Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
16.07.2020
”Peu nerveux?” vraagt uw razende reporter aan de vier finalisten van het Eerste Virtuele NVGJ-Duca-Kampioenschap in de Duca Golf Experience in Breukelen. Sonja van de Rhoer erkent dat ze wel een tikkie zenuwachtig is, maar niet zo erg als vorig jaar toen ze de finale van de Order of Merit in de B-categorie mocht spelen. Henk Koster geeft ronduit toe dat hij zo ongeveer staat te shaken van de nervositeit. Gerald van Daalen, die andere fotograaf in de finale, is ook enigszins nerveus. Martijn Paehlig is de enige van het kwartet, die rustig oogt. Maar ook hij laat weten dat hij ”last”heeft van een gezonde wedstrijdspanning.
Nu moeten we niet meewarig doen over de stress van de vier kampioenskandidaten. Immers, het spreekwoord zegt: ”Raspaarden zijn altijd nerveus”. Sonja, Gerald, Henk en Martijn zijn op donderdag 16 juli 2020 het levende bewijs van deze stelling. Als je van de 32 deelnemers aan dit Eerste Virtuele NVGJ-Duca Kampioenschap het tot de laatste vier hebt gebracht, dan mag je zo vlak voor het eindspel begint best wel een beetje gespannen zijn, lijkt me.
Om klokslag elf uur geeft wedstrijdleider René Brouwer het signaal om in de golfsimulator de tweede negen van Pebble Beach tevoorschijn te toveren. Meteoroloog-van-dienst Ruud Taal heeft een lichte bries uit het oosten geprogrammeerd. Op de eerste paar holes betekent dit wind-tegen voor de spelers; daarna volgen een paar holes met wind mee. Uiteraard is het lekker weer en droog. Logisch: want ”It never rains in Southern California”….
Martijn (hc 7.8) heeft de eer. Zijn drive op deze 387 meter lange per vier mag er zijn: 217 meter. Gerald begint met een miskleun. Zo op ‘t eerste gezicht heeft zijn bal een puike balvlucht, maar rolt toch te ver naar rechts van de klif af. Henk heeft zijn zenuwen niet in bedwang; durft zelfs niet met zijn driver af te slaan. Voor zijn derde slag heeft hij nog 153 meter te gaan en goed zicht op de vlag. Maar hij raakt de bal beroerd, waardoor ook zijn bal van de klif afrolt. Gerald en Henk mogen het maximale aantal van tien slagen noteren: nul punten voor de twee fotografen.
Sonja doet haar reputatie als steady-speelster alle eer aan. Zij gaat moedig voorwaarts. Maar noteert uiteindelijk toch een slag teveel: een zeven levert haar niks op, zelfs niet voor de moeite. Martijn laat op zijn dynamische drive nog twee goeie slagen volgen. Hij ligt in drie op de green van deze par vier. Als het systeem uitholet, staat er een vijf op zijn scorekaart. Daarmee harkt Martijn zijn eerste twee punten binnen.
Na dit matige begin op hole 1 (drie keer een nul; één keer twee punten) hoopt iedereen dat het op tweede hole, zijnde dus hole 11 van Pebble Beach, beter gaat. Martijn heeft een matige drive op deze hole. Hij herpakt zich, ligt met zijn derde slag op de green van deze 308 meter lange per vier en scoort weer twee punten. Gerald evenaart de prestatie van Martijn. Ook hij ligt in drie slagen op de green en kan na het uitholen een bogey noteren: twee punten.
Henk heeft nog steeds angst van zijn driver. Gevraagd naar het hoe en waarom: ”Ik kan het niet, het lukt niet”. Met zijn hybride gaat het ook niet florissant. Hij heeft te veel slagen nodig. Na twee holes nog steeds nul punten voor de naamgever van het Kostertje.
Sonja heeft met haar tweede slag een regelrechte mishit. Weliswaar gaan haar slagen meestal mooi recht, maar dan laat de lengte te wensen over. Zodat ook Sonja na twee holes nog steeds op Nul staat.
