Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
01.10.2022
Texel Revisited (dag 2) - het verslag
De golfgoden zijn doorgaans net zo wispelturig als het Hollandse weer. Maar tijdens de tweedaagse hernieuwde kennismaking met onze ‘thuisbaan’ op Texel werden vele dromen waarheid. Al ging dat eigenlijk op een manier die niet helemaal de bedoeling was.
De eerste dag van ons als vanouds weer zeer gezellige samenzijn was het namelijk mijn wederhelft die de show stal in de zogenaamde B-categorie. Trots als een pauw was ik uiteraard. Aangezien ze in het verleden wel eens een wc-bril kreeg uitgereikt omdat ze zo’n pleefiguur had geslagen en de laatste keer dat we samen kwamen nog het Kostertje in handen kreeg gedrukt. Hulde dus aan Van Rhee. En overigens ook nog hulde aan Hannes. Heb zelden iemand zo trots het Kostertje in ontvangst zien nemen als hij tijdens het uitstekende eten die eerste avond.
Maar goed. We hadden samen afgesproken dat we de tweede dag van ons verblijf op Texel ‘andere dingen te gaan doen’. Ik was zo onverstandig dat te laten vallen tijdens gesprekken met Hans Terol en Roderick, de man van Marijke. Beide diehard golftijgers begaven het bijna bij zoveel waanzin. „Wat? Ga je naar een woonwinkel en langs het strand wandelen terwijl je kan golfen op de Texelse. En er worden niet eens stormen en hagelbuien verwacht morgen. Ben je niet goed bij je hoofd?”, snoefde de doorgaans zo aimabele Brabo Roderick. Hans was iets diplomatieker: „Jij doet morgen gewoon mee, Willem.” „En jij ook Annemart.”
Hans kreeg half gelijk. Nadat we ernstig te diep in het glaasje hadden gekeken tijdens onze feestavond en ons hadden vermaakt met de vele foute opmerkingen van spreekstalmeester en allround bad boy Christian werd er een compromis bereikt in de echtelijke sponde. Ik zou meedoen maar Annemart ging toch richting woonwinkel en dure nieuwe winterjas. Roderick deed er, met enige moeite, het zwijgen toe…
Gelukkig zat ik niet bij hem in de flight, dat zou te veel hoongelach hebben opgeleverd. Koen en Toussaint zijn wat milder van karakter, tenzij het over foto’s maken gaat natuurlijk. Zij hadden het tijdens de prachtige speeldag die zich snel ontwikkelde vooral over Speijer-luchten boven de golfbaan en andere mysterieuze elementen uit de fotokunst. Koen liet en passant zien hoe hij die ochtend met een drone nieuwe beelden van de Texelse had geschoten. Ik weet niet of er Speijer-luchten opstonden maar ze waren van een adembenemende schoonheid. Die Suyk kan wel een fotootje maken zeg.
Golfen ging Koen echter deze dag wat minder af. Hij zou uiteindelijk met een zeer verdiend Kostertje naar huis gaan. Ook mij leek het aanvankelijk niet mee te zitten. Op hole 11, we waren op tien begonnen, verdween een bal van mij na een uitstekende drive onder een mysterieus polletje. We hebben t kreng nooit meer teruggevonden. Ik mocht blij zijn met een dubbelbogey op die hole. Dat beloofde weinig goeds.
Dat bleek echter een van de weinige dubbels van de ronde. Er volgden heel veel pars en evenveel bogey’s. Met 35 punten kwam ik van de baan, dat was al lang geleden voor me. Het was niks vergeleken met de 43 punten die Peter Smulders verzamelde tijdens zijn ronde met zijn ‘schat’ Ingeborg en Marijke. Zo is er altijd baas boven baas.
Maar gelukkig vertrok Peter snel richting het verre en bijna net zo mooie Knokke en mocht ik de winnaar uithangen. Een hele tree bier en vooral middelpunt van de feestvreugde, het was voor mij een mooie apotheose.
Gelukkig niet alleen voor mij. Christian en Karin hadden zo veel prijzen meegenomen dat zo’n beetje de hele deelnemerslijst aan de beurt kwam. Zoals het hoort ook bij zo’n supertweedaagse als De Texelse revisited was. Dank aan iedereen die het mogelijk maakte. Hans natuurlijk, Iwan van De Krim en al die leuke clubgenoten waarmee we mochten golfen en vooral drinken. Dank en tot snel, het was een groot genoegen.
Willem S.
Texel Revisited (dag 2) - de uitslag
Er werden acht prijzen vergeven in één categorie. Wel was er een aparte prijs voor de partners, deze dag gewonnen door Boudewijn van de Rhoer. Peter Smulders moest helaas na een uitzonderlijke score vroeg weg, waardoor de eerste prijs aan Willem Schouten werd uitgereikt. Sonja van de Rhoer had net als Willem 35 punten en werd tweede. Het Kostertje ging deze keer naar Koen Suyk, met de (op één na) laagste score.
De uitslag plhc stbf
Peter Smulders 20 43
Willem Schouten 12 35
Sonja van de Rhoer 24 35
Helene Wiesenhaan 6 31
Karin Mulder (sponsor) 18 34
Alwin de Rijke 22 31
Ronald Massaut 28 31
Boudewijn van de Rhoer(gast) 14 29
Daphne van den Berg (gast) 13 28
Hans Terol 22 26
Paul Boehle 32 26
Mark Wollring (gast) 16 25
Marijke Brouwers 16 25
Ingeborg Smulders (gast) 14 24
Christiaan Scheen 20 24
Rene Brouwer 27 24
Roderik van den Bogaard (gast) 12 23
Toussaint Kluiters 30 23
Dea Massaut (gast) 25 20
Koen Suyk 19 19
Taco Mulder 27 19
William Wollring 32 10
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.