Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
05.10.2022
Goedemorgen!
Het is nog vroeg. Want zelfs de greenkeepers zijn nog niet wakker. En de gedachten gaan even terug naar gisteravond. We kijken Ajax – Napoli in de bar. “Als het 1-4 wordt ga ik naar boven hoor. Dat trek ik niet,” zegt Pamela, wanneer de scheidsrechter fluit voor het rustsignaal bij een 1-3 tussenstand. De barman biedt uitkomst. Want nog voor het tweede bedrijf kan aanvangen komt hij vertellen dat het klaar is voor die dag en dat de deur op slot gaat.
Zonder ook maar één wanklank wordt er geluisterd. Dat is wel anders geweest deze week. Wat helpt is: Eentje is moe. Een ander verkouden. Er is verdriet. Teleurstelling. En sowieso voelen we bij elke Italiaanse goal bijna fysiek de pijn die onze voorzitter zo’n 931 kilometer verderop op dat moment moet voelen. We rekenen de laatste bonnetjes af en gaan naar onze kamers. Want het gaat hier niet om het echec wat Ajax heet. Het gaat zelfs niet om het falen van Alfred Schreuder. Nee, wij hebben Madelon Barenbrug! En onze non-playing-captain zoals haar titel voluit heet, heeft de zaakjes prima op orde.
De eerste twee oefendagen van het EMGJ zitten erop. En wat is het hier fantastisch mooi. Foto’s kunnen nooit vertellen wat onze ogen daadwerkelijk zien. Al komen de plaatjes van Hélène wel akelig dicht in de buurt. Maar zij is dan ook niet voor niets een prof. Er liggen hier twee achttien holes banen rondom het ‘kasteel’ waarin we verblijven. Eentje aan de oostkant. En die heet – je zou het bijna kunnen raden — d’Este Course. Het is ook de eerste baan die we geoefend hebben afgelopen maandag. En het is ook de baan die we zo dadelijk (woensdag) ook gaan proberen te bedwingen voor het eggie.
De eerste negen holes zijn voor de klauteraars. Er zijn holes waarbij het hoogteverschil van tee tot green wel zo’n 23 meter bedraagt. Als je het snel zegt, lijkt het niks. Maar met een tas op je rug vol met ijzer is het toch een pittig stukje. De uitzichten zijn werkelijk prachtig. De tweede negen is – gelukkig — wat platter. Er wordt niet heel goed gespeeld door de meesten. Er is maar een die de grens van 30 punten overstijgt (33). En dan moet de driekwart handicap berekening er nog op losgelaten worden. Wat volgens Pim niet eerlijk is en alleen maar in het voordeel van de betere golfers. Omdat, zo stelt hij, iemand met handicap 4 nu maar één slag minder hoeft te maken dan ‘normaal’. Terwijl iemand met handicap 20 er nu nog maar 15 meekrijgt. Of die vijf slagen net zo makkelijk in te lopen zijn dan dat ene slagje voor de 4-handicapper laat ik maar even in het midden. De regels zijn de regels. En daar zullen we het mee moeten doen.
Die zijn er overigens ook in de sauna. Bij aankomst wordt ons netjes verteld dat in het zwembad badkleding verplicht is en in de sauna juist het tegenovergestelde. Klinkt allemaal heel logisch. Maar Marijke, dan is het niet de bedoeling dat je in je Eva kostuum door het zwembad heen loopt naar de sauna die daar gevestigd zit. En wanneer mijn eigen schone, Hélène en ikzelf in het Turks stoombad gaan zitten in onze blote kont worden we door een chagrijnige Tsjechische tante van 70+ met veel handgebaren duidelijk gemaakt dat er ook nog een verschil zit tussen de kledingvoorschriften voor de sauna en het Turks stoombad. Aaah! Er is er dus nog één! Wisten wij veel.
