Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
05.05.2022
Je wint met 35 punten op de Hooge Rotterdamsche. Je denkt een hele Piet te zijn. Je denkt met een handicap 16,4 zowaar te kunnen golfen.Totdat je de uitslag onder ogen krijgt en ziet dat Stef Swagers met een playing handicap van min 1 (!!) 29 punten bijeen slaat. Achttien slagen minder dan ondergetekende. Dat is nog eens verfrissend! Om te weten dat we lichtjaren verwijderd zijn van een echte golfer. En dat we daarom ervan doordrongen moeten zijn dat onze wedstrijden – hoe leuk het ook is om er een competitie van te maken – er vooral op gericht moet zijn om, gelijk onze NVGJ-leuze, “elkaar een leuke dag te bezorgen”.
Nou, dat lukte prima. Een geweldige baan, geweldig weer, en een geweldig gezelschap, dat opmerkelijk genoeg slechts 27 deelnemers betrof. Thuisblijvers: U heeft wat gemist. De Hooge Rotterdamsche is een plaatje van een baan met vergezichten vanaf heuse heuvels richting de skyline van Rotterdam. Alsof je in de verte op Manhattan uitkijkt. Niets, maar dan ook niets, deed ons ook maar denken dat we op het Zuid-Hollandse platteland vertoefden. Zwoegen was het op de door Gerard Jol ontworpen baan, die 44 jaar na de Tweede Wereldoorlog aangelegd werd op een gigantische heuvel van puin uit het centrum van de stad Rotterdam na het bombardement in mei 1940. Het zorgt voor unieke hoogteverschillen.
Heuvel op, heuvel af. Vijf buggy’s waren er dan ook besteld, maar slechts drie waren er beschikbaar. Aan latere winnaar in de B-categorie Eric Venghaus (begenadigd daredevil) en Ronald Speijer (historisch goede surfer, skier en buggybeklimmer) de
vraag of zij op een gratis Segway van De Hooge Rotterdamsche door de baan wilden gaan. Bij de warming-up molde Ronald bijna een achterlicht op het parkeerterrein en ging Eric zo oerendhard naar beneden dat onze sponsor alleen door een zijwaartse slinger het vege lijf kon redden. Beide heren besloten toch maar om samen in een buggy te stappen.
En een nieuwe trend bij de NVGJ: in plaats van onbeperkt drinken 4 munten voor een drankje na afloop van de ronde. Wel zo goed om in redelijk nuchtere staat naar huis te rijden, dunkt me. Wedstrijdinkoper Hans Terol: “Het lukt ons nog steeds om
wedstrijden te regelen voor de NVGJ voor 50, 60 of maximaal 70 euro. Soms ligt hun verdienmodel in de horeca, in lunchpakketten; soms kunnen we dankzij sponsoring laag blijven. Het wordt elk jaar lastiger: we blijven ook vaak afhankelijk van de gunfactor”.
Aldus konden we na een fantastische golfdag voor die 60 eurootjes ook nog eens aanschuiven in het clubhuis. Dat onze leden nog steeds van de oude stempel zijn als het op ‘t afsluitend diner aankomt, werd wel duidelijk bij het aanstippen van het
keuzemenu. Zowaar drie leden kozen voor de vegetarische avocadoburger, terwijl er toch echt ook een heerlijk stuk zalm met asperges te verorberen viel. Het ontging Henri van der Steen, die zowaar voortijdig het culinaire strijdtoneel verliet om zich in
Den Bosch cultureel te laven aan een theatervoorstelling. Curieus, want het stuk heette Follow The Money, en in de regel heeft onze Henri een bloedhekel aan alles wat naar kapitalisme riekt.
Raadselachtig blijft evenwel dat Henri vierde werd in de A-categorie, maar de ranglijst schier onaantastbaar aanvoert in de B-categorie. Wellicht kan onze veelschrijver dat in hopelijk 3000 woordjes filosofisch uitleggen in een van zijn NVGJ-essays, nu hij van ondergetekende – puur toeval – op de Hooge Rotterdamsche het boek “De regels van het spel” van David Papineau kreeg aangeboden dat als prikkelende ondertitel ook nog eens “Wat sport ons kan leren over filosofie” meedraagt..
