Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
02.10.2025
Welkom op het LIVEBLOG van de Redexim Nations Cup. Hier volgen we de verrichtingen van Team NL op onze homecourse De Texelse.
Vrijdag 10 oktober 2025, 10:20u
Nog even een koffie (met champagne!, ook om te proosten op de verjaardag van Pamela) en dan op naar huis.
Vrijdag 10 oktober, 09,09u
The Day After. We sluiten dit liveblog af met een laatste verslag van de hand van Friso Leunge.
Vlekkeloos georganiseerde Nations Cup met historische podiumplek voor team Oranje
Het is de gewoonte om aan het eind van een verslag als dit, allerlei mensen te bedanken. Maar laten we met dat bedanken deze keer eens beginnen alvorens ons Oranje-team te feliciteren met een historisch resultaat.
Want het werk dat vrijwilligers Cara, René, Madelon, Jolanda, Ger, Elaine en Helène (ook teamcaptain) de afgelopen dagen en de voorgaande maanden hebben verzet, verdient een groots compliment. Van de geweldige en vlekkeloze organisatie tot het regelen van zeer betrokken sponsors Redexim, Teso en De Krim. Maar ook genoten we van de fraaie polo's en jacks, de prachtige foto's van Roland & Peter, de website van Anton & Hans en van de gezellige slotavond die ondanks de scheve man-vrouw verhouding (10 op 1!) een groot succes werd. En ja, dan is ons historisch goede resultaat een geheel verdiende 'cherry on te cake'.
En laten we ook de door iedereen geroemde baan van de Texelse niet vergeten, dit jaar het decor van de epische strijd tussen de tien deelnemende landen. De Texelse is geen doorsnee baan - het is een avontuur tussen de duinen met vrijwel altijd wind van zee. Zodra je de hooggelegen eerste tee opstapt, weet je dat je op eilandgrond staat: de wind ruikt naar zout en vrijheid en de vele fazanten lijken met hun schorre roep - veel te lelijk voor zo'n mooie vogel - elke slag te becommentariëren. De baan slingert zich als een lint door het Texelse landschap, met holes die net zo eigenzinnig zijn als het eiland zelf. Soms open en uitnodigend, soms grillig en verraderlijk, maar altijd eerlijk - zoals alleen de natuur dat kan zijn.
Voor wie de Nederlandse taal machtig is, is het ook een baan die een glimlach meegeeft. Bij elke hole prijkt een limerick; een speels versje vol eilandhumor, golfwijsheid en zelfspot die de speler eraan herinnert dat golf op Texel niet alleen draait om precisie, maar ook om plezier. En is dat ook niet het mantra van de Nations Cup?
Die limericks zijn van de hand van de alweer jaren geleden overleden Jan Heemskerk, NVGJ'er van het eerste uur. Met zijn pen was hij heel wat trefzekerder dan met zijn golfclubs. Jan worstelde zijn hele golfcarrière met zijn sport, vooral het mentale deel ervan. Ooit liep ik met hem een ronde waarbij hij op de eerste hole na een prima drive zijn approach in de bunker sloeg. 'O jee, het is weer zo'n dag', mompelde hij. 'Wat bedoel je?' vroeg ik. 'Nou dat ik in elke bunker ga komen.' Wat vervolgens ook gebeurde op alle holes die volgden. Een andere grote frustratie is dat hij nooit de perfecte limerick over zijn geliefde eiland heeft kunnen maken, simpelweg omdat niks rijmt op Texel.
Nu dan de wedstrijd. Na de eerste dag stond het Oranje-tiental op een fraaie tweede plek maar op de verraderlijke Texelse wisten ze dat dat geen garantie is voor succes in het bestball-format waar je met je eigen bal speelt en per hole de beste teamscore telt. Want dan heb je met twee scheve drives in het ondoordringbare helmgras zomaar een streep op de kaart. Vooraf hadden we gehoopt op een plekje in de Top 4 maar na de eerste dag werd de lat der verwachting stiekem nog wat hoger gelegd. Zou een historische podiumplek op eigen grond haalbaar zijn?
De door teamcaptain Helène met hulp van Artificial Intelligence samengestelde teams (ja écht!) hadden de eerste dag in perfecte harmonie samengewerkt maar deze keer werd het een ronde van veel ups en helaas net even wat meer downs. Bovendien hadden we te maken met enkele Oostenrijkse spelers die verdacht ver onder hun handicap speelden. En waar de putts bij ons vaak net niet vielen, gebeurde dat bij de Denen wel. En zo werd de uiteindelijke top 3: Oostenrijk 343 punten, Denemarken 320 punten en Nederland 314 punten. Nooit eerder eindigde Nederland zo hoog in de Nations Cup.