Kom op lui dat moet beter kunnen. Zeker op de niet al te moeilijke, 171 meter lange par drie (151 meter voor Sonja). Martijn valt de vlag aan. Iets te gretig, want hij slaat 15 meter over de dansvloer. Zijn uiteindelijk bogey voegt één punt toe aan zijn totaal. Sonja heeft een qua lengte goeie drive: 150 meter. Maar haar bal ligt links tussen de bomen. Toch valt haar een bogey ten deel: twee punten in de pocket. Henk heeft een slappe afslag van 52 meter. Hij slaat zijn tweede slag 17 meter te ver. Wat leidt tot een dubbele bogey en één punt voor de moeite. Gerald (hc 11.8) doet er drie slagen over om op de dansvloer te komen. Dankzij (nou ja, ”dankzij”) een twee putt, komt hij op vijf slagen. Zero Points.
Er zijn nog zes holes te gaan: Martijn staat op vijf; Sonja en Gerald op twee, Henk op één. Op hole 13 (de vierde hole voor onze protagonisten), de 344 meter lange par vier, staat de wind pal tegen. Dat is te zien aan de drive-lengte van Martijn: 164 meter en Gerald: 158 meter. Sonja speelt — zoals doorgaans — beheerst. Met haar vierde slag komt haar bal op 2,6 meter van de pin, goed voor een bogey en twee punten. Martijn scoort ook bogey: één punt erbij. Henk en Gerald noteren een dubbele bogey: één punt per persoon.
Hole 14 is een par 5 met stroke-index één. Ga d’r maar aan staan. Drive van Martijn: 224 meter; Gerald 200 meter precies. Martijn komt in regulation op de green en houdt een putt over van 14,4 meter. Daarmee is de eerste par van vandaag een feit: drie punten voor de hoofdredacteur van Golfer’s Magazine. Gerald ’s pokdalige projectiel belandt na slag vijf op 10 cm van de pin: bogey en twee punten.
Sonja (hc 19,7) laat zich niet intimideren door de lengte van de hole. Ze maakt een keurige dubbele bogey, wat met haar handicap goed is voor twee punten. Stond Sonja na twee holes nog op nul punten; op de drie volgende holes pakte ze steeds twee punten. Ze is dus met een indrukwekkende inhaalrace bezig.
Henk heeft op hole 14 enigszins de slag te pakken (heeft inmiddels de driver uit zijn tas gehaald: beter laat dan nooit). Hij voegt op deze hole één punt toe aan de twee die hij had en komt op drie.
Mede dankzij zijn par op 14 lijkt Martijn op te stomen naar het kampioenschap. Echter, als een duveltje uit een doosje presteert Gerald het op de par 4 hole 15 een birdie te scoren (eerste en enige van de dag). Martijn geeft in eerste instantie nog flink tegen gas met een drive van 240 meter (de langste drive van de dag). Hij houdt door zijn imposante drive nog 86 meter over. Met zijn derde slag laat hij zijn bal landen op 3,9 meter. Terwijl Gerald na zijn tweede slag een nog kortere putt overhoudt. Wat volgens de simulator goed is voor een ”gimmie”. Dankzij drie stablefords komt zijn totaalscore op acht. Martijn pakt twee punten en gaat naar de dubbele cijfers: 11 punten.
Sonja trekt zich niks aan van het drive-geweld. Zij doet rustig rechtoe rechtaan. Met vier slagen heeft ze de green bereikt. Van de golfsimulator krijgt ze een twee putt. Andermaal twee punten. Henk moet onderweg een stel bomen trotseren, wat zijn lengte niet ten goede komt. Eén puntje erbij.
We gaan naar hole 16. Martijn zou op deze hole een ”Vorentscheidung” kunnen bewerkstelligen. Maar Gerald heeft de eer. Hij ziet zijn bal pas na 219 meter tot stilstand komen. Hiermee overtreft hij Martijn met zeven meter. Evenwel zijn tweede slag eindigt in de zandbak. Nog is er niks verloren voor Gerald. Zijn derde slag blijft op 3,2 meter van de vlag liggen. Bogey en twee punten. Ook Martijn voegt twee punten toe aan zijn totaal. Hij komt op 13.
Sonja blijft goed volgen. Twee stablefords erbij. Zijn heeft dus vijf holes op rij twee punten per hole gepakt. Aangezien iedereen op deze hole twee punten incasseert, komt Henk van vier op zes punten. Voor Henk is het de eerste keer dat hij in deze finale op een hole twee punten mag noteren.
Met nog twee holes voor de boeg, gaat Martijn met 13 punten aan de leiding. Er zijn twee runners-up: Sonja en Gerald met tien punten elk. Hole 17 is weer zo’n relatief gemakkelijke par drie. Stroke-index 13; 163 meter voor de heren; 143 voor de dames. Martijn slaat in één keer op de green. Maar houdt op deze groot uitgevallen dansvloer nog een putt van 24,4 meter over. Het kost hem weinig moeite om par te maken: twee punten erbij.
