14e Jaski Open & Charles Taylor Memorial - Sluispolder 2024

Peter van Weel krijgt de vraag hoe je met exact handicap +0,1 op Sluispolder in afschuwelijk hondenweer 36 stablefordpunten bij elkaar slaat en zo de derde major van de NVGJ wint.

''Ja, de 14e Jaski Open/Charles Taylor Memorial op Sluispolder was nat, nat en nog eens nat. Je vraagt je af, waarom speel ik nu golf. Als je dan na de ronde zit te kijken naar het Schots Open op tv, waar de zon schijnt, waar geen wind staat, vraag je je echt af, wat doe ik verkeerd. En toch was het een leuke dag - ondanks alle regen. Want deze derde major van het jaar was niet alleen het 14e Jaski Open, maar ook de eerste Charles Taylor Memorial. Maar liefst 11 familieleden van Charles waren aanwezig, broer George was zelfs speciaal overgevlogen uit de Verenigde Staten. Fantastisch. Ik mocht met de kleinzoon van Charles, Tim, als eerste de baan in. Het startschot werd gegeven door ongeveer alle familieleden. Ook voor mij is zo’n eerste teeshot altijd een uitdaging, als de bal maar weg is. Ondanks mijn lage handicap (+0,1) is zo’n eerste schot altijd spannend. Het geeft meteen een beetje het niveau van de ronde aan. Je eerste slag is een daalder waard. 

Spelen in de regen is makkelijker

Na 18 holes in de regen gespeeld te hebben, met een gezellige flightgenoot en een goed geprepareerde baan bracht ik een score van level par binnen. De eerste 9 rondden we in met speedgolf in anderhalf uur. Altijd goed in deze omstandigheden. Onbewust wordt het misschien ook wel een beetje van mij verwacht. Dat maakt het niet altijd even makkelijk, maar zet mij altijd wel op scherp. Maar een stablefordwedstrijd winnen is voor mij meestal niet makkelijk, één foutje is voor mij al fataal. Vandaag geen foutjes. Velen van jullie vroegen dan ook, hoe doe je dat dan in de regen? Goede vraag. Eigenlijk wordt het spelen in de regen makkelijker voor mij. Ik neem dan automatisch minder risico, ga behoudend spelen, vertrouw op mijn korte spel en mijn putten. Eigenlijk heel saai golf (saai golf = goed golf). Natuurlijk moeten al mijn spullen droog blijven. Maar zoals outdoorwinkel Bever altijd zegt: ‘Slecht weer bestaat niet, er slecht gekleed voor zijn wel.’ Daar ben ik het wel mee eens. Goede kleding, extra droge handdoek aan de paraplu, zorgen dat je handschoen droog blijft. En zoals gezegd: alles wat rustiger aan doen, rustiger swingen, lekker saai golfen. 

Maar ja, als fotograaf sta je liever achter de camera dan voor de camera. Dan sta je opeens met drie flessen wijn (want ik won ook nog een neary en de longest drive) en de president's putter in je handen. Winnen is leuk, maar die belangstelling ;-). Maar trots ben ik wel en de Presidents Putter krijgt een mooi plekje op mijn werkkamer. 
Dank voor deze mooie, maar natte natte dag. 
Tot bij de volgende wedstrijd (als ik nog welkom ben).”

Lekker dan Peter

Lekker dan Peter! Dus volgens jou is spelen in de regen makkelijker.
Daar was het merendeel van de 53 deelnemers het niet mee eens. En zeker niet de 14 (veertien!) No Returns. Een clubrecord lijkt het met drie opgevers uit de A-categorie en elf uit de B-categorie. Het was ook wel pech hoor - zo’n zeven uur durende bui die varieerde van middelmatige miezer tot hopeloze hoos.
Zo checkte Martijn Paehlig elke vier holes zijn buienradar. Hij constateerde telkens dat het weliswaar blijft regenen maar dat we nu het ergste toch echt wel hebben gehad. Om dit gebedje vier holes later exact te herhalen. En dan viel er weer een regen- of zweetdruppel in zijn goeie oog. Toch speelde Martijn de ronde uit ondanks een paar voor Martiins doen onverklaarbare shanks en waterballen. 