In het Haanenhuus van de Texelse werd die prestatie met muziek van de lokale DJ (tevens de pro van de Texelse) uitbundig gevierd en kreeg iedereen van Jeroen Mantel een kalender met daarop twaalf verpletterend mooie foto's van het Texelse eiland. Emotioneel hoogtepunt van de avond was het moment dat ons team van vrijwilligers door alle aanwezigen met een langdurige staande ovatie werd bedankt. Geheel terecht.
Friso Leunge
Donderdag 9 oktober, 22.04u
HET IS DUIDELIJK, HET BLEEF NOG LANG ONRUSTIG OP DE TEXELSE..
Ons kersverse lid Jeroen Mantel stelde 100 kalenders met fotografie van Texel ter beschikking voor alle buitenlandse deelnemers! Super bedankt! Op de foto Jeroen met Jolanda en Madelon.
Donderdag 9 oktober 2025, 19.59u
Eindelijk, er is een einde gekomen aan de onzekerheid. TeamNL heeft een prestatie van formaat geleverd door de derde plaats te behalen in de Redexim Nations Cup. Nog nooit in de geschiedenis kwam een team van de NVGJ op het podium. Hulde!
Oostenrijk kon in een directe confrontatie helaas niet verslagen worden en de Denen hadden een prima laatste dag waardoor ze tweede werden,
Donderdag 9 oktober, 18.27u
Er is nog geen witte rook gesignaleerd op Texel. Met andere woorden, de uitslag is nog niet bekend.
We weten wel een aantal dingen zeker:
De onderstaande foto van de computer van René kan het geheim ontrafelen. Is het TeamNL, Oostenrijk of toch.. Duitsland.
Donderdag 9 oktober, 9.18u
D-Day op Texel! Gaan we het meemaken dat de NVGJ het grootste succes in de historie gaat behalen?
Nog heel even, dan gaan de NL matadoren de baan in. De eerste flights zijn overigens al vertrokken op de Texelse, zoals op de foto's van Elaine te zien is.
Woensdag 8 oktober 2025 22.21u
De spanning is om te snijden op de Texelse! Wat gaat de dag van morgen brengen? Maakt TeamNL echt kans op de Nations Cup?
De starttjden zijn bekend. Onze NVGJ'ers spelen tegen de Oostenrijkers, de leiders in het kampioenschap.
GO TEAMNL GO
h10 9.50 Martijn/ Pamela
h1 9.58 Friso/ Helene
h10 9.58 Anton/ Hannie
h1 10.06 Stef/ Sonja
h10 10.06 Louis/ Marijke
Voor het diner na de eerste wedstrijddag nog een officieuze teambespreking bij TeamNL
Woensdag 8 oktober 2025, 18:20u
Verslag van wedstrijddag 1 (tekst: Anton Kuijntjes)
De eerste dag van de Redexim Nations Cup op Texel zit erop. En jawohl, verdammt noch mal: Österreich führt die Meisterschaft an.
Natuurlijk joh. Het land dat groot is geworden met apfelstrudel, schnaps en overdreven zelfvertrouwen. De Sepp Straka-adepten. Ze staan dus boven ons. Twee puntjes. Twee. Puntjes.
Team Nederland staat er historisch goed voor. Maar we zijn er nog lang niet natuurlijk. Van Sepp Straka is het namelijk makkelijk switchen naar Stef en Sonja. Ook SS. Zij brachten de topscore binnen voor Team Holland met 44 punten. Ja, ik verzin al die toevalligheden niet hè. Stef en Sonja. Handicap 0,7 en handicap 22,9. Op voorhand vond vooral Sonja het een ongeloofwaardig koppel, maar op Texel staan ze inmiddels bekend als team SS.
Nee, foei. Dit is geen fout grapje. Zo zijn we niet. Al zagen we ze wel lopen over de fairway met zoveel precisie en discipline dat je soms zou denken dat het trainingsmateriaal is. Voor een golfdocumentaire dan uiteraard.
Onze eigen documentairekoningin Pamela (vanavond is haar Frietje Oorlog op tv bij NPO2), is de laatste tijd goed op tik en wist samen met golfmagazinekoning Martijn tot een score te komen van maar liefst 43 punten.
Friso en Hélène is misschien wel de meest bijzondere combi die er over de werkelijk fenomenale Texelse heen flaneerden. En dat had niet eens iets te maken met de supersonische bril van Friso. Hélène, de longhitter van de twee, wachtte elke keer keurig af tot Friso weer een fairway had gevonden, waarna zij dan de bal vol gas richting green kon werken. Birdies leverde het niet op. Maar wel had onze Miss Capitano samen met haar thrillerauteur een zeldzaam consequent rondje met 18 parren!! Achttien!
