Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.11.2021
Wedstrijddag 1 van de Nations Cup 2021 begint met een shot-gun start om klokslag acht uur. Dat betekent dus vroeg uit de veren voor de tachtig deelnemers (acht landen tien deelnemers per land). Gelukkig beschikt Lopesan Meloneras Golf over voldoende buggies om iedereen gemotoriseerd op tijd bij de toegewezen hole te krijgen. Terwijl de zon zijn eerste warme stralen over de horizon richting Gran Canaria stuurt, vliegen de eerste golfballen door de lucht op weg naar de nog enigszins dampige fairways en greens.
Het is onbegonnen werk om hier gedetailleerd verslag te doen van wat zich tussen acht uur ’s morgens en één uur s’middags afspeelde op de fairways van de palmen-oase en de links-holes van Meloneras Golf. Want dan kan ik uren gaan zitten tikken. Daarom kort samengevat de hoogtepunten van de vaderlandse strijders om de Nations Cup wisseltrofee, op volgorde van het aantal punten dat zij bijdroegen aan de teamscore.
Ger en Willem treffen het door met twee Spanjaarden, Paco en Juan, de baan in te gaan. Trots hebben zij de Spaanse vlag aan hun buggy bevestigd. Misschien een idee voor een volgende NVGJ-delegatie bij het EMGJ en de Nations Cup: oranje-vlaggetjes meenemen om aan de buggy te bevestigen. Ger en Willem starten op hole acht. Raken vanaf hole negen in een flow van een reeks parren. Op de holes negen, tien, elf, dertien en zestien mogen ze een par noteren. Hole twaalf is een bogey, hole veertien, de ravijn-hole een lelijke streep. Uiteindelijk telt Ger, die de score bijhoudt, terwijl Willem met zijn 40-jarige ervaring als autojournalist de buggy met vaardige hand over de holes stuurt, 32 punten tijdens de scramble-á-deux op zijn Spaans. Dat is dan de vierde score voor het team-totaal (van de vijf flight-scores valt de slechtste af).
Karen en Fred eindigen hun ronde met 33 punten op de kaart. Ze spelen met twee gezellige Zwitsers. Omdat de putters van Karen en Fred steenkoude blijven, willen de birdies niet vallen. Terwijl er hierdoor ook nog wel ‘ns een par wordt gemist. Wat uiteindelijk vier tot vijf punten kost. Alle par drie holes natuurlijk wel in par gespeeld.
Sonja en Leo sluiten hun ronde af met 35 punten in de tas. Sonja moet het zonder haar driver doen deze dagen. Want die brak op de golfbaan van Las Palmas bij het uitladen van de golftas uit de shuttlebus doordat iemand zo gezellig was om er op te gaan staan. Dus speelt ze tijdens het toernooi met een houten vijf, daar waar ze normaliter de grote knuppel uit de tas haalt. Maar, zoals flightgenoot Leo opmerkt: ”Ze had weinig last van het gemis van de driver. Haar afslagen gingen prima rechtdoor en ver”. En passant maakt Sonja een birdie op de par drie vijftiende hole. Nadat ze haar bal eerst zo strak op de green sloeg, dat ze haar naam op het neary-bordje mocht schrijven.
Beste team van de Nederlandse équipe waren Helene en Louis met 37 punten. Zij scoorden ook één birdie (Birdies worden hier gekscherend natuurlijk Kanaries genoemd…) op de par vijf negende. Omdat het toegezegde ‘Longest Drive” bordje pas geplaatst werd nadat de wedstrijd al geruime tijd op gang was (foutje van de organisatie) sloeg Miss Wiesenhaan ”uit voorzorg” op alle lange holes de bal minstens 200 meer voor zich uit. Helene en Louis speelden met de fijne flightgenoten Emile en Serge uit La Belgica. Twee charmante Belgisch collega’s, die we hopelijk over een paar dagen mogen verwelkomen op Prise d’Eau bij de interland Nederland – België.
Met de 37 punten van Hélene en Louis komt de NVGJ-afvaardiging na toernooidag één op 137 punten. Dat is op zich een prima score. Maar vooral de Duitsers en Spanjaarden hadden het echt op hun heupen met scores van 43, 45 of 48 punten voor enkele van hun flights. Met 137 punten is het linkerrijtje eigenlijk al definitief uit zicht voor de Oranje-mannnen en –vrouwen. Zelfs een hoge positie in het rechter rijtje wordt lastig. Maar gelukkig hebben we nog de tweede toernooidag op de Réal Golfclub de Las Palmas.
Bij het vertrek van Meloneras Golf is er voor alle deelnemers een goody-bag van Gran Canaria Golf met locale producten. Motto van de goody-bag: ”local food, always good”. Dat geeft weer nieuwe moed.
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.