“Jij ziet er niet uit alsof je er zin in hebt”, aldus mijn vrouw maandagochtend 23 mei voorafgaand aan mijn vertrek naar het Wassenaarse. En hoewel dat misschien wat overdreven was, zijn er gelukkiger periodes in mijn golfleven geweest. Al maandenlang lag er een donkergrijze deken over mijn spel. Omdat iemand met 39 punten bij de NVGJ per definitie verdacht is, toch maar even als illustratie een screenshot van de neerwaartse spiraal waarin ik was terechtgekomen sinds de winterstop. De enige reden voor mijn goede klassering in de OOM is het aantal wedstrijden dat ik meedeed. Wanhopig op zoek naar vormherstel.
Misschien herkenbaar, maar ik begon laatste maanden elke keer vol goede moed aan een rondje. Lekker ingeslagen op de driving range, maar aangekomen bij de eerste hole zakt alles als een pudding in elkaar. Slices, toppen, in de grond slaan, korte putts missen. Het hele arsenaal aan missers en maar niet begrijpen waarom het fout gaat. Vorige week nog met drie vrienden naar Texel geweest en met 125 slagen van de baan afkomen. Drama.
Terug naar maandag. Op hole 1 kennisgemaakt met Hans Wognum, manager van de Mondial(externe link) in Nieuwegein die we in juli gaan bezoeken. Samen met de andere Hans (Terol) welgemoed aan het rondje begonnen. De eerste drive was een daalder waard en vanaf dat moment begon het te lopen. Een beetje dezelfde ervaring als destijds op Texel, in maart 2021, toen ik voor de eerste (en vrl laatste) keer won en merkte dat je vooral niets verkeerd moet doen om veel punten te verzamelen.
In mijn korte toespraak tijdens het diner refereerde ik aan Joop Zoetemelk van wie de onsterfelijke uitspraak is dat je de Tour in bed wint. En terwijl hij doelde op rust rust en nog eens rust, is voor mij m’n jongensbedje de plek waar ik afgelopen weken woelend en piekerend menig slapeloos uur beleefde. Mijn misslagen overdacht en waarom het nou elke keer misging.
Al piekerend en terugkijkend kwam ik tot de conclusie dat er bij mij kortsluiting plaatvond op het moment dat de backswing tot swing werd. In die halve seconde verloor ik alle focus. En soms al eerder. Waarbij ik vrijwel gedachteloos de club naar achteren zwaaide, de bal tijdens de swing geheel uit het oog verloor met rampzalige gevolgen.
Mijn nieuwe routine, die ik gisteren voor het eerst uitprobeerde, luidt als volgt. Opstellen, zachtjes de mantra prevelen “Doordraaien, Rustig Slaan, Naar de Bal Kijken”. Dan de club in drie tellen naar achteren, “Fei-je-noord” en dan ontspannen slaan.
Wie herkent niet het onrustige gevoel na een hole of negen dat het eigenlijk best goed gaat maar dat je je geluk niet op de proef wilt stellen door dat hardop te zeggen. Gelukkig waren de beide Hansen te druk met hun eigen spel (Hans Wognum eindigde met 13 punten, need I say more) waardoor ze pas na afloop me complimenteerden met m’n spel. Ook alleen maar slagen opschrijven en geen punten helpt ook.
Ik had nooit eerder op Rozenstein gespeeld en vond het een leuke baan. De par 3 holes waren voor mij wat aan de lange kant, al won ik wel de neary (ook een primeur) op die van 135 meter. De par 4 holes vond ik zeer uitdagend. Allemaal met een dog leg, waardoor ik minimaal drie slagen nodig had om op de green te komen. Ook vind ik de bunkers vaak heel listig geplaatst. En natuurlijk sloeg ik m’n bal in het laterale water dat heel stiekem verscholen ligt op hole 14 (?).
Onnodig te zeggen dat de greens iedereen in de problemen brachten. De schuldige was de zogenoemde dollar spot schimmel (Scerotinia Homeocarpa) die voor menig hobbel zorgde en dito verwensingen en verzuchtingen.
Het had allemaal nog veel erger kunnen worden qua score ware het niet dat vanaf hole 10 een gestage regen op ons neerdaalde en de laatste twee holes ging het helemaal los waardoor ik hole 18 al slicend en toppend met een liggende 1 wist te besluiten. Gelukkig maar zoals later bleek.
De organisatie was zoals altijd onberispelijk, de ontvangst was allerhartelijkst met een bijzondere vermelding voor de catering. De broodjes mogen wat mij betreft vanaf nu de benchmark zijn voor het lunchpakket en ook het diner was prima in orde. Dank aan de sponsors en de wedstrijdleiding, dank voor de mooie prijzen, jullie warme woorden, leve de NVGJ!
DE UTSLAGEN
Met in de loop van de middag flinke regenbuien voltooiden zo’n 25 golfers de NVGJ-wedstrijd op de zeer gevarieerde baan van Rozenstein in Wassenaar. Ondanks de plensbuien werd er toch behoorlijk gescoord, met name door Michiel van Kleef, die met 39 punten niet alleen in B maar ook overall de winnaar werd. Willem Schouten werd met 34 punten eerste in A.
Anders dan Proware in deze rangschikking ons wil doen geloven werd Henri tweede in B: op grond van zijn huidige handicap staat hij in A maar aan het begin van het seizoen was dat B, en dat blijft zo voor de rest van dit jaar.
A-categorie
plhc stbf
1. Willem Schouten 11 34
2. Pamela Sturhoofd 21 31
3. Karin Mulder (sponsor) 17 30
4. Marijke Brouwers 17 28
5. Christian Scheen 18 27
6. Jolanda Swart (sponsor) 14 25
7. Friso Leunge 15 24
8. Hans Terol 20 24
9. Leo van de Ruit 16 21
10. Hassie Peereboom Voller 13 16
11. Hans Wognum (gast) 17 13
B-categorie
1. Michiel van Kleef 29 39
2. Henri van der Steen 21 36
3. Ron Peereboom Voller 24 34
4. Sylvia Luyt (gast) 24 33
5. Anna van Lennep 33 30
6. Ruud Taal 28 28
7. John Dekker 30 27
8. Andy Houtkamp 22 25
9. Sonja van de Rhoer 26 23
10. Paul Boehlé 29 22
11. Madelon Barenbrug 36 22
12. William Wollring 30 21
13. René Brouwer 25 20
14. Lex Hiemstra 26 18
15. Jan Kok NR
16. Ronald Speijer NR
