Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
21.06.2022
Gewonnen van de baan
Een rondje onder par. Het is waarschijnlijk iets waar iedereen van droomt, maar werkelijkheid wordt het bijna nooit. Ja, voor tourpro’s is het normaalste zaak van de wereld. Voor ons als enthousiaste golfers allerminst. Het was mij tot maandag twee keer eerder gelukt (-1 op Almeerderhout en -2 op Nunspeet in de winter). Beide keren was het geen wedstrijd, dus dat was een van de doelen dit seizoen.
Ik had ook extra veel zin om naar de Hoge Dijk te gaan vanwege de nieuwe driving range, de Golf Lounge. Er staan meerdere Trackmans die iedere bal registreren. Elke afslagplaats heeft een eigen scherm waar je op kunt zien hoe ver je de bal slaat (carry en totale afstand), wat de balsnelheid is, hoe ver je van je zelfgekozen target verwijderd bent en meer. ’s Ochtends hadden ze alle tijd om het ons uit te leggen. Toch wil ik het ook in de avond meemaken met vrienden. Dat moet heel leuk zijn. Ik had alleen het idee dat de afstanden niet klopten. Gelukkig had Willem Schouten daar ook last van. Het lag dus niet alleen aan mij.
Maar goed. Inslaan is allemaal leuk en aardig. Het moet op de baan gebeuren. Op de eerste tee werd al meteen duidelijk dat het geen snel rondje zou worden. Ondanks dat ik in de eerste flight zat moesten we de eerste negen geregeld wachten op vier expats. En de tweede negen waren de mensen voor ons vaker in de bomen dan op de fairway te vinden. Toch had ik er geen moment last van. Met Willem en Leo van de Ruit waren er namelijk genoeg gespreksonderwerpen. Het ging o.a. over de mooiste baan die we ooit gespeeld hadden — dat wilde Leo héél graag weten voor de scheurkalender — de LIV Golftour en de P3D (Par 3-driver) van Leo. Andy Houtkamp speelde ook met ons mee, maar hij moest na 5 holes helaas afhaken vanwege een spierverrekking in zijn arm. Sterkte Andy!
Het begin was goed met een birdie op de eerste. Mijn afslag kwam ongeveer op 20 meter van de vlag terecht, waarna de chip goed was. De birdieputt van een meter of twee ging erin. Lekker begin! Dat is weleens anders geweest bij eerdere wedstrijden van de NVGJ. Misschien wordt dit mijn dag, dacht ik. Na 5 holes zag de scorekaart er echter minder rooskleurig uit vanwege bogeys op 3, 4 én 5. De parputts wilden niet vallen. Ik kreeg bovendien geen slagen mee, dus er moest iets gebeuren. Op 6, 7, 8 en 9 maakte ik par, waardoor de schade na negen holes 38 slagen en 16 stablefordpunten was. Niet slecht, kan beter.
Van een vriend had ik gehoord dat de tiende hole vernieuwd was en dat hij de green in één keer gehaald had. Het is toch echt een par 4, maar ik wilde ook een poging wagen. De wind kwam van rechts op de hole van zo’n 250 meter. Met een mooie draw raakte ik zowaar ook de green. Helaas lag de bal voorop en stond de vlag helemaal achterop. Voor Willem geen probleem, want hij maakte daar een putt van een meter of twintig; birdie! Ik had minder geluk en 3 putts later stond er een par op de kaart. Een kans laten liggen. Gelukkig maakte ik het meteen goed op de volgende hole door in te chippen voor birdie. Terug naar +1.
