#16 Foeke Collet: Matchplay natuurlijk

Ik wist het meteen toen we de jonge eigenwijze Fries een stageplek aanboden: die gaat voor problemen zorgen. Altijd moest hij nét de andere kant opzoeken en precies het tegenovergestelde beweren, ongeacht de net daarvoor geuite mening. Altijd was hij op zoek naar een knuppel om de hoenders in het hok wakker te schudden. En ja hoor, tien jaar nadat S. Herrema bij Golfers Magazine afzwaaide, kwam die voorspelling uit. Zonder ook maar een moment stil te staan bij de enorme stapel felrood knipperende deadlines op mijn bureau – die door een vervroegde coronavakantie in eigen land ook nog eens twee weken naar voren waren geschoven – ramde Sietse mij rücksichtslos het estafettestokje van de NVGJ in handen. En bedankt.

Eigenlijk ging het zelfs eerder mis. Zo rond mijn dertigste, intussen al weer ruim twintig jaar geleden, toen een RSI-blessure aan mijn pols onverwacht een eind maakte aan mijn tenniscarrière. Ik kon van de ene op de andere dag geen forehand meer slaan. Toch proberen natuurlijk, want bij ons competitieteam was bierdrinken bijna net zo belangrijk als spelen, maar toen ik mijn tegenstander al na het inspelen kon feliciteren, was het genoeg. De rackets gingen de schuur in.

‘Ga dan eens mee golfen’, stelde de barman van mijn stamkroeg een paar maanden later voor. (Bierdrinken ging nog steeds prima.) Ik liet me overhalen, maar zonder veel overtuiging. Hoe moest ik in vredesnaam zo’n zware metalen golfclub swingen als een vederlicht tennisracket niet eens lukte? Tot mijn verrassing had mijn pols echer geen bezwaren en één goed geraakt ijzer was voldoende om verslaafd te raken – jullie kennen het.

Een klein decennium lang maakten we elke zondagochtend vroeg Spaarnwoude onveilig. De vaste vierbal was fanatiek genoeg en kende genoeg onderlinge strijd, maar ik voelde totaal geen behoefte om mee te doen aan wedstrijden. Het gevecht tegen de baan en mezelf was genoeg, meer dan genoeg. Dat veranderde niet toen ik bij Golfers Magazine aan de slag ging en de argumenten van collega Paehlig om lid te worden van de NVGJ (‘Goed voor de connecties’ en ‘Jij houdt toch van bier?’) liet ik lang onbeantwoord. Uiteindelijk ging ik toch overstag. En gelukkig maar, want al ruim een decennium rij ik na elke wedstrijd met een grote glimlach naar huis – grinnikend om het nieuwste relletje.

Dat ik in tien jaar minder wedstrijden heb gespeeld dan anderen in één jaar, kwam omdat onze toenmalige hoofdredacteur iets minder overtuigd was van het nut van een NVGJ-wedstrijd dan zijn redacteuren. Eén collega op maandag afwezig kon – na enig masseren en zorgvuldig manoeuvreren – nog net, maar om met z’n tweeën te kunnen spijbelen, moest er echt een briljant verhaal op tafel komen. Als collega Paehlig twee weken niet speelt, krijgt hij uitslag, dus bewaakte ik het redactionele fort terwijl hij wedstrijden won. Verschil moet er wezen.

En als ik eerlijk ben: hoezeer ik ook kan genieten van de chaos van een NVGJ-wedstrijd, mijn mooiste momenten beleefde ik in de een-op-een wedstrijden van de door Aleid Kemper uit het slop getrokken matchplaycompetitie. Eindelijk kreeg ik door dat een wedstrijdelement toch iets extra’s aan een rondje golf toevoegt.

En man tegen man/vrouw leer je andere NVGJ’ers toch het best kennen. Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat je de beste golfer van onze club, Michiel, op de kast (en de knieën) kunt krijgen door ‘m onverwacht een kort puttje te laten maken. Ik weet hoe Friso kijkt als je drie keer in één ronde een ‘sandy’ maakt om een hole te halven. Ik hoor Jan nog zuchten omdat hij wéér tegen mij moet. Ik heb putt-icoon Louis op het moment suprême tot zijn eigen verbijstering zien drieputten. En ik heb Sonja heroïsche gevechten zien leveren tegen een buik vol zenuwen. Het blijken onvergetelijke momenten.

En je leert ook jezelf kennen in matchplayduels. Ik voel nog mijn verbazing toen routinier Rob me met zijn dodelijke precieze hybrides kansloos naar huis stuurde. Ik hebt ontdekt dat Willem – dankzij een uitgekiende combinatie van solide slagen en slap ouwehoeren – mijn angstgegner is. En ik weet hoe het is om Jeroen al na twaalf holes een hand te moeten geven – negen ballen en een illusie armer. De gekste, meest memorabele momenten heb je, in mijn ervaring, vooral in matchplay.

Als we alle hernia’s, coronavirussen en frozen shoulders weer achter de rug hebben, ga ik het duel graag weer aan.

Tot die tijd geef ik het stokje door aan meneer de Boer, gewoon omdat het zo lekker past in het rijtje Sietse… Foeke… Poppe.