Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
5 uur geleden
Een kwartfinale vol zon, golf én… brallende studenten
Het was zover: de kwartfinale op de Zaanse. Frank en ik mochten uitmaken wie dat laatste felbegeerde plekje in de halve finale zou bemachtigen. Het weer had de hele week dreigend boven ons gehangen, maar op de wedstrijddag zelf werden we getrakteerd op een prachtige golfdag: zon, geen regen, prachtige Hollandse luchten, kortom, perfect.
Frank begon sterk. We speelden allebei niet ons beste golf, maar hij pakte toch al snel de leiding. Ik knokte nog even terug, maar bij de turn stond hij 2-up. Geen goed nieuws voor mij, al maakten de sfeer en het kletsen onderweg veel goed. We hebben uitgebreid gekletst over Botswana en Zuid-Afrika, waar hij uiteraard veel verhalen over had. Na een aantal missers van beide kanten bedachten wij dat wij ons misschien toch maar eens iets beter op ons spel moesten gaan richten.
De baan lag er prima bij , sfeer was goed… tot we op hole 10 belandden. Daar sloeg de sfeer om. Voor ons liep namelijk een Amsterdamse studentenkorps – of beter gezegd: ze dachten dat ze met een heel regiment tegelijk de baan mochten gebruiken. Niet vier spelers in een flight, nee, zeven! En daarvóór nog eenzelfde groep. Het bier vloeide rijkelijk, ze lieten peuken achter op de green, en hun favoriete bezigheid was niet golf, maar keihard naar elkaar brullen over de baan en rondjes racen in de buggy.
De marshal, die even langskwam, zei dat hij ze had gevraagd door te lopen. Mooi verhaal, maar daar merkten wij natuurlijk niets van. Wij stonden gewoon telkens eindeloos te wachten. En hoe langer we wachtten, hoe hoger mijn irritatie. Frank sloeg op een gegeven moment zelfs een bal het water in van frustratie. Ik was ook niet op mijn scherpst. Zo wisselden we elkaar af met foutjes, en bleef hij net aan de goede kant van de score.
Toen het verschil slonk van 3 down naar 1 down, rook ik nog even kansen. Maar op hole 16 sloeg Frank weer toe en stond ik opnieuw 2 down. Op 17 maakte hij het af met een schitterende slag: 2 meter voorbij de vlag, terwijl ik in de bunker lag. Wedstrijd beslist – verdiend gewonnen, 3&1 voor Frank.
De 18e speelden we nog uit, terwijl de studenten met een buggy filmend door de baan scheurden. Het golfgevoel was inmiddels ver te zoeken. Toch was het met Frank onderling hartstikke gezellig. Hij speelde solide en verdient deze overwinning volledig.
Nadat we onze spullen in de auto hadden gelegd, besloten we toch een drankje te nemen op zijn overwinning . In het clubhuis werd Frank bij binnenkomst gevraagd of hij misschien één van de studenten was. Hij bedankte vriendelijk voor het compliment dat hij er nog zo jong uitzag, maar nee, daar hoorden we écht niet bij. Vervolgens werden we vriendelijk verzocht om naar de bar bij de nieuwe Driving Range te gaan – want jawel, het hele clubhuis was afgehuurd door het corps. De nieuwe Driving Range ziet er prachtig uit, met een leuk barretje er in. Frank grapte nog dat de studenten ons best op een drankje mochten trakteren, maar daar werd helaas niet op ingegaan. Dus hebben we samen een wijntje en een gele peter gedronken, met een lekkere garnalenkroket erbij, en de dag met veel gelach afgesloten. Want eerlijk is eerlijk: zóveel dingen die misgaan op één dag, dat maak je niet vaak mee.
Na afloop zijn we uiteraard nog naar de receptie gegaan om verhaal te halen. Daar zat een jonge medewerker die vertelde al meerdere klachten te hebben ontvangen. Toen wij vroegen waarom de marshal slechts één keer was langsgereden, bleek het helemaal geen marshal te zijn geweest. De man had die dag zelfs geen dienst, was “even” langsgekomen en vervolgens meteen weer vertrokken. Kortom: er was die dag helemaal géén marshal aanwezig. Deze arme jongen zat daar alleen op de Zaanse en kon niets uitrichten. Het advies dat we kregen was om een mail te sturen naar het management – wat we uiteraard gedaan hebben.
