Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.09.2022
Texel Revisited (dag 1) - het verslag
Foto Koen Suyk
Een heel mooie dag
Het was een mooie dag. Nog mooier dan verwacht. Nou vind ik op Texel golfen altijd al een feestje – zelfs als Buienradar 12 millimeter neerslag in de voorspelling heeft staan – maar de najaarseditie van 2022 had wat extra’s in petto: eindelijk zouden we de gerenoveerde eerste negen mogen spelen.
In zijn afgeladen Passat, met de voltallige redactie van Golfers Magazine op de achterbank, verklapt Leonard op de heenweg al wat we kunnen verwachten. Verhoogde tees, meer heuvels, nieuwe bunkers, aangepaste greens en een prachtig uitzicht vanuit het nieuwe clubhuis. We nemen alle informatie gretig in ons op. Ons nieuwe lid is namelijk in de leer bij Alan Rijks, en was het afgelopen jaar elke twee weken op de Texelse te vinden. Dan heb je recht van spreken. Helemaal als je dat met zo veel passie voor golfbaanarchitectuur doet.
Een paar uur later zakken we met een Skûmkoppe in de hand voldaan weg in de luxe bank in het prachtige clubhuis, dat ondanks zijn enorme afmetingen de gezelligheid van ‘t oude Hanenhuus heeft weten te behouden. Leonard heeft niet overdreven. Sterker nog, hij was te bescheiden. De eerste negen is substantieel beter geworden, en past door de verhoogde tees en toevoeging van heuvels tussen de holes visueel veel beter bij het spektakelstuk na de turn.
Geen paniek: de eerste helft van de ronde is nog steeds beduidend minder lastig dan de tweede. Maar de drie voorheen wat zwakkere broeders in het oude design zijn grondig aangepakt. Hole één is een schoonheid geworden, waarbij je van de hoge tee een prachtig uitzicht over de baan hebt. Geniet echter niet te lang, want met water links en out of bounds rechts is van een relaxte ‘binnenkomer’ geen sprake meer. Focus! En dan krijg je een paar honderd meter later nog te maken met een volledig nieuwe, flink geonduleerde green. De toon is gezet.
Ook de par-3 zesde is met een valei voor de green spannender geworden, terwijl de voorheen wat karakterloze zevende een prachtige par-5 is geworden. In het zompige niemandsland halverwege de hole is een gigantische bunker verrezen, die je naar links dwingt, waar ineens ook een waterhindernis blijkt te liggen – nooit geweten. Indrukwekkend hoe je met één bunker een hole compleet kunt veranderen… en gigantisch kunt verbeteren.
Petje af voor Alan, Leonard, Iwan en Anita, het kloppend hart van de Texelse. Het is mooi om te zien dat er volop tijd, geld en passie wordt geïnvesteerd om de golfbeleving op het Waddeneiland naar een zo hoog mogelijk niveau te krijgen. Missie meer dan geslaagd.
Niet alleen is de baan nóg beter geworden dan we hadden durven hopen, de voorspelde buien drijven het grootste deel van de ronde net langs de baan. De laatste paar holes valt een deel van de beloofde millimeters alsnog, maar dan zitten wij als eerste flight al lang en droog in het clubhuis. Soms moet je gewoon mazzel hebben.
Op de eerder genoemde bank vinden we ook Willy Hoogland. Haar gevecht tegen een ziekenhuisbacterie staat een rondje golf nog in de weg, maar ze is op de weg terug – iets wat een half jaar geleden na een verkeerde diagnose een stuk minder aannemelijk leek. Kijk, zulk nieuws maakt van een mooie dag nou een héél mooie dag. De jonge harige viervoeter van de familie Hoogland is het hier roerend mee eens en doezelt na een grote gaap weer lekker weg.
Dat niet altijd een goede afloop mogelijk is, herinneren de aanwezigen zich tijdens de minuut stilte voor Meinard Carper, die afgelopen zomer na een score van 43 Stablefordpunten de greens van de Texelse definitief inruilde voor de eeuwige fairways. Waarschijnlijk zal hij samen met Jan Heemskerk tevreden hebben toegekeken hoe de leden van de NVGJ genoten van hun – en onze – prachtige homecourse.
Een geweldige baan, fijn gezelschap, goed nieuws, prima weer, heerlijk eten, en in tachtig slagen rond met één bal. Dat kun je met recht een heel mooie dag noemen. Ik had er alleen een tweede aan vast moeten plakken…
Foeke
Texel Revisited (dag 1) - de uitslag
Prachtige dag, schitterende baan, heerlijk diner, mooi clubhuis, klein beetje regen en enkele hoge scores. De eerste dag van de tweedaagse op onze homecourse De Texelse in een notedop. In de A-categorie wederom een mooie score van Foeke Collet. In de B zegevierde Annemart van Rhee tot haar eigen verrassing.