Na parretjes op 12 en 13 kwamen we aan op 14. Een mooie par 3 langs het water vlakbij het AMC. Ik sloeg nog net geen hole-in-one, maar het was wel mijn beste slag van de dag. De bal eindigde op 50 centimeter van de hole; neary en birdie. Level par met nog 4 holes te gaan. “Eens kijken of onder par mogelijk is”, zei ik tegen Leo en Willem. Helaas leek het sprookje te eindigen na een bogey op 15. Ik kon amper staan bij mijn chip, omdat de bal letterlijk op de rand van de bunker lag. Niks aan te doen. Dan maar level par proberen binnen te brengen…
Op de par 3 16e sloeg ik mijn bal in de bunker. Niet ideaal, want ik had birdies nodig. Na goed bunkershot en een dito putt werd het gelukkig een par. Hole 17 speelde vervolgens volle bak wind mee, zo had ik al eerder in de ronde gezien. Hier moest het gebeuren. Na een lekkere drive ging ik vanaf 252 meter voor de green. De houten 3 was super en de bal eindigde vlak voor de green. Twee putts later en er stond opnieuw een birdie op de kaart. Level met nog één hole te gaan…
Toen schoot even de Maandbeker van eind mei door mijn hoofd. Op de tee van 18 stond ik -2, waarna de laatste hole compleet in de soep liep. Op een par 4 maakte ik een 9. Al met al nog steeds een goede ronde, maar ik was er behoorlijk ziek van. Dat mocht nu niet weer gebeuren. De drive moest goed zijn. En dat was ‘ie ook. Ik had nog ongeveer 140 meter over naar de vlag. Met de wind van links en een draw als standaardslag besloot ik een club meer te nemen. Dat pakte goed uit, want de bal eindigde op 3 meter van de vlag. De par was daarmee wel binnen, dus ik kon echt voor de birdie gaan. Leo en Willem wisten wat er op het spel stond en moedigden mij aan. Intussen speelde Leo ook een fantastische ronde met veel goede afslagen, schitterende putts en mooie parretjes. En dat op 75-jarige leeftijd. Petje af!
Tja, dan die birdieputt op 18. Spanning? Nee. Angst om te missen? Nee. Een moeilijke lijn? Nee. Dit kan niet meer mis! Of toch? Ja, ik moest wel een goede stroke maken. Dat lukte. De bal ging perfect in het midden van de hole. Wat een heerlijk gevoel om te winnen van de baan!
Tot de volgende!
DE UITSLAGEN
Voor het eerst in de historie van de NVGJ heeft een lid van onze club onder par gespeeld. Op de Hoge Dijk (Olympus) slaagde Stef Swagers (handicap 0,5 en 0 slagen mee) een ronde te lopen van 70 slagen, één onder par en 37 punten (hoewel secretaris Hans Terol denkt te weten dat ex-lid Christel van Bergen Walraven hetzelfde ooit presteerde). In de B-categorie verbaasde Meinard Carper iedereen door maar liefst 43 stablefordpunten binnen te brengen.
1
SWAG 1
S Swagers (Stef)
M
.5
0
37
2
RUIT 1
L. van de Ruit (Leo)
M
13.8
16
37
3
DONK 1
P. Donkersloot (Pim)
M
16.4
19
35
4
JONG 1
A de Jong (Annette)
V
17.3
20
29
5
SCHO 1
W. Schouten (Willem)
M
9.6
11
27
999
TERO 1
H. Terol (Hans)
M
17.8
20
NR
999
LEEU 1
J. van Leeuwen (Jeroen)
M
14.0
16
NR
Uitslag netto stableford dames en heren van hcp 18.0 tot en met hcp 36.0
Volgorde
Lidcode
Naam
HCP
Pl.HCP
Score
Extra informatie
1
CARP 1
M. Carper (Meinard)
M
25.8
30
43
2
COMM 1
O Commandeur (Olga)
V
27.5
31
42
3
BOEH 1
P Boehle (Paul)
M
25.7
29
38
4
BARE 1
M. Barenbrug (Madelon)
V
29.3
33
37
5
LENN 1
A. van Lennep (Anna)
V
27.0
31
36
6
HANS 1
O. Hansum (Onno)
M
30.2
35
36
7
PEER 1
R. Peereboom Voller (Ron)
M
20.2
23
35
8
KLEE 1
M van Kleef (Michiel)
M
26.5
30
35
9
KERS 1
A Kerssies (Arjan)
M
19.3
22
34
10
LAAN 1
G. Laan (Ger)
M
22.7
26
33
11
TAAL 1
R. Taal (Ruud)
M
24.1
28
33
12
GROE 3
C. Groeneweg (Cor)
M
29.0
33
32
13
BROU 1
R. Brouwer (René)
M
21.5
25
30
14
RHEE 1
A. van Rhee (Annemart)
V
18.7
21
28
