Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
16.07.2020
”Peu nerveux?” vraagt uw razende reporter aan de vier finalisten van het Eerste Virtuele NVGJ-Duca-Kampioenschap in de Duca Golf Experience in Breukelen. Sonja van de Rhoer erkent dat ze wel een tikkie zenuwachtig is, maar niet zo erg als vorig jaar toen ze de finale van de Order of Merit in de B-categorie mocht spelen. Henk Koster geeft ronduit toe dat hij zo ongeveer staat te shaken van de nervositeit. Gerald van Daalen, die andere fotograaf in de finale, is ook enigszins nerveus. Martijn Paehlig is de enige van het kwartet, die rustig oogt. Maar ook hij laat weten dat hij ”last”heeft van een gezonde wedstrijdspanning.
Nu moeten we niet meewarig doen over de stress van de vier kampioenskandidaten. Immers, het spreekwoord zegt: ”Raspaarden zijn altijd nerveus”. Sonja, Gerald, Henk en Martijn zijn op donderdag 16 juli 2020 het levende bewijs van deze stelling. Als je van de 32 deelnemers aan dit Eerste Virtuele NVGJ-Duca Kampioenschap het tot de laatste vier hebt gebracht, dan mag je zo vlak voor het eindspel begint best wel een beetje gespannen zijn, lijkt me.
Om klokslag elf uur geeft wedstrijdleider René Brouwer het signaal om in de golfsimulator de tweede negen van Pebble Beach tevoorschijn te toveren. Meteoroloog-van-dienst Ruud Taal heeft een lichte bries uit het oosten geprogrammeerd. Op de eerste paar holes betekent dit wind-tegen voor de spelers; daarna volgen een paar holes met wind mee. Uiteraard is het lekker weer en droog. Logisch: want ”It never rains in Southern California”….
Martijn (hc 7.8) heeft de eer. Zijn drive op deze 387 meter lange per vier mag er zijn: 217 meter. Gerald begint met een miskleun. Zo op ‘t eerste gezicht heeft zijn bal een puike balvlucht, maar rolt toch te ver naar rechts van de klif af. Henk heeft zijn zenuwen niet in bedwang; durft zelfs niet met zijn driver af te slaan. Voor zijn derde slag heeft hij nog 153 meter te gaan en goed zicht op de vlag. Maar hij raakt de bal beroerd, waardoor ook zijn bal van de klif afrolt. Gerald en Henk mogen het maximale aantal van tien slagen noteren: nul punten voor de twee fotografen.
Sonja doet haar reputatie als steady-speelster alle eer aan. Zij gaat moedig voorwaarts. Maar noteert uiteindelijk toch een slag teveel: een zeven levert haar niks op, zelfs niet voor de moeite. Martijn laat op zijn dynamische drive nog twee goeie slagen volgen. Hij ligt in drie op de green van deze par vier. Als het systeem uitholet, staat er een vijf op zijn scorekaart. Daarmee harkt Martijn zijn eerste twee punten binnen.
Na dit matige begin op hole 1 (drie keer een nul; één keer twee punten) hoopt iedereen dat het op tweede hole, zijnde dus hole 11 van Pebble Beach, beter gaat. Martijn heeft een matige drive op deze hole. Hij herpakt zich, ligt met zijn derde slag op de green van deze 308 meter lange per vier en scoort weer twee punten. Gerald evenaart de prestatie van Martijn. Ook hij ligt in drie slagen op de green en kan na het uitholen een bogey noteren: twee punten.
Henk heeft nog steeds angst van zijn driver. Gevraagd naar het hoe en waarom: ”Ik kan het niet, het lukt niet”. Met zijn hybride gaat het ook niet florissant. Hij heeft te veel slagen nodig. Na twee holes nog steeds nul punten voor de naamgever van het Kostertje.
Sonja heeft met haar tweede slag een regelrechte mishit. Weliswaar gaan haar slagen meestal mooi recht, maar dan laat de lengte te wensen over. Zodat ook Sonja na twee holes nog steeds op Nul staat.