En dan was daar nog ons aller Ger Laan die mij per mail nog fijntjes meedeelde dat alleen hij en Leon Klein Schiphorst tijdens de dis een stropdas droegen. Ger voegde daar veelbetekenend aan toe: “Charles Taylor zou grumpy grommen”. Dat zal wel Ger, maar niet op deze baan. In een ver NVGJ- verleden werd onze eminente oud-voorzitter – toch altijd tiptop gekleed – uitgerekend op de Hooge Rotterdamsche vermanend toegesproken door de dienstdoende manager. De reden? De heer Taylor droeg alles zoals het een voorzitter betaamt, behalve dan dat zijn stropdas gestrikt was op louter het blote bovenlijf. Overhemd vergeten. Ook het dure jasje van sponsor Ton Enthoven kon de fiere borstkas van onze voorzitter niet verbergen. Het is volgens mij de enige reprimande die onze Charles op een golfbaan heeft ontvangen.
UITSLAGEN
Pim Donkersloot kwam, zag en overwon op de Hooge Rotterdamsche in de A-categorie. Hij bleef Anton Kuijntjes net voor. In de B-categorie was sponsor Eric Venghaus de sterkste, gevolgd door flightgenoot John Dekker.
A-categorie plhc stbf
1. Pim Donkersloot 17 35
2. Anton Kuijntjes 10 34
3. Stef Swagers -1 29
4. Henri van der Steen 18 26
5. Leo van de Ruit 14 24
6. Léon Klein Schiphorst 17 22
7. Jolanda Swart (sponsor) 13 22
8. Hans Terol 18 21
9. Alwin de Rijke 19 19
10. Eric Korver 15 18
999 Jeroen van Leeuwen 16 NR
999 Helene Wiesenhaan 18 NR
B-categorie
1. Eric Venghaus (sponsor) 20 34
2. John Dekker 28 28
3. Anna van Lennep 31 26
4. Ruud Taal 26 25
5. Onno Hansum 31 24
6. Michiel van Kleef 26 24
7. Jan van Galen 26 24
8. René Brouwer 24 24
9. Paul Boehlé 27 21
10. Peter Keijzer 23 21
11. Ger Laan 24 20
12. Lex Hiemstra 23 18
13. Hans Botman 31 16
14. Hannie Verhoeven 24 15
15. Ronald Speijer 19 15
16. Reinier Boss (gast) 21 NR
Paehlig vs De Jong 5 & 4 ''' 'Als ik het verhaal moet tikken dan wordt het een heel korte hoor. Iets van “Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen”''', zegt Annette als good old Hans Woudstra op het terras van 'zijn' Zaanse vraagt hoe dat straks dan gaat als ik, ondanks dat ik 29 slagen moet geven, onverwacht toch zou weten te winnen. Onze oude vriend babbelde er vrolijk op los. Oude namen kwamen voorbij, herinneringen aan mooie dagen bij de club: '''ik heb pas geleden nog eens een jasje uit de kast getrokken met het oude nvgj-logo op de borst. Het zat wat ruim'' glimlachte de ook alweer bijna tachtiger voor hij ons uitzwaaide naar de eerste tee. De Zaanse dus. Dat is, ik geef het grif toe, niet mijn favoriete baan. Geen idee waarom, maar met sommige banen heb je nu eenmaal meer, met sommige wat minder. Al hielp het niet dat ik me stiekem ook verheugd had op een ronde op De Goyer, maar daarvoor niet geholpen werd door Friso die zich in de vorige ronde aan Annettes zegekar had laten binden. Zijn nederlaag, en verslag, bezorgde me bovendien de nodige bibbers. “Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren”, schreef hij. Het was precies zoals de in Amsterdam opgegroeide Noord-Hollandse speelde. Niet ver maar alles rechtdoor. Het was echter niet de enige 'maar', er waren er nog twee. Maar 1: maar haar chippen en putten was niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar 2: maar ook als het dat wel was geweest was het waarschijnlijk een lastig verhaal geworden ondanks de zes slagen (geen 29 Hans!). Na vijf holes had ik al vier birdieputts op het maximaal dertig centimeter van de cup gelaten, stond ik één boven par voor de ronde...en vier up voor de wedstrijd. Hans: 'En wat doen jullie dan als het na tien holes klaar is', zou toch niet bewaarheid worden? Gelukkig niet nee. Daarvoor was het te gezellig en bovendien herpakte Annette zich uitstekend. Een echte bogeygolfer. Net wat minder afstand, vrijwel alles recht en als je dan je bogeys maakt kom je snel naderbij. Bij het bereiken van de turn was het verschil weer 1 hole, maar na het keerpunt ging het ineens alsnog hard en het was waarschijnlijk vooral de par-5 twaalfde die het moraal bij Annette brak. Waar je banen kan hebben die je minder liggen, heb je dat ook met individuele holes, en Annette had dat met deze hole, zo zei ze nog voor we in de buurt van de tee waren gekomen. Dat gevoel werd er niet beter op toen ze ondanks herhaalde pogingen niet uit de greensidebunker kwam. Met de verkeerde bal ook nog eens constateerden we toen ze de hole op had gegeven. Ook dertien ging verloren na een bal in het water en toen ze op de par-3 veertiende een putt van minder dan een meter een 360 graden ererondje zag maken zonder te vallen en ik mijn korte putt wel maakte, was het ineens gedaan. Met nog vier holes te spelen was de achterstand te groot geworden om nog goed te kunnen maken. We speelden – we moesten toch die kant op – de par-5 vijftiende nog, maar besloten dat dat de laatste was. Tijd voor het terras, bier, bitterballen en mooie verhalen. Het verslag dat Annette voorzag bleek redelijk spot on. Al zou ik er nog wel wat aan toe willen voegen. Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen, de Zaanse toonde zich van zijn beste kant en het was ontzettend gezellig.
Het is 16:00 uur op maandagmiddag als ik op de eerste teebox sta van Burnham & Barrow Golf Course. De zon schijnt en een Nederlandse vlag wappert in de harde westenwind. Klaar om de strijd aan te gaan met de baan, mijzelf én de wind. Er zijn echt dagen dat je een links course vervloekt. Aan de andere kant is het juist het mooiste wat er is. Wat veroorzaakt nou die tegenstelling tussen liefde en haat? De wind blaast met windkracht 5 vol in mijn gezicht op de eerste tee, direct voor het clubhuis. Zoveel gedachten gaan er door mijn hoofd, van genieten tot angst. Zoals Ben Hogan ooit zei: "Golf is a game of misses. The golfer who misses the best is going to win." Met die gedachte sla ik mijn houten 3 net rechts de rough in. Let's go.
Er zijn van die namen die je telkens weer tegenkomt in een vereniging als de onze, zonder dat je precies weet wie erachter schuilgaat. Ik spreek wellicht voor mezelf, maar de Joop van der Flier-trofee is er zo eentje. Elk jaar wordt ’ie uitgereikt aan de winnaar van onze befaamde matchplaycompetitie. En elk jaar staan die vijf woorden gegraveerd op de bokaal. Maar wie was Joop van der Flier? En waarom juist hij?
Match Play op Golfclub Zeegersloot: Een avond vol plezier, verbazing en uiteraard een klein drama. Ik had er weer zin in. Echt! De wedstrijd op Golfclub Zeegersloot in Alphen aan den Rijn stond op de planning tegen Willem. Een van de mooiste commerciële banen van Nederland, als je het mij vraagt. Verrassend uitdagend, mooie greens, echt een pareltje in de dop. Een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil spelen dan de standaard banen. Dus wat doe je dan? Juist: je nodigt je tegenstander uit om daar een potje Match Play te komen spelen. Wie was mijn tegenstander? Willem dus. Vol goede moed en met meer enthousiasme dan talent begon ik aan de wedstrijd, die tevens rond 17u gepland stond. De zon scheen en het was top golf weer. En eerlijk is eerlijk: ik ging als een speer uit de startblokken! Ik stond zomaar ineens 2-up. Verrassend? Absoluut. Verbazingwekkend? Nog meer. Ik durf gerust te zeggen dat Willem zelf ook even z’n wenkbrauwen optrok. Maar ja… dan begint het echte werk natuurlijk pas. Willem, met z’n single handicap, begon langzaam warm te draaien. En ik… tja, ik draaide vooral de verkeerde kant op. Toch had ik op de tweede negen nog een kans om weer van 2-up naar 1-up te komen. Maar zoals het een ware Match Play-leerling betaamt, liet ik die kans natuurlijk liggen. Het werd uitstel van executie. Op hol 13, zo’n moment waarop je denkt “als ik nu iets goeds doe, kan ik nog terugkomen”, maakte ik een fout waardoor ik die kans zag verdwijnen. En iedereen die er een beetje verstand van heeft (en zelfs ik) wist toen al hoe het zou eindigen. Hol 16, een par 3, werd het toneel van mijn ondergang. Als eerste de bal afslaan en dan voor je slaat bedenken dat je eigenlijk helemaal nog geen balletje bent verloren. Je voelt hem al aankomen, "plons" daar ging mijn bal. Willem besliste de wedstrijd met 2 vingers in zijn neus. Wat op een par 3 kan je tegen Willem deze fouten niet permitteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Van de baan, van het weer, van de gezelligheid en vooral van Willem zijn spel. Het is ongekend hoe lekker hij kan golfen, zelfs als hij zelf zegt dat hij niet op z’n best is. En ik? Ik ben voorlopig nog lang niet goed genoeg voor een Match Play-toernooi. Maar ik blijf het proberen, wie weet over 3 jaar. Gelukkig was de borrel en het delen van een hapje de kers op de taart. Want hé, verliezen op zo’n mooie baan is toch nog altijd leuker dan thuis saai op de bank zitten?