In de verte hoor ik de eerste grasmaaiers gestart worden. Het is niet te hopen dat ze de greens van de Radecky cours nóg sneller gaan maken, want op de tweede oefendag regent het drieputts. Althans, ik geloof nooit dat die anderen daar geen last van hebben gehad. Toch? Zelf speel ik echt goed van tee tot green. Achter elkaar raak ik fairways en greens in regulation, maar het putten is werkelijk een drama. Terwijl ik op de andere course de putts toch aardig onder controle leek te hebben. Maar wat gisteren was, hoeft vandaag niet te zijn. We gaan er met alle vertrouwen tegenaan. De Radecky cours is overigens nóg mooier dan de d’Este. Dat moet gezegd.
Oh ja, wat ik echt niet mag vergeten is dat er ook nog een kasteel is bezocht. Al moet ik bekennen dat ik daar zelf voor gespijbeld heb. De bus vertrok plots een kwartier eerder, vandaar. Wel kreeg ik een samenvatting van Louis tijdens het diner. Die ging ongeveer zo: Er was een kasteel. Van heel veel steen. Met heel veel dode dieren. De eigenaar had als hobby: schieten. Zijn dagelijkse werk was: schieten. Met zijn vrienden deed hij: schieten. Als hij zich verveelde, dan ging hij: schieten. Tijdens zijn verjaardagsfeestje was de activiteit: schieten. Wanneer hij ging sporten met zijn familie: schieten.
En zo kwam de leeghoofd Franz-Ferdinand aan nog veel meer dode dieren, dan ik aan putts. Franz-Ferdinand was de troonopvolger van keizer Franz Jozef. Het enige waar hij voor leefde was om dieren af te knallen voor de fun. Zo iemand kan dan ook niet anders aan zijn einde zijn gekomen, dan door ook afgeknald te worden. Dat gebeurde uiteindelijk in Sarajevo op een warme junidag in 1914 door student Gravil Princip. En dat was dan weer de uiteindelijke aanleiding voor de Eerste Wereldoorlog. Kijk, dat soort dingen weet Pim dan weer.
Ik moet gaan afronden, maar dan krijgen jullie als lezers toch ook nog een stukje cultuur mee. Volledig in de geest van founding father van de NVGJ én van dit EMGJ: Charles Taylor. Hebben we dat mooi te pakken. Nu de Duitsers, de Belgen, de Denen, de Zwitsers, de Italianen, de Oostenrijkers en natuurlijk de Tsjechen nog. Tot vanavond/morgen. Dan neemt Fred of Leo de samenvatting voor hun rekening.
Hup Holland!
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!
De nieuwe wedstrijdleider Paul Boehlé en René hebben een voorlopige startlijst opgemaakt (HIER te zien) voor onze wedstrijd in Wilnis om de 17e Barenbrug RPR Cup. Met 43 spelers weer zeer druk bezocht, met starttijden tussen 12 en 13 uur. We starten op 1 en 10. Geen lunchpakket. Bericht van baanmanager Brian: 'De maximale doorlooptijd is echt 2 uur en 10 minuten. Maar dit moet zeker met 3 ballen goed te doen zijn.' Ter geruststelling: dat is de doorlooptijd voor 9 holes. De wedstrijd wordt gesponsord door Barenbrug en er zijn relatief veel extra gasten.
In de recente nieuwsbrief staat per abuis een verkeerde datum (19 mei) genoemd voor de wedstrijd op Landgoed Welderen. Om misverstanden te voorkomen: de wedstrijd wordt gespeeld dinsdag 20 mei. Er kan inmiddels worden ingeschreven.
Recent maakte ons lid Pamela Sturhoofd de documentaire Patatje Oorlog over twee Nederlandse mannen – Franky en Coen – die afreizen naar de frontlinies in Oekraïne om daar letterlijk troost en voedsel te brengen in de vorm van patat. Met hun snackkar en eindeloze veerkracht helpen ze vluchtelingen en achtergebleven ouderen in zwaar getroffen gebieden, en runnen inmiddels zelfs een opvanghuis in Dnipro. Een verhaal over medemenselijkheid, absurditeit en hoop – in oorlogstijd.
Ons lid John Dekker was afgelopen week op bezoek bij onze gewaardeerde sponsor Heleen Sonnenberg om wat flessen op te halen voor onze vereniging. Heleen zit niet stil in ieder geval. Onder de naam Chateau Sonnenberg (opgericht 2021) importeert ze wijn, ze verkoopt damesmode en samen met haar man Paul bestiert ze ook nog een makelaardij. En dat allemaal sinds 2019 in Den Haag. Onder de paraplu van Weduwe Joustra verzorgde Heleen, die de NVGJ nog altijd een warm hart toedraagt, jarenlang het Kostertje. Kijk ook eens op haar website!
Surprise ... We gaan naar Spanje en je partner mag mee! Vier dagen, vijf sterren-hotel in Denia aan de 27-holes golfbaan van La Sella met alles erop en eraan. Lang weekend genieten van deze luxe golfvakantie. Drie rondes op twee schitterende banen, La Sella en La Galiana. Ontbijt en diner, de laatste inclusief drankjes. Vervoer in Spanje is geregeld. Vliegen vanaf drie luchthavens in Nederland en je neemt gemakkelijk je eigen golfclubs mee. Alleen nog even Christa bellen of mailen dat je graag mee gaat. En of je alleen gaat of met je partner. Zo je wil regelt Fairway Golftravel ook je vliegtickets. Al is de locatie nu bekend, het blijft een surprise-reis want er staat je een aangename verrassing te wachten. Van vrijdag 21 t/m maandag 24 november is de NVGJ in Spanje voor een vierdaags verblijf op het Denia Marriot la Sella golfresort, gelegen tussen Valencia en Alicante. Het 5-sterren hotel biedt alle denkbare luxe en ontspanning. De hele dag gegolfd, kun je daarna chillen in de spa met sauna, stoombad of jacuzzi. Er is ook een beautycenter met verschillende schoonheidsbehandelingen. Anders neem je samen met je flightgenoten een drankje in het clubhuis of in een van de bars in het golfhotel. Bij het diner zijn de drankjes inbegrepen. De kamers van Denia Marriot zijn echt ruim en smaakvol ingericht met terras en voorzien van satelliet-tv. Stel dat er in het weekend een golfwedstrijd is. Golfen doen wij zelf op twee banen; de eigen la Sella golfbaan en de schitterende tourbaan La Galiana op een klein uurtje rijden van het hotel. Vervoer is geregeld. La Sella is een uitdagende baan, mede ontworpen door Jose Maria Olazabal. Het is een volgroeide baan (1991) van gemiddelde lengte, licht glooiend en bosrijk. De fairways worden omringd door sinaasappel- en pijnbomen met een imposante bergketen als achtergrond. We spelen daar zaterdag en maandag. Voor alle golfers is alvast een handtrolley geboekt. Een touringcar brengt ons zondag via de kust en door een schitterend berglandschap tot vlakbij Valencia naar La Galiana Campo de Golf (2011). La Galiana is een tourbaan, eerder gekozen tot 'best choice'. Voor de spelers zijn buggy's gereserveerd, want 'lopen is bijna niet te doen. Er is geen meter vlak', zegt Christa van Fairway Golftravel. Ze is er zelf geweest. Ook het Marriot hotel bij Denia (10 minuutjes met de auto) kent ze goed: ,,Echt perfect.'' De recensies op booking.com zijn eveneens lovend; eindcijfer 9.0. Wil je mee, wat moet je doen? Bel Christa om je aan te melden of stel je vragen. Stuur vervolgens ter bevestiging een e-mail met je wensen en of het reisbureau ook je vlucht moet regelen. Zo ja, vanaf welk vliegveld. De richtprijzen (laatste kolom), aankomst- en vertrektijden staan op de flyer. De bijzondere 4-daagse NVGJ-surprisereis is uit te breiden naar een langer of aangepast verblijf verblijf en met eigen vervoer. Op basis van je wensen maakt Fairway Golftravel een offerte. Oh ja, denk ook even aan een passende reisverzekering. Kan trouwens ook via Christa.