Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
05.03.2021
Met dank aan Olga Commandeur, mijn lieve en gewaardeerde collega destijds bij NOS Sportief en iemand die Nederland nog steeds in beweging weet te krijgen.
Het was april 1976 toen wij met de tweede jaars studenten van de Haagsche Academie voor Lichamelijke Opvoeding een week op Papendal in Arnhem verbleven. Een van de onderdelen van het programma was een golfclinic. Ik was 24 jaar en had al een matige hockeycarriere achter de rug. Dat bleek toch een voordeel te zijn. Althans voor wat betreft het raken van de bal. Richting was iets anders, maar daar heb ik tot op heden ten dage nog steeds moeite mee. Maar dat terzijde.
De golfsport was geen liefde op het eerste gezicht dat was wel het geval bij een van de dames voor mij op de drivingrange. Haar prachtige rustige swing imponeerde. Mijn motoriek protesteerde en frustreerde. Die rust kreeg ik er niet in en was klaar met dat golfen.
Toen ik eenmaal was afgestudeerd en als leraar Lichamelijke Opvoeding aan de slag kon gaan, kreeg mijn carriere een andere wending. Tijdens mijn studie was ik jaren de speaker van de O’Neill Pro World Cup surfen in Scheveningen, Kijkduin en Zandvoort. Een gigantisch spektakel. Daar kon toen zelfs NOS Studio Sport niet omheen. Dat was mijn geluk. Ik werd gevraagd voor een gesprek in Hilversum. Het was 1982 toen Tom Egbers en ondergetekende een jaar lang samen bij elke commentator van Studio Sport ‘on site’ op bezoek gingen om met het ‘vak’ kennis te maken. Na de opleiding Presentatie en Interview technieken op Santbergen, nu Media Academie, mochten we aan de bak. Hij als presentator ik als commentator. Omdat ik destijds conditietrainer van de Nederlandse Ski Selectie was en van de mondiale skisport al wel het nodige wist, was mijn eerste commentaar een World Cup afdaling met o.a. Michela Figini, die later goud won in Sarajewo. Voordat Marga van Arnhem mij aankondigde, had ik alle toiletten in de Studio al een keer bezocht. Gelukkig went het snel om ‘live’ te gaan.
Mede dankzij de NOS, NCRV televisie als presentator van Sport op 1 en later Eurosport heb ik prachtige sportmomenten mogen meemaken waar ook ter wereld. Zo ook in Sierra Nevada waar ik bij het WK Alpine Skiën in 1996 commentaar mocht leveren. Daar was het, op een rustdag tijdens het WK, dat ik samen met de Noorse skiër Lasse Kjus, een wereldtopper toen, naar Granada reed om te golfen. Prachtige dag, vergeet het nooit weer. Setje gehuurd en toen de baan in. Inslaan was er niet bij. Hij een goede golfer, ik een bluffer met als enige ervaring die frustrerende dag op Papendal.
Het viel niet tegen en ik werd steeds enthousiaster. Beginnersgeluk zal het zijn geweest, maar de gedachte aan die prachtige swing van die jaargenote van toen heeft een belangrijke motiverende rol gespeeld. Hoe rustiger ik sloeg hoe beter het ging. Ik werd besmet met het golfvirus en de sport heeft mij daarna niet meer losgelaten. Tim Gilles was mijn eerste golfleraar en al snel ging de handicap de goede kant op. Een paar setjes en tal van lessen verder kwam ik zelfs onder de grens van 10.
Door Leo Lochtenberg werd ik attent gemaakt op het bestaan van de NVGJ. Ik heb een brief geschreven naar Leo van de Ruit. In die tijd werd je nog geballoteerd. Dat is tegenwoordig wel anders. Je moest destijds een journalistiek productie inleveren op basis waarvan je werd toegelaten of niet. Het waren de beginjaren van de NVGJ en ik prijs me tot op de dag van vandaag gelukkig dat ik destijds lid werd.
Vele schitterende wedstrijden in binnen- en buitenland zijn de revue gepasseerd waarbij voor mij het eerste jubileum in Hardelot en de reis naar Antalya in het schitterende Titanic hotel, toen net geopend, een van de absolute hoogtepunten waren. Of toen Robbie van Erven Dorens mij tijdens een toernooi in Duitsland liet verloven met een Duitse collega. Ook zij had een prachtige swing en de rest. En die schitterende warme dag op de Eindhovensche waar Charles Taylor, zittend op het terras met een prachtig uitzicht op de baan en een goed glas wijn de historische woorden sprak: “mooier kan het leven niet zijn”. En dat was het ook.
En laten we ons realiseren dat we het meest verwende clubje zijn. Mede dankzij de enorme tomeloze inzet van Hans Terol en Madelon Barenbrug. Maar ook destijds van Charles, Ruud , Leo , Pieter en Eric en nu door Martijn bestaat de NVGJ nog steeds. De tijden veranderen, zo ook de leden en de sponsors, maar elkaar een plezierige dag bezorgen zal naar ik hoop, nooit veranderen.
Graag geef ik het stokje over aan een andere lieve collega Helene Wiesenhaan, met wie ik elke dag wel wil golfen.
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.
