Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.06.2020
Het theater heet Duca Golf Experience 2020. De te spelen golfcourse is het roemruchte Pebble Beach , opgericht in 1919. En de front nine lonkt en lokt even grimmig als gretig. Warm is het ook; graadje of dertig plus, maar de globetrotters van de NVGJ zijn wel wat gewend. Voor de zekerheid vraag ik dit nog even na, maar geen twijfel, wat denk je wel Taylor! Willem- van- de- Weco- Elskamp, houdt de scores scherp bij en bestuurslid Ruud Taal, de grote initiatiefnemer van dit unieke NVGJ- event, staat garant voor kloppende computer- techniek en beeld. René Brouwer coördineert op veel meer dan 1,5 meter afstand; thuis dus. Slim René!
Inmiddels zijn een paar flights ons de afgelopen weken al voor geweest, met, als ik het allemaal goed heb begrepen, NPO-radio- Andy en Ruud T. zelf in de toppositie van het leaderbord. Maar of zij over enkele weken na afloop van deze leerzame indoor- competitie nog steeds de finale zullen moeten spelen, valt nog te bezien. Er komen nog kanonnen genoeg aan de start in Breukelen, in totaal bijna dertig, tekende de wakkere bestuurders T en VdE trots aan. Inderdaad en terecht, een fraai succes, zeker ook voor onze topsponsor Duca del Cosma.
Een sponsor die de woorden ambitie, enthousiasme, durf, vernieuwing en groei als Leitmotiv hoog in het vaandel voert. Ruim baan dan ook voor Caroline van Wezel, charmante Brand Director en nog veel meer van het state- of- the -Art-merk Duca del Cosma. Een inclusieve greep uit haar betoog; zo’n beetje van alles wat, maar steeds met een kwinkslag, een lach, passie en gedrevenheid voor de onderneming en de prachtige producten waarmee Duca tegen alle stevige stromen in, al heel goed scoort.
”We maken echt topproducten,” zegt Caroline. “Na een wat moeilijke start en ervaring met Hi-Tec hebben we dat merk verkocht. We wisten dat je in het golfsegment topkwaliteit moest gaan bieden, en daarmee zijn we dan in 2016 echt begonnen. Sinds december zitten we in Breukelen in een prachtig nieuw pand, lekker centraal. Omdat onze scope de wereld is, hebben we ook al zaken geopend in Zuid- Afrika, Japan, Korea en Amerika. De eerste resultaten daar zijn veelbelovend en zorgen voor een spannende vibe voor alle Duca-mensen. Er wordt keihard en creatief gewerkt met steeds weer nieuwe contacten tot gevolg. In dat kader moet je ook onze sponsoractiviteiten zien. Voor ons is het KLM Open een heel grote deal. Maar we helpen bij voorbeeld ook de profspeler Robin Caron. Het contact met de NVGJ kwam tot stand via Ruud Taal en dat heeft ons vizier op de mediawereld in de breedste zin van het woord, ook behoorlijk geopend. Er is veel verscheidenheid in de NVGJ, met veel aparte inkijkjes waarmee wij ons voordeel kunnen doen. Het spelen op onze golfsimulator, deze weken voor vele NVGJ’ers, vond ik een briljant idee. Voor de NVGJ staat de deur hier altijd open”.
Caroline vertelt uiteraard nog veel meer over het aansprekende merk met de “schuine C’”. “Maar liefst 150 modellen zijn ontworpen en dat proces onder aanvoering van de Italiaanse designer Baldovino Mattiazzo is een voortdurend proces. Prachtig om daarvan getuige te kunnen zijn. Heel inspirerend, vooral ook omdat hij in staat is veel fraaie details in onze producten te verwerken. Opvallend en bijzonder”.
Ons aller Zeeuws meisje Anna (van Lennep) onderbreekt Caroline met ook iets bijzonders. Ik heb in deze Corona-tijd enkele keren per week tehuizen bezocht voor onder anderen ook dementerende ouderen. Ik nam dan steeds mijn honden Fluffie, Bubbles en Whisky mee. Vonden die mensen fantastisch. Het zijn, moet je weten, aaihonden. Ze leggen zo heerlijk ontspannen hun koppie op de schoot van zo’n oudere en dan komt alles tot rust. Die mensen aaien die beestjes, dat doet ze goed, voel ik. Laatst lag ik in een deuk toen een van die oudere mannen tegen me zei dat hij wist wat voor hond mijn poedel was. Ik vroeg hem daarop, nou vertel het me maar. “Een herdershond”, zei hij. Toen kon je me wel opvegen”. Anna zit met haar honden op een aaihondenclubje vertelde ze. Een hele opgave lijkt me, maar goed.
Waar was ik ook alweer gebleven? Oh ja, bij Caroline. Nou nog een leuk kort nieuwtje dan: Caroline heeft een cheetah geadopteerd in Zuid- Afrika. In Hoedspruit of all places. Het gaat om een King Cheetah en daarvan zijn er nog maar 50 in de hele wereld. De adoptie handelt om een jong vrouwtje en wordt opgevoed voor een fokprogramma. Caroline heeft het geld al gedoneerd en nu gaat Duca er ook nog een supersnelle schoen van maken, pardon, voor maken/ ontwerpen in animal print. “Dat wordt een prachtexemplaar. Van iedere verkocht paar schoenen wordt een deel bestemd voor het fokproject van Caroline in Hoedspruit.