15
MANS 1
P. Mansoor (Paul)
M
20.9
24
25
16
BOTM 1
H. Botman (Hans)
M
28.8
33
25
17
BEEK 1
C. van Beek (Carien)
V
20.5
23
23
18
KLUI 1
T. Kluiters (Toussaint)
M
24.3
28
20
19
MULD 1
T. Mulder (Taco)
M
22.0
25
18
20
WOLL 1
W. Wollring (William)
M
25.9
30
16
999
HOUT 1
A. Houtkamp (Andy)
M
18.6
21
NR
Paehlig vs De Jong 5 & 4 ''' 'Als ik het verhaal moet tikken dan wordt het een heel korte hoor. Iets van “Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen”''', zegt Annette als good old Hans Woudstra op het terras van 'zijn' Zaanse vraagt hoe dat straks dan gaat als ik, ondanks dat ik 29 slagen moet geven, onverwacht toch zou weten te winnen. Onze oude vriend babbelde er vrolijk op los. Oude namen kwamen voorbij, herinneringen aan mooie dagen bij de club: '''ik heb pas geleden nog eens een jasje uit de kast getrokken met het oude nvgj-logo op de borst. Het zat wat ruim'' glimlachte de ook alweer bijna tachtiger voor hij ons uitzwaaide naar de eerste tee. De Zaanse dus. Dat is, ik geef het grif toe, niet mijn favoriete baan. Geen idee waarom, maar met sommige banen heb je nu eenmaal meer, met sommige wat minder. Al hielp het niet dat ik me stiekem ook verheugd had op een ronde op De Goyer, maar daarvoor niet geholpen werd door Friso die zich in de vorige ronde aan Annettes zegekar had laten binden. Zijn nederlaag, en verslag, bezorgde me bovendien de nodige bibbers. “Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren”, schreef hij. Het was precies zoals de in Amsterdam opgegroeide Noord-Hollandse speelde. Niet ver maar alles rechtdoor. Het was echter niet de enige 'maar', er waren er nog twee. Maar 1: maar haar chippen en putten was niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar 2: maar ook als het dat wel was geweest was het waarschijnlijk een lastig verhaal geworden ondanks de zes slagen (geen 29 Hans!). Na vijf holes had ik al vier birdieputts op het maximaal dertig centimeter van de cup gelaten, stond ik één boven par voor de ronde...en vier up voor de wedstrijd. Hans: 'En wat doen jullie dan als het na tien holes klaar is', zou toch niet bewaarheid worden? Gelukkig niet nee. Daarvoor was het te gezellig en bovendien herpakte Annette zich uitstekend. Een echte bogeygolfer. Net wat minder afstand, vrijwel alles recht en als je dan je bogeys maakt kom je snel naderbij. Bij het bereiken van de turn was het verschil weer 1 hole, maar na het keerpunt ging het ineens alsnog hard en het was waarschijnlijk vooral de par-5 twaalfde die het moraal bij Annette brak. Waar je banen kan hebben die je minder liggen, heb je dat ook met individuele holes, en Annette had dat met deze hole, zo zei ze nog voor we in de buurt van de tee waren gekomen. Dat gevoel werd er niet beter op toen ze ondanks herhaalde pogingen niet uit de greensidebunker kwam. Met de verkeerde bal ook nog eens constateerden we toen ze de hole op had gegeven. Ook dertien ging verloren na een bal in het water en toen ze op de par-3 veertiende een putt van minder dan een meter een 360 graden ererondje zag maken zonder te vallen en ik mijn korte putt wel maakte, was het ineens gedaan. Met nog vier holes te spelen was de achterstand te groot geworden om nog goed te kunnen maken. We speelden – we moesten toch die kant op – de par-5 vijftiende nog, maar besloten dat dat de laatste was. Tijd voor het terras, bier, bitterballen en mooie verhalen. Het verslag dat Annette voorzag bleek redelijk spot on. Al zou ik er nog wel wat aan toe willen voegen. Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen, de Zaanse toonde zich van zijn beste kant en het was ontzettend gezellig.