Marijke en Louis maakten er 41. En naar horen zeggen was het korte spel ‘goed verzorgd’. En zo waren we er eigenlijk al. Elk land brengt vijf scores binnen, waarvan de beste vier tellen.
Maar dat wisten Hannie en schrijvers deze natuurlijk (nog) niet. Want die stonden nog in de baan. Het halve team stond wel al met een grote grijns op de achttiende green te wachten toen ze aanlegden voor een lange putt die nog 39 punten op zou leveren. Het werden er uiteindelijk 38.
Een uitstekende score. Maar Ger Laan, een van de crewleden van Team Orange, had captain Hélène al ingeschakeld: “Joh, stel nou dat Anton en Hannie zo meteen binnenkomen met 40 punten, dan is het best lullig dat hun score niet eens meetelt. Regel jij wat psychologische hulp alvast?”
Ja, stel je voor zeg. 40 punten. Nee, dan zou het erg zijn geweest. Maar met 38 waren we het lachertje van Nederland.
Terwijl Oostenrijk zich ongetwijfeld al opmaakt voor een avondje schnitzel en schnaps, gonst het in het Nederlandse kamp van vertrouwen. Maar laten we niet te hard roepen.
Want morgen is het dag twee. En wie er dán bovenaan staat mag zich de winnaar noemen van de Nations Cup. Op naar een zinderende tweede dag. Natuurlijk niet zonder eerst vanavond nog wat plagerijtjes uit te delen. Want alles is geoorloofd om te winnen, nietwaar?
Hup Holland!
Dit is een goed stel! De vrijwilligers tijdens de Redexim Nations Cup.
Links toernooidirecteur Cara en verder zien we (vlnr) Roland, Elaine, René, Jolanda, Madelon en Ger.
Woensdag 8 oktober 15.29u
Alle koppels van TeamNL zijn inmiddels binnen.
Hier de scores:
Stef/ Sonja 44 punten
Martijn/ Pamela 43
Friso/ Helene 42
Louis/ Marijke 41
Anton/ Hannie 38
De vier beste scores tellen. Of de 170 punten van TeamNL voldoende zijn voor een hoge klassering zal later moeten blijken.
De scorekaarten, goedgekeurd door de tegenstanders..
Woensdag 8 oktober, 13.59u
Hoewel de totaaluitslag zeker nog even op zich laat wachten, kunnen we het eerste resultaat van TeamNL hier al melden. En wat voor een.
Helene en Friso, die als eerste de baan in gingen vanochtend, kwamen met een geweldige score binnen. Zij presteeerden het om 18 parren (Texas Scramble) te realiseren, goed voor 42 stablefordpunten!
Woensdag 8 oktober 08.38u
Het is wedstrijddag 1 in de Redexim Nations Cup, maar we blikken via een verslag van Pamela Sturhoofd nog even terug op de oefendag (of toch niet??) van gisteren:
Het heette dan wel oefendag, maar blijkbaar verandert er iets bij mensen zodra er een scorekaart in de handen wordt gedrukt. De teams van de Redexim Nations Cup liepen vandaag over de baan alsof het toernooi al was begonnen – en dat was zeker ook te merken aan 'de snelheid' waarmee door de baan werd gelopen.
Ondergetekende kwam als laatste flight na liefst 5 uur en 45 minuten licht verweesd van de baan af – en dat was nog vóór de officiële start van het toernooi. In het clubhuis wachtten ondertussen de lieve dames en heren – in hun onafscheidelijke oranje hoodies – van de wedstrijdcommissie geduldig op alle scorekaarten.
Marijke wist opnieuw boven de dertig punten uit te komen, en ook Sonja leverde – ondanks een 'insomnia-nacht' – gewoon een keurige score af. De rest van de resultaten laten we voor wat ze zijn; die worden morgen pas écht relevant.
Na dit 'oefenrondje' was het tijd voor het officiële gedeelte: de openingsceremonie. Eerst natuurlijk de traditionele teamfoto op de trap van het clubhuis met alle deelnemende landen – die een paar keer over moest omdat een aantal teamleden van België zich tijdens hun middagdutje hadden verslapen – en daarna een warm welkomstwoord van Iwan Groothuis, die altijd en terecht met trots over zijn prachtige baan op Texel spreekt.
Mark Pol, de burgemeester van Texel – zelf (nog) geen golfer – heette iedereen welkom op zijn eiland en herinnerde ons eraan dat deze week vooral draait om nieuwe vriendschappen sluiten.
Via een videoboodschap wenste ook Joost Luiten – vanaf het heilige St Andrews – ons veel succes, en maakte en passant ook nog even reclame voor zijn drankje Gele Peter.
