#14 Jeroen van Leeuwen: Een magisch moment

Dank Onno voor je leuke stukje en de daaruit volgende opdracht aan mij. Ik wil de lezers meenemen naar HET moment dat ik getroffen werd door het Golf-virus.
 
Donderdag 26 juli 2001. 
 
De jonge Nederlandse amateur Niels Boysen stond na dag 1 bovenaan het leaderbord van de TNT Dutch Open in Noordwijk. Op de burelen van Studio Sport was dit ook niet onopgemerkt gebleven. Diezelfde avond werd ik gebeld door de dienstdoende eindredacteur: “meld je morgenochtend om 6 uur bij de ingang van de Noordwijkse Golfclub, daar ligt een kaart klaar en maak samen met verslaggever John van Vliet een portretje van Niels Boysen” was zijn korte en duidelijke instructie.
Ik had in mijn sollicatiegesprek anderhalf jaar daarvoor aangegeven dat ik golf wel een leuke sport vond. Op basis van een proefles tijdens een vrijgezellenfeestje mag je dat toch best zeggen? Goed. Ik wist er dus niks van en wist ook niet wie Niels Boysen was. De kaart lag klaar en mijn collega van Vliet meldde zich 5 minuten later samen met de cameraman. We namen de plannen van de dag door en na de automatenkoffie en een laf wit bolletje met plastic kaas begaven we ons naar hole 1.
Het was een mooie dag. De zon was al op en we stonden op de openingshole te wachten op de eerste flight met de verrassende Nederlandse koploper. Ik had nog nooit golf van zo dichtbij meegemaakt, sterker nog, het was de eerste keer dat ik überhaupt professionele golfers in actie kon zien. Niels liep de tee op en een handjevol Nederlanders applaudisseerden ingehouden. De cameraman had zijn positie ingenomen recht achter Boysen. De camera stond op de grond en zijn bediener gaf mij een duimpje omhoog. Hij was blij met het plaatje.
 
Niels prikte de tee in de grond en legde het balletje met de grootst mogelijke voorzichtigheid op de bovenkant van het smalle ding. De Utrechtse amateur stond daar. Geconcentreerd. Hij tuurde in de verte. Zat nog even aan zijn cap en nam zijn positie in. De paar toeschouwers hielden hun adem in. Het was doodstil, zelfs de vogels en de zee besloten even stil te zijn.
 
Drie seconden later wist ik het zeker. Ik wil ook golfen.
Dat geluid, die balvlucht, die lengte, de omgeving. Het was een magisch moment.
 
Het was misschien wel de leukste dag in mijn carrière bij de NOS. De hele dag daar rondlopen, golf kijken, gratis eten en drinken en als klap op de vuurpijl nog een interview met Bernard Langer. 
 
Daarna zelf gaan golfen en via via bij de NVGJ terechtgekomen. Leuke relaxte club interessante mensen, spelen op mooie banen en bovenal talloze mooie (sterke) verhalen. Hoogtepunt tot nu toe: de winst in de (sterk bezette :-) openingswedstrijd van vorig seizoen op Lage Vuursche.
 
Maar (en dat is geen kritiek, slechts een constatering) een overwegend oude mannenclub (met een aantal dappere vrouwen). Daar moest ik wel even aan wennen (als antwoord op de vraag van Onno) Maar de vraag is: wil je eraan wennen of kan het anders? Dat laatste. Er moet wat mij betreft flink verjongd worden anders overleeft deze mooie club zichzelf niet. Wellicht een mooi punt voor de eerstvolgende ledenvergadering. 
 
Ik wil het estafettestokje dan ook graag overgeven aan een ander jonkie en zeer bekwame golfer: Sietse Herrema.