoor was het te gezellig en bovendien herpakte Annette zich uitstekend. Een echte bogeygolfer. Net wat minder afstand, vrijwel alles recht en als je dan je bogeys maakt kom je snel naderbij. Bij het bereiken van de turn was het verschil weer 1 hole, maar na het keerpunt ging het ineens alsnog hard en het was waarschijnlijk vooral de par-5 twaalfde die het moraal bij Annette brak. Waar je banen kan hebben die je minder liggen, heb je dat ook met individuele holes, en Annette had dat met deze hole, zo zei ze nog voor we in de buurt van de tee waren gekomen. Dat gevoel werd er niet beter op toen ze ondanks herhaalde pogingen niet uit de greensidebunker kwam. Met de verkeerde bal ook nog eens constateerden we toen ze de hole op had gegeven. Ook dertien ging verloren na een bal in het water en toen ze op de par-3 veertiende een putt van minder dan een meter een 360 graden ererondje zag maken zonder te vallen en ik mijn korte putt wel maakte, was het ineens gedaan. Met nog vier holes te spelen was de achterstand te groot geworden om nog goed te kunnen maken. We speelden – we moesten toch die kant op – de par-5 vijftiende nog, maar besloten dat dat de laatste was. Tijd voor het terras, bier, bitterballen en mooie verhalen. Het verslag dat Annette voorzag bleek redelijk spot on. Al zou ik er nog wel wat aan toe willen voegen. Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen, de Zaanse toonde zich van zijn beste kant en het was ontzettend gezellig.

Nieuws

16.07.2025 Peter van Weel

Wat maakt links golf zo leuk?

Het is 16:00 uur op maandagmiddag als ik op de eerste teebox sta van Burnham & Barrow Golf Course. De zon schijnt en een Nederlandse vlag wappert in de harde westenwind. Klaar om de strijd aan te gaan met de baan, mijzelf én de wind. Er zijn echt dagen dat je een links course vervloekt. Aan de andere kant is het juist het mooiste wat er is. Wat veroorzaakt nou die tegenstelling tussen liefde en haat? De wind blaast met windkracht 5 vol in mijn gezicht op de eerste tee, direct voor het clubhuis. Zoveel gedachten gaan er door mijn hoofd, van genieten tot angst. Zoals Ben Hogan ooit zei: "Golf is a game of misses. The golfer who misses the best is going to win." Met die gedachte sla ik mijn houten 3 net rechts de rough in. Let's go.

Order of merit

Order of merit

Order of merit

Order of merit

Order of merit

Order of merit

Order of merit

Tweedaagse op Texel wordt één groot feest!

Meer nieuws

Verhoeven vs Brouwer 2&2

Huiges vs Van Leeuwen 3&2

Reinders vs Massaut 3&1

Kuijntjes - Sturhoofd 4&3

Paehlig vs De Jong 5&4

Wat maakt links golf zo leuk?

Over NVGJ

Order of Merit

Agenda

Laatste nieuws

Sponsoren