Estafette - Onze rubriek waarin leden vertellen over hun herinneringen aan de eerste golfronde, hun golfhoogtepunten en de band met de NVGJ. Dit keer is het de beurt aan Cara de Vlaming.
Mijn grootvader overleed op een bankje op de golfbaan Le Touquet in Frankrijk. Dat was de enige relatie met golf die ik had. Dus toen een vriendin eind 2009 aan mij vroeg of ik samen met een groep vrienden mee ging naar de Waterlandse om te leren golfen, was mijn antwoord: Golf? Nee toch? Moet ik dan ook gaan bridgen?
Maar ik had tenslotte gehockeyd en dacht: hoe ingewikkeld kan het zijn? En met die vrienden was het altijd gezellig. Dus vooruit. Ik deed mee. En daar sta je dan voor het eerst lekker onhandig met een club in je hand. We hadden les van een bijzonder type. Hij vond een aantal mensen niet aardig en liet dat ook merken. Maar hij zei ook dat je tijdens golfrondjes veel moest eten. Dat sprak me wel aan. Gelukkig kreeg ik die bal een eind weggeslagen. Ik wist niet wat ik deed, maar wel dat het best goed ging.
Onbegrijpelijke regels
En toen kwamen natuurlijk de regels. Lateraal water? Gele en rode hindernissen? Droppen? Als je eenmaal de baan in gaat worden de regels wel duidelijker, maar ik vond sommige regels niet te begrijpen. Dus de eerste keer zakte ik. Gelukkig mocht het een uurtje later over, en met een tussentijdse kleine correctie van de pro, slaagde ik toen wel. Daarna de baan in.
Het was november dus lekker drassig. Gelukkig mocht je van een tee afslaan, ook in de baan. Ik haalde dan ook met gemak mijn GVB.
En wat ben ik blij dat ik ‘ja’ zei tegen die vriendin. Golf is een heerlijke sport. Lekker buiten spelen, eerst de baan in, daarna lunchen, of borrelen of gezellig eten met vrienden. Na een aantal jaren ging ik mee doen met de competitie. Eerst 27 holes op dinsdag en na twee jaar 36 holes op zondag. Natuurlijk met wisselend succes. Promoveren, degraderen, dan weer promoveren en degraderen.
Internationale autosport
Het fijne van golf is dat ik het altijd goed heb kunnen combineren met mijn werk. De laatste 26 jaar werkte ik in de internationale autosport. Ik deed al die jaren de communicatie en PR voor fabrieks- en privé raceteams, coureurs, bandenfabrikanten en kampioenschappen. Zowel lange afstandsraces zoals de 24 uurs race van Le Mans en de Dakar Rally, maar ook races voor zogenaamde single seaters. Het bracht me overal op de wereld. Vorig jaar ben ik gestopt met werken maar dit jaar toch maar weer begonnen. Ik kon het werken niet helemaal laten en iemand “made me an offer I couldn’t refuse”. Gelukkig niet fulltime dus nog steeds lekker de tijd om een paar keer per week te golfen.
Vorig jaar kwam ik in de competitie Helene Wiesenhaan tegen. We speelden tegen elkaar en ik verloor. Zij sloeg echt ook veel verder dan ik. Maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden een enorme klik. Beiden houden we van sport, werken we onregelmatig, en we raken niet uitgepraat. Ik had dit jaar stiekem revanche willen nemen in de competitie, maar helaas spelen we in een andere poule.
Spelen met een caddy
Wat heeft golf me veel gegeven. In het buitenland golfen met vrienden, spelen met een caddy die, als ik een bal slecht sla, heel hard kan zuchten, op onverwacht mooie banen spelen, en m’n handicap spelen op lelijke banen waar de Europese tour speelt. En toen kwam ik via Helene bij de NVGJ. Zoals ik na mijn laatste wedstrijd zei: een warm bad. Daar ga ik dit jaar ook weer veel van genieten.
Ik moet het estafette stokje overgeven aan iemand. Bjorn Remmerswaal, wil jij?
Onze voorzitter en hoofdredacteur van Golfers Magazine, Martijn Paehlig, pakt royaal uit in 'zijn' tijdschrift, met maar liefst zes zeer lezenswaardige pagina's over de Nations Cup, onlangs gespeeld op onze thuisbaan De Texelse. Het team van de NVGJ overtrof daar zichzelf en werd derde.
Het is een sfeerbeeld en wedstrijdverslag in één, met mooie foto's van (ook al) 'onze' Roland Schippers en Peter van Weel. Alle spelers en natuurlijk de toernooidirecteur Cara krijgen aandacht.
In hetzelfde nummer overigens een indrukwekkend verhaal van Pamela, over United Golf, dat Oekraïense oorlogsveteranen helpt om via golf hun leven weer op de rit te krijgen. Schril contrast: waar Anton Kuijntjes tijdens de nations cup zegt: 'Ik geef mijn linkerbeen voor zijn balcontact', over een Oostenrijkse tegenstander (een typische U-boot), noteert Pamela in Oekraïne: 'Jij hebt nog twee benen, dus jij mag wel wat extra werk verzetten.'