Kom op lui dat moet beter kunnen. Zeker op de niet al te moeilijke, 171 meter lange par drie (151 meter voor Sonja). Martijn valt de vlag aan. Iets te gretig, want hij slaat 15 meter over de dansvloer. Zijn uiteindelijk bogey voegt één punt toe aan zijn totaal. Sonja heeft een qua lengte goeie drive: 150 meter. Maar haar bal ligt links tussen de bomen. Toch valt haar een bogey ten deel: twee punten in de pocket. Henk heeft een slappe afslag van 52 meter. Hij slaat zijn tweede slag 17 meter te ver. Wat leidt tot een dubbele bogey en één punt voor de moeite. Gerald (hc 11.8) doet er drie slagen over om op de dansvloer te komen. Dankzij (nou ja, ”dankzij”) een twee putt, komt hij op vijf slagen. Zero Points.
Er zijn nog zes holes te gaan: Martijn staat op vijf; Sonja en Gerald op twee, Henk op één. Op hole 13 (de vierde hole voor onze protagonisten), de 344 meter lange par vier, staat de wind pal tegen. Dat is te zien aan de drive-lengte van Martijn: 164 meter en Gerald: 158 meter. Sonja speelt — zoals doorgaans — beheerst. Met haar vierde slag komt haar bal op 2,6 meter van de pin, goed voor een bogey en twee punten. Martijn scoort ook bogey: één punt erbij. Henk en Gerald noteren een dubbele bogey: één punt per persoon.
Hole 14 is een par 5 met stroke-index één. Ga d’r maar aan staan. Drive van Martijn: 224 meter; Gerald 200 meter precies. Martijn komt in regulation op de green en houdt een putt over van 14,4 meter. Daarmee is de eerste par van vandaag een feit: drie punten voor de hoofdredacteur van Golfer’s Magazine. Gerald ’s pokdalige projectiel belandt na slag vijf op 10 cm van de pin: bogey en twee punten.
Sonja (hc 19,7) laat zich niet intimideren door de lengte van de hole. Ze maakt een keurige dubbele bogey, wat met haar handicap goed is voor twee punten. Stond Sonja na twee holes nog op nul punten; op de drie volgende holes pakte ze steeds twee punten. Ze is dus met een indrukwekkende inhaalrace bezig.
Henk heeft op hole 14 enigszins de slag te pakken (heeft inmiddels de driver uit zijn tas gehaald: beter laat dan nooit). Hij voegt op deze hole één punt toe aan de twee die hij had en komt op drie.
Mede dankzij zijn par op 14 lijkt Martijn op te stomen naar het kampioenschap. Echter, als een duveltje uit een doosje presteert Gerald het op de par 4 hole 15 een birdie te scoren (eerste en enige van de dag). Martijn geeft in eerste instantie nog flink tegen gas met een drive van 240 meter (de langste drive van de dag). Hij houdt door zijn imposante drive nog 86 meter over. Met zijn derde slag laat hij zijn bal landen op 3,9 meter. Terwijl Gerald na zijn tweede slag een nog kortere putt overhoudt. Wat volgens de simulator goed is voor een ”gimmie”. Dankzij drie stablefords komt zijn totaalscore op acht. Martijn pakt twee punten en gaat naar de dubbele cijfers: 11 punten.
Sonja trekt zich niks aan van het drive-geweld. Zij doet rustig rechtoe rechtaan. Met vier slagen heeft ze de green bereikt. Van de golfsimulator krijgt ze een twee putt. Andermaal twee punten. Henk moet onderweg een stel bomen trotseren, wat zijn lengte niet ten goede komt. Eén puntje erbij.
We gaan naar hole 16. Martijn zou op deze hole een ”Vorentscheidung” kunnen bewerkstelligen. Maar Gerald heeft de eer. Hij ziet zijn bal pas na 219 meter tot stilstand komen. Hiermee overtreft hij Martijn met zeven meter. Evenwel zijn tweede slag eindigt in de zandbak. Nog is er niks verloren voor Gerald. Zijn derde slag blijft op 3,2 meter van de vlag liggen. Bogey en twee punten. Ook Martijn voegt twee punten toe aan zijn totaal. Hij komt op 13.
Sonja blijft goed volgen. Twee stablefords erbij. Zijn heeft dus vijf holes op rij twee punten per hole gepakt. Aangezien iedereen op deze hole twee punten incasseert, komt Henk van vier op zes punten. Voor Henk is het de eerste keer dat hij in deze finale op een hole twee punten mag noteren.
