Het moet nog mei worden, maar misschien dat we de leukste dag van het jaar al achter de rug hebben, een kleine 20 leden van onze wandelclub, tenminste. Herkenbosch 2023, topdag, in meerdere opzichten!
De grote winnaar van deze dag, is niet schrijvertje dezes. Het was al bijna woensdagavond toen de onvolprezen Ger Laan een mailtje stuurde of de nummer 2 van Herkenbosch misschien een stukje kon vervaardigen. De grote winnaar, Olga Commandeur, was ongesteld geraakt, niet zozeer letterlijk, maar in meer algemene zin. Haar afscheid van Nederland in beweging leidde tot een mediarun, die Olga al haar tijd kostte – zodat er geen uurtje meer over bleef voor dit stukje.
Commandeur in de Orde…
Wij dachten in eerste instantie aan een ordinaire truc. Bekend is immers dat het goede deel van onze journalistiek bestaat uit gewaardeerde collega’s die het als een straf beschouwen wanneer ze een stukje moeten schrijven. Wantrouwig als we zijn, vroegen we, met een beroep op de WOB (de Wet op mogelijk Onbehoorlijk gedrag van Bepaalde leden van de NVGJ) dus de correspondentie van Olga op met het hoofdkantoor in Amsterdam, ten huize van G. Laan.
Wat bleek: de heer Laan had woensdagmorgen nog altijd geen verslagje van Herkenbosch op de site gezien en stuurde daarop Olga een mailtje met de mededeling dat de grote winnaar het ongetwijfeld te druk had met
interviews; en of het geen goed idee de nummer 2 van de dag te vragen een stukje te doen. ‘Dat doet-ie graag!’ Waarop nog de kleffe, maar ook geestige wens werd geuit dat Olga deze week ook nog tot Commandeur in de Orde van de Nederlandse Leeuw zou worden benoemd. En zo zit je dan woensdagavond op zolder te tikken.
Wat tik je dan? Nou, je gaat even denken aan de eerste maand van dit nieuwe, nog prille seizoen. Sommige leden zijn pas één of twee keer geweest, sommige nog helemaal niet. Ik had al het genoegen op de Hoge Dijk te spelen – niet zozeer vanwege de baan, die er beroerd bij lag, terwijl greenfee-spelers in zo’n geval nog geen eurootje korting krijgen. Nee, het was de flight, de dag, het glaasje na afloop én de humor in de baan van Léon Klein Schiphorst. Ik speelde ook met de altijd
opgewekte, bij leven al legendarische Christiaan Scheen, een sui generis, kun je zeggen, feitelijk in z’n eentje een mensensoort. Christiaan (hcp 12.6) is intussen de 70 gepasseerd, maar kan soms nog steeds niet tot zeven tellen. Gelukkig hebben ze in het golf daar de marker voor uitgevonden. De andere flightgenoot was Willem Buijteweg. Had net 25.000 euro gewonnen in de Vriendenloterij. Willem vertelde meteen wie hij er blij mee had gemaakt: de slachtoffers van de aardbeving in Turkije, de ING (van welke bank Willem enkele aandelen aanschafte) en zijn kinderen.
Het juiste dialect
Wat schiet me nog meer te binnen? Oh ja, Ron Buitenhuis, die ooit 3500 euro verdiende voor Greenpeace als straatmuzikant in Italië en Frankrijk, probeert momenteel de Limburgse zalen te veroveren met een liedjesprogramma in de streektaal. Ron zoekt nog een zangeres, die in elk geval wel het juiste dialect moet beheersen, dat van midden-Limburg. De switch van Ron van ABN naar het
Limburgs is een rationele. ‘Van gewone singer-songwriters zijn er in Limburg honderd, van singer- songwriters in het Limburgs maar tien.’ Meer nieuws uit Limburg: Fred Sochacki is weer bezig met een boek, heeft het manuscript al naar diverse uitgevers gestuurd. Het boek gaat over zijn vader en schoonvader en hun oorlogsverleden. De een was goed (pa), de ander was fout.
