Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.09.2022
Texel Revisited (dag 1) - het verslag
Foto Koen Suyk
Een heel mooie dag
Het was een mooie dag. Nog mooier dan verwacht. Nou vind ik op Texel golfen altijd al een feestje – zelfs als Buienradar 12 millimeter neerslag in de voorspelling heeft staan – maar de najaarseditie van 2022 had wat extra’s in petto: eindelijk zouden we de gerenoveerde eerste negen mogen spelen.
In zijn afgeladen Passat, met de voltallige redactie van Golfers Magazine op de achterbank, verklapt Leonard op de heenweg al wat we kunnen verwachten. Verhoogde tees, meer heuvels, nieuwe bunkers, aangepaste greens en een prachtig uitzicht vanuit het nieuwe clubhuis. We nemen alle informatie gretig in ons op. Ons nieuwe lid is namelijk in de leer bij Alan Rijks, en was het afgelopen jaar elke twee weken op de Texelse te vinden. Dan heb je recht van spreken. Helemaal als je dat met zo veel passie voor golfbaanarchitectuur doet.
Een paar uur later zakken we met een Skûmkoppe in de hand voldaan weg in de luxe bank in het prachtige clubhuis, dat ondanks zijn enorme afmetingen de gezelligheid van ‘t oude Hanenhuus heeft weten te behouden. Leonard heeft niet overdreven. Sterker nog, hij was te bescheiden. De eerste negen is substantieel beter geworden, en past door de verhoogde tees en toevoeging van heuvels tussen de holes visueel veel beter bij het spektakelstuk na de turn.
Geen paniek: de eerste helft van de ronde is nog steeds beduidend minder lastig dan de tweede. Maar de drie voorheen wat zwakkere broeders in het oude design zijn grondig aangepakt. Hole één is een schoonheid geworden, waarbij je van de hoge tee een prachtig uitzicht over de baan hebt. Geniet echter niet te lang, want met water links en out of bounds rechts is van een relaxte ‘binnenkomer’ geen sprake meer. Focus! En dan krijg je een paar honderd meter later nog te maken met een volledig nieuwe, flink geonduleerde green. De toon is gezet.
Ook de par-3 zesde is met een valei voor de green spannender geworden, terwijl de voorheen wat karakterloze zevende een prachtige par-5 is geworden. In het zompige niemandsland halverwege de hole is een gigantische bunker verrezen, die je naar links dwingt, waar ineens ook een waterhindernis blijkt te liggen – nooit geweten. Indrukwekkend hoe je met één bunker een hole compleet kunt veranderen… en gigantisch kunt verbeteren.
Petje af voor Alan, Leonard, Iwan en Anita, het kloppend hart van de Texelse. Het is mooi om te zien dat er volop tijd, geld en passie wordt geïnvesteerd om de golfbeleving op het Waddeneiland naar een zo hoog mogelijk niveau te krijgen. Missie meer dan geslaagd.
Niet alleen is de baan nóg beter geworden dan we hadden durven hopen, de voorspelde buien drijven het grootste deel van de ronde net langs de baan. De laatste paar holes valt een deel van de beloofde millimeters alsnog, maar dan zitten wij als eerste flight al lang en droog in het clubhuis. Soms moet je gewoon mazzel hebben.
Op de eerder genoemde bank vinden we ook Willy Hoogland. Haar gevecht tegen een ziekenhuisbacterie staat een rondje golf nog in de weg, maar ze is op de weg terug – iets wat een half jaar geleden na een verkeerde diagnose een stuk minder aannemelijk leek. Kijk, zulk nieuws maakt van een mooie dag nou een héél mooie dag. De jonge harige viervoeter van de familie Hoogland is het hier roerend mee eens en doezelt na een grote gaap weer lekker weg.
Dat niet altijd een goede afloop mogelijk is, herinneren de aanwezigen zich tijdens de minuut stilte voor Meinard Carper, die afgelopen zomer na een score van 43 Stablefordpunten de greens van de Texelse definitief inruilde voor de eeuwige fairways. Waarschijnlijk zal hij samen met Jan Heemskerk tevreden hebben toegekeken hoe de leden van de NVGJ genoten van hun – en onze – prachtige homecourse.
Een geweldige baan, fijn gezelschap, goed nieuws, prima weer, heerlijk eten, en in tachtig slagen rond met één bal. Dat kun je met recht een heel mooie dag noemen. Ik had er alleen een tweede aan vast moeten plakken…
Foeke
Texel Revisited (dag 1) - de uitslag
Prachtige dag, schitterende baan, heerlijk diner, mooi clubhuis, klein beetje regen en enkele hoge scores. De eerste dag van de tweedaagse op onze homecourse De Texelse in een notedop. In de A-categorie wederom een mooie score van Foeke Collet. In de B zegevierde Annemart van Rhee tot haar eigen verrassing.