A-categorie plhc stbf
1. Foeke Collet 11 39
2. Karin Mulder (sponsor) 17 36
3. Ingeborg Smulders (gast) 14 35
4. Boudewijn van de Rhoer (gast) 14 33
5. Marijke Brouwers 16 32
6. Helene Wiesenhaan 13 31
7. Willem Schouten 12 29
8. Jeroen van Leeuwen 17 29
9. Gerald van Daalen 16 28
10. Anton Kuijntjes 10 27
11. Martijn Paehlig 11 27
12. Anita Hiemstra (gast) 21 27
13. Bas Hoedemakers 14 26
14. Alwin de Rijke 22 26
15. Peter Smulders 20 25
16. Hans Terol 22 25
17. Leonard van Nunen 21 24
18. Charles Taylor 22 24
19. Christian Scheen 19 23
20. Rob Hoogland 18 22
21. Daphne van den Berg (gast) 13 21
22. Roderik van den Bogaard 12 20
23. Koen Suyk 19 17
24. Léon Klein Schiphorst 20 16
B-Categorie
1. Monique van den Oord (gast) 24 38
2. Annemart van Rhee 23 34
3. Arjan Kerssies 27 32
4. Henri van der Steen 20 31
5. Hannie Verhoeven 25 29
6. Sonja van de Rhoer 24 28
7. Peter Keijzer 30 28
8. René Brouwer 27 25
9. Lia Taylor (gast) 32 23
10. Hans Botman 25 22
11. Toussaint Kluiters 30 21
12. Isrid van Geuns 24 20
13. Ronald Massaut 28 20
14. Paul Boehlé 32 17
15. Dea Massaut (gast) 25 15
16. Hannes van de Stadt 20 10
Texel schreeuwt om regen. En dat valt er de komende week ook Het was droog, de voorbije dagen op onze homecourse De Texelse; kurkdroog. De fairways schraal, welhaast geel, amper gras; alleen op de lagere, aflopende delen bij de drainage en de waterafvoer. Gekscherend heb ik het 'de steppe van de Texelse' genoemd. ,,Elke dag doen we regendansje'', grapt één van de marshalls. En ze worden gehoord, want tot dinsdag 9 september valt er elke dag regen. Baanmanager Anita Hiemstra van de Texelse noemt het op de eigen website 'De stoere charme van de Texelse'. En dat is eigenlijk ook wel zo. ,,En ja, alsjeblieft elke nacht regen'', vraagt ook Anita. Want: ,,Wij kunnen zelf niets doen. We zitten in een gesloten systeem. We mógen zelfs niets doen.'' Op de eigen website legt Anita uit: ,,Op Texel gaan we zorgvuldig om met ons kostbare zoetwater. Als eiland zijn wij volledig omringd door de zee, waardoor we ons in een gesloten zoetwatersysteem bevinden. Dat betekent dat we geen oppervlaktewater mogen gebruiken voor de beregening van onze golfbaan.'' Topconditie ,,Om optimale speelmogelijkheden te bieden, hebben we twee grote waterbassins aangelegd met een totale capaciteit van 30.000 kubieke meter. In de herfst en winter vullen we deze bassins met oppervlaktewater uit het stelsel van sloten dat rondom de golfbaan ligt. Daarmee zorgen we ervoor dat in droge zomers de greens, voorgreens en tee’s altijd in topconditie blijven.'' ,,De fairways krijgen in droge zomers minder of geen beregening. Hierdoor kunnen ze wat droger en schraler worden, maar dat geeft juist het echte karakter van een authentieke linkscourse: stevig, uitdagend en typisch Texels'', zo staat op de website. ,,We zijn trots op ons verantwoorde waterbeheer en hopen dat onze spelers de stoere charme en het bijzondere karakter van onze baan in elk seizoen waarderen.'' Is de baan dan onbespeelbaar onder deze condities? Deze week op woensdag en donderdag zelf op de Texelse gespeeld. Woensdag was het wel 'even wennen'. Of waren het de tergend langzame flights voor ons waardoor we na hole 9 direct zijn doorgestoken naar hole 15. Maar donderdag, voor vertrek naar de overkant - superrelaxed - nog even de eerste 9 gespeeld. Met 22 stablefordpunten toch weer eens mijn handicap verbeterd; Inclusief birdie, par, twee bogeys en superputts, Trouwens: Dea scoort beide dagen respectievelijk 19 en 20 punten op de eerste negen. Hoezo is de droogte een nadeel? Biljartlaken De greens waren beide dagen fantastisch: prachtig groen en zo strak als een biljartlaken. De kurkdroge en schrale fairways zien er niet typisch agrarisch Texels uit, maar het voordeel is dan weer dat de bal tientallen meters voortstuitert. Gemerkt: best lekker als je carry 'ondergemiddeld' is. Was het niet prof.dr.ing. Johan Cruijff die zei: ,,Elk voordeel heb s'n eigense nadeel' (of woorden van gelijke strekking). Dan geldt dat andersom natuurlijk ook. Of zoals Anita het verwoordt: 'De stoere charme van de Texelse'. En dat is het! 'Rainy night in Texel', vrij naar Randy Crawford. Namens Hans en Anita: tot dinsdag 9 september en/of woensdag 10 september, Tot Texel.