Een incident…
Tja, de Hoge Dijk. Daarna het Rijk van Nijmegen, waar je soms zo’n prachtig uitzicht hebt op de Heimat. Mooie dag, verwarrende incidentjes. Christiaan deed de prijsuitreiking, formidabel articulerend + bekwaam als altijd, tot het moment dat hij melding maakte van een incident tijdens de ronde – waarover hij verder niks wilde zeggen, behalve dan dat de betrokkenen wel even werden aangewezen. En dan heb je gedoe, want je kunt moeilijk de prijsuitreiking gebruiken om beide partijen eens rustig hun kijk op de affaire te geven.
Enfin, zo leren we elke dag weer wat. Wie wist trouwens wat een Spanjaard zegt als je in zijn aanwezigheid moet niezen? ‘Jesús!’ Wist ik niet, wel geinig weetje. Vooruit: de Engelse uitdrukking ‘he’s a chip of the old block’ betekent een houtsnipper van het oude houtblok. Nooit geweten, wel heel mooi en beeldend, dat het Engelse woord voor houtsnipper in het golfjargon terecht is gekomen. Nog een weetje: Mike Korver, de zoon van onze oud-voorzitter Eric, heeft bij zijn eerste twee wedstrijden als prof de cut niet gehaald. Mike stond na twee ronden respectievelijk 11 en 12 boven par. Potverdorie, dat valt op. Dat is dus gemiddeld iets van 6 boven par. Daarmee win je niet eens elke week bij de NVGJ!
Af en toe een zonnetje!
Nu dan, Herkenbosch, 24 april. Voorspeld was regen + harde wind. De praktijk viel alleszins mee: droog, zelfs af en toe een zonnetje, weinig wind, prima omstandigheden! William was er 250 kilometer voor komen rijden, moest er ook weer 250 terug – en dat voor een ronde die hem in de uitslag een NR opleverde. Hoe sneu! Ik speelde met Elaine en Ger. De sfeer werd zo vertrouwd dat we elkaar op enig moment vertelden hoe en waar we seksuele voorlichting hadden genoten. Bij Ger was het gebeurd tijdens een Pax Christi-tocht van Best naar Den Bosch.
Married at third sight…
Overigens figureerde Ger een dag later, gisteren dus, in NRC Handelsblad. In die krant loopt een serie ‘Mijn ouders’ geheten. Lezers sturen foto’s van hun ouders, met een verhaaltje. Ger stuurde ook in, een foto van zijn vader Gert en moeder Trees. Geweldig verhaal:
‘Mijn vader Gert was in 1946 weduwnaar geworden. Zeven jaar later zette hij – met goedvinden van de pastoor van het dorp Wervershoof, bij Medemblik – een contactadvertentie in de Volkskrant. Dat was toen nog een katholiek dagblad. ‘Weduwnaar zkt. lieve moeder voor zijn drie kinderen.’ Mijn moeder was huishoudster van een pastoor in Rossum, Overijssel. Zij las de advertentie. De beide pastoors pleegden overleg, om na te gaan ‘wat voor vlees zij in de kuip hadden’. Een ontmoeting kon hun goedkeuring wegdragen. Er volgde een afspraak tussen Trees en Gert, in lunchroom Harkema, in de Amsterdamse Kalverstraat. Tot driemaal toe was dit de plek voor een twee uur durende kennismaking. Toen zei mijn vader: ‘’Trees, nu moet je zeggen of je met me wilt trouwen, want mijn
geld voor een treinkaartje is op.’’ Trees waagde de sprong. De volgende keer dat ze elkaar zagen, was meteen hun trouwdag, 7 juli 1953, in Rossum. Op dat moment kenden mijn ouders elkaar dus nog maar zes uur. Zes! Geloof het of niet – het werd een heel gelukkig huwelijk. Negen manden na die trouwdag werd ik geboren. Na mij volgden nog zes zonen. In tien jaar tijd had mijn moeder vier miskranen en baarde zij zeven kinderen. Toen alle kinderen bijna het huis uit waren, overleed ze plotseling. Je halve leven geven aan het grootbrengen van een groot gezin – en dan dit… Ik vond dit zó verdrietig dat ik besloot zelf geen kinderen op de wereld te zetten.’