Uiteraard staat er ook weer een column van Rob Hoogland in het blad. Nu thuis op de mat of in de winkel verkrijgbaar.
We gaan met de NVGJ terug naar De Goyer. Terug naar die baan die bij iedereen in het geheugen gegrift staat: waar ooit een slagboom naast lag en wij dat dagdeel het enige gezelschap waren. Niemand heeft ooit schuld bekend, al vond het bestuur destijds dat we de helft van de kosten moesten dragen. Zo gaat dat bij ons.
Ze zijn onderhand allemaal weer thuis. Een mooie ervaring rijker, soms een illusie armer. De surprisereis kende inderdaad enkele mooie verrassingen. Maar net als met golf: niet elke slag is raak. Zeker niet op een beest van een baan als La Galiana of de derde achtereenvolgende golfdag in combinatie met greens die het slechtste in je naar boven halen. Lees mee!
Zestien uit Nederland aanvliegende golfers en vier die al een deel van het jaar in Spanje wonen; allemaal in afwachting van het moois dat deze nieuwe NVGJ-golfreis hen zal brengen. Ze komen om te golfen, maar dat gaat gepaard met gezelligheid, humor en zelfspot over soms magere wedstrijdresultaten. Maar ook goede gesprekken en - overdenkingen. Want het leven in Spanje is goed ... je zou hier - in de winter - prima kunnen wonen ...
Grenzend aan onbegrepen klein en groter leed is de vaststelling - al op de eerste golfdag - dat sommigen ineens niet meer kunnen putten. ,,Met twee slagen op de green en met vier puts eraf. Hoe kan dat nu?'' Of; ,,die greens zijn gewoon niet te lezen. Hoe dan?'' Ook: ,,Ik raakte de bal amper aan en dan ligt 'ie toch ineens verder dan van waar ik begon.'' Erger: ,,Ik heb vandaag écht geen bal geraakt. Nog nooit zó slecht gespeeld.''
Hoogste score
Wie die ervaringsdeskundigen waren, dat laten we in het midden, want iedereen had verdeeld op drie speeldagen wel een gelijke ervaring. De NVGJ speelde twee keer gecombineerd drie lussen op La Sella en de 18-holes bergbaan La Galiana. La Sella dit najaar nog host van de European Ladies Tour en La Galiana het beste te omschrijven als 'een beest van een baan'. Vaker smalle fairways, maar weinig meters vlak en dan loopt de baan ook nog eens af. Buggies moesten te vaak op het pad naast de baan blijven. Met verhoogde afslagplaatsen en sterk aflopende fairways en greens is het een aanslag op je conditie.
,,Misschien iets te moeilijk voor de meesten'', constateren we later in het clubhuis. Toch werd uitgerekend op La Galiana de hoogste score behaald. Sponsor Eric Venghaus putte 36 stablefordjes. ,,Ik speelde vandaag onbevangen. Ik zag die baan wel liggen in het dal en dacht ook meteen: Onmogelijk! Maar oké, gewoon spelen; we zien wel.''
Reis- en wedstrijdleider Ger Laan zag dat het goed was. Al speelde hij zelf met gemengde gevoelens. ,,Ik krijg idioot veel slagen mee. Dat komt omdat mijn handicap zo is gestegen de laatste tijd. En dan speel je jezelf ineens dik in de punten. Ik schaam me dood'', was zijn reactie.
Overall winnaar
Zijn hoge handicap leidde indirect tot overall winnaar met opgeteld 81 stablefordpunten . Met als podiums een derde plaats op La Galiana (29 punten) en een tweede plaats op de tweede en laatste dag op La Sella (27 punten). Ook Marijke Brouwers speelde weer zo constant als een Zwitsers uurwerk met 27 punten op de eeste dag op La Sella (3e) en tweede op La Galiana met 31 punten.
Er wrong zich nog een andere vaste waarde tussen de eindranking: sponsor Jolanda Swart. Zij werd tweede met 79 punten. Dat was vooral te danken aan haar dagwinst op de tweede speeldag op La Sella met 31 punten. Saillant detail is dat ze die hoogste score combineerde met caddiën voor flightgenote Janneke Koster, die tot haar eigen verbazing ook nog een par sloeg.
Vermeldenswaardig zijn ook de dagwinst van Henk Koster op dag één op La Sella en de derde plaats van Eric Dercksen op de laatste dag op La Sella (26 punten). Er werden nog twee birdies gescoord door 'gasten' George Baars en Ronald van Zanten.
Het waren vier heerlijke dagen golfen in redelijk goed weer, good food & drinks in een prima sfeer en met hele prettige reisgenoten. Met dank aan Hans Terol, die er overigens zelf niet bij was en onze Spaans sprekende reisleider Ger Laan.
