Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
16.07.2020
”Peu nerveux?” vraagt uw razende reporter aan de vier finalisten van het Eerste Virtuele NVGJ-Duca-Kampioenschap in de Duca Golf Experience in Breukelen. Sonja van de Rhoer erkent dat ze wel een tikkie zenuwachtig is, maar niet zo erg als vorig jaar toen ze de finale van de Order of Merit in de B-categorie mocht spelen. Henk Koster geeft ronduit toe dat hij zo ongeveer staat te shaken van de nervositeit. Gerald van Daalen, die andere fotograaf in de finale, is ook enigszins nerveus. Martijn Paehlig is de enige van het kwartet, die rustig oogt. Maar ook hij laat weten dat hij ”last”heeft van een gezonde wedstrijdspanning.
Nu moeten we niet meewarig doen over de stress van de vier kampioenskandidaten. Immers, het spreekwoord zegt: ”Raspaarden zijn altijd nerveus”. Sonja, Gerald, Henk en Martijn zijn op donderdag 16 juli 2020 het levende bewijs van deze stelling. Als je van de 32 deelnemers aan dit Eerste Virtuele NVGJ-Duca Kampioenschap het tot de laatste vier hebt gebracht, dan mag je zo vlak voor het eindspel begint best wel een beetje gespannen zijn, lijkt me.
Om klokslag elf uur geeft wedstrijdleider René Brouwer het signaal om in de golfsimulator de tweede negen van Pebble Beach tevoorschijn te toveren. Meteoroloog-van-dienst Ruud Taal heeft een lichte bries uit het oosten geprogrammeerd. Op de eerste paar holes betekent dit wind-tegen voor de spelers; daarna volgen een paar holes met wind mee. Uiteraard is het lekker weer en droog. Logisch: want ”It never rains in Southern California”….
Martijn (hc 7.8) heeft de eer. Zijn drive op deze 387 meter lange per vier mag er zijn: 217 meter. Gerald begint met een miskleun. Zo op ‘t eerste gezicht heeft zijn bal een puike balvlucht, maar rolt toch te ver naar rechts van de klif af. Henk heeft zijn zenuwen niet in bedwang; durft zelfs niet met zijn driver af te slaan. Voor zijn derde slag heeft hij nog 153 meter te gaan en goed zicht op de vlag. Maar hij raakt de bal beroerd, waardoor ook zijn bal van de klif afrolt. Gerald en Henk mogen het maximale aantal van tien slagen noteren: nul punten voor de twee fotografen.
Sonja doet haar reputatie als steady-speelster alle eer aan. Zij gaat moedig voorwaarts. Maar noteert uiteindelijk toch een slag teveel: een zeven levert haar niks op, zelfs niet voor de moeite. Martijn laat op zijn dynamische drive nog twee goeie slagen volgen. Hij ligt in drie op de green van deze par vier. Als het systeem uitholet, staat er een vijf op zijn scorekaart. Daarmee harkt Martijn zijn eerste twee punten binnen.
Na dit matige begin op hole 1 (drie keer een nul; één keer twee punten) hoopt iedereen dat het op tweede hole, zijnde dus hole 11 van Pebble Beach, beter gaat. Martijn heeft een matige drive op deze hole. Hij herpakt zich, ligt met zijn derde slag op de green van deze 308 meter lange per vier en scoort weer twee punten. Gerald evenaart de prestatie van Martijn. Ook hij ligt in drie slagen op de green en kan na het uitholen een bogey noteren: twee punten.
Henk heeft nog steeds angst van zijn driver. Gevraagd naar het hoe en waarom: ”Ik kan het niet, het lukt niet”. Met zijn hybride gaat het ook niet florissant. Hij heeft te veel slagen nodig. Na twee holes nog steeds nul punten voor de naamgever van het Kostertje.
Sonja heeft met haar tweede slag een regelrechte mishit. Weliswaar gaan haar slagen meestal mooi recht, maar dan laat de lengte te wensen over. Zodat ook Sonja na twee holes nog steeds op Nul staat.