Door het dichte wolkendek ging helaas de spectaculaire verrassing van de opening niet door: zes parachutisten van ParaTexel, die op de green van de 18e hole zouden landen. Daar kon zelfs dit fantastische organisatiecomité – dat werkelijk aan alles denkt (fysiotherapie voor een geblesseerde Duitser en naar verluid geeft een lid van het comité zelfs massages) – niets aan veranderen.
De openingsceremonie werd vervolgd door een inspirerende welkomstspeech van Helène, die iedereen nog even streng herinnerde aan de maximale zoektijd voor een bal: drie minuten – om te voorkomen dat we morgen pas ná zonsondergang binnenkomen. Vervolgens werd er geproost – met champagne – op een geslaagde start van de week.
Team NL hengelde vandaag direct ook een prijs binnen: Helène won de prijs voor de longest drive – ook dat is niet nieuw. Een klein smetje was dat we, met vijf dames in ons team, de neary voor de vrouwen niet wisten te pakken – iets waar de enige Italiaanse vrouw in het deelnemersveld wél in slaagde. Van de honderd deelnemers zijn er namelijk slechts tien vrouwen... een verhouding die anno 2025 eigenlijk niet meer zou mogen.
Morgen gaat de wekker hier om 07.00 uur, en slaan we om 08.38 uur af voor het échte werk.
Het was een mooie dag – en het belooft een prachtige week te worden.
Dinsdag 7 oktober, 21.02 uur
De eerste prijs is binnen! Hélene won de longest drive tijdens de oefenronde. Is dat een voorbode?
Dinsdag 7 oktober, 20.42 uur
Morgen gaat het gebeuren, de eerste dag van de Redexim Nations Cup. Het wordt een vroegertje voor Team NL, want de vijf tweetallen gaan tussen 08.30 en 08.46 uur de baan in en spelen tegen team UK!
De vijf duo's voor Team NL:
Friso Leunge/ Helene Wiesenhaan
Louis Westhof/ Marijke Brouwers
Stef Swagers/ Sonja van de Rhoer
Martijn Paehlig/ Pamela Sturhoofd
Anton Kuijntjes/ Hannie Verhoeven
Dinsdag 7 oktober 18.43 uur
Een fotografische impressie van de oefendag door de lens van Hannie Verhoeven
En Friso stuurde er ook nog twee:
Dinsdag 7 oktober, 09.13 uur
De oefendag
Ontbijten in het restaurant van De Krim
De wedstrijdtafel is direct al goed gevuld..
Nederlandse spelers staan al vroeg op de driving range. Het zonnetje schijnt!
Maandag 6 oktober 22.27 uur
Dag 0
De tien nationale vlaggen van de deelnemende landen zagen we al van verre, inclusief het rood van het Redexim-dundoek. Dan de trap op van het Hanenhuus, de automatische schuifdeuren door en… ja hoor, het oranje knalde me tegemoet. De organisatie van de Redexim Nations Cup, al gearriveerd op de zondag, zat er helemaal klaar voor. Madelon, René, Ger, Jolanda, Roland, Hélène, Cara, Elaine – allemaal in een fel oranje hoodie, met dank aan de firma die wij allemaal kennen als de TESO, de Texels Eigen Stoomboot Onderneming.
Voor alle deelnemers stonden tasjes met presentjes klaar, en voor alle leden van Team NL was er wat extra’s: de teamkleding. Over de kleur – grijze polo én een grijs vest, met oranje opdruk – was niet meteen iedereen even enthousiast, maar wat de meesten zich toen nog onvoldoende realiseerden is dat grijs symbool staat voor neutraliteit, evenwicht en – bovenal - wijsheid. Kijk, dat verandert de zaak. De ingetogen kleur straalt precies uit wat we dit jaar van Team NL kunnen verwachten: kalmte, stabiliteit en professionaliteit.
Wij staken ons licht op bij een oud-collega, die al over mode schreef toen Arno Kantelberg, ‘de stijlpastoor des Nederlands’, zijn eerste stukje over lifestyle/mode nog moest schrijven. “Ooit was de tijdloze tint onlosmakelijk verbonden met het klassieke herenpak. Maar die tijden liggen ver achter ons”, bericht zij ons. “Grijs is allesbehalve saai, de catwalks bewijzen het. Grijs is trendy. De kleur is niet alleen krachtig, maar ook subtiel. Juist die combinatie maakt grijs zo interessant en veelzijdig. Met grijs geef je je look direct een elegante en verfijnde upgrade. Bovendien staat grijs echt overal bij.” Enfin, over grijs dus niets dan goed.
Een officiële bal is er op Texel nog niet geslagen, maar toch kunnen we stellen dat de kop er af is. Wie hedenavond omstreeks zeven uur het Hanenhuus binnenstapte kon niet anders dan concluderen dat de stemming er goed in zat. Geanimeerd, laten we het daarop houden. Maar wat wil je ook als zowel Sonja als Marijke iedereen persoonlijk welkom heet. Een tijdrovende bezigheid, want alle tien landen zijn gearriveerd (met de kanttekening dat de delegaties uit Groot-Brittannië en Denemarken nog wat onderbezet bleken).
