Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.11.2021
Wedstrijddag 1 van de Nations Cup 2021 begint met een shot-gun start om klokslag acht uur. Dat betekent dus vroeg uit de veren voor de tachtig deelnemers (acht landen tien deelnemers per land). Gelukkig beschikt Lopesan Meloneras Golf over voldoende buggies om iedereen gemotoriseerd op tijd bij de toegewezen hole te krijgen. Terwijl de zon zijn eerste warme stralen over de horizon richting Gran Canaria stuurt, vliegen de eerste golfballen door de lucht op weg naar de nog enigszins dampige fairways en greens.
Het is onbegonnen werk om hier gedetailleerd verslag te doen van wat zich tussen acht uur ’s morgens en één uur s’middags afspeelde op de fairways van de palmen-oase en de links-holes van Meloneras Golf. Want dan kan ik uren gaan zitten tikken. Daarom kort samengevat de hoogtepunten van de vaderlandse strijders om de Nations Cup wisseltrofee, op volgorde van het aantal punten dat zij bijdroegen aan de teamscore.
Ger en Willem treffen het door met twee Spanjaarden, Paco en Juan, de baan in te gaan. Trots hebben zij de Spaanse vlag aan hun buggy bevestigd. Misschien een idee voor een volgende NVGJ-delegatie bij het EMGJ en de Nations Cup: oranje-vlaggetjes meenemen om aan de buggy te bevestigen. Ger en Willem starten op hole acht. Raken vanaf hole negen in een flow van een reeks parren. Op de holes negen, tien, elf, dertien en zestien mogen ze een par noteren. Hole twaalf is een bogey, hole veertien, de ravijn-hole een lelijke streep. Uiteindelijk telt Ger, die de score bijhoudt, terwijl Willem met zijn 40-jarige ervaring als autojournalist de buggy met vaardige hand over de holes stuurt, 32 punten tijdens de scramble-á-deux op zijn Spaans. Dat is dan de vierde score voor het team-totaal (van de vijf flight-scores valt de slechtste af).
Karen en Fred eindigen hun ronde met 33 punten op de kaart. Ze spelen met twee gezellige Zwitsers. Omdat de putters van Karen en Fred steenkoude blijven, willen de birdies niet vallen. Terwijl er hierdoor ook nog wel ‘ns een par wordt gemist. Wat uiteindelijk vier tot vijf punten kost. Alle par drie holes natuurlijk wel in par gespeeld.
Sonja en Leo sluiten hun ronde af met 35 punten in de tas. Sonja moet het zonder haar driver doen deze dagen. Want die brak op de golfbaan van Las Palmas bij het uitladen van de golftas uit de shuttlebus doordat iemand zo gezellig was om er op te gaan staan. Dus speelt ze tijdens het toernooi met een houten vijf, daar waar ze normaliter de grote knuppel uit de tas haalt. Maar, zoals flightgenoot Leo opmerkt: ”Ze had weinig last van het gemis van de driver. Haar afslagen gingen prima rechtdoor en ver”. En passant maakt Sonja een birdie op de par drie vijftiende hole. Nadat ze haar bal eerst zo strak op de green sloeg, dat ze haar naam op het neary-bordje mocht schrijven.
Beste team van de Nederlandse équipe waren Helene en Louis met 37 punten. Zij scoorden ook één birdie (Birdies worden hier gekscherend natuurlijk Kanaries genoemd…) op de par vijf negende. Omdat het toegezegde ‘Longest Drive” bordje pas geplaatst werd nadat de wedstrijd al geruime tijd op gang was (foutje van de organisatie) sloeg Miss Wiesenhaan ”uit voorzorg” op alle lange holes de bal minstens 200 meer voor zich uit. Helene en Louis speelden met de fijne flightgenoten Emile en Serge uit La Belgica. Twee charmante Belgisch collega’s, die we hopelijk over een paar dagen mogen verwelkomen op Prise d’Eau bij de interland Nederland – België.
Met de 37 punten van Hélene en Louis komt de NVGJ-afvaardiging na toernooidag één op 137 punten. Dat is op zich een prima score. Maar vooral de Duitsers en Spanjaarden hadden het echt op hun heupen met scores van 43, 45 of 48 punten voor enkele van hun flights. Met 137 punten is het linkerrijtje eigenlijk al definitief uit zicht voor de Oranje-mannnen en –vrouwen. Zelfs een hoge positie in het rechter rijtje wordt lastig. Maar gelukkig hebben we nog de tweede toernooidag op de Réal Golfclub de Las Palmas.
Bij het vertrek van Meloneras Golf is er voor alle deelnemers een goody-bag van Gran Canaria Golf met locale producten. Motto van de goody-bag: ”local food, always good”. Dat geeft weer nieuwe moed.
Spelen op Sonja haar eigen prachtige baan 'de Veluwse' is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Want hoewel Sonja in het dagelijks leven niet de uitstraling heeft van een koele kikker, verandert ze op de golfbaan in een ware ijsprinses. En als Sonja dan ook nog op haar thuisbaan speelt, lijkt niets haar te kunnen stoppen. Ik mag dan verder slaan, maar mijn ballen gaan regelmatig net de verkeerde kant op, terwijl die van Sonja keurig rechtdoor gaan. Haar precisie is om jaloers op te worden!
De Stamppot Cup op Dirkshorn was jarenlang de traditionele afsluiting van het seizoen en werd ná de Masters gespeeld. Deze zevende editie, die maandag 21 oktober op de rol staat, telt nog mee voor de Order of Merit 2024 en is de voorlaatste wedstrijd voor de Masters op 4 november op Nunspeet. De flightindeling is gemaakt en is HIER te zien. Wedstrijdleider René Brouwer meldt dat er 18 spelers meedoen, om 12 uur de eerste flight de baan in gaat, er geen lunchpakket is én het verboden is nu nog af te zeggen.
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.