Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
01.10.2022
Texel Revisited (dag 2) - het verslag
De golfgoden zijn doorgaans net zo wispelturig als het Hollandse weer. Maar tijdens de tweedaagse hernieuwde kennismaking met onze ‘thuisbaan’ op Texel werden vele dromen waarheid. Al ging dat eigenlijk op een manier die niet helemaal de bedoeling was.
De eerste dag van ons als vanouds weer zeer gezellige samenzijn was het namelijk mijn wederhelft die de show stal in de zogenaamde B-categorie. Trots als een pauw was ik uiteraard. Aangezien ze in het verleden wel eens een wc-bril kreeg uitgereikt omdat ze zo’n pleefiguur had geslagen en de laatste keer dat we samen kwamen nog het Kostertje in handen kreeg gedrukt. Hulde dus aan Van Rhee. En overigens ook nog hulde aan Hannes. Heb zelden iemand zo trots het Kostertje in ontvangst zien nemen als hij tijdens het uitstekende eten die eerste avond.
Maar goed. We hadden samen afgesproken dat we de tweede dag van ons verblijf op Texel ‘andere dingen te gaan doen’. Ik was zo onverstandig dat te laten vallen tijdens gesprekken met Hans Terol en Roderick, de man van Marijke. Beide diehard golftijgers begaven het bijna bij zoveel waanzin. „Wat? Ga je naar een woonwinkel en langs het strand wandelen terwijl je kan golfen op de Texelse. En er worden niet eens stormen en hagelbuien verwacht morgen. Ben je niet goed bij je hoofd?”, snoefde de doorgaans zo aimabele Brabo Roderick. Hans was iets diplomatieker: „Jij doet morgen gewoon mee, Willem.” „En jij ook Annemart.”
Hans kreeg half gelijk. Nadat we ernstig te diep in het glaasje hadden gekeken tijdens onze feestavond en ons hadden vermaakt met de vele foute opmerkingen van spreekstalmeester en allround bad boy Christian werd er een compromis bereikt in de echtelijke sponde. Ik zou meedoen maar Annemart ging toch richting woonwinkel en dure nieuwe winterjas. Roderick deed er, met enige moeite, het zwijgen toe…
Gelukkig zat ik niet bij hem in de flight, dat zou te veel hoongelach hebben opgeleverd. Koen en Toussaint zijn wat milder van karakter, tenzij het over foto’s maken gaat natuurlijk. Zij hadden het tijdens de prachtige speeldag die zich snel ontwikkelde vooral over Speijer-luchten boven de golfbaan en andere mysterieuze elementen uit de fotokunst. Koen liet en passant zien hoe hij die ochtend met een drone nieuwe beelden van de Texelse had geschoten. Ik weet niet of er Speijer-luchten opstonden maar ze waren van een adembenemende schoonheid. Die Suyk kan wel een fotootje maken zeg.
Golfen ging Koen echter deze dag wat minder af. Hij zou uiteindelijk met een zeer verdiend Kostertje naar huis gaan. Ook mij leek het aanvankelijk niet mee te zitten. Op hole 11, we waren op tien begonnen, verdween een bal van mij na een uitstekende drive onder een mysterieus polletje. We hebben t kreng nooit meer teruggevonden. Ik mocht blij zijn met een dubbelbogey op die hole. Dat beloofde weinig goeds.
Dat bleek echter een van de weinige dubbels van de ronde. Er volgden heel veel pars en evenveel bogey’s. Met 35 punten kwam ik van de baan, dat was al lang geleden voor me. Het was niks vergeleken met de 43 punten die Peter Smulders verzamelde tijdens zijn ronde met zijn ‘schat’ Ingeborg en Marijke. Zo is er altijd baas boven baas.
Maar gelukkig vertrok Peter snel richting het verre en bijna net zo mooie Knokke en mocht ik de winnaar uithangen. Een hele tree bier en vooral middelpunt van de feestvreugde, het was voor mij een mooie apotheose.
Gelukkig niet alleen voor mij. Christian en Karin hadden zo veel prijzen meegenomen dat zo’n beetje de hele deelnemerslijst aan de beurt kwam. Zoals het hoort ook bij zo’n supertweedaagse als De Texelse revisited was. Dank aan iedereen die het mogelijk maakte. Hans natuurlijk, Iwan van De Krim en al die leuke clubgenoten waarmee we mochten golfen en vooral drinken. Dank en tot snel, het was een groot genoegen.
Willem S.
Texel Revisited (dag 2) - de uitslag
Er werden acht prijzen vergeven in één categorie. Wel was er een aparte prijs voor de partners, deze dag gewonnen door Boudewijn van de Rhoer. Peter Smulders moest helaas na een uitzonderlijke score vroeg weg, waardoor de eerste prijs aan Willem Schouten werd uitgereikt. Sonja van de Rhoer had net als Willem 35 punten en werd tweede. Het Kostertje ging deze keer naar Koen Suyk, met de (op één na) laagste score.
De uitslag plhc stbf
Peter Smulders 20 43
Willem Schouten 12 35
Sonja van de Rhoer 24 35
Helene Wiesenhaan 6 31
Karin Mulder (sponsor) 18 34
Alwin de Rijke 22 31
Ronald Massaut 28 31
Boudewijn van de Rhoer(gast) 14 29
Daphne van den Berg (gast) 13 28
Hans Terol 22 26
Paul Boehle 32 26
Mark Wollring (gast) 16 25
Marijke Brouwers 16 25
Ingeborg Smulders (gast) 14 24
Christiaan Scheen 20 24
Rene Brouwer 27 24
Roderik van den Bogaard (gast) 12 23
Toussaint Kluiters 30 23
Dea Massaut (gast) 25 20
Koen Suyk 19 19
Taco Mulder 27 19
William Wollring 32 10
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!