Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.07.2024
*In de Pan gehakt*
Vorig jaar op 11 mei begon Anton zijn verslag van onze Match Play op de Kroonprins (door mij destijds gewonnen met 5&4) als volgt:
"Onthouden: het ligt nooit aan jezelf. Nooit. En al is het wel zo, dan geef je dat nog niet toe. Niet aan jezelf tenminste. En niet aan je vrienden. Het zijn stoere woorden, maar het heeft geen enkele zin om het te ontkennen. Ik speelde erbarmelijk slecht. Maar laten we het daar dan ook meteen bij laten."
Deze keer kan ik geen beter begin vinden om mijn gevoel na deze Match Play te beschrijven. Aangezien Anton en ondergetekende graag op mooie banen spelen en ik helaas door de vakantie de NVGJ-wedstrijd op De Pan ga missen, hadden we al een tijd geleden afgesproken om onze wedstrijd op De Pan te spelen. Deze top 100 van de wereld baan en Harry Colt-klassieker uit 1928 is een parel in de kroon van de Nederlandse golfbanen. Na twee keer verzetten kwam het er afgelopen donderdag eindelijk van. Ik had me er erg op verheugd en het weer was fantastisch.
Zoals gebruikelijk op De Pan waren er weinig andere spelers en konden we rustig even putten. De driving range had geen ballen meer omdat er ’s morgens vier jeugdleden ieder 1000 ballen hadden geslagen en de ballenraper pas aan het einde van de dag kwam. De jongens hebben zeker de video van Tiger bekeken.
Op de eerste hole begonnen we allebei uitstekend met een birdie, niks wees op het naderende onheil voor ondergetekende. Op de 2e hole sloeg Anton een streep van een drive en hookte ik hem links bijna naar hole 3. Met een mooi chipje door de bomen en een beetje scramblen kom ik van de hole af met een double, Anton mist een puttje en maakt een bogey.
Van tevoren zei ik nog tegen Anton dat je echt je best moet doen om een bal te verliezen op De Pan, op deze dag heb ik het tegendeel bewezen! Ik had een historisch slechte dag (laagste score van de afgelopen acht jaar op De Pan) en zelfs toen ik de wedstrijd al verloren had werd het niet veel beter. Slices naar rechts, hooks naar links, zelfs drie shanks (meestal heb ik er daar één per jaar van), enfin het was echt afzien. Wat ik ook probeerde, het werd niet beter. Totale kortsluiting in mijn hoofd op golfgebied.
Ik heb nog een club laten liggen in de rough links van hole 5 (die er gelukkig nog lag toen we er bij hole 8 weer langskwamen) en was in staat om de rest van de ronde een zeldzame goede slag snel met een of twee rampzalige slagen teniet te doen. Ik moest echt mijn uiterste best doen om niet strontchagrijnig door de baan te lopen en van deze fantastische baan te genieten….
Anyway, Anton speelde een zeer goede ronde met twee birdies, acht pars, zes bogeys en twee doubles en geloof me dat is echt een prestatie op deze verraderlijke greens, technische afslagen en lastige liggingen als je de green mist aan de verkeerde kant. Dus deze keer gaat Anton door naar de volgende ronde en kijk ik uit naar een re-match.
Aan het einde van de ronde twijfelde ik aan mijn golfafspraak voor de volgende dag op Lage Vuursche, ik dacht aan afzeggen wegens een vormcrisis! Gelukkig overtuigde Anton me om gewoon te gaan spelen; iedereen heeft wel eens zo’n dag als donderdag… Gelukkig heb ik naar zijn advies geluisterd en verloor ik weliswaar de match play op vrijdag (op de 16e), maar had ik wel 33 stablefordpunten. Pfew, gelukkig.
Spelen op Sonja haar eigen prachtige baan 'de Veluwse' is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Want hoewel Sonja in het dagelijks leven niet de uitstraling heeft van een koele kikker, verandert ze op de golfbaan in een ware ijsprinses. En als Sonja dan ook nog op haar thuisbaan speelt, lijkt niets haar te kunnen stoppen. Ik mag dan verder slaan, maar mijn ballen gaan regelmatig net de verkeerde kant op, terwijl die van Sonja keurig rechtdoor gaan. Haar precisie is om jaloers op te worden!
De Stamppot Cup op Dirkshorn was jarenlang de traditionele afsluiting van het seizoen en werd ná de Masters gespeeld. Deze zevende editie, die maandag 21 oktober op de rol staat, telt nog mee voor de Order of Merit 2024 en is de voorlaatste wedstrijd voor de Masters op 4 november op Nunspeet. De flightindeling is gemaakt en is HIER te zien. Wedstrijdleider René Brouwer meldt dat er 18 spelers meedoen, om 12 uur de eerste flight de baan in gaat, er geen lunchpakket is én het verboden is nu nog af te zeggen.
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.