William Wollring had zichzelf vooraf weinig kansen toegedicht. ‘Dat wordt verliezen’ en zo moest het ook zijn. Zelfs nog bij de turn. Twee up, terwijl ik toch belabberd speel. Genoeg redenen daarvoor, maar vooral omdat ik uit mijn comfortzone ben gestoten. „Van rood spelen? Nee, het is een wedstrijd, toch!’’ Daarmee is het thuisvoordeel van De Purmer nagenoeg verdwenen. En bij hole 12 ook de moeizaam vergaarde punten. Hoe kan iemand zó slécht spelen.
Dit had niets meer met golfen te maken. Was het golf? In theorie wel: golfclubs en een golfballetje, gras, zand, water en een hole. Het was alleen fijner geweest om wat langer met een en dezelfde bal te kunnen spelen, want die verdwijnen bij mij heel snel in het water. Bij William trouwens ook. En we wisselen elkaar telkens af. Da’s precies de reden dat we bij hole 6 nog maar één keer hebben moeten putten voor de winst. Alleen voor de eerste hole. Als ik twee keer water tref, hoeven we hole 2 dus niet meer uit te spelen. Afslaand vanaf rood heb ik dat eigenlijk nooit, weet ik. Maar ach… Dit ga ik niet verliezen, denk ik nog. Neem’m maar, zeg ik ruimhartig. Staan we weer gelijk.
Hole 3 is een Par 3 en die pak ik met een bogey terug. Nu hoeft William niet eens meer te putten. Hole 4… water en daarna ben ik ook mijn tweede bal kwijt. Hole 5 gaat – hoe kan het anders — over water naar de green. Beiden treffen we water, maar als mijn tweede bal ligt zo goed als naast de hole belandt en William weer water treft, geeft hij op zijn beurt de hole aan mij. Dikke pech is dat ik vandaag ook nog de struiken heb gevonden om mijn ballen in kwijt te raken. Oohh, nee! Ik speel echt als een natte krant. Als je de green raakt is-ie voor jou, zeg ik met een diepe zucht. En precies dat doet William. Staan we wéér gelijk.
Mooie par
De ommekeer. De volgende twee holes moeten we er zowaar voor putten, nadat we op 7 eerst allebei nat zijn gegaan. Yessss, voor mij. Om, geheel in lijn met het voorgaande, de waterrijke gele lus af te sluiten met: Nou, hier hoeven we niet verder voor te spelen. „Hij is voor jou’’, zegt William als ook hij water treft. Zo kom ik bij de wissel heel comfortabel op twee punten voorsprong. En met de rode lus voor de boeg kan dat toch niet meer misgaan.
Hoewel, iedereen kan de polderbaan spelen op De Purmer. En toegegeven: William slaat een wereldbal naar de green. Maak je op hole 11 een mooie par, maar als William dat ook doet is het hooguit goed voor je zelfvertrouwen. Dat verdwijnt direct bij de eerstvolgende waterbal en zo staat het op hole 13 ineens weer gelijk. Alsof het licht uitgaat — en dat gebeurde eigenlijk ook — gaan ook de opeenvolgende drie holes verloren; een combinatie van water, struiken en zand. Jawel, ik heb een nieuwe grafkelder gevonden, de bunkers. Als kind was ik al gek op de zandbak, later als bruingebrande waterpoloër feestend op het strand. Alleen nu even niet! Weer zand! Hier had ik geen rekening mee gehouden, maar ik zie de zo zeker gewaande winst als zand door mijn vingers glippen. Of is het ‘als water’.
Misperen en flutballen
Overleg. Ik moet de volgende drie holes winnen om er nog een verlenging uit te slepen. Ik ben voor de tweede keer niet uit de tot klei geworden bunkers gekomen en sla hopeloze ballen. Misperen afgewisseld met flutballen. En dat terwijl die rode lus hier geringschattend ‘de oefenbaan’ wordt genoemd. De baan oefent met mij, speelt met mij; ik wordt gedold, zo voelt het. Het is een par 5, dus je hebt wat speling. Maar een minder goede afslag, water en twee keer bunker, dan ben je kansloos.
F***, ik heb verloren, besef ik mij. William lacht wat ongemakkelijk. „Ik begrijp hier helemaal niets van’’, probeert hij nog. Nee, ik ook niet. Alleen, dat als je zó slecht speelt en ook nog haast elke kans benut om je bal in het water te slaan, dan is 4&2 nog een milde uitslag. ‘Gefeliciteerd vriend’; respectvol de cap af en een welgemeende handdruk.
‘Beetje laat’
Bevrijd van alle druk (was die er dan?) maak ik op 17 nog wel een hele mooie par, maar William is niet te beroerd om mij te vertellen dat ‘dit een beetje laat is’. Op hole 18 kunnen we beiden — na eerst weer een waterbal – ook de tweede speelbal niet meer vinden. ‘Bal kwijt’, schrijf ik op mijn scorekaart. Da’s het minste, want het gevoel was er vanaf hole 1 niet. Is er dan nog een voordeel te noemen om elkaar voortijdig de holes te geven? Ja, het schiet lekker op, zo. 3,5 uur terwijl we toch veel moesten wachten.
Onze voorgangers combineren golf met zoeken naar dennenappels. Het bewijs dat je niet aan een boom hoeft te hangen om een eikel te zijn. En meer tijd voor de nazit, zo; de after glow. In het zonnetje bij een aspergesoep en bitterballen is dat geen bezwaar. Pratend over hoe de (foto)journalistiek is veranderd, de camjo’s en de wifi, hoe je er als schrijvend journalist zoveel taken bij hebt gekregen: piketdienst, weekenddienst, reserve fotograaf, eindredacteur, vormgever, internet en straks ‘mobiel’.
William is als 78-jarige al jaren met pensioen bij het ANP. Ik stop er volgende maand ook mee. 1 augustus ga ik als 64-jarige met vroegpensioen en ik zie wel of het té vroeg komt. Tijd om te trainen en om meer te golfen. Want Tsjeezus, hoe kan iemand zó slecht spelen? Vrijdag Sluispolder. Oh ja, ik moet nog nieuwe golfballen halen. Doe maar lakeballs.
Ronald Massaut
