17e Barenbrug-RPR Cup Wilnis 2025

Er zijn van die dagen waarop je wakker wordt met een gevoel dat alles klopt. Je haar zit goed. Je koffie smaakt alsof een barista met een snor en daddy issues hem persoonlijk voor je heeft gezet. Met zo’n mantel om, alsof hij een kardinaal was die net uit de Sixtijnse kapel kwam. Zo’n dag had ik dus niet.

Ik had er wel zin in, daar niet van. Want ik had de dag ervoor eindelijk weer een paar honderd uitgegeven om weer wat handicap te kopen. Althans, zo doen de grote golfmerken ons geloven.

Ik viel er voor. Vond het wel weer tijd. Mijn huidige driver was uit 2019. Het is de PING G440 geworden. De vergevingsgezindheid is blijkbaar indrukwekkend. En als ik iets nodig heb, dan is het wel iets of iemand die me vergeving gunt.

Best rap ging het trouwens, dit conclaaf bij de Rooms-Katholieke Kerk. Ik had er helemaal zin in nadat ik de film Conclave had gekeken als een voorproefje. Wie zou de grote nieuwe baas worden van het Vaticaan? Hoe je het ook wendt of keert; het betreft de voorganger, de Heilige Vader van 1,4 miljard mensen. Niet iets dat je kunt negeren.

Popiejopie

Maar in tegenstelling tot waar ik op had gehoopt: ze waren er vrij snel weer uit. Een beetje dubieus is het wellicht wel. En als het een politieke leider betrof van een land waarvan we vinden dat we er moreel boven staan (en ten aanzien van welk land zijn we dat niet?), zouden we hoogst verontwaardigd zijn. Mocht je het niet weten: er mogen maximaal 120 kardinalen stemmen, maar dit jaar waren het er maar liefst 133. Nu kan dat soms iets afwijken, want naast de 120 stemgerechtigden kunnen er kardinalen aanwezig zijn van tachtig en ouder. En die mogen niet meestemmen.

De vorige paus heeft echter flink doorgetrokken voor z’n pensionering en aan actieve werving en selectie gedaan. Hij heeft hoogstpersoonlijk nog wat extra kardinalen benoemd. En ondanks dat de stemmingen geheim zijn en de stembriefjes allang weer verbrand, kun je wel raden dat die niet op een kandidaat gestemd hebben waar paus Franciscus geen fan van was. Waar het te doen gebruikelijk is dat de conservatieve paus de progressieve paus vervangt en vice versa. Net zoals in de politiek ook gebruikelijk is. Maar progressieven hebben er soms moeite mee dat er ook wel eens mensen zijn die het heil in het verleden zoeken. En Franciscus kon dus ook niet helemaal wennen aan het idee dat er weer een conservatieve Italiaan aan het hoofd zou komen te staan die mordicus tegen abortus zou zijn. Om maar eens iets te zeggen.

Het conclaaf duurde slechts twee dagen, wat het tot een van de kortste pausverkiezingen in de recente geschiedenis maakt. Qua marketing ook helemaal niet handig. Want je had er mooi een paar weken aandacht voor je kerk uit kunnen trekken.

Redexim. Wereldmerk

Over marketing gesproken. Op de Lage Vuursche kwam het verzoek van de sponsorcommissie in de persoon van Peter Boogaard of we mee konden denken voor een hoofdsponsorschap voor de Nations Cup. Nu vind ik dat soort dingen beroepsmatig al interessant. Maar ik probeerde het om te draaien: voor wat voor soort bedrijven zijn 100 journalisten uit 10 verschillende landen met een gezamenlijke golfobsessie nu interessant? Dat bracht ons bij Redexim.

Tijdens het diner op de prachtige baan van Wilnis kon Peter eindelijk het goede nieuws bekendmaken: de Nations Cup georganiseerd onder aanvoering van toernooidirecteur Cara de Vlaming gaat de Redexim Nations Cup heten.

Oké. Genoeg hierover.

Mister Stabiliteit

Ik werd wakker met een lichte kater van het leven, een knoop in mijn maag en een vage herinnering aan wat ooit mijn golfspel was. De Barenbrug Cup stond op het programma en je weet wat ze zeggen: show up, shut up, slice hard.