Mijn bijdrage aan de sfeer aan tafel op Herkenbosch bleef beperkt tot het vermelden van een kostelijke passage in De lessen, het nieuwe boek van Ian McEwan. Het hoofdpersonage zit langdurig op een kostschool. Het is 1962 en hij is 11 wanneer de Engelse les op zekere dag begint met een mededeling van de leraar. ‘Jongens, vandaag ga ik het hebben over masturberen. Ik wil het kort houden. Geniet ervan.’
Streaker…?
Echt rode oortjes kregen we overigens toen een van onze leden een doekje open deed over het grensoverschrijdende gedrag van twee bekende (sportjournalistieke) collega’s die tot nu toe de dans zijn ontsprongen, als we de verhalen mogen geloven. En er waarde ook nog een verhaal over het terras betreffende Michiel van K. die streakend in de dameskleedkamer zou zijn gezien. Alleen Madelon kon een en ander bevestigen, zij was als enige vrouw ter plaatse toen de voorstelling kennend voorbijtrok. Naar verluidt overweegt Madelon overigens geen aanklacht tegen de blootloper, misschien omdat deze juridisch geschoold dan wel gedekt is, wellicht omdat onze titelkandidaat in de B-categorie tot de zeldzame mannen behoort die er naakt nog beter uitzien dan in pak.
We misten trouwens wel tal van knappe vrienden en vriendinnen. René Brouwer moest forfait geven, hij zat in Frankrijk, werk natuurlijk. We stuurden hem vanaf de baan per app nog wel een hartelijke groet. In mei gaan we Sonja missen, dan is ze wijd weg op de jaarlijkse fietsvakantie met Boudewijn. Overigens was ze net terug van een vakantietje in Spanje, waar ze zich met vriendinnen dag in dag uit te goed deed aan allerhande heerlijkheden en… bij thuiskomst ruim twee kilo bleek te zijn afgevallen. Dat werd meteen weer slagroom kloppen, grijnsde ze. Dat witte spul belieft ze, ander wit spul niet. We hadden het in klein comité over drugs, wie er wel eens coke heeft geprobeerd. Eentje wel, Sonja en ik niet. We durven niet eens, geen van beiden! Ook geen xtc.
Achttien man
Niet alleen de ronde was heerlijk, het samen aan tafel zitten na afloop was zeker zo leuk. Deze keer. Want maar met achttien man… Jan van Galen deed de prijsuitreiking. Talent! Geestig spreker ook. Jan vertelde een mooie anekdote hoe hij als 17-jarige hier in Herkenbosch een nacht doorbracht in een bordeel, waar hij met de bekende dj Robbie Dale (van Radio Caroline) terecht was gekomen. Jan vertelde ook over de Maharishi Mahesh Yogi, die tot zijn dood in 2008 even verderop woonde, in Vlodorp. Dat het hele White Album van The Beatles tot stand is gekomen dankzij de geestverruimende aanwezigheid van de Maharishi.
En toen kwam Jan met de uitslag. Olga moet super hebben gespeeld, met 38 punten tot gevolg. Ik was blij met mijn 34, Madelon bleek de enige andere die nog een 3 in de score kreeg. Teleurstellende resultaten waren er van Bas Hoedemakers (hcp 11 en nog wat, slechts 24 punten) en de azen uit de B-categorie, Michiel van Kleef en Peter Keyzer, respectievelijk slechts 19 en 13 punten binnen harkend. Dat zij zich maar spoedig mogen revancheren! Bij niemand van de achttien NVGJ’ers konden we spijt vaststellen naar Limburg te zijn gereden. Integendeel: prachtige baan, heerlijke dag!