Applaus voor dit uitstekende en prijzenswaardige initiatief, en september op de markt. Van harte hoop ik dat de verdiende winnaar van de flight Anna van Lennep/ Paul Boehle/ ondergetekende, te weten, Olga Commandeur ook haar tweede negen holes op de Nunspeetse Golf, met succes heeft kunnen afronden. Talent heeft Olga genoeg, ondervond ik maar weer eens.
En alle gastvrije mensen van Duca hartelijke dank voor de super ontvangst die we van Caroline, Lorenza, Kitty en Ron mochten genieten.
We gaan met de NVGJ terug naar De Goyer. Terug naar die baan die bij iedereen in het geheugen gegrift staat: waar ooit een slagboom naast lag en wij dat dagdeel het enige gezelschap waren. Niemand heeft ooit schuld bekend, al vond het bestuur destijds dat we de helft van de kosten moesten dragen. Zo gaat dat bij ons.
Ze zijn onderhand allemaal weer thuis. Een mooie ervaring rijker, soms een illusie armer. De surprisereis kende inderdaad enkele mooie verrassingen. Maar net als met golf: niet elke slag is raak. Zeker niet op een beest van een baan als La Galiana of de derde achtereenvolgende golfdag in combinatie met greens die het slechtste in je naar boven halen. Lees mee! Zestien uit Nederland aanvliegende golfers en vier die al een deel van het jaar in Spanje wonen; allemaal in afwachting van het moois dat deze nieuwe NVGJ-golfreis hen zal brengen. Ze komen om te golfen, maar dat gaat gepaard met gezelligheid, humor en zelfspot over soms magere wedstrijdresultaten. Maar ook goede gesprekken en - overdenkingen. Want het leven in Spanje is goed ... je zou hier - in de winter - prima kunnen wonen ... Grenzend aan onbegrepen klein en groter leed is de vaststelling - al op de eerste golfdag - dat sommigen ineens niet meer kunnen putten. ,,Met twee slagen op de green en met vier puts eraf. Hoe kan dat nu?'' Of; ,,die greens zijn gewoon niet te lezen. Hoe dan?'' Ook: ,,Ik raakte de bal amper aan en dan ligt 'ie toch ineens verder dan van waar ik begon.'' Erger: ,,Ik heb vandaag écht geen bal geraakt. Nog nooit zó slecht gespeeld.'' Hoogste score Wie die ervaringsdeskundigen waren, dat laten we in het midden, want iedereen had verdeeld op drie speeldagen wel een gelijke ervaring. De NVGJ speelde twee keer gecombineerd drie lussen op La Sella en de 18-holes bergbaan La Galiana. La Sella dit najaar nog host van de European Ladies Tour en La Galiana het beste te omschrijven als 'een beest van een baan'. Vaker smalle fairways, maar weinig meters vlak en dan loopt de baan ook nog eens af. Buggies moesten te vaak op het pad naast de baan blijven. Met verhoogde afslagplaatsen en sterk aflopende fairways en greens is het een aanslag op je conditie. ,,Misschien iets te moeilijk voor de meesten'', constateren we later in het clubhuis. Toch werd uitgerekend op La Galiana de hoogste score behaald. Sponsor Eric Venghaus putte 36 stablefordjes. ,,Ik speelde vandaag onbevangen. Ik zag die baan wel liggen in het dal en dacht ook meteen: Onmogelijk! Maar oké, gewoon spelen; we zien wel.'' Reis- en wedstrijdleider Ger Laan zag dat het goed was. Al speelde hij zelf met gemengde gevoelens. ,,Ik krijg idioot veel slagen mee. Dat komt omdat mijn handicap zo is gestegen de laatste tijd. En dan speel je jezelf ineens dik in de punten. Ik schaam me dood'', was zijn reactie. Overall winnaar Zijn hoge handicap leidde indirect tot overall winnaar met opgeteld 81 stablefordpunten . Met als podiums een derde plaats op La Galiana (29 punten) en een tweede plaats op de tweede en laatste dag op La Sella (27 punten). Ook Marijke Brouwers speelde weer zo constant als een Zwitsers uurwerk met 27 punten op de eeste dag op La Sella (3e) en tweede op La Galiana met 31 punten. Er wrong zich nog een andere vaste waarde tussen de eindranking: sponsor Jolanda Swart. Zij werd tweede met 79 punten. Dat was vooral te danken aan haar dagwinst op de tweede speeldag op La Sella met 31 punten. Saillant detail is dat ze die hoogste score combineerde met caddiën voor flightgenote Janneke Koster, die tot haar eigen verbazing ook nog een par sloeg. Vermeldenswaardig zijn ook de dagwinst van Henk Koster op dag één op La Sella en de derde plaats van Eric Dercksen op de laatste dag op La Sella (26 punten). Er werden nog twee birdies gescoord door 'gasten' George Baars en Ronald van