Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.05.2024
Het is mei 1968. Ik sta op het punt de lagere school te verlaten. En heb geen idee wat de toekomst zal brengen. Ik ben er ook niet mee bezig. Het enige dat telt is voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Mijn enige literatuur en lectuur zijn de reclamefolders, het Brabants Dagblad en weekkrant Brabants Centrum, die mijn opa na de Tweede Wereldoorlog heeft opgericht en op dat moment ook nog leidt! Er is geen tv en eigenlijk ook geen bal, want die is altijd lek, maar dat weerhoudt mij er niet van om ermee te voetballen!
In huize Van Breugel hebben we het niet breed. Mijn vader is al vroeg overleden en mijn moeder probeert met het maken en vermaken van jurken het financiële hoofd boven water te houden. Dat lukt bewonderenswaardig, al is het maar nét. Maar toch mag ik van mijn moeder lid worden van voetbalvereniging RKC: de Rooms Katholieke Combinatie. Daarmee ben ik de eerste uit een gezin van drie die ergens lid van wordt. De school is dichtbij en daarmee het plein en een klein grasveldje ernaast, wat heet 'de spitse punt', is voor mij het voetbalwalhalla. Het lidmaatschap van RKC maakt de sport nog belangrijker en het enige dat ik wil is spelen, spelen, spelen!
De zomer nadert en enige bedruktheid maakt zich van mij meester (nu nog steeds). Al mijn vriendjes zijn weg en wij zijn als enige gezin uit de buurt de volle zes weken 'gewoon' thuis. Zonneschijn is niet altijd zonneschijn.
Dan komt het bijzondere nieuws dat een voormalig docent-broeder van onze school ons team uitnodigt om te komen spelen tegen DCG in Amsterdam. Jawel, Amsterdam!
Ik ben in mijn leven nog nooit verder geweest dan Boxtel en de Peel in Brabant. Wat een godsgeschenk! Weken leef ik naar het toernooi toe; nog meer voetballen, nog meer oefenen.
Op zaterdag zal de bus om 8:00 uur 's ochtends vertrekken vanaf Café de Heibloem aan de Antoniusstraat voor de lange reis naar het grote Amsterdam! Die dag ben ik al heel vroeg op en mijn moeder maakt een broodtrommel vol bruine boterhammen met kaas en een appel. Ik ben zo nerveus dat ik er geen hap van door mijn keel krijg... Voetballen in het echte Amsterdam: dan kan ik Broeder Reinhard ook laten zien wat ik allemaal kan!
Ik loop al om 7:15u van huis weg. Het is zeven minuutjes lopen naar café de Heiblom, in de neergutsende regen maak ik er minder dan vijf van! Onder het afdakje voor het café wacht ik op de bus en mijn vrienden van de club. Het weer is niet best maar ach....
Een kwartier later sta ik nog steeds alleen en als ik de kerkklok acht uur hoor slaan, sta ik nog steeds te wachten met mijn kunstleren voetbaltas. Ik realiseer mij dat er iets ernstigs moet zijn gebeurd en loop na nog wat langer wachten weer terug naar huis! Het houdt niet op met regenen.
Een beetje zoals de afgelopen dagen, realiseer ik me nu. Thuis zegt mijn moeder verwonderd: 'Dat is snel!'
Je raadt het al .... het toernooi is afgelast vanwege regen: een enorme deceptie!
Het heeft iets met me gedaan. Want vanaf die dag kan ik me niet meer 'zomaar' op iets verheugen. Nog steeds zegt achter in mijn hoofd dan een stemmetje: 'Ruud, verheug je niet teveel, er kan altijd iets tussenkomen.' Vanaf die dag bedenk ik ook allerlei doemscenario's! En natuurlijk gebeurt heel vaak nou net dát wat je vooraf niet had bedacht!
Maar jullie weten ook: elk nadeel heeft zijn voordeel. In mijn leven heeft dit 'defining moment' mij geleerd flexibel te zijn en als het tegenzit en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Want vroeg of laat gaat de zon altijd weer schijnen!
Het Woold ging nu niet door, maar op 2 juli staan we gewoon weer startklaar!
Ik ben er klaar voor. Tenminste, alle voorbereidingen zijn gedaan: diverse handschoen, check. Genoeg ballen, check. Pins, check. Pitchfork, check. Golfhorloge, check. Vier seizoenen kleding in de auto, check. Nog wel even de clubjes poetsen. En nieuwe golfschoenen bestellen, want deze robuuste Stuburts zitten wel heerlijk, maar overal waar naden zijn laten die inmiddels los. Nu ben ik mij wat minder bewust van wat wij ‘in voorraad’ hebben dan mijn echtgenote. Tenzij het om de wijnkast gaat. ,,Nieuwe schoenen bestellen'', vraagt zij verbaasd. ,,Heb je al eens in de garage gekeken. Je hebt nog twee paar nieuwe. In de doos, nooit uitgepakt'', klinkt het vol onbegrip. Hè, nieuwe schoenen? Welnee, of toch. Twee dozen van Duca del Cosma. Ja, uitverkoopjes, die kon ik echt niet laten staan. De situatie vraagt om een licht charmeoffensief. Zal ik meteen maar even het schoenenrek opruimen, stel ik zeer toeschietelijk voor. ,,Zal mij niet verbazen als daar ook nog nieuwe schoenen staan.'' Kom op! Ik verzamel geen schoenen, ik loop er alleen maar op. Het opruimen van het muurhoge schoenenrek blijkt een harde confrontatie met mijzelf. Op ooghoogte vind ik direct de vaker gebruikte, oude schoenen. Wat meer onderop blinken nog andere schoenen. Callaway? Zitten die ook in de schoenen, vraag ik quasi nonchalant. Wel een beetje slordig. Nog eens drie paar golfschoenen; nieuw. Wit met rode en zwarte bies, geheel zwart en een paar klassiek bruin met krokodillenprint. Maar, ik gooi ook zes paar oude schoenen weg, probeer ik nog. Dat is niet voor niets, want niet wetend dat de garage een verkapte golfschoenensale is, had ik al een nieuw paar besteld. Hey Dée, werk jij morgen thuis? ,,Ja, hoezo?'' Nou, het kan zijn dat er een pakje voor mij wordt bezorgd en ik heb de hele dag afspraken buitenshuis, probeer ik zo gewoon mogelijk. Dat heeft ze meteen door. ,,Een pakje? Je gaat mij toch niet vertellen dat je nieuwe golfschoenen hebt besteld'' vraagt ze hoofdschuddend. Nou ja, ik wist dus niet dat ik ergens nog een paar nieuwe schoenen had staan. Dat was voor ik ging opruimen, anders had ik dat nóóit gedaan, natuurlijk. Weer een zucht, gecombineerd met een meewarige blik. Ik denk dat het maandag de zwarte Callaway's worden; spikeless. Ik blijk ook zwarte golfschoenen te hebben mét spikes... Wist ik ook niet... Ronald Massaut
Soos vorige jaar het Ruud Taal en Ruud Onstein, die twee oudste gholfspelende lede van die NVGJ, die nuwe gholf seisoen afgeskop met ’n wedstrijd op die gholfbaan van Kuilsrivier, ’n baan in die omgewing van Stellenbosch. Hulle het matchplay gespeel vir die bevordering van die inskrijwings vir die Mr. Glow Matchplay Kompetisie en die eggenotes Marianne en Kea het toegekijk of alles volgens die reeëls is verloop. Ruud O is oud wenner van dees kompetisie, maar hij is nu te oud om nog te kompeteer vir die wentjek, ondanks dat hij die gholfstokkies nog aardig kan hanteer. Ruud T het die wens om die Cup nog ooit te wen, maar of dit sal gebeur lig in die skoot van die toekoms verborge. Het was een spannend tweegeveg waarbij die wenkanse bij elk putjie verander het. Dan het Ruud één op op sy telkaart, en dan had Ruud één op op sy telkaart. So het die kanse gewissel. Op die 15e putjie was albei spelers gelijk op, maar op die 16e putjie het Ruud O sy bofhou