A-categorie plhc stbf
1. Foeke Collet 11 39
2. Karin Mulder (sponsor) 17 36
3. Ingeborg Smulders (gast) 14 35
4. Boudewijn van de Rhoer (gast) 14 33
5. Marijke Brouwers 16 32
6. Helene Wiesenhaan 13 31
7. Willem Schouten 12 29
8. Jeroen van Leeuwen 17 29
9. Gerald van Daalen 16 28
10. Anton Kuijntjes 10 27
11. Martijn Paehlig 11 27
12. Anita Hiemstra (gast) 21 27
13. Bas Hoedemakers 14 26
14. Alwin de Rijke 22 26
15. Peter Smulders 20 25
16. Hans Terol 22 25
17. Leonard van Nunen 21 24
18. Charles Taylor 22 24
19. Christian Scheen 19 23
20. Rob Hoogland 18 22
21. Daphne van den Berg (gast) 13 21
22. Roderik van den Bogaard 12 20
23. Koen Suyk 19 17
24. Léon Klein Schiphorst 20 16
B-Categorie
1. Monique van den Oord (gast) 24 38
2. Annemart van Rhee 23 34
3. Arjan Kerssies 27 32
4. Henri van der Steen 20 31
5. Hannie Verhoeven 25 29
6. Sonja van de Rhoer 24 28
7. Peter Keijzer 30 28
8. René Brouwer 27 25
9. Lia Taylor (gast) 32 23
10. Hans Botman 25 22
11. Toussaint Kluiters 30 21
12. Isrid van Geuns 24 20
13. Ronald Massaut 28 20
14. Paul Boehlé 32 17
15. Dea Massaut (gast) 25 15
16. Hannes van de Stadt 20 10
Recent maakte ons lid Pamela Sturhoofd de documentaire Patatje Oorlog over twee Nederlandse mannen – Franky en Coen – die afreizen naar de frontlinies in Oekraïne om daar letterlijk troost en voedsel te brengen in de vorm van patat. Met hun snackkar en eindeloze veerkracht helpen ze vluchtelingen en achtergebleven ouderen in zwaar getroffen gebieden, en runnen inmiddels zelfs een opvanghuis in Dnipro. Een verhaal over medemenselijkheid, absurditeit en hoop – in oorlogstijd.
Ons lid John Dekker was afgelopen week op bezoek bij onze gewaardeerde sponsor Heleen Sonnenberg om wat flessen op te halen voor onze vereniging. Heleen zit niet stil in ieder geval. Onder de naam Chateau Sonnenberg (opgericht 2021) importeert ze wijn, ze verkoopt damesmode en samen met haar man Paul bestiert ze ook nog een makelaardij. En dat allemaal sinds 2019 in Den Haag. Onder de paraplu van Weduwe Joustra verzorgde Heleen, die de NVGJ nog altijd een warm hart toedraagt, jarenlang het Kostertje. Kijk ook eens op haar website!
Surprise ... We gaan naar Spanje en je partner mag mee! Vier dagen, vijf sterren-hotel in Denia aan de 27-holes golfbaan van La Sella met alles erop en eraan. Lang weekend genieten van deze luxe golfvakantie. Drie rondes op twee schitterende banen, La Sella en La Galiana. Ontbijt en diner, de laatste inclusief drankjes. Vervoer in Spanje is geregeld. Vliegen vanaf drie luchthavens in Nederland en je neemt gemakkelijk je eigen golfclubs mee. Alleen nog even Christa bellen of mailen dat je graag mee gaat. En of je alleen gaat of met je partner. Zo je wil regelt Fairway Golftravel ook je vliegtickets. Al is de locatie nu bekend, het blijft een surprise-reis want er staat je een aangename verrassing te wachten. Van vrijdag 21 t/m maandag 24 november is de NVGJ in Spanje voor een vierdaags verblijf op het Denia Marriot la Sella golfresort, gelegen tussen Valencia en Alicante. Het 5-sterren hotel biedt alle denkbare luxe en ontspanning. De hele dag gegolfd, kun je daarna chillen in de spa met sauna, stoombad of jacuzzi. Er is ook een beautycenter met verschillende schoonheidsbehandelingen. Anders neem je samen met je flightgenoten een drankje in het clubhuis of in een van de bars in het golfhotel. Bij het diner zijn de drankjes inbegrepen. De kamers van Denia Marriot zijn echt ruim en smaakvol ingericht met terras en voorzien van satelliet-tv. Stel dat er in het weekend een golfwedstrijd is. Golfen doen wij zelf op twee banen; de eigen la Sella golfbaan en de schitterende tourbaan La Galiana op een klein uurtje rijden van het hotel. Vervoer is geregeld. La Sella is een uitdagende baan, mede ontworpen door Jose Maria Olazabal. Het is een volgroeide baan (1991) van gemiddelde lengte, licht glooiend en bosrijk. De fairways worden omringd door sinaasappel- en pijnbomen met een imposante bergketen als achtergrond. We spelen daar zaterdag en maandag. Voor alle golfers is alvast een handtrolley geboekt. Een touringcar brengt ons zondag via de kust en door een schitterend berglandschap tot vlakbij Valencia naar La Galiana Campo de Golf (2011). La Galiana is een tourbaan, eerder gekozen tot 'best choice'. Voor de spelers zijn buggy's gereserveerd, want 'lopen is bijna niet te doen. Er is geen meter vlak', zegt Christa van Fairway Golftravel. Ze is er zelf geweest. Ook het Marriot hotel bij Denia (10 minuutjes met de auto) kent ze goed: ,,Echt perfect.'' De recensies op booking.com zijn eveneens lovend; eindcijfer 9.0. Wil je mee, wat moet je doen? Bel Christa om je aan te melden of stel je vragen. Stuur vervolgens ter bevestiging een e-mail met je wensen en of het reisbureau ook je vlucht moet regelen. Zo ja, vanaf welk vliegveld. De richtprijzen (laatste kolom), aankomst- en vertrektijden staan op de flyer. De bijzondere 4-daagse NVGJ-surprisereis is uit te breiden naar een langer of aangepast verblijf verblijf en met eigen vervoer. Op basis van je wensen maakt Fairway Golftravel een offerte. Oh ja, denk ook even aan een passende reisverzekering. Kan trouwens ook via Christa.
