Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.09.2021
Trainingskamp NC '21: ”Het team staat”
Strakke outfit voor de Nations Cup: een prachtig Barenbrug-shirt. (Foto Henny Klap)
Teambuilding, Trainingskamp, Hoogtestage (het was immers in Hoog Soeren); hoe je ook noemt: de dappere strijders, die begin oktober in Maspalomas op Gran Canaria tijdens de Nations Cup 2021 voor Landenteams met Golfspelende Journalisten de vaderlandse driekleur hoog gaan houden, kijken terug op een geslaagde teamspirit-dag.
Zo is het al een feest om op een rustige zondagmorgen over de Veluwe en door de bossen van Het Kroondomein naar de Veluwse Golf Club te sturen. Daar aangekomen geniet je van een werkelijk unieke symbiose tussen natuurschoon, rust, frisse lucht, gastvrijheid (bestaat er zoiets als Veluwse Gastvrijheid? In Ieder geval wél op de Veluwse Golf Club!) en golfambiance.
Mocht u willen weten hoe de baan erbij ligt?…. Oh wacht, dat zeggen we niet meer: de baan verkeert in puike conditie. Dat laat ook weinig aan duidelijkheid te wensen over…
Paella
Gaststel Sonja en Boudewijn van de Rhoer hebben dit golffestijn voor de Vaderlandse Nations Cup Selectie tot in de puntjes voorbereid en geregeld. Eén zo’n detail: bij de deelnemers aan het trainingskamp valt pas tijdens de maaltijd het kwartje waarom ze paella voorgeschoteld krijgen: Weliswaar ligt Maspalomas honderden kilometers van de Paella-hoofdstad Valencia: het is wél Spanje.
Rolpatroon
Bij de koffie met warm-appeltaartje-plus-toefje-slagroom (of zeg je in onze kringen: gebakje??) waarschuwt Boudewijn dat we tijdens het beoefenen van het edele golfspel gestoord kunnen worden door wilde zwijnen. Wild dan in de betekenis van dat ze rondzwerven, niet in de betekenis van agressief zijn.
Volgens Boudewijn lopen er honderden wilde zwijnen rond in Het Kroondomein. Nog wel: want binnenkort gaat onze geliefde vorst met zijn vrinden van de jacht weer bewijzen dat hij nog steeds het verschil niet weet tussen een ”rolpatroon” zijn en een ”rol patronen” hebben. (Voor alle duidelijkheid: deze laatste zin is van tikker dezes en niet van Boudewijn).
Nadat ook Fred Veldman zich vanuit Bad Bentheim bij het gezelschap heeft gevoegd, heet team-captain Madelon Barenbrug de ploeg welkom. Henny Klap, de partner van Leo van de Ruit, wordt speciaal welkom geheten. Ze speelt wel mee met de pot op de Veluwse Golf Club. Maar gaat niet mee naar Maspalomas. Dat zal vooral de Belgische équipe aldaar opbreken… (Deze grap even uitleggen. Bij de vorige Nations Cup editie konden de Belgen geen compleet team op de been brengen. Henny viel toen in. Daarmee was ze trouwens de enige vrouw in de Belgische gelederen. Ze scoorde beter dan haar tweebal-partner. Elke keer dat zij scoorde riep haar partner: ”Ik hou van U”).
Sydsulver
Madelon meldt dat de absentielijst vier personen telt: Louis Westhof en zijn ”sydsulver” Evelien zijn op vakantie. Madelon wenst hen prettig verblijf en veel vertier. Wat door de aanwezigen met tafelgeroffel wordt ondersteund.
Ook Helene Wiesenhaan en haar ”sydsulver” (hier in de betekenis van wederhelft, want ”sydsulver” is een uitsluitend voor vrouwen gebruikte Friese benaming) Guido zijn verhinderd wegens bezigheden elders. Zo loopt Helene mee met een vijf kilometer lange prestatie-run over de startbaan van het voormalige NAVO-vliegveld Soesterberg voor (of beter gezegd: tégen) MS. Later op de avond laat Helene weten dat deze MS-run 49.587 euro heeft opgeleverd. Bravo
En passant besteedt Madelon ook aandacht aan de prachtige fotoreportages die Helene Wiesenhaan maakte tijdens de Paralympische Zomerspelen in Tokyo. Met name de foto van de twee blade-runnende oranje vrouwen, die elkaar omhelzen na de finish van hun onderdeel, is een kippenvel-plaat vol emotie, aldus Madelon. Andermaal tafelgeroffel van de ploeg.