verbrou en die bal in die water geslaan, terwijl Ruud T een baie bofhou gemoker het en die putjie gewen het. Op die 17e putjie was beide spelers gelijk aan die baansijfer so dat die 18e putjie, baansijfer 5, die beslissing moes bring. Daar het Ruud T toegeslaan, hij was met drie houwe op die setperk en het met sy setijster, die vuurwarm was, die bal dood bij die pen gekrij vir ‘n 5. Die beide spelers het hierna hande geskud en Ruud T gefelisiteer met dees pragtige oorwinning. Die wedstrijd was in baie harmonie verloop en die koeldrankies na afloop was baie lekker. Dieselfde aand het die twee aandete geniet in één van die spog restaurants van Stellenbosch. Daar het Ruud T na sy sege geseg: “Ek is baie tevrede met my spel, daar was ’n paar belangrike sethouwe wat die verskil tussen wen en verloor was. Dit is ’n wonderlike manier om die nuwe seisoen te begin en ek sien uit na die jaar. Ek wil hierop voortbou en vanjaar my best gholf speel’ aldus een tevrede Ruud Taal. (voor vertalingen raden wij Google Translate of Glosbe.com aan, red)
De aanmelding voor de NVGJ-matchplaycompetitie 2025 is opengesteld. Aanmelden kan heel eenvoudig (én snel!), door een e-mailbericht naar louiswesthof@gmail.com te sturen met: ‘Ja, ik doe mee’, of woorden van gelijke strekking. Ook in de 2024-editie is weer bewezen dat er geen leukere spelvorm is dan matchplay. Voor het derde jaar op rij draagt deze wedstrijdreeks de naam van onze ruimhartige sponsor Mr. Glow, vertegenwoordigd door Jolanda Swart. Hulde! Ik ben heel benieuwd waarmee ze de finalisten en halvefinalisten dit jaar zal verrassen. Gezien het enthousiasme onder de deelnemers over de vorige edities hebben we voor dit jaar nauwelijks iets aan de opzet gewijzigd. Dus organiseren we ook in dit jaar een herkansingscompetitie voor de verliezers in de eerste en tweede ronde (mits voldoende aanmeldingen, moet ik er formeel bij vermelden). We memoreren hierbij het spelconcept, dat een kleine wijziging onderging: er wordt tot en met de kwartfinales gespeeld met driekwart verrekening van de playing handicaps. In de halve finales én de finale worden de handicaps volledig verrekend (dit mede op voorspraak van onze kampioen van 2024, die zo meer tegenstand verwacht). Bij de indeling van de eerste en tweede ronde doet de wedstrijdleider zijn best om te voorkomen dat de deelnemers het halve (of hele) land moeten doorkruisen om het tegen elkaar te kunnen opnemen. Met vriendelijke groet, uw wedstrijdleider, Louis Westhof
Nog maar één week en dan gaat het seizoen gelukkig weer beginnen. Wie er nog niet bij is, is in ieder geval onze all time recordhouder van de NVGJ, met maar liefst zeven eindoverwinningen van de Order of Merit. Henri van der Steen staat voorlopig nog even aan de kant door een venijnige rugblessure en wacht op een operatie
Terwijl de aanmeldingen binnenstromen voor de eerste golfwedstrijden van de NVGJ, zijn onze leden nog volop bezig met allerlei andere activiteiten. Hélène stuurde ons dit plaatje. Het is 20 graden in Saalbach momenteel. Of er nog lang geskied kan worden is nog maar zeer de vraag. Maar deze pakken ze haar niet meer af.
De wedstrijdcommissie heeft in overleg met het bestuur besloten om het wedstrijdreglement op een aantal punten uit te breiden of te verduidelijken. Het betreft een aantal punten, die René Brouwer als voorzitter van de wedstrijdcommissie graag even toelicht.