Met nog twee holes voor de boeg, gaat Martijn met 13 punten aan de leiding. Er zijn twee runners-up: Sonja en Gerald met tien punten elk. Hole 17 is weer zo’n relatief gemakkelijke par drie. Stroke-index 13; 163 meter voor de heren; 143 voor de dames. Martijn slaat in één keer op de green. Maar houdt op deze groot uitgevallen dansvloer nog een putt van 24,4 meter over. Het kost hem weinig moeite om par te maken: twee punten erbij.
Gerald is te kort. Nog erger is dat hij met zijn tweede slag in de greenside-bunker terecht komt. Met uiteindelijk één punt erbij mag hij zijn handen dicht knijpen. Henk weet zijn bal dit keer goed te raken. Hij ligt pin-high, alleen niet op de green. Vanuit de fringe moet hij eerst nog een bunker oversteken om op de green te komen. Dat lukt met enige moeite. Met twee punten als beloning.
Sonja valt niet uit haar rol als standvastige dame. Voorde zesde keer achter elkaar komt er op het scoreboard achter haar naam een twee te staan: twee stablefords erbij om het dozijn vol te maken.
Feitelijk is na acht holes de strijd al gestreden. Martijn leidt souverein met 15 punten. Sonja staat op 12, Gerald op 11 en Henk op acht. Met die acht punten heeft Henk recht op het gedeelde Kostertje. Humor: Henk Koster heeft recht op een half Kostertje. Doe er wat aan Henk. “Gun”de fles met kruidenbitter aan Ronald Massaut.
Eerst nog maakt iedereen zich op voor de lastige, moeilijke, uitdagende hole 18 van Pebble Beach. . Deze par 5 met stroke-index drie meet 445 meter voor de jongens; 365 meter voor de meisjes. Martijn jast z’n bal precies 200 meter ver. Na zijn tweede slag houdt hij nog 128 meter over. Na zijn derde slag is er sprake van de beroemde kreet: chippie, puttje (slechts 20 cm!), parretje. Zo geschiedt Martijn: eindigt de slothole in par, goed voor drie stablefords. Zijn totaal komt op achttien. Primadelux. Achttien punten over negen holes, uitgaande van handicap 7,8 en een baan met soms listige tegenwind: Martijn is de terechte Eerste Kampioen van het NVGJ-Duca Virtuele Kampioenschap!.
Gerald komt op hole 18 langzaam op gang. Maar zie daar. Ook hij pakt drie punten dankzij een bogey. Veertien stablefords is zijn totaalscore. Henk bakt er weinig van op de slothole. Hij mag van de simulator het maximale aantal van tien slagen spelen. En helaas nul punten op zijn scorekaart noteren. Zijn totaal blijft op acht. Wat bekent dat hij het Kostertje mag delen met Ronald Massaut.
Sonja heeft blijkbaar ook haar kruit verschoten. Zij worstelt via een zandbak richting green. Genadeloos laat het scoreboard weten dat zulk geworstel niet beloond wordt. Zodat haar totaal op 12 blijft.
Tijd voor de ceremonie protocollaire. Caroline van Wezel, PR-dame van Duca del Cosma, feliciteert Martijn met zijn zege. Zij overhandigt hem — via het anderhalvemeter protocol — een gouden Duca del Cosma golfschoen. Voor alle duidelijkheid: deze schoen is gewoon afkomstig uit de Duca-collectie. Intern staat dit bling-bling exemplaar bekend als de ’Dubai-schoen’. Deze prijs is geen wisselprijs. Mocht er nog een keer een tweede toernooi komen, dan krijgt de winnaar (m/v/x/y/z) weer zo’n prachtige gouden sportschoen.
Martijn bedankt iedereen van de organisatie. Hij bekent dat hij dit jaar wegens drukte en gedoe eigenlijk geen tijd hij om aan het toernooi mee te doen en zich goed voor te bereiden. Maar zodra de data van een eventueel tweede competitie om de NVGJ-Duca del Costa 2021 trofee bekend zijn, gaat hij zijn agenda leeg ruimen om zijn titel te kunnen verdedigen. Dat is de ware spirit.
Duca del Costa namens alle spelers/speelsters en de spelleiding bedankt voor de gastvrijheid.
Martijn gefeliciteerd. Jij gaat de geschiedenisboeken in als de Eerste Winnaar van het Virtuele NVGJ-Duca Golfkampioenschap.
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!