Defining moments in the rain

Het is mei 1968. Ik sta op het punt de lagere school te verlaten. En heb geen idee wat de toekomst zal brengen. Ik ben er ook niet mee bezig. Het enige dat telt is voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Mijn enige literatuur en lectuur zijn de reclamefolders, het Brabants Dagblad en weekkrant Brabants Centrum, die mijn opa na de Tweede Wereldoorlog heeft opgericht en op dat moment ook nog leidt! Er is geen tv en eigenlijk ook geen bal, want die is altijd lek, maar dat weerhoudt mij er niet van om ermee te voetballen! 

In huize Van Breugel hebben we het niet breed. Mijn vader is al vroeg overleden en mijn moeder probeert met het maken en vermaken van jurken het financiële hoofd boven water te houden. Dat lukt bewonderenswaardig, al is het maar nét. Maar toch mag ik van mijn moeder lid worden van voetbalvereniging RKC: de Rooms Katholieke Combinatie. Daarmee ben ik de eerste uit een gezin van drie die ergens lid van wordt. De school is dichtbij en daarmee het plein en een klein grasveldje ernaast, wat heet 'de spitse punt', is voor mij het voetbalwalhalla. Het lidmaatschap van RKC maakt de sport nog belangrijker en het enige dat ik wil is spelen, spelen, spelen!

De zomer nadert en enige bedruktheid maakt zich van mij meester (nu nog steeds). Al mijn vriendjes zijn weg en wij zijn als enige gezin uit de buurt de volle zes weken 'gewoon' thuis. Zonneschijn is niet altijd zonneschijn.

Dan komt het bijzondere nieuws dat een voormalig docent-broeder van onze school ons team uitnodigt om te komen spelen tegen DCG in Amsterdam. Jawel, Amsterdam!

Ik ben in mijn leven nog nooit verder geweest dan Boxtel en de Peel in Brabant. Wat een godsgeschenk! Weken leef ik naar het toernooi toe; nog meer voetballen, nog meer oefenen.

Op zaterdag zal de bus om 8:00 uur  's ochtends vertrekken vanaf Café de Heibloem aan de Antoniusstraat voor de lange reis naar het grote Amsterdam! Die dag ben ik al heel vroeg op en mijn moeder maakt een broodtrommel vol bruine boterhammen met kaas en een appel. Ik ben zo nerveus dat ik er geen hap van door mijn keel krijg... Voetballen in het echte Amsterdam: dan kan ik Broeder Reinhard ook laten zien wat ik allemaal kan!

Ik loop al om 7:15u van huis weg. Het is zeven minuutjes lopen naar café de Heiblom, in de neergutsende regen maak ik er minder dan vijf van! Onder het afdakje voor het café wacht ik op de bus en mijn vrienden van de club. Het weer is niet best maar ach....

Een kwartier later sta ik nog steeds alleen en als ik de kerkklok acht uur hoor slaan, sta ik nog steeds te wachten met mijn kunstleren voetbaltas. Ik realiseer mij dat er iets ernstigs moet zijn gebeurd en loop na nog wat langer wachten weer terug naar huis! Het houdt niet op met regenen.

Een beetje zoals de afgelopen dagen, realiseer ik me nu. Thuis zegt mijn moeder verwonderd: 'Dat is snel!'

Je raadt het al .... het toernooi is afgelast vanwege regen: een enorme deceptie! 

Het heeft iets met me gedaan. Want vanaf die dag kan ik me niet meer 'zomaar' op iets verheugen. Nog steeds zegt achter in mijn hoofd dan een stemmetje: 'Ruud, verheug je niet teveel, er kan altijd iets tussenkomen.' Vanaf die dag bedenk ik ook allerlei doemscenario's! En natuurlijk gebeurt heel vaak nou net dát wat je vooraf niet had bedacht! 

Maar jullie weten ook: elk nadeel heeft zijn voordeel. In mijn leven heeft dit 'defining moment' mij geleerd flexibel te zijn en als het tegenzit en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Want vroeg of laat gaat de zon altijd weer schijnen!

Het Woold ging nu niet door, maar op 2 juli staan we gewoon weer startklaar!