We hoorden dat de hoop er op gevestigd is dat de laatkomers op tijd zijn voor de laatste boot uit Den Helder – vertrek 21.30 uur. Onze Martijn Paehlig – vandaag een ‘doodgewone’ werkdag, met een seminar van de PGA Holland, in Tilburg – laat ons weten dat hij de stiekeme ambitie om die laatste boot te halen letterlijk heeft laten varen. We zien hem morgenochtend wel, op de eerste tee. Ach, deTexelse kent voor hem geen geheimen.
Voor hem is het dan wel weer jammer dat hij vanavond het geweldige buffet aan zich voorbij moest laten gaan. Zelf waren we namelijk zeer te spreken over de prestaties van de keukenbrigade, en het fijne was: we stonden daarin allerminst alleen. Als hiermee de toon is gezet voor de rest van de week, dan kunnen we de Redexim Nations Cup al als ‘geslaagd’ kwalificeren.
En de prestaties op golfgebied dan…? De mannen en vrouwen van Team NL hielden het kruit vandaag zeer wijselijk nog droog. Friso vond de golven op het Schuitengat voldoende voor vandaag, Pamela hield het ook bescheiden: ze beperkte zich tot het inpakken van de golftas. Stef bezocht de glooiende duinen: hij trainde 16 kilometer met het oog op de komende marathon van Amsterdam.
Hélène deelde vooral golfspullen uit, Anton kwam naar Texel in de VW Golf met ‘Dirk doet’ op de flanken, en Sonja? Zij had de afgelopen week nog gauw even drie golflesjes geconsumeerd, en voor vandaag een rust/reisdag ingepland. Alleen Marijke en Hannie trotseerden vandaag de miezerige regen die een groot deel van de middag het beeld bepaalde op de Texelse Golfclub, maar ook zij spaarden hun krachten: ze namen een buggy en vonden het na veertien holes wel mooi geweest. Zelf werkte ik aan mijn zelfvertrouwen door nog net voor het invallen van de duisternis een rondje te spelen op het alleraardigste par-3 parcours.
Samengevat voor nu: de organisatie heeft fantastisch werk geleverd, alles wijst er op dat deze Redexim Nations Cup een geweldig succes wordt. Ook het Team NL is er hélemaal klaar voor. Op naar de dinsdag: oefendag. Eerste start om 8.30 uur, op zowel de eerste als de tiende tee. Wordt vervolgd.
(Tekst: Louis Westhof)
Maandag 6 oktober 12:35u
Hannie is gearriveerd en wordt meteen aan het werk gezet. Naast haar golfskills is ze namelijk ook uitmuntend in 'vlaggetjes rijgen'.
Maandag 6 oktober 12:03u
Het is al een drukte van belang op de boot naar Texel toe met internationale journalisten. Logisch, met zo'n gigantisch evenement voor de boeg.
Helaas zijn ze er niet voor de Redexim Nations Cup, maar voor een 'Amerikaanse kleine cockmeeuw'.
Maandag 6 oktober 10:38u
Er wordt al heel hard gewerkt door het organisatiecomité. Kijk maar even mee!
Maandag 6 oktober 10:33u
Het is zover! De week is nu echt begonnen. Zojuist ging de vlag van Redexim hoog in top bij het Hanenhuus.
Zondag 5 oktober 23:04u
Er is wat paniek in Team NL. Want er zijn geen föhns aanwezig in de appartementen. Naar verluidt hebben vooral Anton Kuijntjes en Martijn Paehlig hier hun beklag over gedaan. Hannie biedt aan dat die van haar geleend mag worden en Sonja heeft er zelfs drie ingepakt.
Zondag 5 oktober 17:34u
De vooruitgeschoven troepen zijn aangekomen op Texel. De eerste drankjes zijn al genuttigd om te proosten op een succesvol toernooi!
Zondag 5 oktober 14:31u
Het organisatiecomité van de Nations Cup waagde zich aan boord. Men is er klaar voor!