Het is 16:00 uur op maandagmiddag als ik op de eerste teebox sta van Burnham & Barrow Golf Course. De zon schijnt en een Nederlandse vlag wappert in de harde westenwind. Klaar om de strijd aan te gaan met de baan, mijzelf én de wind. Er zijn echt dagen dat je een links course vervloekt. Aan de andere kant is het juist het mooiste wat er is. Wat veroorzaakt nou die tegenstelling tussen liefde en haat? De wind blaast met windkracht 5 vol in mijn gezicht op de eerste tee, direct voor het clubhuis. Zoveel gedachten gaan er door mijn hoofd, van genieten tot angst. Zoals Ben Hogan ooit zei: "Golf is a game of misses. The golfer who misses the best is going to win." Met die gedachte sla ik mijn houten 3 net rechts de rough in. Let's go.
Er zijn van die namen die je telkens weer tegenkomt in een vereniging als de onze, zonder dat je precies weet wie erachter schuilgaat. Ik spreek wellicht voor mezelf, maar de Joop van der Flier-trofee is er zo eentje. Elk jaar wordt ’ie uitgereikt aan de winnaar van onze befaamde matchplaycompetitie. En elk jaar staan die vijf woorden gegraveerd op de bokaal. Maar wie was Joop van der Flier? En waarom juist hij?
Match Play op Golfclub Zeegersloot: Een avond vol plezier, verbazing en uiteraard een klein drama. Ik had er weer zin in. Echt! De wedstrijd op Golfclub Zeegersloot in Alphen aan den Rijn stond op de planning tegen Willem. Een van de mooiste commerciële banen van Nederland, als je het mij vraagt. Verrassend uitdagend, mooie greens, echt een pareltje in de dop. Een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil spelen dan de standaard banen. Dus wat doe je dan? Juist: je nodigt je tegenstander uit om daar een potje Match Play te komen spelen. Wie was mijn tegenstander? Willem dus. Vol goede moed en met meer enthousiasme dan talent begon ik aan de wedstrijd, die tevens rond 17u gepland stond. De zon scheen en het was top golf weer. En eerlijk is eerlijk: ik ging als een speer uit de startblokken! Ik stond zomaar ineens 2-up. Verrassend? Absoluut. Verbazingwekkend? Nog meer. Ik durf gerust te zeggen dat Willem zelf ook even z’n wenkbrauwen optrok. Maar ja… dan begint het echte werk natuurlijk pas. Willem, met z’n single handicap, begon langzaam warm te draaien. En ik… tja, ik draaide vooral de verkeerde kant op. Toch had ik op de tweede negen nog een kans om weer van 2-up naar 1-up te komen. Maar zoals het een ware Match Play-leerling betaamt, liet ik die kans natuurlijk liggen. Het werd uitstel van executie. Op hol 13, zo’n moment waarop je denkt “als ik nu iets goeds doe, kan ik nog terugkomen”, maakte ik een fout waardoor ik die kans zag verdwijnen. En iedereen die er een beetje verstand van heeft (en zelfs ik) wist toen al hoe het zou eindigen. Hol 16, een par 3, werd het toneel van mijn ondergang. Als eerste de bal afslaan en dan voor je slaat bedenken dat je eigenlijk helemaal nog geen balletje bent verloren. Je voelt hem al aankomen, "plons" daar ging mijn bal. Willem besliste de wedstrijd met 2 vingers in zijn neus. Wat op een par 3 kan je tegen Willem deze fouten niet permitteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Van de baan, van het weer, van de gezelligheid en vooral van Willem zijn spel. Het is ongekend hoe lekker hij kan golfen, zelfs als hij zelf zegt dat hij niet op z’n best is. En ik? Ik ben voorlopig nog lang niet goed genoeg voor een Match Play-toernooi. Maar ik blijf het proberen, wie weet over 3 jaar. Gelukkig was de borrel en het delen van een hapje de kers op de taart. Want hé, verliezen op zo’n mooie baan is toch nog altijd leuker dan thuis saai op de bank zitten?
