Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.10.2023
We waren er alle 10 klaar voor. De eerste wedstrijddag op de Nations Cup op Chervo Golfclub. In koppels de baan in om Texas Scramble met strokeplay te spelen en een mooi resultaat te boeken. Op tijd op, samen ontbijten, inslaan, chippen, putten. Maar toen: dichte mist. Je kon een kleine twintig meter ver kijken. Te gevaarlijk om te spelen. Madelon kreeg als captain te horen; uitstel van de wedstrijd tot 10.30 uur. En dus; koffie in de lounge van het clubhuis, hangen, wachten. Nog maar eens putten. Oef, wat was de oefengreen snel.
Ger en René mochten als eerste starten. Er hadden zich inmiddels zoveel mensen verzameld rond de afslag van de rode lus. De Ryder Cup was er niks bij. Helaas deed alle aandacht hen beide geen goed. Ze sloegen niet verder dan de damestee. Ger mopperde: ‘nog nooit afgeslagen met zoveel toeschouwers’. De tweede hole ging niet veel beter; zodoende 15 punten op de eerste twee holes. Dat kwam het duo niet meer te boven, ze eindigden als laatste in ons team, met een score van 82 die afviel.
Dan Pamela en Fred, zij speelden een hele goede wedstrijd samen, 4 slagen boven de baan. Met 68 slagen een topscore. Pamela sloeg de neary op 57 cm van de pin op de par 3 van de gele lus; het werd (natuurlijk) een birdie. Maar de twee holes die volgden presteerden Fred en zij dat opnieuw. Hun eindtesultaat was dat zij woensdag verloren van de winnaars van de dag Uwe en Jorg uit het Duits team, die 62 punten haalden.
Helene en Friso speelden met ‘twee koddige Franse mannetjes’, aldus Helene, ‘met handicaps 26 en 38’. Ze keek er wat bedenkelijk bij. Helene had in het begin nog wat last van de mist, waardoor haar ballen iets minder lengte had dan ze wilde. Maar toch nog altijd heel ver gingen. Friso had een goede dag. Samen speelden ze 3 boven de baan, en maakten 1 birdie.
Hannie en ik speelden tegen een uiterst sympatiek Duits stel; Ollie en Xandra met hcp 12 en 26. Wij vulden elkaar goed aan. Hadden vaak dezelfde lengte. En waar het de een soms niet lukte — mooie slag in de baan, of goede chip — lukte het de ander wel. Behalve op hole 1 en hole 18; met als gevolg daar een dubbelbogey. Gelukkig, we sloegen we ook 5 parren en flink wat bogies, 79 punten was het resultaat.
Madelon en Peter kwamen als laatsten de baan uit. ‘Zes uur over gedaan, echt veel te lang’ verzuchtte Madelon. Ze hadden lekker gespeeld. Het publiek zag Madelon op hole 18 een prachtige putt maken, wat haar een enthousiast applaus opleverde. Nadat iedereen met de flightgenoten een glas had gedronken, stonden we samen naar het grote uitslagenbord te kijken. Toch wat teleurgesteld; met 298 punten staan we op de een na laatste plaats, achter Spanje (304).
Nog voor het eten stuurt Madelon ons als een echte teamcaptain een bemoedigende app: nog even volhouden!! Dit is maar 3 punten achter Belgie, 7 achter Frankrijk, en 11 achter Zwitserland. En zo is het. We gaan aan tafel en bespreken nog even met elkaar hoe de handicapverrekening werkt bij het spelen van 4BBB. Opnieuw is het diner heerlijk en kabbelt de avond voort.
Tot Pamela een verzoeknummer bij de eenpersoons band indient: Leef! van André Hazes schalt door de dinerzaal. Ons hele team danst door de ruimte en binnen 5 minuten danst iedereen mee. Verstaan doet niemand het, maar de sfeer maakt André alnog tot wereldartiest. Van de Italianen tot de Zwitsers staan te hossen en te swingen. Zelf nodig ik de uiterst sympathieke Belgische voorzitter uit te dansen. Hij wil foxtrotten op Hazes. Ook goed natuurlijk. Het is de andere teams wel duidelijk, wij zijn dan wel niet de beste golfers, maar wel een super gezellig team.
En morgen, gaan we er natuurlijk weer voor. De Belgen, de Fransen en misschien ook nog de Zwitsers, we kunnen ze hebben. Hoe dat gaat uitpakken horen jullie morgen weer van ons.
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.