Want als dit is hoe de Zaanse met haar baan en gasten wil omgaan, dan kan ik niemand aanraden om daar gezellig te gaan spelen.
Frank, heel veel succes in de halve finale tegen Peter van Weel. Geniet er vooral van!!
Texel schreeuwt om regen. En dat valt er de komende week ook Het was droog, de voorbije dagen op onze homecourse De Texelse; kurkdroog. De fairways schraal, welhaast geel, amper gras; alleen op de lagere, aflopende delen bij de drainage en de waterafvoer. Gekscherend heb ik het 'de steppe van de Texelse' genoemd. ,,Elke dag doen we regendansje'', grapt één van de marshalls. En ze worden gehoord, want tot dinsdag 9 september valt er elke dag regen. Baanmanager Anita Hiemstra van de Texelse noemt het op de eigen website 'De stoere charme van de Texelse'. En dat is eigenlijk ook wel zo. ,,En ja, alsjeblieft elke nacht regen'', vraagt ook Anita. Want: ,,Wij kunnen zelf niets doen. We zitten in een gesloten systeem. We mógen zelfs niets doen.'' Op de eigen website legt Anita uit: ,,Op Texel gaan we zorgvuldig om met ons kostbare zoetwater. Als eiland zijn wij volledig omringd door de zee, waardoor we ons in een gesloten zoetwatersysteem bevinden. Dat betekent dat we geen oppervlaktewater mogen gebruiken voor de beregening van onze golfbaan.'' Topconditie ,,Om optimale speelmogelijkheden te bieden, hebben we twee grote waterbassins aangelegd met een totale capaciteit van 30.000 kubieke meter. In de herfst en winter vullen we deze bassins met oppervlaktewater uit het stelsel van sloten dat rondom de golfbaan ligt. Daarmee zorgen we ervoor dat in droge zomers de greens, voorgreens en tee’s altijd in topconditie blijven.'' ,,De fairways krijgen in droge zomers minder of geen beregening. Hierdoor kunnen ze wat droger en schraler worden, maar dat geeft juist het echte karakter van een authentieke linkscourse: stevig, uitdagend en typisch Texels'', zo staat op de website. ,,We zijn trots op ons verantwoorde waterbeheer en hopen dat onze spelers de stoere charme en het bijzondere karakter van onze baan in elk seizoen waarderen.'' Is de baan dan onbespeelbaar onder deze condities? Deze week op woensdag en donderdag zelf op de Texelse gespeeld. Woensdag was het wel 'even wennen'. Of waren het de tergend langzame flights voor ons waardoor we na hole 9 direct zijn doorgestoken naar hole 15. Maar donderdag, voor vertrek naar de overkant - superrelaxed - nog even de eerste 9 gespeeld. Met 22 stablefordpunten toch weer eens mijn handicap verbeterd; Inclusief birdie, par, twee bogeys en superputts, Trouwens: Dea scoort beide dagen respectievelijk 19 en 20 punten op de eerste negen. Hoezo is de droogte een nadeel? Biljartlaken De greens waren beide dagen fantastisch: prachtig groen en zo strak als een biljartlaken. De kurkdroge en schrale fairways zien er niet typisch agrarisch Texels uit, maar het voordeel is dan weer dat de bal tientallen meters voortstuitert. Gemerkt: best lekker als je carry 'ondergemiddeld' is. Was het niet prof.dr.ing. Johan Cruijff die zei: ,,Elk voordeel heb s'n eigense nadeel' (of woorden van gelijke strekking). Dan geldt dat andersom natuurlijk ook. Of zoals Anita het verwoordt: 'De stoere charme van de Texelse'. En dat is het! 'Rainy night in Texel', vrij naar Randy Crawford. Namens Hans en Anita: tot dinsdag 9 september en/of woensdag 10 september, Tot Texel.
