Masters Nunspeet 2022

Graag willen, maar niet kunnen… kent u die uitdrukking geachte lezers? Een terugkerend fenomeen in de edele golfsport. Dat is nu precies de reden waarom  het af en toe zo’n k*tsport is. Kijk, we kunnen er lang of kort over praten, maar golf is gewoon een buitengewone frustrerende bezigheid. Iedereen die anders beweert moet je niet geloven of op z’n minst wantrouwen. Je hebt natuurlijk dagen dat veel lukt, maar die zijn in een golfleven op 1 hand te tellen.

De masochistische golfgoden spelen ook een vies spelletje met je. Dan verleiden ze je om te denken dat je er lekker in zit. Voorbeeld: Gisteren mocht ik als eerste afslaan op de Noordlus. Mooie openingshole, niet al te lang en halverwege de fairway zit een heuveltje. Mijn drive kon eigenlijk niet beter. Recht en ver, beetje geholpen door de wind, over het heuveltje op zo’n 80 meter van de vlag. Vervolgens besluiten de golfgoden mijn driver voor de rest van de dag uit te zetten. Maar dan ook echt UIT. Mijn stappenteller bevestigde aan het einde van de ronde wat ik al had gedacht, ik had nog nooit zoveel stappen gezet in een 18 holes golfrondje.

Mijn kleine witte vriend heeft na de eerste hole geen fairway van de tee meer mogen zien. Dat verklaart ook de bijna 18.000 stappen  die ik op de mooie baan van Nunspeet heb mogen zetten.Daar kan ik dan nog wel van genieten, evenals het gezelschap van mijn lieve flightgenoot Marijke Brouwers. We haalden als de twee hooggeplaatste spelers op de order of merit nou niet bepaald het beste in elkaar naar boven. Lang verhaal kort: het was gelijk tot hole 18: Degene die van ons twee zou winnen, had de grootste kans om uiteindelijk de trofee ‘golfer van het jaar in de A categorie’  mee naar huis te nemen.

Was het die spanning die Marijke uiteindelijk parten speelde? Mijn drive op 18 belandde natuurlijk rechts tussen de bomen en de dennennaalden, terwijl  de drive van Marijke keurig op de fairway belandde. Vervolgens sloeg ik mijn bal op hoop van zegen tussen de bomen door en wonder boven wonder landde deze op de fairway. Dit was het startsein van de meltdown van mijn flightgenoot. Twee ballen tussen de bomen en een mislukte chip verder omhelsde wij elkaar en bevestigde wat wij allang wisten: het had beter gekund.

Bijna was die dekselse Paehlig, na een prachtige ronde, er nog met de trofee vandoor gesneakt, maar de regels staken daar een stokje voor. Het was een mooi seizoen en heb genoten van elk toernooi en het fijne gezelschap van de NVGJ-leden. Die masochistische golfgoden kunnen nog zo hun best doen, maar dat nemen ze mij niet af. Tot in het nieuwe seizoen, met spekjes ofzo.