Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
01.11.2023
De schemering valt al in als de laatste golfers van ons kleine maar illustere gezelschap het clubhuis binnenlopen. We haalden het dus maar net om voor het donker binnen te zijn. Natuurlijk lag dat aan de eerste flight die volgens de tweede en derde flight veel te traag liep. Hoewel vier uur en tien minuten spelen over achttien holes toch heel redelijk is. Lijkt mij. In ieder geval was het de moeite waard om helemaal naar het plaatsje Arriën in Drenthe te rijden voor de laatste wedstrijd op deze prachtige baan voorafgaand aan de ZVM Masters in de Order of Merit 2023.
Wat valt er allemaal te vertellen over een dag als vandaag? Frank en Christiane Uijlenbroek zijn de organisatoren van deze Christiane’s Trophy. Toevallig op de dag dat Olga Commandeur jarig is. Ik verklap natuurlijk niet hoe oud, want ze is veel ouder dan ze er uitziet. Dat zeg ik ook als ik haar van harte feliciteer en kus. En dat terwijl ik vlak voordat ik het clubhuis binnenloop met mezelf afspreek dat ik vandaag eens niemand ga kussen of knuffelen. Olga’s partner Frank is er – vanwege Olga’s verjaardag – ook bij. Janneke Koster zien we ook even want Henk en Janneke wonen zowat om de hoek van de achttien holes én par 3 oefenbaan Hooge Graven, Golfclub Ommen. Henk heeft zelfs een locker in het clubhuis en kan op zijn fietsje naar de golfbaan. Wellicht vergat hij daarom zijn douchespullen en jasje? Eigenlijk is het ook best normaal dat je op je thuisbaan gewoon in je
golfkloffie blijft zitten. Janneke speelt overigens niet met ons in de wedstrijd. Zij speelt met haar zus 9 holes. Direct achter de laatste flight.
Een aantal van ons kan vandaag van plek verschuiven in de OoM óf zelfs nog bemachtigen. Louis Westhof bijvoorbeeld heeft – zo zegt hij — een score nodig van veertig punten om bij de beste acht te mogen starten. Evenveel punten als ik nodig heb om mijn vierde plek in de OoM te verruilen voor de derde, zo vertel ik onderweg in de auto al tegen Henri van der Steen. ‘Maar’, zo zeg ik erbij: ‘dat is onwaarschijnlijk want dit jaar heb ik niet een keer hoger dan 37 punten gescoord’. Ik heb enkel de hoop – want net terug uit Spanje – dat ik ondanks laagjes kleding lekker speel, dat het vandaag droog blijft en de temperaturen meevallen.
Op de drivingrange doet Elaine de Boer haar best om heel wat balletjes rechtdoor te slaan. Elaine kan vandaag ook nog wat plaatsjes opschuiven. Ze heeft het druk gehad met de verkiezingsspotjes die inmiddels klaar zijn en al worden uitgezonden. Een dezer dagen bekijk ik de spotjes, zo beloof ik. Ook slaan een paar leden van het matje. Een van de twee vraagt aan mij of ik stil kan zijn, want hij kan niet oefenen met mijn stem op de achtergrond. Louis, met wie ik over mijn Spaanse golfavonturen sta te praten, grinnikt verscholen onder zijn nieuwe Ierse golfpet om dit voorvalletje.
In de eerste flight op hole 1 starten ondergetekende, Louis Westhof en Frank Uijlenbroek. We laten die twee mannen van de drivingrange rustig vertrekken en zien al snel niets meer van hen. We genieten van deze mooie baan, op dit moment omringd door prachtige herfstkleuren. Zelfs enkele rhododendrons staan nog in bloei zie ik tijdens het zoeken naar mijn bal. Als voorzitter van de Hooge Graven weet Frank van alles te vertellen. Hij speelt er niet zo vaak, want sinds hij verhuisd is is hij vaker met Fred Veldman op Bad Bentheim te vinden. Daar zijn de greens lang niet zoals hier op Golfclub Ommen.
Frank heeft vandaag wat moeite met zijn spel, want druk met allerlei aangelegenheden. Heel veel te plannen internationale hockeytoernooien, de commissies en leden van Golfclub Ommen die hem weten te vinden én natuurlijk onze eigen NVGJ waarvoor hij ook actief is. Wat mij tijdens het spelen opvalt, is dat we vooral veel slagen krijgen (ik krijg er maar liefst drie meer dan op Stippelberg), dat het heel stil is op de baan én dat de greens echt fantastisch zijn. Hoe het met de dassen zit (dat was twee jaar geleden nog een groot probleem), vergeet ik te vragen. Het lijkt dat deze vertrokken zijn, want behalve dat de baan behoorlijk nat is, logisch ook na zoveel regendagen, ziet de baan er fantastisch uit.
Eenmaal in het clubhuis neemt Frank plaats achter zijn PC, toetst de scores in en weet zelfs nog tijd te nemen voor een verfrissende douche. Zorgt, keurig gekleed in jasje en overhemd, voor de juiste uitslag in het systeem terwijl de rest van het gezelschap heel gezellig zit te keuvelen. Het lukt hem ook nog om de definitieve volgorde in de Order of Merit op een rijtje te krijgen.
Wat hem niet lukt is om iedereen op tijd aan tafel te krijgen. Onze voorzitters oproep na de wedstrijd op Waterland heeft best goed geholpen: de meesten van ons zien er weer uit om door een ringetje te halen. Behalve Henk die zijn golfkleding niet verwisselde is er slechts één (ik zal de naam niet noemen) die een beetje ‘underdressed’ aan de dis verschijnt. Aan tafel zingen we voor de jarige Olga Commandeur die een blad prosecco laat aanrukken. Wij proosten graag op haar gezondheid. Olga staat 4 de in de OoM, maar kan er maandag niet bij zijn want vertrekt aanstaande woensdag voor een rondreis met partner Frank naar Japan. Lijkt me de moeite waard om de Masters voor te laten schieten.
Andy Houtkamp is vandaag spreekstalmeester en verzorgt met KissMiss en sponsor Christiane Uijlenbroek de prijsuitreiking. Winnaars Ger Laan, Louis Westhof en ondergetekende ontvangen pakketten met streekproducten De neary’s zijn voor Louis Westhof, Leo van der Ruit en Henri van der Steen. Erik Korver en ondergetekende ontvingen de prijs voor de longest op hole 8. Tot mijn verrassing ontvang ik uit handen van onze Mr Glow Matchplay sponsor Jolanda Swart ook nog een prijs voor het verliezen van de ‘loosers’ finale Matchplay. Tijdens haar wedstrijd op Scherpenberg was ik er niet bij dus kon Jolanda de prijs niet aan mij overhandigen. Toch mooi dat ik als verliezer in de verliezersronde nog een prijs ontvang.
Voor mij kon de dag zo wie zo niet meer kapot, want behalve het feit dat ik vandaag echt heel goed speelde, werd ik nog blijer van de definitieve uitslag van de OoM. Het was me toch gelukt mijn vierde plaats in te ruilen voor de derde. Wellicht piekte ik te vroeg, zoals Martijn mij al appte nadat ik hem had laten weten zijn plaats ‘te hebben ingepikt’. Maakt mij niet uit. Mijn handicap is weer fijn verlaagd, heerlijk gespeeld op een prachtige baan, met ontzettend aardig personeel en in fijn gezelschap. Wat wil je nog meer!
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!