Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
12.04.2024
Soms denk je achteraf wel eens, hoe is het mogelijk? Dat gevoel had ik afgelopen donderdag op mijn thuisbaan in Dronten. Het miezerde een beetje, voor iemand met een bril al helemaal geen pretje en de baan was nat. Toen Sonja een beetje bekomen was van het “hoge” gras, de natte baan en de moeilijk zichtbare vlaggen stond ik 3 up na 3. Maar onderschat nooit een speler die een paar dagen ervoor nog een hole in one had geslagen. Van onderschatting was dan ook geen sprake. Sonja kwam langzaam maar zeker terug en bij de turn stond zij nog 1 down.
De tweede 9 moest de beslissing brengen en toen ondergetekende 1 up stond met 2 te gaan leek de overwinning wel heel dichtbij. Een soort van blokkade bracht mijn, tot dan toe, redelijk sterke afslagen tot inkeer. Bekijk het maar verder, leek mijn driver te zeggen. Op 17 een 8 op de par 4 en dus bracht de 18e hole de beslissing. Ook daar een slechte afslag en moeite om in de buurt van de green te komen. Sonja had ook geen perfecte afslag, maar haar korte spel bracht dat zij kon putten vanaf een meter voor de winst. En zo geschiedde. De eerste keer dat de winnares “up” stond in de hele partij was ook meteen de winst. Dat noemen ze nog eens toeslaan op het juiste moment. Nadat ik mijn bril droog gemaakt had van de regen en de tranen hebben we nog gezellig een kopje koffie gedronken. Nogmaals van harte Sonja!
Voor zes van onze leden is dit de mooiste werkweek van het jaar. Martijn Paehlig, Eric Korver, Igor Bennik, Anton Kuijntjes, Andy Houtkamp en Marcel Maijer vormen deze week het team van KLM Open Radio. Onder de bezielende leiding van Robbert Meeder – nog altijd lid van de NVGJ, al laat hij zich zelden zien – doen zij vier dagen lang live verslag van het mooiste golftoernooi van Nederland. Met een microfoon aan de mond en een zender in de rugtas lopen zij mee met de beste spelers van Europa. Van binnen de touwen brengen ze alles wat het KLM Open zo bijzonder maakt rechtstreeks naar de luisteraar: briljante ballen, pijnlijke missers, spannende ontknopingen en scherpe observaties. Golf, zoals je het anders nooit hoort. KLM Open Radio is te beluisteren via de app KLM Open. Stem af en luister mee naar het ongefilterde enthousiasme van een stel vakidioten die zich vier dagen lang in hun natuurlijke habitat bevinden.
Luijer vs Dekker Op maandag 2 juni mocht ik aantreden tegen oudgediende John Dekker, op zijn thuisbaan Delfland. Een spannend, messcherp wedstrijdverslag zal dit helaas niet worden. Enerzijds omdat, wanneer een fotograaf tegen een regisseur speelt, er geen groot schrijver in de baan staat. Anderzijds is golf nu eenmaal een sport waarin je soms dagen hebt dat alles lukt — en dagen waarop helemaal niets wil lukken. Vandaag was zo’n dag waarop bij mij (Peter) alles lukte, en bij John helaas weinig. Na vier holes stond ik al 4 up. John kwam daarna beter in zijn ritme, maar na negen holes was het verschil toch opgelopen tot 5 up. Na de turn was het snel beslist: 7&6. Wat deze ronde extra bijzonder maakte, was dat ik via de Feyenoord ballmarker van John er al snel achter kwam dat we allebei die-hard Feyenoord-fans zijn. Die gedeelde passie voor onze club uit Rotterdam-Zuid zorgde voor een directe klik en maakte het samenzijn op de baan nog gezelliger. Maar wat mij betreft was het hoogtepunt van deze heerlijke dag John met al zijn verhalen. Je verveelt je geen moment op de baan. Eigenlijk is het jammer dat een ronde maar 18 holes duurt — je zou met gemak nóg 18 holes naar zijn verhalen kunnen luisteren. Hopelijk vindt John snel weer zijn vorm terug en zien we hem binnenkort weer stralend over de fairways gaan. Voor mij is het nu op naar ronde 3.