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein
Onze preses verwoorde het keurig in zijn speech op de slotavond van de Redexim Nations Cup op Texel. “Everything is already said and done” True. Want van alle kanten kwamen de lovende woorden over de organisatie heen. Maar ook ik voel nog de behoefte om vanuit de buik van het peloton te reflecteren op wat een golfweek was van topgolf, chaos, vriendschap en een vleugje gezonde gekte. Friso, die hardnekkig links wil blijven - ik krijg hem elk jaar een beetje dichter bij de realiteit, maar het blijft trekken aan een dood paard. Stef, mijn avondmaatje, met wie ik elke ronde slag voor slag napraatte. Hannie, mijn pairingpartner, met wie het heerlijk spelen was, ook al telde onze score de eerste dag niet eens mee. En Marijke, die ’s ochtends in haar badjas even door de heg prikte op vakantiepark De Krim om me een koffie aan te reiken. Zij (en de rest) hadden namelijk wél de miljoen appjes voorafgaand aan het toernooi gelezen en cups meegenomen voor het apparaat in het chalet. Ik niet. Daar kreeg ik deze week meermaals op m’n kop voor van captain Hélène. “Je leest nooit wat, Anton.” En ze heeft gelijk. Hannie trouwens, die op de donderdag even verbaal uithaalde naar het Oostenrijkse duo, omdat onze Patrick Niederecker zo krankzinnig goed bleek te zijn, maar op zijn handicappasje vrolijk handicap 15 had staan. En met de 85%-regeling nog steeds 14 slagen meekreeg. Ik knapte gewoon op onze veertiende hole (hole 5). “Your handicap is an absolutely fucking joke” liet ik me ontvallen. En geloof me, daar was geen woord aan gelogen. Je moet het ook niet uitleggen als een verwijt (maar dat is het wel). Het was meer verbijsterende verwondering. Ik zou een been geven voor zijn ijzerspel. En zelf kan ik bij tijd en wijle een bal toch ook aardig raken? Geruchten gaan dat wij volgend jaar Peter van Weel (handicap -1,1) meenemen naar Engeland (South Sussex) en hem inschrijven met handicap 12. Louis dan. Elke avond was hij de hofnar van het Hanenhuus en gaf een optreden van formaat met danspasjes, zijn komische mimiek en ongebreideld enthousiasme. Wat is onze Friese vriend toch een vrolijke noot. En wat heb ik hem graag om me heen. Martijn, onze preses, vocht zich door de week heen met hevige rugpijn, maar bleef onverstoorbaar luisteren, lachen en motiveren. Is er iemand op aarde die beter kan luisteren dan Martijn? Ik betwijfel het. En wat ben ik blij dat ik hem inmiddels een echte vriend mag noemen. Sonja, ons culinaire wonder, die elke dag stiekem even een sigaretje met me ging doen. En daar zichtbaar van genoot. Sonja, het puntenwonder. Ze speelde twee dagen geweldig golf, maar kreeg het op de derde dag niet rondgebreid, tot haar grote frustratie. Pamela, mijn vriendinnetje. Als ik ze even mag lenen van Friso althans. Waarmee ik regelmatig even apart ging zitten om de wereld te fileren. We verbaasden ons over het zelfverklaarde intellectuele Nederland en haar dwalingen, over Ajax, over documentaires, over geldwolven, over Israël, over leeftijden die nooit bekend mogen worden… kortom: over alles wat belangrijk en onbelangrijk tegelijk is. En dan Hélène. Onze capitano. Wat ben ik trots op dit kanon. Hoe ze het neergezet heeft, hoe ze het team aanstuurde in haar debuut als captain van Team NL. En dat alles in nauwe samenwerking met de beste toernooidirecteur die de Nations Cup ooit gehad heeft: Cara. Ik weet nog goed dat ze ons mailde na de EMGJ in Portugal en vroeg wat er volgens ons nou echt anders moest als wij het zouden organiseren. Ik had een heel wensenlijstje opgestuurd, maar vooral gezegd: laten we het goed doen. Of niet. En dat kost centjes. Dat snapt iedereen. De kleine bijdrage die ik daaraan heb kunnen leveren door Redexim aan dit toernooi te koppelen als hoofdsponsor is dan ook bijzonder goed benut door Cara. En niet meer dan verdiend is ze ook uitgeroepen tot Lid van Verdienste voor de NVGJ. Meer dan waargemaakt. Wat een klasse. De Nations Cup was genieten. Met een grote G. Op de fantastische Texelse. Iwan, de eigenaar van De Krim, liep de hele week te glunderen. Herman de Bree van Redexim genoot zichtbaar van het internationale gezelschap. Het eten was elke dag geweldig geregeld door Anita Hiemstra en haar team. En de Orange Crew — René, Elaine, Ger, Madelon, Jolanda en Roland — draaide als een geoliede machine. Hans Botman hielp van afstand door het liveblog bij te