Wat ik niet wist, is dat ik die dag zou winnen. Nou ja, winnen. Ik haalde net zoveel punten als “Mister Stabiliteit” zelf, Foeke Collet. 36. Alleen had ik net iets meer geluk met mijn handicap.

Iedereen was verantwoordelijk

Zodra het nieuws zich verspreidde als de geur van vers gemaaid gras (of vers geoogst zaad, want Barenbrug blijft een merk met een niche), dook iedereen op me als een groep duiven op een wafel.

Succes kent vele vaderen. Want Eric Korver was de eerste: “Ik heb je geïnspireerd zeker.” Een ander: “Ik zei vorige week nog dat het tijd werd dat je eens won.” Roland Reinders: “Je komt uit Brabant. Duhh.”

Golf is niet logisch. Golf is emotie. Golf is: “Ik haat golf, ik haat golf, ik haat golf… wow, wat een chip! I LOVE GOLF!”

Wie beweert dat stemmingswisselingen alleen iets voor vrouwen in de overgang zijn, heeft nooit een putt van zestig centimeter gemist, nadat je op de vorige hole een chip-in birdie maakt.

De naam is: Barenbrug

Het was alweer de 17e editie van de Barenbrug Cup. Zeventien keer. Zeventien keer gras. Zeventien keer twijfelen: is het nou Barenbrug of Barenburg?

Het antwoord is simpel: het is een brug. Ezelsbruggetje, snap je. Geen burcht, geen burg, gewoon: brug. Je moet ergens overheen. Over jezelf. Over je slice. Over die ene hole waar je ego mee het putje inging toen het al nergens meer over ging.

Barenbrug is al 17 jaar sponsor. Dat is niet niks. Sponsoren zijn onmisbaar voor een vereniging als de onze.

Zaad, bloemen en bijtjes

Barenbrug houdt van gras zoals ik van koffie hou: veel, sterk en overal. Jan vertelde het weer prachtig. De man praat over zaad alsof het een spirituele ervaring is. En wie met een rechte rug kan luisteren naar “dit zaad heeft een gunstig kiemvermogen” zonder te grinniken,
verdient een lintje.

Iedereen die een prijs won, ging naar huis met graszaad. Niet zomaar gras. Nee. Gras mét bloemen. Biodiversiteit, baby. Bijtjes, libellen, vlinders, misschien zelfs een verloren vleermuis.

“Bloemen in je gras zijn geen probleem,” betoogde Jan. “En op een golfbaan zijn er ook genoeg plekken waar wél bloemen mogen groeien. Zoals rondom de teeboxen bijvoorbeeld.”

Tegeltaks

Mijn achtertuin is net betegeld. Ik heb zelfs de tegels in het cement laten leggen omdat ik zelfs geen groen er doorheen wil laten komen. Dus ja, ik heb het zaad aan vrienden gegeven. Die waren blij. Want moesten net hun woning een beetje op kalefateren omdat hij in de verkoop moest. Iedereen blij. Zelfs de bijen, vermoed ik.

Wilnis en de wonderen

Jan had genoten van Wilnis. Natuurlijk had hij ook 23 dingen gezien die niet klopten. Maar dat is Jan. Hij bedoelt het goed. En hij verkoopt ook gewoon graszaad. Altruïsme met een prijslijst, zeg maar.

Mijn eigen spel? Ach. Een paar ballen recht. Vier fairways heb ik geraakt. Dat is geen gameplan meer. Dat is meer gokken. Hit and hope. Mijn driver en ik hebben een gecompliceerde relatie. Het is als een ex die je af en toe een appje stuurt. Je weet dat het fout gaat, maar je probeert het tóch nog een keer. Tenminste, dat vertelde een vriend van me eens. Zelf heb ik daar geen last van. We appen wel, maar misgaan doet het nooit. Of het moet zijn dat de broodtrommels niet goed verdeeld zijn over de beide woningen.

Maar er is hoop. Donderdag vertelde Robbert Wootton – die praat zoals John Woof – dat dit – de PING G440, het beste is dat er is.