Vandaag 7-7 stond er een matchplay-knaller op het programma: Madelon versus Peter, op het altijd imposante The International. Madelon – ondanks een onmenselijk vroege start uit Arnhem, op een tijdstip waarop alleen bakkers en vogels actief zijn – arriveerde in topvorm. De baan? Perfect. Strak gemaaid, snelle greens, en pinposities die vermoedelijk zijn uitgezet door iemand met een licht sadistische inslag. Gelukkig was de rough mild – Moeder Natuur liet ons nog een beetje ademhalen. Het weer kwam met het complete Hollandse assortiment: zon, regen, wolken en wind, allemaal tegelijk en zonder logica. Paraplu een beetje open, een beetje dicht. Repeat. De wedstrijd ging gelijk op. Het was stuivertje wisselen: eerst stond ik 2 up, toen 1 up, daarna ineens 1 down, en voor ik het wist 2 down. Kortom: een potje matchplay-twister. Op hole 16 moest er iets gebeuren. Tijd voor een hero shot! Helaas bleek mijn innerlijke Rory McIlroy vandaag met vakantie. Ik nam nét iets te veel risico – de bal had duidelijk andere plannen. Daarmee was de wedstrijd beslist in het voordeel van Madelon, die bal na bal rechtdoor bleef slaan en putts maakte alsof het niets was. Maar wat een dag. Mooie slagen (soms per ongeluk), eerlijke strijd en vooral veel plezier. En daar gaat het uiteindelijk om – elkaar een topdag bezorgen op de baan. De tweede mooiste overwinning van vandaag was het spelplezier. De eerste? De gele Peter na afloop natuurlijk. Madelon, dank voor de heerlijke dag en veel succes in de volgende ronde!
Niet alleen de wedstrijd was drukbezocht, ook op de prijzentafel was het dringen geblazen tijdens het Jaski Open. Zouden er leden zijn geweest die met lege handen naar huis gingen afgelopen vrijdag? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. En ze mochten zich nog beroepen op wel heel veel misfortuin bovendien, zoveel prijzen waren er te vergeven. Naast natuurlijk de prijzen voor de winnaars van de wedstrijd in zowel de A- als de B-categorie en de neary's en longest drives, werd een groot aantal leden verblijd met een prijs tijdens de traditionele loterij. Niels Terol was de gelukkigste van allemaal, hij was het die er met het door Jaski beschikbare kunstwerk vandoor ging, maar ook degenen die een van de andere prijzen in ontvangst mocht nemen deed dat met een grote glimlach. Nee, we spelen niet om de prijzen maar wat zijn we blij dat ze beschikbaar worden gesteld. Daarom langs deze weg nog maar eens dank aan de sponsoren van deze wedstrijd: Wil Hoogland en haar Jaski Art Gallery, Yulin Tjan die Foeke niet alleen met een lege portemonnee achterliet na zijn hole in one, de bijzondere petten van Bay Hill die door George Taylor uit Amerika mee waren genomen, de ballen van Nassau, de wijnen van Sonnenberg, het bijzonder kunstwerk van Ruud Onstein, en niet in de laatste plaats natuurlijk al het tafelzuur dat ter beschikking werd gesteld door Kesbeke. Foeke en Paul gaan er nog een flinke kluif aan krijgen die pot leeg te krijgen voor de volgende editie van het Jaski Open.