houden. Honderden bezoekers op de site deze week door allerlei leden van de NVGJ en mensen van ver daarbuiten. We werden derde. Maar we wonnen op alle andere fronten. En dat bleek misschien nog wel het meest uit het minutenlange applaus dat kwam van de spelers zelf — de mensen die het op de baan hadden uitgevochten en zich elke dag volledig in de watten gelegd voelden. En nu, een paar dagen later, voel ik het nog. Niet alleen de spierpijn, maar ook het gemis van dat heerlijke, chaotische clubgevoel. De appgroep zwijgt inmiddels weer wat meer. Friso heeft ruzie met de stemwijzer, want hij blijft maar rechtser uitkomen dan hij eigenlijk wil zijn. Hélène is vermoedelijk al bezig met de teamsamenstelling voor 2026 als we de EMGJ Masters gaan spelen in Engeland. Of met 2027 als we naar Spanje lijken te gaan voor de volgende editie van de Nations Cup. Ikzelf zit op deze grijze zaterdagochtend met een kop echte bonenkoffie (zonder cup) terug te denken aan deze week. Aan Hannie, die de Oostenrijkers even ongemakkelijk deed voelen over hun handicap. En zorgde voor een paar holes Koude Oorlog. Waar iedereen last van had, ikzelf incluis, maar Hannie niet. Die maakte meteen een par voor drie punten op hole zes. Hahah! Maar ook aan Marijke, die in haar badjas de ochtendredding bracht. Aan Louis, die bewees dat dansen wél topsport is. Aan Martijn, die ondanks zijn rugpijn rechtop bleef. Aan Sonja, die lyrisch was over het eten in het Hanenhuus. Nou, dan weet je dat het goed zat. En aan Pamela — mijn sparringspartner, denker en wereldontleder. Het was geen golfweek. Het was een theaterstuk met heel veel hoofdrollen. Wat was het een mooie week! En ik? Ik stond er middenin. De man zonder cups, maar met een hart vol Texels geluk.
Ons gewaardeerde lid Cara de Vlaming is benoemd tot Lid van Verdienste van de NVGJ. Als toernooidirecteur van de Redexim Nations Cup stak ze de afgelopen maanden talloze uren in de organisatie van het geslaagde evenement op onze homecourse De Texelse. ,,Het hele team vrijwilligers heeft kneiterhard gewerkt maar de toernooidirectrice mag extra in het zonnetje gezet worden'', zei NVGJ-voorzitter Martijn Paehlig bij de uitreiking van de oorkonde op Texel.
Terwijl op Texel tout journalistiek golfend Europa zich heeft verzameld voor de Nations Cup, hebben Peter Luijer en ik in de luwte onze finale van de matchplay gespeeld. In sommige van de verslagen op de site, ben je al 1000 woorden verder voordat het over golf gaat, en met de verkiezingen voor de deur, en brandhaarden over de hele wereld is er genoeg om over te schrijven. Maar dit gaat vooral over golf. Na een superspannende halve finale tegen de onverslaanbaar geachte Peter van W, ging ik met aardig wat zelfvertrouwen de finale tegen die andere Peter in. De laatste weken speelde ik vrij steady, en m’n hcp was ondertussen gezakt naar 11.8 (hopelijk genoeg om van het duikboot label af te komen). De finale was eerst gepland voor 1 oktober, maar wat fysiek malheur zorgde voor vertraging. Mijn knie weigerde dienst na een potje tennis, en bij Peter was het de rug die voor onwilligheid zorgde. We hebben even overwogen om met een buggy de baan in te gaan, maar uiteindelijk toch lopend de 18 holes kunnen voltooien. Uit eerdere verslagen van de matchplay wedstrijden van Peter wist ik ongeveer wat ik kon verwachten. Alles recht, midden fairway en geen gekke dingen. En dat bleek. Over de complete 18 holes was er 1 hole waar Peter na z’n tee shot niet op de fairway lag (daarover later meer). De omstandigheden Spelen in oktober kan van alles betekenen. Regen, storm, kou, veel blaadjes op de baan, ballen verliezen omdat ze zo diep geplugd liggen dat ze onvindbaar blijken. Maar niets van dat alles. Zoals een echte top baan betaamt, was ook het weer tot in de puntjes geregeld. Geen regen, geen wind, geen blaadjes, en lekker spelen zonder jas in je polo, wat wil je nog meer? De baan zelf was in top conditie. Net als de halve finale een genot om te spelen. Prachtige holes, boterzachte greens met veel grip. Het was mijn eerste keer dat ik meedeed aan het matchplay tournooi, maar zeker niet m’n laatste.Vooraf wist ik niet dat halve finale en de finale op zulke schitterende banen zou worden gespeeld. Matchplay is al een superleuk spel, en dan ook nog het aanlokkelijk vooruitzicht van het spelen op deze topbanen is genoeg motivatie. En daarnaast proberen om zo lang mogelijk er voor te zorgen dat je