Was het uit (tijd)nood geboren of was het een ultieme poging om een contra-jinx te bewerkstelligen dat ik al een dag voor de wedstrijd tegen Peter begon met het schrijven van het verslag? Het zal een beetje van beiden zijn, maar het is vast niet eerder voorgekomen dat 'het verslag' over een wedstrijd eerder klaar was dan de wedstrijd zelf. Goeddeels klaar moet ik daarbij zeggen, want “de XXXX vul ik later wel in”. Iets waar je overigens wel scherp op moet zijn. Recent zag ik in de krant nog een 'hier graag nog een tussenkop' en 'graag een streamer van deze lengte' die aan de aandacht van de eindredactie was ontsnapt.
Na 1 week ligt de baan er nog steeds prachtig bij. De hei nog volop in bloei, de zon schijnt en de greens worden steeds moeilijker. Doel om over een paar weken als het Nationaal Open hier wordt gespeeld de greens rond stimp 10,5 te hebben. Niet te doen voor spelers zoals wij, nu al een hele uitdaging. Ik heb het natuurlijk over De Hoge Kleij waar ik vorige week nog mijn handicap verbeterde toen ik met 37 stableford punten van de baan kwam. Matchplay is een heel ander spelletje maar ik had er zin in en Louis ook. We besloten allebei vanaf blauw te spelen en op basis van mijn handicap kreeg ik maar liefst 10 slagen mee tov Louis. Dat lijkt heel veel maar met zijn afslagen vanaf de blauwe tee had ik vaak die extra slag nodig om op gelijk niveau uit te komen bij de green. Louis begon goed met 2 parren maar daarna wilde zijn korte ijzers niet meewerken dus ontstonden er wat kansen voor mij en na 9 holes stond het “all square”. Ondanks het feit dat Louis bleef zoeken naar de juiste slagen met zijn korte ijzers zakte mijn spelniveau onder dat van hem (weg mooie rechte drives, hallo bos en bomen) dus na 12 holes stond Louis ineens 3 up. Ik maakte vervolgens nog een mooie par op 13 maar 14 en 15 (waar ik geen extra slag kreeg) waren weer voor Louis dus game over. Overige holes nog wel gezellig uitgespeeld waarbij Louis nog wat extra ballen heeft geslagen om wat uit te proberen met zijn korte ijzers. Helaas is het hem nog niet duidelijk waar het probleem zit dus werk aan de winkel. Meteen het frustrerende van het spelletje maar ook waar de uitdaging voor mij in zit: vandaag spelen je de sterren van de hemel, morgen is alles weer anders. Naast het wedstrijdelement is ook het ontmoeten van elkaar leuk. Ik had pas 1 keer eerder met Louis in een flight gezeten dus dit is ook een superleuke manier om elkaar wat beter te leren kennen. Na de wedstrijd nog wat tijd hiervoor genomen door een hapje te blijven eten en te genieten van wat het was : een mooie en gezellige dag. Dank voor de gezelligheid Louis en succes tegen Michiel!
Hoppa! Zesduizend woorden. Dat vind ik al een prestatie op zich. Ik ken mensen die niet eens 6.000 stappen tijdens een golfwedstrijd kunnen lopen, of daar al een buggy voor nodig hebben. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Niet zozeer van het wedstrijdverslag (voor de scrollers; dat begint ergens halverwege bij de tweede 3.000 woorden), maar wel van de welbekende Henri-cocktail: een snufje maatschappijkritiek, een sneertje naar de hem zo gehate en tegelijkertijd geliefde journalistiek, een scheut (euh.. waterval) links activisme en een flinke plens ironie. Waarvan die laatste dan soms maar moeilijk te ontwaren is.
Door vakanties, werkreizen en anderszins volle agenda’s was onze match over de zomervakantie heen getild en waren we dicht in de buurt van een reprimande van Louis om snel onze wedstrijd af te ronden. Toen de lang geplande dag daar was, bleek het 36 graden en windstil. Ook het tijdstip van onze match, 14:00 uur, was hitte technisch niet het beste. We konden echter beiden niet vroeger of later dus met extra waterflessen begonnen we dapper.
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Ok, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.