Kom op lui dat moet beter kunnen. Zeker op de niet al te moeilijke, 171 meter lange par drie (151 meter voor Sonja). Martijn valt de vlag aan. Iets te gretig, want hij slaat 15 meter over de dansvloer. Zijn uiteindelijk bogey voegt één punt toe aan zijn totaal. Sonja heeft een qua lengte goeie drive: 150 meter. Maar haar bal ligt links tussen de bomen. Toch valt haar een bogey ten deel: twee punten in de pocket. Henk heeft een slappe afslag van 52 meter. Hij slaat zijn tweede slag 17 meter te ver. Wat leidt tot een dubbele bogey en één punt voor de moeite. Gerald (hc 11.8) doet er drie slagen over om op de dansvloer te komen. Dankzij (nou ja, ”dankzij”) een twee putt, komt hij op vijf slagen. Zero Points.
Er zijn nog zes holes te gaan: Martijn staat op vijf; Sonja en Gerald op twee, Henk op één. Op hole 13 (de vierde hole voor onze protagonisten), de 344 meter lange par vier, staat de wind pal tegen. Dat is te zien aan de drive-lengte van Martijn: 164 meter en Gerald: 158 meter. Sonja speelt — zoals doorgaans — beheerst. Met haar vierde slag komt haar bal op 2,6 meter van de pin, goed voor een bogey en twee punten. Martijn scoort ook bogey: één punt erbij. Henk en Gerald noteren een dubbele bogey: één punt per persoon.
Hole 14 is een par 5 met stroke-index één. Ga d’r maar aan staan. Drive van Martijn: 224 meter; Gerald 200 meter precies. Martijn komt in regulation op de green en houdt een putt over van 14,4 meter. Daarmee is de eerste par van vandaag een feit: drie punten voor de hoofdredacteur van Golfer’s Magazine. Gerald ’s pokdalige projectiel belandt na slag vijf op 10 cm van de pin: bogey en twee punten.
Sonja (hc 19,7) laat zich niet intimideren door de lengte van de hole. Ze maakt een keurige dubbele bogey, wat met haar handicap goed is voor twee punten. Stond Sonja na twee holes nog op nul punten; op de drie volgende holes pakte ze steeds twee punten. Ze is dus met een indrukwekkende inhaalrace bezig.
Henk heeft op hole 14 enigszins de slag te pakken (heeft inmiddels de driver uit zijn tas gehaald: beter laat dan nooit). Hij voegt op deze hole één punt toe aan de twee die hij had en komt op drie.
Mede dankzij zijn par op 14 lijkt Martijn op te stomen naar het kampioenschap. Echter, als een duveltje uit een doosje presteert Gerald het op de par 4 hole 15 een birdie te scoren (eerste en enige van de dag). Martijn geeft in eerste instantie nog flink tegen gas met een drive van 240 meter (de langste drive van de dag). Hij houdt door zijn imposante drive nog 86 meter over. Met zijn derde slag laat hij zijn bal landen op 3,9 meter. Terwijl Gerald na zijn tweede slag een nog kortere putt overhoudt. Wat volgens de simulator goed is voor een ”gimmie”. Dankzij drie stablefords komt zijn totaalscore op acht. Martijn pakt twee punten en gaat naar de dubbele cijfers: 11 punten.
Sonja trekt zich niks aan van het drive-geweld. Zij doet rustig rechtoe rechtaan. Met vier slagen heeft ze de green bereikt. Van de golfsimulator krijgt ze een twee putt. Andermaal twee punten. Henk moet onderweg een stel bomen trotseren, wat zijn lengte niet ten goede komt. Eén puntje erbij.
We gaan naar hole 16. Martijn zou op deze hole een ”Vorentscheidung” kunnen bewerkstelligen. Maar Gerald heeft de eer. Hij ziet zijn bal pas na 219 meter tot stilstand komen. Hiermee overtreft hij Martijn met zeven meter. Evenwel zijn tweede slag eindigt in de zandbak. Nog is er niks verloren voor Gerald. Zijn derde slag blijft op 3,2 meter van de vlag liggen. Bogey en twee punten. Ook Martijn voegt twee punten toe aan zijn totaal. Hij komt op 13.
Sonja blijft goed volgen. Twee stablefords erbij. Zijn heeft dus vijf holes op rij twee punten per hole gepakt. Aangezien iedereen op deze hole twee punten incasseert, komt Henk van vier op zes punten. Voor Henk is het de eerste keer dat hij in deze finale op een hole twee punten mag noteren.