Vandaag 7-7 stond er een matchplay-knaller op het programma: Madelon versus Peter, op het altijd imposante The International. Madelon – ondanks een onmenselijk vroege start uit Arnhem, op een tijdstip waarop alleen bakkers en vogels actief zijn – arriveerde in topvorm. De baan? Perfect. Strak gemaaid, snelle greens, en pinposities die vermoedelijk zijn uitgezet door iemand met een licht sadistische inslag. Gelukkig was de rough mild – Moeder Natuur liet ons nog een beetje ademhalen. Het weer kwam met het complete Hollandse assortiment: zon, regen, wolken en wind, allemaal tegelijk en zonder logica. Paraplu een beetje open, een beetje dicht. Repeat. De wedstrijd ging gelijk op. Het was stuivertje wisselen: eerst stond ik 2 up, toen 1 up, daarna ineens 1 down, en voor ik het wist 2 down. Kortom: een potje matchplay-twister. Op hole 16 moest er iets gebeuren. Tijd voor een hero shot! Helaas bleek mijn innerlijke Rory McIlroy vandaag met vakantie. Ik nam nét iets te veel risico – de bal had duidelijk andere plannen. Daarmee was de wedstrijd beslist in het voordeel van Madelon, die bal na bal rechtdoor bleef slaan en putts maakte alsof het niets was. Maar wat een dag. Mooie slagen (soms per ongeluk), eerlijke strijd en vooral veel plezier. En daar gaat het uiteindelijk om – elkaar een topdag bezorgen op de baan. De tweede mooiste overwinning van vandaag was het spelplezier. De eerste? De gele Peter na afloop natuurlijk. Madelon, dank voor de heerlijke dag en veel succes in de volgende ronde!
Niet alleen de wedstrijd was drukbezocht, ook op de prijzentafel was het dringen geblazen tijdens het Jaski Open. Zouden er leden zijn geweest die met lege handen naar huis gingen afgelopen vrijdag? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. En ze mochten zich nog beroepen op wel heel veel misfortuin bovendien, zoveel prijzen waren er te vergeven. Naast natuurlijk de prijzen voor de winnaars van de wedstrijd in zowel de A- als de B-categorie en de neary's en longest drives, werd een groot aantal leden verblijd met een prijs tijdens de traditionele loterij. Niels Terol was de gelukkigste van allemaal, hij was het die er met het door Jaski beschikbare kunstwerk vandoor ging, maar ook degenen die een van de andere prijzen in ontvangst mocht nemen deed dat met een grote glimlach. Nee, we spelen niet om de prijzen maar wat zijn we blij dat ze beschikbaar worden gesteld. Daarom langs deze weg nog maar eens dank aan de sponsoren van deze wedstrijd: Wil Hoogland en haar Jaski Art Gallery, Yulin Tjan die Foeke niet alleen met een lege portemonnee achterliet na zijn hole in one, de bijzondere petten van Bay Hill die door George Taylor uit Amerika mee waren genomen, de ballen van Nassau, de wijnen van Sonnenberg, het bijzonder kunstwerk van Ruud Onstein, en niet in de laatste plaats natuurlijk al het tafelzuur dat ter beschikking werd gesteld door Kesbeke. Foeke en Paul gaan er nog een flinke kluif aan krijgen die pot leeg te krijgen voor de volgende editie van het Jaski Open.