Het clubmotto "Bezorg elkaar een mooie dag" werd op deze Hemelvaartsdag wel héél letterlijk genomen tijdens de match play tussen Bjorn Remmerswaal en Peter Keijzer. Vanaf de eerste tee was het duidelijk: dit zou een sportieve strijd worden, met scherp spel, concentratie én een flinke dosis wederzijds respect. The Dutch – Waar zelfs het weer z'n pet voor afneemt De hemel zelf leek ons een goddelijke ervaring te willen schenken op The Dutch. Regen, zon, wind, en weer regen – het enige écht Nederlandse aan deze dag was het weer. Maar zelfs dat hield niemand tegen. Alsof de weergoden zelf meespeelden, vlogen de drives strak over de fairways en rolden de puts met flair de cup in. Wat een inspirerende baan in een heerlijke riante natuur. Zelfs met vier seizoenen in één ronde bleef de sfeer top – en het spel nog beter. Want laten we eerlijk zijn: als je op The Dutch speelt, krijg je geen slecht weer, alleen extra uitdaging. We begonnen in balans. Bjorn wist de eerste negen nipt met 1 up af te sluiten, maar ik kon nog gelijkkomen. Tot hole 12. Vanaf dat moment ging Bjorn 'in de zone'. Rustig, vriendelijk, bijna Zen, legde hij mij onderweg nog uit hoe je de baan het best speelt – om ondertussen elke drive recht en ver te slaan, zijn approaches perfect te plaatsen en zijn puts met overtuiging te hole'n. Zelf worstelde ik vooral met mijn afslagen, en de oplopende druk hielp niet mee. Op hole 15 viel het doek definitief: met een solide par stelde Bjorn zijn 4&3 overwinning veilig. Het was een sportieve, feestelijke dag op een werkelijk goddelijke baan – eentje om niet te vergeten.
In de aanloop naar mijn match tegen Foeke besloot ik mezelf wat extra wedstrijdritme kado te doen. Dus hup, meedoen met een paar NVGJ-wedstrijden: Texel, Wilnis, Welderen. Elke keer als Foeke ook van de partij was, kegelde hij er stabiel 36 punten uit alsof het niks was. En ik? Laten we zeggen dat ik mezelf had teruggevonden in de categorie "roeien met de riemen die je niet hebt" – ergens in de twintigers qua score. Tja, wat is er nou nieuw in golf? Maar hé, matchplay is een ander spel, sprak ik mezelf dapper toe. Even een paar keer naar de drivingrange – ballen meppen tot je arm trilt – en dan komt het vast wel goed. Toch? GC Houtrak was het strijdtoneel. Een club met een verleden vol glorie – Challenge Tour, WK voor militairen – en een heden waarin de fairways een beetje lijken op een Sahara Light-editie. Droogte helpt ook al niet mee. Maar goed, we kwamen voor de match, niet voor het gras. Ruim op tijd tref ik Foeke op de chippinggreen. We kennen elkaar van gezicht, maar dit was in gedachten het moment voor een officiële "hallo, ik ga zo verliezen"-introductie. En eerlijk is eerlijk: ik had meteen materiaaljaloezie. Die Japanse blinkende ijzers van hem? Die maken meer indruk dan een hole-in-one op je verjaardag. We mochten starten tussen de inloopcompetitie in. En daar begon de Foeketrein. Hole 1: par. Hole 2: par. Ik? Twee keer het bos in. Gelukkig had ik 5 slagen gekregen via de handicapverrekening, dus hoop was er nog. Op hole 3 – mijn strokehole – sloeg ik zowaar een drive voorbij die van Foeke. Jawel! Zijn tweede bal plonsde in het water, ik had uitzicht op de green. Maar ja, toen besloot mijn bal zich vast te graven onder de rand van de bunker alsof hij zich wilde verstoppen voor de werkelijkheid. Na een sloophamerslag kwam hij los, maar belandde in het midden van de bunker. De volgende slag ging zó perfect dat hij linea recta het bos in vloog. Resultaat: 3 down. Ai. Op hole 5 wist ik via een miraculeuze chip-in nog te halven (ja echt, publiek juichte – in mijn hoofd dan). Maar we gingen de turn in met 5 down. Volgens het boekje: kansloos. Maar opgeven is geen optie, dus we gingen door. Hole 10: gewonnen. Hoop! Hole 11: verloren. Hoop weer weg. En toen... hole 14: de "signature hole" van Houtrak. Een par 3 over water. Makkelijk zou je denken. 135 meter, meer niet. Maar nee hoor, we slaan allebei twee ballen het water in alsof we een viswedstrijd aan het houden zijn. Uiteindelijk win ik 'm met 7 tegen 8. Golf is gek. Hole 15: gehalveerd. En toen: dormie 3. Hole 16: allebei een par – en daarmee wint Foeke geheel terecht met 3 en 2. Dat het nog zo lang spannend bleef, mag een wonder heten. Het krachtsverschil was duidelijk groter dan de uitslag doet vermoeden. Maar hé, stijlvol verliezen is ook een vak. Na afloop speelden we gewoon gezellig de laatste twee holes uit, alsof het om niks ging. Drives vlogen alle kanten op – de stress was eraf, en dat was te merken. De 19e hole deelden we als echte kampioenen: met een Cornet van de tap in de hand, 'bruin fruit' op tafel, en verhalen over gedeelde kennissen en het Houtrak van weleer. Foeke, bedankt voor een topdag op de baan. Succes met je volgende match(es) – ik hoop dat ze geen chip-ins klaar hebben liggen!
