Willem Schouten wint Matchplay 2022

Achttien holes waren niet genoeg om de winnaar van het matchplaykampioenschap 2022 aan te wijzen. Negentien holes wel. Na één extra bezoek aan de par-5 achttiende van de gastvrije ‘de Pan’ was het pleit beslecht. Net als in 2018 greep Paehlig mis. Net als in 2016 mag Schouten zich kampioen noemen.

Waar zal de verliezend finalist vaker aan terugdenken? Aan de verprutste approach op de 17e bij een stand van 1up, waardoor Willem, na een dood bij de pin geslagen gapwedge, de stand weer gelijk kon trekken? Aan de tweede slag op de eerste extra hole die net één meter teveel rechts lag om een schot naar de vlag te hebben, wat het begin van het einde betekende? Of toch de putt op achttien van nauwelijks een meter die genoeg was geweest voor de zege, maar die de hole lipte waardoor er een verlenging nodig was. Vraag het over een paar dagen. Of liever, vraag het toch maar nooit. De dit jaar ingevoerde regel dat de verliezer het verslag moet schrijven is al zout in de wonde genoeg.

Het motto van de NVGJ is elkaar een leuke dag bezorgen. Het komt in vrijwel alle stukjes en stukken die op onze website staan naar voren. Maar laten we eerlijk zijn: als je meedoet aan een wedstrijd, wil je die winnen ook. Dat geldt zeker voor alle deelnemers aan de strijd om de Joop van der Flier Schaal. En al helemáál voor de finalisten van deze man tegen man* strijd (*en alle denkbare varianten die er mogelijk zijn maar die er in elk geval deze finale niet bij waren) die we dankzij Aleid nog altijd op een van de mooiste banen van Europa mogen spelen. In het oude clubhuis hangen een paar oorkondes die de internationale status bevestigen, de topnotering in de aanstaande editie van Todaysgolfer doet dat ook nog eens, en anders kan je het als gelukkige finalist met eigen ogen aanschouwen. UGC ‘de Pan’ is een topbaan en alleen al om die reden zou je je als lid van de NVGJ in moeten schrijven voor de matchplaycompetitie. Als je de finale haalt dan mag je immers…

De twee gelukkigen dit jaar waren dus Willem en Martijn. Of, nou ja, gelukkigen? Natuurlijk, bij golf heb je altijd een beetje geluk nodig, maar onderaan de streep moet je de bal ook gewoon zo goed mogelijk zien te raken. Dan kom je er echt niet met een paar lucky breaks. Natuurlijk hebben Ruud, Henri, Ruud, Jeroen, Gerald, John en (nog maar eentje dan) Ruud alle recht op het gevoel dat ze met net iets meer geluk ook in de finale hadden kunnen staan, maar helaas voor hen liep het anders, en dus stonden Schouten en Paehlig op 7 oktober tegenover elkaar. Willem in vorm, Martijn al een tijdje dwalend, maar beiden met min of meer dezelfde handicap en dus met alle kans op een mooie open en spannende finale.

Dat was precies wat het werd. Spannend. Met een tussenstand die alle kanten op ging.

Het begin van de wedstrijd was voor Martijn door met een birdie op de eerste en een par op de tweede, direct naar twee up te gaan en daarbij op de derde een uitgelezen kans op 3up liet liggen door een korte putt te missen. Willem worstelde met zijn net nieuw aangeschafte ijzers, wist hole 5 te winnen, maar kon, ondanks dat de kakelverse ijzers langzaam gingen luisteren naar de baas, niet voorkomen dat hij na acht holes 3 down stond.

In het zicht van het clubhuis gebeurde er echter wat. Of het nu kwam omdat Willem zijn ijzers beter onder controle had, of omdat de krasse knarren voor ons verdwenen waren en het iedere slag wachten voorbij was, maar ineens was het Willem die de bovenhand kreeg. Niet minder dan vijf holes op rij won hij, waardoor hij met nog vijf holes te spelen plots 2up stond. Dat was voor Martijn het moment om een tandje bij te schakelen, hole voor hole te gaan spelen, en te proberen zich terug te knokken in de wedstrijd. Dat lukte: hij won veertien, vijftien en zestien en gaf zichzelf na een defensieve afslag op de prachtige par-4 zeventiende een uitgelezen kans de wedstrijd naar zich toe te trekken. Of het de spanning was of de net ongelukkige ligging zal altijd voer voor discussie blijven, maar het was een slecht moment voor de slechtste bal van de dag. Al maakte dat na de ‘dood’ bij de pin geslagen bal van Willem uiteindelijk niets meer uit. De Rotterdammer maakte zijn derde birdie van de dag (tegenover twee birdies voor Martijn) waardoor alles neerkwam op de slothole, de par-5 achttiende.

Hoe we daar op de green belanden laten we maar even voor de fantastie, maar nadat Willem een tap-in voor een dubbel had gemaakt, lag de winst voor Martijn voor het grijpen. Een putt van iets meer dan een meter, meer was het niet. Willem draaide zich al om om niet te hoeven zien wat komen ging…maar niet kwam. De gesneden green, het kleine bobbeltje vlak voor de hole, de twijfel de vlag wel of niet uit de hole te halen, stuk voor stuk elementen die een rol gespeeld kunnen hebben in de uitkomst van de putt, maar de uitkomst veranderde er niet door: een lip-out, een schreeuw van ontzetting en een schreeuw van verbazing, en terug naar all square.

De eerste extra hole bleek ook de laatste extra hole. Terwijl de caddiemaster ons nog meegaf dat we de achttiende nog wel drie keer mochten spelen als we dat wilden, was het na één extra hole voorbij. Een geweldige approach van Willem zette extra druk op de approach van Martijn, die, ondanks last te hebben van een overhangende tak, niet anders kon dan voor de green te gaan…en faalde.

Voelde het ook zo na afloop op het terras? Een beetje. Misschien niet eens zozeer over die extra hole – als de bal een meter eerder was gestopt was die overhangende tak nooit in het spel gekomen — maar dat puttje op achttien doet nog wel even pijn.

Van harte Willem. Het is je gegund. 

En tegen alle deelnemers, en natuurlijk niet in de laatste plaats wedstrijdleider Louis, zeg ik hartelijk dank voor deze editie van dit bijzondere evenement. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen, en ik roep iedereen nu al op zich in te schrijven voor 2023. Al was het alleen maar omdat je de kans om op ‘de Pan’ te spelen toch echt niet wil laten lopen.