Was het uit (tijd)nood geboren of was het een ultieme poging om een contra-jinx te bewerkstelligen dat ik al een dag voor de wedstrijd tegen Peter begon met het schrijven van het verslag? Het zal een beetje van beiden zijn, maar het is vast niet eerder voorgekomen dat 'het verslag' over een wedstrijd eerder klaar was dan de wedstrijd zelf. Goeddeels klaar moet ik daarbij zeggen, want “de XXXX vul ik later wel in”. Iets waar je overigens wel scherp op moet zijn. Recent zag ik in de krant nog een 'hier graag nog een tussenkop' en 'graag een streamer van deze lengte' die aan de aandacht van de eindredactie was ontsnapt.
Na 1 week ligt de baan er nog steeds prachtig bij. De hei nog volop in bloei, de zon schijnt en de greens worden steeds moeilijker. Doel om over een paar weken als het Nationaal Open hier wordt gespeeld de greens rond stimp 10,5 te hebben. Niet te doen voor spelers zoals wij, nu al een hele uitdaging. Ik heb het natuurlijk over De Hoge Kleij waar ik vorige week nog mijn handicap verbeterde toen ik met 37 stableford punten van de baan kwam. Matchplay is een heel ander spelletje maar ik had er zin in en Louis ook. We besloten allebei vanaf blauw te spelen en op basis van mijn handicap kreeg ik maar liefst 10 slagen mee tov Louis. Dat lijkt heel veel maar met zijn afslagen vanaf de blauwe tee had ik vaak die extra slag nodig om op gelijk niveau uit te komen bij de green. Louis begon goed met 2 parren maar daarna wilde zijn korte ijzers niet meewerken dus ontstonden er wat kansen voor mij en na 9 holes stond het “all square”. Ondanks het feit dat Louis bleef zoeken naar de juiste slagen met zijn korte ijzers zakte mijn spelniveau onder dat van hem (weg mooie rechte drives, hallo bos en bomen) dus na 12 holes stond Louis ineens 3 up. Ik maakte vervolgens nog een mooie par op 13 maar 14 en 15 (waar ik geen extra slag kreeg) waren weer voor Louis dus game over. Overige holes nog wel gezellig uitgespeeld waarbij Louis nog wat extra ballen heeft geslagen om wat uit te proberen met zijn korte ijzers. Helaas is het hem nog niet duidelijk waar het probleem zit dus werk aan de winkel. Meteen het frustrerende van het spelletje maar ook waar de uitdaging voor mij in zit: vandaag spelen je de sterren van de hemel, morgen is alles weer anders. Naast het wedstrijdelement is ook het ontmoeten van elkaar leuk. Ik had pas 1 keer eerder met Louis in een flight gezeten dus dit is ook een superleuke manier om elkaar wat beter te leren kennen. Na de wedstrijd nog wat tijd hiervoor genomen door een hapje te blijven eten en te genieten van wat het was : een mooie en gezellige dag. Dank voor de gezelligheid Louis en succes tegen Michiel!
Hoppa! Zesduizend woorden. Dat vind ik al een prestatie op zich. Ik ken mensen die niet eens 6.000 stappen tijdens een golfwedstrijd kunnen lopen, of daar al een buggy voor nodig hebben. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Niet zozeer van het wedstrijdverslag (voor de scrollers; dat begint ergens halverwege bij de tweede 3.000 woorden), maar wel van de welbekende Henri-cocktail: een snufje maatschappijkritiek, een sneertje naar de hem zo gehate en tegelijkertijd geliefde journalistiek, een scheut (euh.. waterval) links activisme en een flinke plens ironie. Waarvan die laatste dan soms maar moeilijk te ontwaren is.
Door vakanties, werkreizen en anderszins volle agenda’s was onze match over de zomervakantie heen getild en waren we dicht in de buurt van een reprimande van Louis om snel onze wedstrijd af te ronden. Toen de lang geplande dag daar was, bleek het 36 graden en windstil. Ook het tijdstip van onze match, 14:00 uur, was hitte technisch niet het beste. We konden echter beiden niet vroeger of later dus met extra waterflessen begonnen we dapper.
Het ging allemaal nog redelijk voorspoedig. Ok, mijn twee holes voorsprong na vier holes was al wel verdwenen door een explosie van belachelijk lange drives en dito wedges van de heer Kuijntjes. Maar allsquare na zeven, dat was allemaal nog prima te doen.