Gerald is te kort. Nog erger is dat hij met zijn tweede slag in de greenside-bunker terecht komt. Met uiteindelijk één punt erbij mag hij zijn handen dicht knijpen. Henk weet zijn bal dit keer goed te raken. Hij ligt pin-high, alleen niet op de green. Vanuit de fringe moet hij eerst nog een bunker oversteken om op de green te komen. Dat lukt met enige moeite. Met twee punten als beloning.
Sonja valt niet uit haar rol als standvastige dame. Voorde zesde keer achter elkaar komt er op het scoreboard achter haar naam een twee te staan: twee stablefords erbij om het dozijn vol te maken.
Feitelijk is na acht holes de strijd al gestreden. Martijn leidt souverein met 15 punten. Sonja staat op 12, Gerald op 11 en Henk op acht. Met die acht punten heeft Henk recht op het gedeelde Kostertje. Humor: Henk Koster heeft recht op een half Kostertje. Doe er wat aan Henk. “Gun”de fles met kruidenbitter aan Ronald Massaut.
Eerst nog maakt iedereen zich op voor de lastige, moeilijke, uitdagende hole 18 van Pebble Beach. . Deze par 5 met stroke-index drie meet 445 meter voor de jongens; 365 meter voor de meisjes. Martijn jast z’n bal precies 200 meter ver. Na zijn tweede slag houdt hij nog 128 meter over. Na zijn derde slag is er sprake van de beroemde kreet: chippie, puttje (slechts 20 cm!), parretje. Zo geschiedt Martijn: eindigt de slothole in par, goed voor drie stablefords. Zijn totaal komt op achttien. Primadelux. Achttien punten over negen holes, uitgaande van handicap 7,8 en een baan met soms listige tegenwind: Martijn is de terechte Eerste Kampioen van het NVGJ-Duca Virtuele Kampioenschap!.
Gerald komt op hole 18 langzaam op gang. Maar zie daar. Ook hij pakt drie punten dankzij een bogey. Veertien stablefords is zijn totaalscore. Henk bakt er weinig van op de slothole. Hij mag van de simulator het maximale aantal van tien slagen spelen. En helaas nul punten op zijn scorekaart noteren. Zijn totaal blijft op acht. Wat bekent dat hij het Kostertje mag delen met Ronald Massaut.
Sonja heeft blijkbaar ook haar kruit verschoten. Zij worstelt via een zandbak richting green. Genadeloos laat het scoreboard weten dat zulk geworstel niet beloond wordt. Zodat haar totaal op 12 blijft.
Tijd voor de ceremonie protocollaire. Caroline van Wezel, PR-dame van Duca del Cosma, feliciteert Martijn met zijn zege. Zij overhandigt hem — via het anderhalvemeter protocol — een gouden Duca del Cosma golfschoen. Voor alle duidelijkheid: deze schoen is gewoon afkomstig uit de Duca-collectie. Intern staat dit bling-bling exemplaar bekend als de ’Dubai-schoen’. Deze prijs is geen wisselprijs. Mocht er nog een keer een tweede toernooi komen, dan krijgt de winnaar (m/v/x/y/z) weer zo’n prachtige gouden sportschoen.
Martijn bedankt iedereen van de organisatie. Hij bekent dat hij dit jaar wegens drukte en gedoe eigenlijk geen tijd hij om aan het toernooi mee te doen en zich goed voor te bereiden. Maar zodra de data van een eventueel tweede competitie om de NVGJ-Duca del Costa 2021 trofee bekend zijn, gaat hij zijn agenda leeg ruimen om zijn titel te kunnen verdedigen. Dat is de ware spirit.
Duca del Costa namens alle spelers/speelsters en de spelleiding bedankt voor de gastvrijheid.
Martijn gefeliciteerd. Jij gaat de geschiedenisboeken in als de Eerste Winnaar van het Virtuele NVGJ-Duca Golfkampioenschap.
Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet. De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen. De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken. Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden. (Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil! Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up. Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in. Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken. Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden. Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen. Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort. Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie. Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern. Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..." Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting. Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten. Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg. Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken. Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan. Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing. De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken. Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’ Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal. We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’ We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’) Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn. Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden. Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze. Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek. Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale. Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.