De laatste reguliere wedstrijd van het seizoen is geweest, de finalisten die tijdens de Masters strijden om de Charles Taylor Trofee zijn bekend. Hoewel reikhalzend of met enige spanning (maar niet bij Foeke, merkte hij tijdens de prijsuitreiking fijntjes op) werd uitgekeken naar de wedstrijd op Haviksoord, want Major en dus bonuspunten, leverde deze dag wel veel nattigheid op (en veel gezelligheid, dankzij Anton en Monique van Dirk Doet), maar niet of nauwelijks verschuivingen in de diverse Order of Merits – we hebben er best veel. Bovenin waren er ook weinig verschuivingen te verwachten. Foeke speelt gewoon altijd 35 punten, tenzij een keer 34 of 36. In B zijn Sonja en Harald het gewone volk allang ontstegen. Hooguit kon iemand van plekje stijgen of dalen, dat was het wel zo’n beetje,. Alle finalisten zijn dus bekend al moet tot donderdag een voorbehoud gemaakt worden met betrekking tot de deelname van Henri van de Steen. Ondanks nagenoeg het hele jaar al fysieke malheur, een operatie aan de rug enkele maanden geleden, en sindsdien ook geen golf meer, staat hij in A nog steeds op een degelijke zesde plek. En dat is goed voor een partij tegen Hélène. Donderdag hoort hij meer van de specialist en probeert hij nog enkele oefenswings, maar dankzij een Spartaans herstelprogramma (‘Oefeningen, rusten, fietsen maar op de hometrainer, stukjes wandelen, daarna voorzichtig alles doen wat een man normaal doet, voorzichtig wel’) gaat hij ongetwijfeld aantreden. Desnoods met de P vanaf oranje – al is dat volgens de voor de zekerheid zojuist aangepaste reglementen niet meer toegestaan. Finalisten Goed, wie gaan er de baan in. Foeke v Martijn Marijke v Louis Hélène (laat je je handicap nog even weten?) v Henri (vermoedelijk dus) Frank H v Peter van W. Als Henri onverhoopt toch afhaakt, mag de nummer 9 de plek opvullen, maar dat is Cara en die zit in Italië. Dan mag uiteindelijk Anton meedoen, zij het voor spek en bonen, want niet voor bonuspunten en zo. Speelt dan tegen Peter van Weel, ook leuk. Alleen de nummer negen mag bij ontstentenis van een van de finalisten, reglementair toetreden tot het elitegezelschap van de beste acht. De finalisten in B zijn: Sonja v Harald René v Elaine Hannie v Leonard Roland v Hans T. De sponsors hebben een eigen finale en die is tussen Jolanda en Alwin. Puntentelling Louis merkte bij de prijsuitreiking op dat iedereen in de finale weer op nul begint. Dat is niet helemaal waar: de punten in de Order of Merit spelen weliswaar geen rol meer, maar daar komt een ander systeem voor in de plaats: de nummer een vertrekt met 250 punten, nummer twee met 200, nummer drie met 175 en zo aflopend tot 50. Datzelfde aantal punten valt weer te verdienen door goed te scoren: de beste in beide categorieën verdient weer 250 punten, de nummer twee 200, enz. Omdat hierdoor in het verleden vaak gelijke standen werden bereikt, zijn hier vorig jaar voor de finale weer bonuspunten aan toegevoegd, zoals bij de majors: 80 punten aflopend tot 10. Daardoor kan het toch weer spannend worden maandag. Voorbeelden, Brouwer, anders is het niet te volgen! Als Foeke vierde wordt, verdient hij 150 punten + 50 bonuspunten is 200. Opgeteld bij 250 punten bij de start, maakt dat 450. Louis (nr 4) start tijdens deze finale met 150 punten. Als hij de beste is, krijgt hij er 250 + 80 (bonus) bij, maakt in totaal 480. En wint hij de Charles Taylor trofee (mits Martijn geen tweede wordt). (Bedenk na deze diepe zucht: Jullie hoeven dit alleen maar te lezen, de Weco moet er mee werken). Louis Aan Louis werd gevraagd of hij misschien van rood zou gaan tegen Marijke. Misschien de moeite waard om te overwegen, zei hij, al concludeerde hij al snel: ik vind dat de mannen , in elk geval in A, van geel moeten spelen. Velen waren verbaasd dat Leonard, die in één week tijd zijn handicap met drie punten heeft verlaagd tot 13-en-een-beetje, toch van rood speelde. Maar voor Leonard is golfen dan ook vooral een denksport: bestudeer de baan van tevoren , bedenk waar je met je afslag graag wilt liggen en zoek daar niet alleen de juiste club maar ook vooral ook de juiste tee bij. En sla vervolgens niet toch het bos in. Die teekeuze zal nog wel een puntje van aandacht worden, in de Weco, volgend jaar, vermoedde de wedstrijdleider van dienst. Maar eerste nog even een best ingewikkelde wedstrijd. Want behalve een finale is dit ook alweer de eerste wedstrijd, die telt voor het seizoen 2025. Iederéén heeft dus wat om voor te spelen.
‘Heb je droge kleding mee?’, vroeg ik Roland. Op dat moment was onze finalepartij op De Hoge Kleij precies negen holes onderweg. Roland had net geprofiteerd van de extra slag (hij kreeg er acht in totaal) op de holes zeven en negen, waardoor de stand in de wedstrijd weer terug ging naar ‘all square’.
De genomineerden voor de Golfpersprijs zijn bekend. En naast Niels Hooft met zijn videoproducties rondom de Ryder Cup, de Solheim Cup bijlage van de Telegraaf in samenwerking met Golf.nl is ook 'onze' Anton Kuijntjes genomineerd met zijn liefdesbetoog over The Open. Op 3 november wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de slotavond van de NVGJ door juryvoorzitter Abe Jan ter Beek.
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein