Bad Bentheim 2024

Het NVGJ-toernooi in Bad Bentheim was in alle opzichten memorabel. In de eerste plaats natuurlijk door het vreselijke bericht van het overlijden van ons aller Leo van der Ruit. Ontsteltenis, tranen, een afgebroken wedstrijd, algemene verslagenheid en grote droefenis. Want Leo was niet zomaar iemand. 
 
Hoeveel keren hebben we niet samen aan de EMGJ deelgenomen? De laatste keer nog samen met Pim Donkersloot in de camper naar Konopiště in Tsjechië. Met een overnachting op de heenweg in het Oost-Duitse Halle. Leo en Pim in een hotel, ik in de camper. 's Avonds gezellig naar een Italiaans restaurant; een paar flessen wijn gedronken bij een mooie maaltijd. De volgende dag door naar het toernooi. 
Datzelfde deden we twee jaar eerder toen de EMGJ in het Oostenrijkse Graz werd gespeeld. Dit keer met een fijne leaseauto van Mazda van Jur Raatjes. Een overnachting in de buurt van Passau. Ook toen was Pim erbij en was er aan gezelligheid geen gebrek. Op de terugweg moesten we nog een eind omrijden omdat Leo zijn toilettas in het hotel in Passau had laten liggen. Het was altijd een genot om Leo in de buurt te hebben. Geweldige verhalen, diepzinnige gesprekken en lekker ouwehoeren. 
 
Laatste plaats 
Uiteraard sloegen we tijdens de wedstrijden altijd wel een redelijke bal en zorgden we voor de noodzakelijke punten. Hoewel we zelden van de laatste plaats kwamen. Zoals de EMGJ in Puglia in Italië, het tweede thuisland van Pim. Daar verbleven we in het opvallende vijf sterrenhotel Borgo Egnazia. Op een van de avonden ging Leo weer eens in de overdrive. Pim en ik hebben hem met vereende krachten naar bed gebracht. De volgende dag moest er immers nog golf worden gespeeld.  
Nessun problema, er werd zoals gebruikelijk een keurige ronde neergezet. Dat deden we samen vanaf 2011 op achtereenvolgens Porto Santo bij Madeira, Winston Golf in Mecklenburg Vorpommern, San Dominico in Apulia, Royal de Hainaut bij Mons in België, Murhof bij Graz in Oostenrijk en het al genoemde Konopiště in de buurt van Praag. 
Het plotselinge overlijden van Leo sloeg in Bad Bentheim in als een bom. En uiteraard niet alleen bij ondergetekende. Iedereen heeft zijn eigen herinneringen aan Leo. Aan tafel werden vele verhalen verteld, waarbij eens te meer duidelijk werd dat Leo een mooi mens was. Moge hij rusten in vrede. 
 
Meer hartzeer 
Voor een tweede bommelding zorgde onze wedstrijdleider Frank Uijlenbroek. Al een tijdje klaagde hij over druk op de borst en kortademigheid. Onderzoeken in zijn woonplaats Gronau volgden en het sluitstuk, juist op de toernooidag, was een hartkatheterisatie. Daarbij bleek dat hij nog slechts 10 procent doorstroming had in enkele belangrijke aderen. Daarop werd hij per ambulance en met loeiende sirene naar de hartkliniek in Bad Rothenfelde gebracht. Daar werd Frank onmiddellijk geopereerd en hij kreeg drie bypasses. Nog tien dagen ziekenhuis en zes (!) weken naar een kuurkliniek en Frank is weer de oude. Waarschijnlijk net op tijd voor zijn hockeyfotografie op de Olympische Spelen.  
 
Wedstrijd 
Over de wedstrijd in Bad Bentheim valt nog te vertellen dat het nat was. Niet gewoon nat, maar érg nat. Zeg maar zeiknat. Daags voor het NVGJ-toernooi had ik er nog een wedstrijd met vrienden gespeeld en toen ging het best redelijk. Maar 's nachts kwam er weer een enorme bak water overheen. Het was het eigenlijk niet te doen.  
William vond dat de baan bijtijds gesloten had moeten worden, zodat hij zich de lange reis vanuit Noord-Holland had kunnen besparen.

Ruud en Kea Onstein en Christiaan Scheen waren een dag eerder al naar Bad Bentheim gekomen en de overige twaalf deelnemers waren eveneens allemaal present, dus er werd ‘gewoon’ gespeeld. Louis Westhof (twee uurtje rijden vanaf Heerenveen) verzuchtte nog maar eens dat het voor de NVGJ'ers in het westen van ons land altijd veel verder rijden is naar het zuiden, oosten of noorden, dan andersom. En daar heeft hij helemaal gelijk in.
 
Geen prijsuitreiking 
Een prijsuitreiking vond er vanwege de trieste omstandigheden niet plaats. De wedstrijdleiding ad interim (bij het ontbreken van Frank bestaande uit Louis Westhof en schrijver dezes) besloot in overleg met bestuurslid Madelon wel een klassering door te geven i.v.m. de Order of Merit.  
Leonard van Nunen en Jolanda Swart waren deze dag de besten. Het voortreffelijke (asperge)diner ging wel door maar ingetogen. Er werd ook nog even het glas geheven op Leo, zoals hij dat gewild zou hebben. 
 
Fred Veldman 

(Hoofdfoto: Christiaan Scheen, andere foto's: Madelon Barenbrug en Leonard van Nunen)