Galerij der allersterksten

In dezelfde flight speelde ook Jan van Galen, deze keer niet foutloos. Jan verloochende zijn katholieke komaf door bij elke foutslag zijn in zijn jeugd opgelegde oppergod steeds harder te gaan vervloeken. De weerhaan kraaide meer dan drie keer. Jan had ook pech (of uiterste precisie): een putt belandde op of over de rand van de hole, maar verdomde het te vallen. Misschien door het blasfemisch gebrul eerder in de ronde?
Maar ook Jan hoorde bij de galerij der allersterksten, om met Barend Barendse te spreken. Wat er ook gebeurt, we spelen de major uit.
Door het slechte weer verviel Jan in zijn valkuil: tussen de slagen door steeds bezig met zijn tas en uitrusting. Dan de hoes er weer op, de plu weer eraf, een jasje erbij en dan toch weer een laagje eraf. Zo bleef er tussen het vloeken en zuchten door geen tijd over voor Jan om te vertellen over het recente bezoek van zijn (klein)kinderen uit Australië en over de nieuwe namen die hij voor zijn muzikale interviewreeks Heartbeat heeft gestrikt.

Regenpak van €180,-

Ook Paul Mansoor speelde weer eens mee. Hij was ietwat laat (ach, wat is laat?) door Pim Donkersloot opgehaald. Paul zei tegen Pim dat er een nieuwe flighindeling was gemaakt. Pim was twee flights vroeger ingedeeld met als gevolg een dollemansrit van Amsterdam naar Alkmaar waar Paul pas op hole 5 van was bijgekomen. Van de weeromstuit was Paul ook nog zijn paraplu en zijn regenkleding vergeten. Gelukkig boor de goed geoutilleerde Alkmaarse golfshop uitkomst: een Abacus regenpak van €180,- was snel aangeschaft. 
Alleen: het pak was niet waterkerend of -dicht, maar nam regen op. Als verzopen kat kon hij het natte pak na zijn ronde weer terugbrengen na niet-gedane dienst.
Wie ook met haar regenpak liep te hannesen, was Annet de Jong. Bij haar starthole 10 lukte het haar niet om in haar in delen afritsbare en dus ook aanritsbare regenbroek te stappen. Toen er bijna strafslagen moesten worden opgelegd wegens langzaam spel, werd het Annet te gortig. Dan maar zonder broek. Nu had Annet toch al bijna te maken met straf&broek, want ze meldde zich nog geen drie kwartier eerder op de verkeerde baan. Nee niet hole 1 van Sluispolder, maar een volkomen verlaten golfbaan Regthuys in Winkel. Het kwam nog goed met de uitmonstering van Annet, want bij de turn lukte het haar om een knaloranje regenjack aan te trekken.

Gele rakker

Wie ook tot de galerij der allersterksten behoorde en de regenrally uitliep, was Willem van deN Elskamp. Op uitnodiging van Willy ‘Jaski’ Hoogland kon Willem er weer bij zijn. Willem oogde fit en olijk, zelfs vanouds ondeugend. Hij werd dan ook met open armen ontvangen door het journaille en toebehoren. Het was leuk om onze voormalige spreekstalmeester weer door de baan te zien gaan, ditmaal in een opvallende gele broek met Foeke Collet en 1 van de 11 Taylors. Die gele broek werd door nattigheid en slagsmurrie bruiner en bruiner, maar dat kon Willems pret niet drukken.

Hulde aan Charles

Ruud Onstein haalde in zijn speech de ontstaansgeschiedenis van onze club aan in Hardelot in 1994 en stelde dat golfend Nederland in het algemeen en de NVGJ in het bijzonder schatplichtig is aan Charles Taylor. De Taylors in de zaal hoorden de anekdotes van Pim Donkersloot geamuseerd aan en raakten geëmotioneerd door de warme welgemeende woorden van dank uit de mond van Ruud Onstein. George Taylor uitte namens de familie zijn respect door Ruud met een mooie kist wijn te belonen. De Taylors zelf gingen ook niet zonder cadeaus naar huis: Dorothy won een neary en kleindochter Lynn de hoofdprijs in de B-categorie met 44 stablefords (playing handicap 47, dat dan weer wel). 

Geen derde Corneille

Deze 14e Jaski Open is er alles aan gedaan om de verloting van de kostbare Corneille niet weer - want voor de derde keer - in handen van Ger Laan te laten belanden. Die heeft er al twee in huis en heeft die beide keren de bundel kaarten aan Willy ter loting voorgehouden. Om alle schijn te vermijden werden alle natte kaarten door Madelon Barenbrug buiten het zicht van Ger gehusseld. Ook alle No Return- kaarten werden er ook bijgestopt, inclusief die van de jarige Friso Leunge, die een keurige 66 noteert op zijn levenslijn. En Willy trekt de kaart van Pim Donkersloot, toch al een van de sterren van de avond.

De 14e Jaski Open annex Charles Taylor Memorial op Sluispolder was een major met een grote M. Perfecte sfeer, uitstekende bediening en organisatie (dank Marina & Renate), sublieme speeches, het kon niet op. Net als het water…