Vliegen
Maar dan komt ook weer het moment dat je moet terugvliegen. En helaas is dat met Transavia. Op de heenreis vanaf Amsterdam 's ochtends al bijna 1,5 uur vertraging en nu 's avonds 3 uur vertraging op Alicante. Meer dan een halve dag van mijn verjaardag (67; pensioen!) doorgebracht op mogelijk het vreselijkste vliegveld in Europa!
Over vliegen met Transavia gesproken. Wat een armoede, wat een flutmaatschappij. Pakweg driekwart vliegt - extra betaald - priority. Kunnen ze ieder een extra stuk bagage meenemen aan boord. Als je niet meegaat in deze vorm van zakkenrollen (100 euro extra p.p.) voor priority, dan vind je uitpuilende bagagevakken boven je stoel als je als C-klasse het vliegtuig binnenstapt. Controle op maximale afmeting of gewicht is nul. Interesseert Transavia geen reet. ''Ken ik effe vanghu''.
Om 23.10 wensen twee van die groen-donkerblauwe luchtzussen ons zonder blikken of blozen een 'goede avond' en 'zeggen: welkom aan boord'. Hoezo 'avond'? Het is zo goed als nacht. Transavia je bent gewoon drie uur te laat. Wéér te laat.
Neanderthaler
En dan sommige passagiers. Je kunt flinke pech hebben. Voor mij op stoel 20C zit een Neanderthaler; type Fred Flinstone. Groot, vierkant hoofd met een kop ongewassen haar. Stinken! Mogelijk een tijdje geleden voor het laatst gewassen met hele goedkope, ranzige shampoo of met dierlijk vet. Dat is duidelijk gaan gisten en het vet op zijn hoofdhuid is gaan schiften. Zoiets. Bij de eerste mogelijkheid gooit hij de rugleuning achterover. Zijn vieze, smerige pruik boven mijn neus. Na drie keer gevraagd te hebben of hij 'die viezigheid uit mijn gezicht wil halen', weet ik: laat maar. En weer gaat de rugleuning naar achteren. Alicante is aanvliegplaats voor camping Benidorm, vertel ik mijzelf.
Vervolgens kom je 's nachts aan op Schiphol op een verlaten D-pier. In de verte zien we de verlichting van het luchthavengebouw. Is ook nog één van de loopbanden stuk. Bagage ophalen in hal 3, dan naar de uitgang; dus de hele luchthaven over. Compleet gesloopt stap ik in de taxi die gelukkig wel op tijd is. Als we eindelijk 's nachts om 3 uur thuis zijn denk je toch: kunnen we volgende keer niet met de auto of de bus? Of met de boot ...
Zo'n 20 leden van de NVGJ familie (met aanhang) genieten momenteel van de surprisereis in het Denia Marriot Golfresort & Spa tussen Valencia en Alicante in Spanje.
Henk Koster stuurde ondermeer deze foto waarop Marijke, Dea, Janneke en Jolanda (vlnr) op staan. Marijke en Roderik bezochten op weg naar Denia een Spaanse poppenfabriek, waar bijzondere 'newborn' poppen gemaakt worden. Deze poppen lijken net echte baby's. Op verzoek werd de door hen voor een kleindochter gekochte babypop getoond en meteen als echte baby gekoesterd..
Ons gewaardeerd bestuurslid en fantastische fotografe Hélène heeft een schitterend boek gemaakt met foto's en teksten van het Team Para/Atletiek. Al jaren is zij verbonden als fotograaf aan dit team en reisde met hen de hele wereld over naar WK's en Olympische Spelen om de meest prachtige foto's te maken.
Dat heeft geresulteerd in een indrukwekkend fotoboek met bijzondere teksten over het ontstaan van het Team, verhalen over wat de atleten hebben moeten doormaken en hoe keihard er getraind wordt. En hoe zwaar de weg naar succes was.
Wat de atleten in hun kinderjaren hebben moeten horen tart ieders verbeelding:
'Kun jij dat wel?', 'Je mag niet alleen in een kano en je krijgt ook geen peddel want dat kun je toch niet', 'jij kan geen veterstrikdiploma halen', en meer van dat soort kwalijke opmerkingen.
Dit boek gaat over nooit opgeven, of zoals atleet Fleur Schouten zei: 'Never ever, ever, ever give up.
Titel van het boek: No Excuses, de spijker op zijn kop.
Tijdens de jaarlijkse slotavond van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten (NVGJ) is de Golfpersprijs 2025 uitgereikt aan Niels Hooft. Hij ontving de prijs voor zijn bijdrage aan de golfjournalistiek door zijn talloze video's op Youtube en social media.
![BRDL0154[1].JPG](https://www.nvgj.nl/files/202308/dist/2453e619721c190c39050742bfb54f88.jpg)
![d0d5418c-69fa-4bb0-a292-1a558c5c11a9[1].JPG](https://www.nvgj.nl/files/202308/dist/dd4209eb9ab28efe91d0e11d23f800bc.jpg)
![550d0f5c-4fda-4f80-abe9-c3bd7e3abe3a[1].JPG](https://www.nvgj.nl/files/202308/dist/9829047c08f15072704f5a72139e5f97.jpg)
