Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
21.06.2022
Gewonnen van de baan
Een rondje onder par. Het is waarschijnlijk iets waar iedereen van droomt, maar werkelijkheid wordt het bijna nooit. Ja, voor tourpro’s is het normaalste zaak van de wereld. Voor ons als enthousiaste golfers allerminst. Het was mij tot maandag twee keer eerder gelukt (-1 op Almeerderhout en -2 op Nunspeet in de winter). Beide keren was het geen wedstrijd, dus dat was een van de doelen dit seizoen.
Ik had ook extra veel zin om naar de Hoge Dijk te gaan vanwege de nieuwe driving range, de Golf Lounge. Er staan meerdere Trackmans die iedere bal registreren. Elke afslagplaats heeft een eigen scherm waar je op kunt zien hoe ver je de bal slaat (carry en totale afstand), wat de balsnelheid is, hoe ver je van je zelfgekozen target verwijderd bent en meer. ’s Ochtends hadden ze alle tijd om het ons uit te leggen. Toch wil ik het ook in de avond meemaken met vrienden. Dat moet heel leuk zijn. Ik had alleen het idee dat de afstanden niet klopten. Gelukkig had Willem Schouten daar ook last van. Het lag dus niet alleen aan mij.
Maar goed. Inslaan is allemaal leuk en aardig. Het moet op de baan gebeuren. Op de eerste tee werd al meteen duidelijk dat het geen snel rondje zou worden. Ondanks dat ik in de eerste flight zat moesten we de eerste negen geregeld wachten op vier expats. En de tweede negen waren de mensen voor ons vaker in de bomen dan op de fairway te vinden. Toch had ik er geen moment last van. Met Willem en Leo van de Ruit waren er namelijk genoeg gespreksonderwerpen. Het ging o.a. over de mooiste baan die we ooit gespeeld hadden — dat wilde Leo héél graag weten voor de scheurkalender — de LIV Golftour en de P3D (Par 3-driver) van Leo. Andy Houtkamp speelde ook met ons mee, maar hij moest na 5 holes helaas afhaken vanwege een spierverrekking in zijn arm. Sterkte Andy!
Het begin was goed met een birdie op de eerste. Mijn afslag kwam ongeveer op 20 meter van de vlag terecht, waarna de chip goed was. De birdieputt van een meter of twee ging erin. Lekker begin! Dat is weleens anders geweest bij eerdere wedstrijden van de NVGJ. Misschien wordt dit mijn dag, dacht ik. Na 5 holes zag de scorekaart er echter minder rooskleurig uit vanwege bogeys op 3, 4 én 5. De parputts wilden niet vallen. Ik kreeg bovendien geen slagen mee, dus er moest iets gebeuren. Op 6, 7, 8 en 9 maakte ik par, waardoor de schade na negen holes 38 slagen en 16 stablefordpunten was. Niet slecht, kan beter.
Van een vriend had ik gehoord dat de tiende hole vernieuwd was en dat hij de green in één keer gehaald had. Het is toch echt een par 4, maar ik wilde ook een poging wagen. De wind kwam van rechts op de hole van zo’n 250 meter. Met een mooie draw raakte ik zowaar ook de green. Helaas lag de bal voorop en stond de vlag helemaal achterop. Voor Willem geen probleem, want hij maakte daar een putt van een meter of twintig; birdie! Ik had minder geluk en 3 putts later stond er een par op de kaart. Een kans laten liggen. Gelukkig maakte ik het meteen goed op de volgende hole door in te chippen voor birdie. Terug naar +1.