Met nog twee holes voor de boeg, gaat Martijn met 13 punten aan de leiding. Er zijn twee runners-up: Sonja en Gerald met tien punten elk. Hole 17 is weer zo’n relatief gemakkelijke par drie. Stroke-index 13; 163 meter voor de heren; 143 voor de dames. Martijn slaat in één keer op de green. Maar houdt op deze groot uitgevallen dansvloer nog een putt van 24,4 meter over. Het kost hem weinig moeite om par te maken: twee punten erbij.
Gerald is te kort. Nog erger is dat hij met zijn tweede slag in de greenside-bunker terecht komt. Met uiteindelijk één punt erbij mag hij zijn handen dicht knijpen. Henk weet zijn bal dit keer goed te raken. Hij ligt pin-high, alleen niet op de green. Vanuit de fringe moet hij eerst nog een bunker oversteken om op de green te komen. Dat lukt met enige moeite. Met twee punten als beloning.
Sonja valt niet uit haar rol als standvastige dame. Voorde zesde keer achter elkaar komt er op het scoreboard achter haar naam een twee te staan: twee stablefords erbij om het dozijn vol te maken.
Feitelijk is na acht holes de strijd al gestreden. Martijn leidt souverein met 15 punten. Sonja staat op 12, Gerald op 11 en Henk op acht. Met die acht punten heeft Henk recht op het gedeelde Kostertje. Humor: Henk Koster heeft recht op een half Kostertje. Doe er wat aan Henk. “Gun”de fles met kruidenbitter aan Ronald Massaut.
Eerst nog maakt iedereen zich op voor de lastige, moeilijke, uitdagende hole 18 van Pebble Beach. . Deze par 5 met stroke-index drie meet 445 meter voor de jongens; 365 meter voor de meisjes. Martijn jast z’n bal precies 200 meter ver. Na zijn tweede slag houdt hij nog 128 meter over. Na zijn derde slag is er sprake van de beroemde kreet: chippie, puttje (slechts 20 cm!), parretje. Zo geschiedt Martijn: eindigt de slothole in par, goed voor drie stablefords. Zijn totaal komt op achttien. Primadelux. Achttien punten over negen holes, uitgaande van handicap 7,8 en een baan met soms listige tegenwind: Martijn is de terechte Eerste Kampioen van het NVGJ-Duca Virtuele Kampioenschap!.
Gerald komt op hole 18 langzaam op gang. Maar zie daar. Ook hij pakt drie punten dankzij een bogey. Veertien stablefords is zijn totaalscore. Henk bakt er weinig van op de slothole. Hij mag van de simulator het maximale aantal van tien slagen spelen. En helaas nul punten op zijn scorekaart noteren. Zijn totaal blijft op acht. Wat bekent dat hij het Kostertje mag delen met Ronald Massaut.
Sonja heeft blijkbaar ook haar kruit verschoten. Zij worstelt via een zandbak richting green. Genadeloos laat het scoreboard weten dat zulk geworstel niet beloond wordt. Zodat haar totaal op 12 blijft.
Tijd voor de ceremonie protocollaire. Caroline van Wezel, PR-dame van Duca del Cosma, feliciteert Martijn met zijn zege. Zij overhandigt hem — via het anderhalvemeter protocol — een gouden Duca del Cosma golfschoen. Voor alle duidelijkheid: deze schoen is gewoon afkomstig uit de Duca-collectie. Intern staat dit bling-bling exemplaar bekend als de ’Dubai-schoen’. Deze prijs is geen wisselprijs. Mocht er nog een keer een tweede toernooi komen, dan krijgt de winnaar (m/v/x/y/z) weer zo’n prachtige gouden sportschoen.
Martijn bedankt iedereen van de organisatie. Hij bekent dat hij dit jaar wegens drukte en gedoe eigenlijk geen tijd hij om aan het toernooi mee te doen en zich goed voor te bereiden. Maar zodra de data van een eventueel tweede competitie om de NVGJ-Duca del Costa 2021 trofee bekend zijn, gaat hij zijn agenda leeg ruimen om zijn titel te kunnen verdedigen. Dat is de ware spirit.
Duca del Costa namens alle spelers/speelsters en de spelleiding bedankt voor de gastvrijheid.
Martijn gefeliciteerd. Jij gaat de geschiedenisboeken in als de Eerste Winnaar van het Virtuele NVGJ-Duca Golfkampioenschap.
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.