Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
11.01.2024
Estafette - Onze rubriek waarin leden vertellen over hun herinneringen aan de eerste golfronde, hun golfhoogtepunten en de band met de NVGJ. Dit keer is het de beurt aan Cara de Vlaming.
Mijn grootvader overleed op een bankje op de golfbaan Le Touquet in Frankrijk. Dat was de enige relatie met golf die ik had. Dus toen een vriendin eind 2009 aan mij vroeg of ik samen met een groep vrienden mee ging naar de Waterlandse om te leren golfen, was mijn antwoord: Golf? Nee toch? Moet ik dan ook gaan bridgen?
Maar ik had tenslotte gehockeyd en dacht: hoe ingewikkeld kan het zijn? En met die vrienden was het altijd gezellig. Dus vooruit. Ik deed mee. En daar sta je dan voor het eerst lekker onhandig met een club in je hand. We hadden les van een bijzonder type. Hij vond een aantal mensen niet aardig en liet dat ook merken. Maar hij zei ook dat je tijdens golfrondjes veel moest eten. Dat sprak me wel aan. Gelukkig kreeg ik die bal een eind weggeslagen. Ik wist niet wat ik deed, maar wel dat het best goed ging.
Onbegrijpelijke regels
En toen kwamen natuurlijk de regels. Lateraal water? Gele en rode hindernissen? Droppen? Als je eenmaal de baan in gaat worden de regels wel duidelijker, maar ik vond sommige regels niet te begrijpen. Dus de eerste keer zakte ik. Gelukkig mocht het een uurtje later over, en met een tussentijdse kleine correctie van de pro, slaagde ik toen wel. Daarna de baan in.
Het was november dus lekker drassig. Gelukkig mocht je van een tee afslaan, ook in de baan. Ik haalde dan ook met gemak mijn GVB.
Promoveren en degraderen
En wat ben ik blij dat ik ‘ja’ zei tegen die vriendin. Golf is een heerlijke sport. Lekker buiten spelen, eerst de baan in, daarna lunchen, of borrelen of gezellig eten met vrienden. Na een aantal jaren ging ik mee doen met de competitie. Eerst 27 holes op dinsdag en na twee jaar 36 holes op zondag. Natuurlijk met wisselend succes. Promoveren, degraderen, dan weer promoveren en degraderen.
Internationale autosport
Het fijne van golf is dat ik het altijd goed heb kunnen combineren met mijn werk. De laatste 26 jaar werkte ik in de internationale autosport. Ik deed al die jaren de communicatie en PR voor fabrieks- en privé raceteams, coureurs, bandenfabrikanten en kampioenschappen. Zowel lange afstandsraces zoals de 24 uurs race van Le Mans en de Dakar Rally, maar ook races voor zogenaamde single seaters. Het bracht me overal op de wereld. Vorig jaar ben ik gestopt met werken maar dit jaar toch maar weer begonnen. Ik kon het werken niet helemaal laten en iemand “made me an offer I couldn’t refuse”. Gelukkig niet fulltime dus nog steeds lekker de tijd om een paar keer per week te golfen.
Klik
Vorig jaar kwam ik in de competitie Helene Wiesenhaan tegen. We speelden tegen elkaar en ik verloor. Zij sloeg echt ook veel verder dan ik. Maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden een enorme klik. Beiden houden we van sport, werken we onregelmatig, en we raken niet uitgepraat. Ik had dit jaar stiekem revanche willen nemen in de competitie, maar helaas spelen we in een andere poule.
Spelen met een caddy
Wat heeft golf me veel gegeven. In het buitenland golfen met vrienden, spelen met een caddy die, als ik een bal slecht sla, heel hard kan zuchten, op onverwacht mooie banen spelen, en m’n handicap spelen op lelijke banen waar de Europese tour speelt. En toen kwam ik via Helene bij de NVGJ. Zoals ik na mijn laatste wedstrijd zei: een warm bad. Daar ga ik dit jaar ook weer veel van genieten.
Ik moet het estafette stokje overgeven aan iemand. Bjorn Remmerswaal, wil jij?
Spelen op Sonja haar eigen prachtige baan 'de Veluwse' is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Want hoewel Sonja in het dagelijks leven niet de uitstraling heeft van een koele kikker, verandert ze op de golfbaan in een ware ijsprinses. En als Sonja dan ook nog op haar thuisbaan speelt, lijkt niets haar te kunnen stoppen. Ik mag dan verder slaan, maar mijn ballen gaan regelmatig net de verkeerde kant op, terwijl die van Sonja keurig rechtdoor gaan. Haar precisie is om jaloers op te worden!
De Stamppot Cup op Dirkshorn was jarenlang de traditionele afsluiting van het seizoen en werd ná de Masters gespeeld. Deze zevende editie, die maandag 21 oktober op de rol staat, telt nog mee voor de Order of Merit 2024 en is de voorlaatste wedstrijd voor de Masters op 4 november op Nunspeet. De flightindeling is gemaakt en is HIER te zien. Wedstrijdleider René Brouwer meldt dat er 18 spelers meedoen, om 12 uur de eerste flight de baan in gaat, er geen lunchpakket is én het verboden is nu nog af te zeggen.
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.