Na parretjes op 12 en 13 kwamen we aan op 14. Een mooie par 3 langs het water vlakbij het AMC. Ik sloeg nog net geen hole-in-one, maar het was wel mijn beste slag van de dag. De bal eindigde op 50 centimeter van de hole; neary en birdie. Level par met nog 4 holes te gaan. “Eens kijken of onder par mogelijk is”, zei ik tegen Leo en Willem. Helaas leek het sprookje te eindigen na een bogey op 15. Ik kon amper staan bij mijn chip, omdat de bal letterlijk op de rand van de bunker lag. Niks aan te doen. Dan maar level par proberen binnen te brengen…
Op de par 3 16e sloeg ik mijn bal in de bunker. Niet ideaal, want ik had birdies nodig. Na goed bunkershot en een dito putt werd het gelukkig een par. Hole 17 speelde vervolgens volle bak wind mee, zo had ik al eerder in de ronde gezien. Hier moest het gebeuren. Na een lekkere drive ging ik vanaf 252 meter voor de green. De houten 3 was super en de bal eindigde vlak voor de green. Twee putts later en er stond opnieuw een birdie op de kaart. Level met nog één hole te gaan…
Toen schoot even de Maandbeker van eind mei door mijn hoofd. Op de tee van 18 stond ik -2, waarna de laatste hole compleet in de soep liep. Op een par 4 maakte ik een 9. Al met al nog steeds een goede ronde, maar ik was er behoorlijk ziek van. Dat mocht nu niet weer gebeuren. De drive moest goed zijn. En dat was ‘ie ook. Ik had nog ongeveer 140 meter over naar de vlag. Met de wind van links en een draw als standaardslag besloot ik een club meer te nemen. Dat pakte goed uit, want de bal eindigde op 3 meter van de vlag. De par was daarmee wel binnen, dus ik kon echt voor de birdie gaan. Leo en Willem wisten wat er op het spel stond en moedigden mij aan. Intussen speelde Leo ook een fantastische ronde met veel goede afslagen, schitterende putts en mooie parretjes. En dat op 75-jarige leeftijd. Petje af!
Tja, dan die birdieputt op 18. Spanning? Nee. Angst om te missen? Nee. Een moeilijke lijn? Nee. Dit kan niet meer mis! Of toch? Ja, ik moest wel een goede stroke maken. Dat lukte. De bal ging perfect in het midden van de hole. Wat een heerlijk gevoel om te winnen van de baan!
Tot de volgende!
DE UITSLAGEN
Voor het eerst in de historie van de NVGJ heeft een lid van onze club onder par gespeeld. Op de Hoge Dijk (Olympus) slaagde Stef Swagers (handicap 0,5 en 0 slagen mee) een ronde te lopen van 70 slagen, één onder par en 37 punten (hoewel secretaris Hans Terol denkt te weten dat ex-lid Christel van Bergen Walraven hetzelfde ooit presteerde). In de B-categorie verbaasde Meinard Carper iedereen door maar liefst 43 stablefordpunten binnen te brengen.
1
SWAG 1
S Swagers (Stef)
M
.5
0
37
2
RUIT 1
L. van de Ruit (Leo)
M
13.8
16
37
3
DONK 1
P. Donkersloot (Pim)
M
16.4
19
35
4
JONG 1
A de Jong (Annette)
V
17.3
20
29
5
SCHO 1
W. Schouten (Willem)
M
9.6
11
27
999
TERO 1
H. Terol (Hans)
M
17.8
20
NR
999
LEEU 1
J. van Leeuwen (Jeroen)
M
14.0
16
NR
Uitslag netto stableford dames en heren van hcp 18.0 tot en met hcp 36.0
Volgorde
Lidcode
Naam
HCP
Pl.HCP
Score
Extra informatie
1
CARP 1
M. Carper (Meinard)
M
25.8
30
43
2
COMM 1
O Commandeur (Olga)
V
27.5
31
42
3
BOEH 1
P Boehle (Paul)
M
25.7
29
38
4
BARE 1
M. Barenbrug (Madelon)
V
29.3
33
37
5
LENN 1
A. van Lennep (Anna)
V
27.0
31
36
6
HANS 1
O. Hansum (Onno)
M
30.2
35
36
7
PEER 1
R. Peereboom Voller (Ron)
M
20.2
23
35
8
KLEE 1
M van Kleef (Michiel)
M
26.5
30
35
9
KERS 1
A Kerssies (Arjan)
M
19.3
22
34
10
LAAN 1
G. Laan (Ger)
M
22.7
26
33
11
TAAL 1
R. Taal (Ruud)
M
24.1
28
33
12
GROE 3
C. Groeneweg (Cor)
M
29.0
33
32
13
BROU 1
R. Brouwer (René)
M
21.5
25
30
14
RHEE 1
A. van Rhee (Annemart)
V
18.7
21
28
15
MANS 1
P. Mansoor (Paul)
M
20.9
24
25
16
BOTM 1
H. Botman (Hans)
M
28.8
33
25
17
BEEK 1
C. van Beek (Carien)
V
20.5
23
23
18
KLUI 1
T. Kluiters (Toussaint)
M
24.3
28
20
19
MULD 1
T. Mulder (Taco)
M
22.0
25
18
20
WOLL 1
W. Wollring (William)
M
25.9
30
16
999
HOUT 1
A. Houtkamp (Andy)
M
18.6
21
NR
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.