Zanten. Het waren vier heerlijke dagen golfen in redelijk goed weer, good food & drinks in een prima sfeer en met hele prettige reisgenoten. Met dank aan Hans Terol, die er overigens zelf niet bij was en onze Spaans sprekende reisleider Ger Laan. Vliegen Maar dan komt ook weer het moment dat je moet terugvliegen. En helaas is dat met Transavia. Op de heenreis vanaf Amsterdam 's ochtends al bijna 1,5 uur vertraging en nu 's avonds 3 uur vertraging op Alicante. Meer dan een halve dag van mijn verjaardag (67; pensioen!) doorgebracht op mogelijk het vreselijkste vliegveld in Europa! Over vliegen met Transavia gesproken. Wat een armoede, wat een flutmaatschappij. Pakweg driekwart vliegt - extra betaald - priority. Kunnen ze ieder een extra stuk bagage meenemen aan boord. Als je niet meegaat in deze vorm van zakkenrollen (100 euro extra p.p.) voor priority, dan vind je uitpuilende bagagevakken boven je stoel als je als C-klasse het vliegtuig binnenstapt. Controle op maximale afmeting of gewicht is nul. Interesseert Transavia geen reet. ''Ken ik effe vanghu''. Om 23.10 wensen twee van die groen-donkerblauwe luchtzussen ons zonder blikken of blozen een 'goede avond' en 'zeggen: welkom aan boord'. Hoezo 'avond'? Het is zo goed als nacht. Transavia je bent gewoon drie uur te laat. Wéér te laat. Neanderthaler En dan sommige passagiers. Je kunt flinke pech hebben. Voor mij op stoel 20C zit een Neanderthaler; type Fred Flinstone. Groot, vierkant hoofd met een kop ongewassen haar. Stinken! Mogelijk een tijdje geleden voor het laatst gewassen met hele goedkope, ranzige shampoo of met dierlijk vet. Dat is duidelijk gaan gisten en het vet op zijn hoofdhuid is gaan schiften. Zoiets. Bij de eerste mogelijkheid gooit hij de rugleuning achterover. Zijn vieze, smerige pruik boven mijn neus. Na drie keer gevraagd te hebben of hij 'die viezigheid uit mijn gezicht wil halen', weet ik: laat maar. En weer gaat de rugleuning naar achteren. Alicante is aanvliegplaats voor camping Benidorm, vertel ik mijzelf. Vervolgens kom je 's nachts aan op Schiphol op een verlaten D-pier. In de verte zien we de verlichting van het luchthavengebouw. Is ook nog één van de loopbanden stuk. Bagage ophalen in hal 3, dan naar de uitgang; dus de hele luchthaven over. Compleet gesloopt stap ik in de taxi die gelukkig wel op tijd is. Als we eindelijk 's nachts om 3 uur thuis zijn denk je toch: kunnen we volgende keer niet met de auto of de bus? Of met de boot ...
Zo'n 20 leden van de NVGJ familie (met aanhang) genieten momenteel van de surprisereis in het Denia Marriot Golfresort & Spa tussen Valencia en Alicante in Spanje. Henk Koster stuurde ondermeer deze foto waarop Marijke, Dea, Janneke en Jolanda (vlnr) op staan. Marijke en Roderik bezochten op weg naar Denia een Spaanse poppenfabriek, waar bijzondere 'newborn' poppen gemaakt worden. Deze poppen lijken net echte baby's. Op verzoek werd de door hen voor een kleindochter gekochte babypop getoond en meteen als echte baby gekoesterd..
Ons gewaardeerd bestuurslid en fantastische fotografe Hélène heeft een schitterend boek gemaakt met foto's en teksten van het Team Para/Atletiek. Al jaren is zij verbonden als fotograaf aan dit team en reisde met hen de hele wereld over naar WK's en Olympische Spelen om de meest prachtige foto's te maken. Dat heeft geresulteerd in een indrukwekkend fotoboek met bijzondere teksten over het ontstaan van het Team, verhalen over wat de atleten hebben moeten doormaken en hoe keihard er getraind wordt. En hoe zwaar de weg naar succes was. Wat de atleten in hun kinderjaren hebben moeten horen tart ieders verbeelding: 'Kun jij dat wel?', 'Je mag niet alleen in een kano en je krijgt ook geen peddel want dat kun je toch niet', 'jij kan geen veterstrikdiploma halen', en meer van dat soort kwalijke opmerkingen. Dit boek gaat over nooit opgeven, of zoals atleet Fleur Schouten zei: 'Never ever, ever, ever give up. Titel van het boek: No Excuses, de spijker op zijn kop.
Tijdens de jaarlijkse slotavond van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten (NVGJ) is de Golfpersprijs 2025 uitgereikt aan Niels Hooft. Hij ontving de prijs voor zijn bijdrage aan de golfjournalistiek door zijn talloze video's op Youtube en social media.
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.