Ondanks dat ik dacht geen zenuwen te hebben, voelde ik toch de verwachting die op mij rust. De man met handicap +1,1 — die is niet te verslaan. Nou, dat was het vandaag verre van. Handicap 11 was beter. Het was dan ook écht op het nippertje vandaag, maar daarover later meer. Na drie dagen trainingsstage in Spanje was ik er klaar voor: mijn eerste matchplaywedstrijd van het jaar, tegen Harald Taylor — een en al gezelligheid. Altijd toch een beetje spannend. Het klinkt simpel met mijn handicap, maar tegen iemand met een playing handicap van 31 moet je toch opeens uitkijken. Rond 10 uur arriveerden we ongeveer tegelijk op Golfclub De Hoge Kleij, mijn thuisbaan — en wat ligt de baan er mooi bij. In het nieuwe clubhuis drinken we een kopje koffie, en zoals het een Taylor betaamt, is het meteen gezellig. En zo gaan we het ook aanpakken vandaag. Al kletsend op weg naar de eerste teebox, en al kletsend komen we uit op hole 19. We spelen allebei van geel vandaag. Lang zat, dacht ik bij mezelf (ik kwam toch wat vermoeid terug uit Spanje). Lekker briesje, gezellig gezelschap, Hollandse luchten en een baan in topconditie — wat wil je nog meer om de week te beginnen? Ik kan in ieder geval niets bedenken. Nou ja, misschien iets beter golf. Op hole 1 kom ik goed weg en sta direct 1 up — dat gebeurt ook op hole 2. Altijd fijn om na twee holes 2 up te staan. De zenuwen konden een beetje zakken. Vervolgens verlies en win ik een paar holes, en staan we gelijk na hole 9. Met soms mooie en soms ook mwah slagen, zullen we maar zeggen (zeker voor mijn mindset, die vond dat het allemaal wel wat beter had gekund). Die trainingsstage in Spanje... tja, misschien was dat ene biertje in de Spaanse zon er toch één te veel. Vanaf hole 10 gaat het iets beter, maar ook Harald weet zijn clubs steeds beter te vinden. Het blijft spannend, maar ik weet toch snel nog wat holes te pakken en bij hole 15 sta ik 4 up. Pfff, dat was hard werken. Nu rustig naar huis brengen. Op hole 15 maakt Harald een prachtige birdie (de enige van de dag ;-)). Hole 16 verlies ik ook. Oei, even opletten nu. Gelukkig weet ik hole 17 met een par af te sluiten, en Harald met een 5 (persoonlijke par), waardoor ik uiteindelijk met 2&1 win. Pffff. Dat was close. Ik heb vandaag echt heerlijk buiten gewandeld, in een prachtige omgeving, en heb Harald goed leren kennen — en hij mij. Maar over golf kunnen we het vanuit mijn kant beter niet meer hebben. En vooral: chapeau aan Harald, die echt goede ballen weet te slaan. Als er een kans was om van mij te winnen, dan was het vandaag. Conclusie: die trainingsstages... die doen we niet meer. Of toch wel? Op naar ronde 2!
Of ik het leuk vond om op Golf Club Hubbelrath (een golfbaan iets ten oosten van Düsseldorf) onze matchplaywedstrijd te spelen, had Leonard mij telefonisch gevraagd. De baan stond namelijk voor zijn werk voor Leading Courses nog op de lijst om bezocht te worden. Daarbij behoorde Hubbelrath ook nog eens tot de top honderd banen van Europa en konden we er waarschijnlijk gratis spelen. En zo kwam het dat we elkaar op een mooie dag in mei om 8.15 uur troffen op de carpoolplaats in Wolfheze, om samen oostwaarts te reizen. Leonard en ik kenden elkaar niet, dus dat de reis door allerlei files 2,5 uur duurde, gaf ons mooi de tijd daar wat aan te doen. Eenmaal aangekomen bleek de baan naast veel bomen, ook over veel heuvels te beschikken, dus protesteerde ik niet toen Leonard voorstelde een buggy te nemen. Al snel kwam ik erachter dat ik niet alleen met een longhitter te maken had, maar ook met iemand die van verre afstand de green wist te raken. Gelukkig voor mij deed Leonard dat niet elke keer en had hij soms wat moeite met het putten, zodat ik met wat kunst en vliegwerk tot hole 8 bij wist te blijven. Bij de turn kregen we naast een heerlijk broodje ook een bakje met ijs en aardbeien aangeboden. Het was blijkbaar net wat Leonard nodig had, want na 13 holes stond hij 4 up. Ik sputterde nog wat tegen door hole 14 te winnen, maar een hole later was het klaar: 4&3. Eigenlijk een vertekende uitslag, want gezien zijn spel had Leonard met meer verschil moeten winnen. We speelden vanzelfsprekend ook de andere holes nog en genoten -net als eerder- van de prachtige baan die, ondanks al die bomen, ruim opgezet was. Na een gesprekje met de manager en een Duitse maaltijd, kropen we weer de auto in en kletsten verder. Het was dat de terugweg wat sneller ging, anders hadden we precies twaalf uur met elkaar doorgebracht. De meeste blind dates duren korter en ja, ik wil Leonard nog wel eens terug zien, want het was een fantastische dag.