Het 30-jarig jubileumfeest van de NVGJ is flink gevierd in het Hanenhuus van onze homecourse op de Texelse. Na een winderige wedstrijddag was het daar goed toeven. Het leidde zelfs tot een zittende polonaise!
Eén dag voor het jubileumfeest op onze homecourse De Texelse zit de sfeer al goed in! Een deel van de NVGJ'ers is al neergestreken op het eiland en uiteraard verpozen ze zich in het prachtige clubhuis. Uiteraard is onze secretaris Hans Terol, die enorm veel werk in de voorbereiding heeft verzet, ook van de partij. En verder zien we ook zijn rechterhand Madelon.
Vanuit Zaandam naar Hoog Soeren is precies 1 uur en 7 minuten volgens mijn routeplanner, maar omdat er allerlei werkzaamheden zijn en tunnels zijn afgesloten vertrek ik maar een uurtje eerder om op tijd te zijn. Overigens had ik nog nooit gehoord van “Hoog Soeren” een klein plaatsje op de Veluwe. Maar wat ik daar tegen kwam overtrof mijn verwachtingen “De Veluwse Golfclub” omringd door bossen van Kroonbomen het Loo. De 9 holes baan is aangelegd in 1957 en is best uitdagend en voor mij heerlijk om te spelen want er is geen water. Het ritje ernaartoe verliep eigenlijk best voorspoedig dus zat ik al op tijd op het mooie terras met een kopje koffie te genieten van de heerlijke stilte, alleen de vogeltjes en het geruis van de bomen waren de geluiden die ik hoorde, best even wennen voor en stadje als ik. Ik moest mijn matchplay wedstrijd spelen tegen Elaine de Boer en die melde zich precies op onze afgesproken tijd en dus konden we om 12 uur starten met onze wedstrijd. Om nu elke hole te beschrijven zie ik niet zo zitten maar we waren flink aan elkaar gewaagd en het bleef tot de laatste hole (hole 18) spannend. Elaine stond toen 1up dus we konden alleen nog gelijk komen of zij zou winnen. Helaas had ik op de laatste hole een beetje pech en heeft Elaine verdiend gewonnen! Wel heb ik een hele gezellige en heerlijke dag doorgebracht en genoten van deze kleine, maar erg leuke golfbaan en natuurlijk van Elaine die erg aangenaam gezelschap was op deze heerlijk zonnige dag.
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2024, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten. Inzendingen met alle denkbare journalistieke uitingen, denk aan tekst – al dan niet geïllustreerd met foto’s, geluid - radio - podcast, foto/fotoserie, video, tv of sociale media, zullen worden beoordeeld op de meest iconische en spraakmakende journalistieke verslaggeving over de golfsport in Nederland. Inzenden is mogelijk tot 15 oktober 2024. Een vijfkoppige jury, bestaande uit vertegenwoordigers van de vier betrokken organisaties, onder voorzitterschap van een door het bestuur van de NVGJ gevraagde voorzitter, zal uit de inzendingen een winnaar kiezen. De uitreiking van de Golfpersprijs 2024 vindt plaats tijdens het jaarlijkse slotdiner van de NVGJ op maandag 5 november 2024 op Golfbaan Het Rijk van Nunspeet. *) De deelnamevoorwaarden zijn terug te vinden op de website van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten www.nvgj.nl/reglement2024 Voor meer informatie: Madelon Barenbrug, jury-secretaris: mobiel 0651783957 of per e-mail madelon@lhjbarenbrug.nl Namens de organisatie van de Golfpersprijs, Abe Jan ter Beek, juryvoorzitter Namens de NGF