Hij zei er wel bij: “Het ligt niet alleen aan je driver, Anton.”
Bedankt, Robbert. Voor het vertrouwen. Ik weet het. Het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Maar toch. Stel je toch eens voor?

Arcoss. Wereldmerk.

Mijn Arcoss systeem is onverbiddelijk. Ik las mijn cijfers in met de serene rust van een monnik die net zijn ochtendgebed achter de kiezen heeft. 82 slagen. Niet verkeerd. Geen vuurwerk, maar wel genoeg om jezelf een Rivella te gunnen en een beetje verongelijkt te mompelen dat "het toch ook wel nog wat beter had gekund vandaag". Maar zo werkt het niet met golf. Golf bepaalt. En niet jij.

De prijsuitreiking was zoals altijd een mix van ongemakkelijk schuifelen, geforceerde bescheidenheid en mensen die nét iets te hard lachen om hun eigen verlies. En daar stond ik dan, met 36 punten.

En ja, ik weet ook wel dat het niet aan het materiaal ligt. Maar een beetje golfer blijft hopen dat het aan het materiaal ligt. Vooral wanneer het even wat minder gaat. Zelfs Anneke heeft die hoop nog niet opgegeven. Ze was weer eens hoogst verbaasd dat ze zo hoog op het leaderbord was geëindigd. Maar met 31 punten is dat niet zo raar hè, Anneke.

William Wolring werd vijfde in de B. Ook met 31 punten. Tachtig jaar, een draagtasje met zeven stokken, en een loopje dat net iets soepeler is dan dat van mij na achttien holes en een slechte rugdag. Ik buig daar diep voor.

Taylor. Wereldmerk.

Leonard van Nunen deed het met één puntje beter. Ron Buitenhuis noteerde er 33 en Hans Terol 35. En toen was er ineens Harald Taylor met 36 punten. Grote winnaar. Er werd aan tafel gespeculeerd of hij familie is van Kenneth Taylor van Ajax. Geen idee. Misschien wel. Harald bedankte in ieder geval z’n flightgenoten voor hun ‘Oost-Indische blindheid’. Sympathiek.

In de A zat ik in de flight met Remi Nouwens, onze eregast namens de kersverse hoofdsponsor van de Nations Cup. Hij speelde een degelijke 32. Net geen top 5, maar wel goed genoeg om een paar complimentjes te vangen aan tafel. Peter Luyer en Louis Westhof speelden 34 punten bij elkaar. Hélène, mijn andere flightgenoot, begon als een trein: na vijf holes al vijftien punten. En toen maakte iemand de fout om dat hardop te zeggen. Je voelt ‘m al aankomen. De volgende hole: nul. En ergens onderweg raakte ze ook nog haar rangefinder kwijt. Maar ze herpakte zich en leverde alsnog 34 punten af. Klasse.

En dan Foeke Collet en ik. Allebei 36 punten. Alleen bleef Foekes handicap netjes staan en ging de mijne weer vrolijk omhoog. Omdat de rest van m’n kaarten in de buurt van 8 tot 10 liggen. En wat je ook zegt over handicaps: het systeem liegt niet. Al zou je soms willen dat hij wél een beetje gevoel voor context had.

Redexim Nations Cup. Onthoudt die naam

Ik troost me met de gedachte dat het vanzelf wel weer corrigeert. En zo niet, dan is er altijd nog de Nations Cup. Nee, de Redexim Nations Cup. Dat is als spelvorm stableford. En daar is een hogere handicap dan weer goed voor volk en vaderland.

Wilnis was prachtig. Echt. Zoveel variatie in de holes. Zulke mooie hoogteverschillen. Zonder dat je de hele dag aan het klimmen en klauteren bent. De laatste keer dat ik daar speelde had ik handicap 46 en sloeg ik een 104 volgens mijn data. Dit keer was het 82. En het voelde alsof ik het nog steeds niet onder controle had. Golf is geen sport. Het is een relatie. Met goede dagen, slechte dagen, en veel dagen waarop je denkt: waarom doe ik dit ook alweer? Maar dan komt er één bal die precies doet wat jij wil. En je weet weer waarom. Ik had die op hole 12. En ja, daar kan ik weer weken op teren.