'Unforced errors’ in de polder Op woensdag 16 april mocht ik aantreden tegen Andy Houtkamp op zijn thuisbaan Dronten (zijn homecourse, maar in dit geval wel heel letterlijk want Andy woont aan de baan). We waren beiden nog moe van de afgelopen sportzondag met de Formule 1 in Bahrein, de marathon van Rotterdam én die van Parijs, de wielerklassieker Parijs-Roubaix en als ultieme finale de Masters in Augusta. Een latertje dus. Onder toeziend oog van Milanda Koopman, vrouw van maar nog belangrijker: gewaardeerd sponsor van de NVGJ, gingen we zonder al te veel voorbereidingen de baan in. Ik kreeg door mijn veel hogere handicap 6 slagen extra en die gingen we later terugzien. Het wedstrijdverloop is voor diegene die er niet bij was, niet erg interessant, maar dat ik op hole 1 na slag 1 mijn bal in het grasveld niet kon vinden was een ‘major setback’ (met name voor mijn humeur). Desondanks stond ik bij de turn 2 up. Speelde ik dan veel beter dan Andy? Welnee, maar ik maakte nauwelijks fouten terwijl Andy, die sowieso aanvallender speelt, een stuk of wat ballen net in de struiken sloeg en daarmee punten verloor. Dat zijn, in tennistermen, ‘unforced errors’. Ik heb die term nooit begrepen want fouten zijn toch altijd ‘onnodig’? Nou ja, uiteindelijk was het na hole 14 voor mij 6 up, 4 to go. En die 6 punten was precies het verschil na handicapverrekening….trek zelf uw conclusie. Bij de nazit met Milanda en Andy nog gefilosofeerd over de vraag waarom het lijkt alsof ‘charity’ toernooien tegenwoordig minder makkelijk bezocht lijken en natuurlijk wat sterke verhalen opgedist over de vele buitenlandse sport en marketing-tripjes van ons beiden (en over markante mensen uit ons verleden, zoals de handige ritselaar Harry de Haas, de bordenkoning van Amstelveen). De Golfresidentie Dronten wordt overigens het toneel van de Open NK voor journalisten in juni en voor die tijd komt er nog een interview met Milanda de sponsor van die wedstrijd. En uiteraard ga ik ook dan weer proberen van Andy te winnen….met of zonder onnodige fouten!
Op het programma stond de matchplay wedstrijd tussen Harald Taylor en Jan van Galen op de Amsteldijkse Golfbaan. Geen harde wind of regen, no excuses derhalve op een slechte openingsscore. Ziehier, Jan kwam als een hazewindhond uit de startblokken en stond binnen no time 2 up. De Amsteldijkse lag er schitterend bij op deze qua weer, rustige dag. Dus de mouwen even opgestroopt en in de handjes gekwat, resulterend in een kleine wederopstanding van Taylor en een gelijke stand na 9 holes. De tweede 9 begonnen spannend, er werd nek aan nek maar fair gestreden. Na een sterke tussensprint was het echter op de 15-de hole 3 up met 3 te gaan voor Taylor. Nadat Jan de 16-de hole in winst had omgezet en de eindsprint had ingezet, werd het opnieuw spannend. Op de 17-de had Jan de kans om opnieuw de hole te winnen. Echter z'n putt raakte de rand van de hole, maar viel er niet in. End of game, 2 up, one to go voor Taylor. Uiteraard toch nog even de 18de gespeeld. De druk was er duidelijk af bij Jan, want hij sloeg daar een birdie. Chapeau Jan, karakter!
Wat een avond! Wat een avond! Fred die ging slapen, Martijn die zes holes miste, en de rest van ons schreeuwend naar de tv terwijl Rory eindelijk dat jasje pakte. Tranen, gifjes, slapeloosheid. En een groepsapp die geschiedenis schreef.