Modeshow
Shirtleveranciers — en naar later blijkt ook shirtsponsors; waarvoor dankjulliewel — Christiaan Scheen en zijn partner Karin Mulder vinden dat het tijd wordt voor een modeshow. Alle ploeggenoten krijgen hun oranje-shirt uitgereikt om te passen. ”Het shirt zit als gegoten” klinkt het vaak.
Met de oranje-shirts in combinatie met de voorgeschreven witte broek/rok zitten we theoretisch op de route ”dressed for success” of ”dressed to impress”. Nu de praktijk nog…
Madelon verrast de aanwezigen met een goodie-bag. Hierin zit onder veel meer een zwarte Barenbrug polo om te dragen op één van de drie toernooidagen. Oranje voor de andere twee toernooidagen. Iedereen trekt zijn Barenbrug-shirt aan om te passen. Wat is er dan toepasselijker dan een foto met de polo’s van graszadenbedrijf Barenbrug te maken op de rijkelijk van gras voorziene teebox van hole 1. Fotografe Henny Klap gaat diep door de knieën om diepte te krijgen in de foto: voorop het nodige gras, daarachter het vaderlandse Nations Cup team in de zwart-gele Barenbrug-outfit.
Wedstrijd
Hoog tijd voor het uiteindelijke doel van het trainingskamp: een wedstrijd over de 2x9 holes van de Veluwse Golf Club. Tien spelers: dat betekent twee flights van twee en twee flights van drie. Vooraf had Boudewijn ons gewaarschuwd voor de ”gemene rough”van zijn home-course. En uitgelegd hoe het precies zit met de soms dubbele tee-boxen per hole. Waardoor bijvoorbeeld de par vier negende hole bij de tweede doorkomst een par vijf wordt.
Hilarisch
Tikker dezes heeft weinig last van de rough. Pas op hole achttien raak ik mijn eerste bal kwijt. Ger Laan daarentegen gaat met aanmerkelijk minder ballen huiswaarts dan waarmee hij is gekomen. Voor Ger is er ook goed nieuws. Zijn nieuwe golfschoenen, die hij op de Veluwse in het vochtige gras goed kan inlopen, leveren geen centje pijn op. Wat voor Ger een hele geruststelling vormt voor Maspalomas. Voor Ger is de teamspirit-sessie dus tevens een voeten-vertroetel-evenement.
In ”mijn” flight – met de altijd joviale ”ouwe gek” Christiaan Scheen – herbeleef ik met Madelon iets wat me al eerder is opgevallen als je met haar door de baan loopt. Bij een slechte afslag roept Madelon: ”Nee, Van den Heuvel (haar meisjesnaam), dat is niet goed”. Bij een goeie afslag klinkt het: ”Goed zo Barenbrug, zo moet het”. Hilarisch om mee te maken.
Pepermolen
Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd, maar dit keer wel gediscussieerd. Boudewijn is de winnaar, maar de organisatie vindt dat dit niet ”mag”: winnen op je home-course. Boudewijn is het daarmee eens. Zodat Karin Mulder wordt uitgeroepen tot beste speler van de Veluwse-trainingsdag. Ze wordt verblijd met een futuristische pepermolen.
Spanning
Met de glazen gevuld, de bittergarnituur binnen handbereik en de ceremonie-protocollair achter de rug, stijgt de spanning aan tafel ten top: team-captain Madelon Barenbrug moet nog officieel bekend maken welke tien spelers er in Maspalomas voor volk en vaderland de strijd mogen aanbinden met een tiental buitenlandse équipes van beroepsgenoten.
Taratata: de Nederlandse afvaardiging bij de Nations Cup 2021 bestaat uit: de dames Helene Wiesenhaan, Karin Mulder en Sonja van de Rhoer, de heren Christiaan Scheen, Ger Laan, Fred Veldman, Leo van de Ruit, Louis Westhof, Boudewijn van de Rhoer en Willem van den Elskamp. Madelon Barenbrug is non-playing captain. Waarna Madelon haar bekendmaking van de NVGJ-delegatie bij de Nations Cup 2021 afsluit met de woorden: ”Het team staat”.
Willem van de Elskamp
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!