Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.10.2023
We waren er alle 10 klaar voor. De eerste wedstrijddag op de Nations Cup op Chervo Golfclub. In koppels de baan in om Texas Scramble met strokeplay te spelen en een mooi resultaat te boeken. Op tijd op, samen ontbijten, inslaan, chippen, putten. Maar toen: dichte mist. Je kon een kleine twintig meter ver kijken. Te gevaarlijk om te spelen. Madelon kreeg als captain te horen; uitstel van de wedstrijd tot 10.30 uur. En dus; koffie in de lounge van het clubhuis, hangen, wachten. Nog maar eens putten. Oef, wat was de oefengreen snel.
Ger en René mochten als eerste starten. Er hadden zich inmiddels zoveel mensen verzameld rond de afslag van de rode lus. De Ryder Cup was er niks bij. Helaas deed alle aandacht hen beide geen goed. Ze sloegen niet verder dan de damestee. Ger mopperde: ‘nog nooit afgeslagen met zoveel toeschouwers’. De tweede hole ging niet veel beter; zodoende 15 punten op de eerste twee holes. Dat kwam het duo niet meer te boven, ze eindigden als laatste in ons team, met een score van 82 die afviel.
Dan Pamela en Fred, zij speelden een hele goede wedstrijd samen, 4 slagen boven de baan. Met 68 slagen een topscore. Pamela sloeg de neary op 57 cm van de pin op de par 3 van de gele lus; het werd (natuurlijk) een birdie. Maar de twee holes die volgden presteerden Fred en zij dat opnieuw. Hun eindtesultaat was dat zij woensdag verloren van de winnaars van de dag Uwe en Jorg uit het Duits team, die 62 punten haalden.
Helene en Friso speelden met ‘twee koddige Franse mannetjes’, aldus Helene, ‘met handicaps 26 en 38’. Ze keek er wat bedenkelijk bij. Helene had in het begin nog wat last van de mist, waardoor haar ballen iets minder lengte had dan ze wilde. Maar toch nog altijd heel ver gingen. Friso had een goede dag. Samen speelden ze 3 boven de baan, en maakten 1 birdie.
Hannie en ik speelden tegen een uiterst sympatiek Duits stel; Ollie en Xandra met hcp 12 en 26. Wij vulden elkaar goed aan. Hadden vaak dezelfde lengte. En waar het de een soms niet lukte — mooie slag in de baan, of goede chip — lukte het de ander wel. Behalve op hole 1 en hole 18; met als gevolg daar een dubbelbogey. Gelukkig, we sloegen we ook 5 parren en flink wat bogies, 79 punten was het resultaat.
Madelon en Peter kwamen als laatsten de baan uit. ‘Zes uur over gedaan, echt veel te lang’ verzuchtte Madelon. Ze hadden lekker gespeeld. Het publiek zag Madelon op hole 18 een prachtige putt maken, wat haar een enthousiast applaus opleverde. Nadat iedereen met de flightgenoten een glas had gedronken, stonden we samen naar het grote uitslagenbord te kijken. Toch wat teleurgesteld; met 298 punten staan we op de een na laatste plaats, achter Spanje (304).
Nog voor het eten stuurt Madelon ons als een echte teamcaptain een bemoedigende app: nog even volhouden!! Dit is maar 3 punten achter Belgie, 7 achter Frankrijk, en 11 achter Zwitserland. En zo is het. We gaan aan tafel en bespreken nog even met elkaar hoe de handicapverrekening werkt bij het spelen van 4BBB. Opnieuw is het diner heerlijk en kabbelt de avond voort.
Tot Pamela een verzoeknummer bij de eenpersoons band indient: Leef! van André Hazes schalt door de dinerzaal. Ons hele team danst door de ruimte en binnen 5 minuten danst iedereen mee. Verstaan doet niemand het, maar de sfeer maakt André alnog tot wereldartiest. Van de Italianen tot de Zwitsers staan te hossen en te swingen. Zelf nodig ik de uiterst sympathieke Belgische voorzitter uit te dansen. Hij wil foxtrotten op Hazes. Ook goed natuurlijk. Het is de andere teams wel duidelijk, wij zijn dan wel niet de beste golfers, maar wel een super gezellig team.
En morgen, gaan we er natuurlijk weer voor. De Belgen, de Fransen en misschien ook nog de Zwitsers, we kunnen ze hebben. Hoe dat gaat uitpakken horen jullie morgen weer van ons.
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.