geen verslag hoeft te schrijven. Pro like begin We begonnen allebei heel goed aan de ronde. Ik stond na 5 holes 1 boven de baan, maar Peter na 6 holes zelfs 1 onder de baan, en ik 3 down. De parren, greens in regulation en een birdie vlogen me om de oren. Had deze man echt hcp 14? Ik begon een beetje te begrijpen wat Peter van Weel moest hebben gevoeld toen ik tegen hem opeens allemaal parren maakte. De Cruciale hole De eerder genoemde hole waar Peter z’n teeshot miste was hole 7. Een korte par 4 (nog geen 300 meter). Zijn tee shot belandde 50 meter verder in de hei, z’n twee lag ook in de hei, en met 5 lag hij nog niet op de green. Ik had een wedge naar binnen, en voelde een kans om terug te komen van 3down. Vlag was rechts gepositioneerd vlak bij de diepe greenside bunker. Wedge naar binnen was iets rechts van de vlag. Valt op de fringe, maar bounced daarna tot mijn ongeloof in de bunker. Daarna ging er van alles mis. Long story short(er): Peter wint de hole met een triple bogey. Ipv 2 down is het 4 down. The Comeback? Ik moest een paar keer diep adem halen, flink intern vloeken, en mezelf moed inpraten. Een halve finale scenario van 5 down na 7 diende zich weer aan. Als het van vijf down kan, dan ook van vier down. Holes 8 en 9 was ik toch beetje van de leg, maar wist ik nog met moeite te halven. Daarna knop om, en met als motto ‘gewoon goed spelen, meer kan je niet doen’ proberen om dichterbij te komen. Hole 10 wist ik te winnen, maar de par 5 hole 11 ging weer verloren door slordig te putten. Ook de daarop volgende holes werden gehalved incl de hole waar ik een slag moest geven (Peter kreeg 2 slagen mee). Het spel werd steeds beter, de parren volgden elkaar op, en Peter moest toch ergens wel een keer een fout gaan maken? Een nieuwe Peter in town? Maar nee, dat deed Peter dus niet. Tee shots bleven midden fairway, en dat ik 30 meter verder lag, betekent nog niet dat de hole makkelijk binnen te halen is. Op 16 was het gedaan. Zijn tweede schot met (ik vermoed rescue of houtje 7) was een zeldzame mishit van het type hazenneuker, maar rolde wel feilloos langs de bunker de green op. Als het zo’n dag is dat alles lukt, dan valt dit ook net goed. Ik had een wedge naar binnen, maar kwam niet verder dan par. Die maakt hij ook en daarmee was het 3 /2 Pieken op het juiste moment De laatste holes wisten we ook beide te parren. Met als resultaat dat we allebei hele goede ronde hebben gelopen en tevreden de 18e hole afkwamen. Als je verliest, terwijl je 36 stableford punten scoort, kun je moeilijk ontevreden zijn. Peter maakt er een whopping 43. Dat is pieken op het juiste moment! Nogmaals gefeliciteerd. Ik kan wel iets meer van jouw rust en course management gebruiken. Kan natuurlijk niet afsluiten zonder Jolanda te bedanken voor haar steun aan matchplaytournooi. Zoals Schwarzenegger al zei: I’ll be back.
Ik maak me geen enkele zorgen over de uitslag van de Nations Cup. Althans waar het de inbreng van Louis Westhof betreft. In de eerste negen holes van onze wedstrijd in de verliezersronde van Mr. Glow, leek het nog nergens op, maar mede dankzij mijn altijd aanwezige positiviteit, maakte Louis er in de tweede helft een echte glanspartij van zodat hij welgemoed naar Texel kan afreizen. Lauswolt ligt niet naast mijn deur, maar gelukkig heb ik een zakenpartner die ik nodig eens langdurig moest spreken en die werkt één dag per week in Heerenveen. Dus drie uur overleg en een mooi rondje op een baan waar ik nooit eerder speelde leek en was een mooie combinatie. Daarbij komt dat ik Louis een van de aardige NVGJ-leden vind, geen groot ego en voorzien van ethische en politieke opvattingen die niet ver van de mijne liggen, dus wat kon er misgaan. Niet veel, zo bleek. Dit jaar is mijn spel in een neerwaartse spiraal terechtgekomen met 3 x het Kostertje als resultaat (gelukkig had de wedstrijdleiding de 3e keer clementie en werd de prijs niet uitgereikt). Ondanks allerlei lessen en gedoe kom ik steeds slechter van de tee box af. Ik ben al van driver, naar hout naar hybride gegaan, maar uiteindelijk eindigde ik vrijdag met mijn ijzer 5, en dat bleek eigenlijk best goed te werken. Vrijdag mocht ik eindelijk weer eens een score noteren die de goede kant uitgaat. We gingen de hele wedstrijd gelijk op, maar toen Louis in het laatste kwart par na par begon te maken, moest ik, ondanks mijn 11 slagen mee (!!), toch de witte vlag hijsen. Onderweg was het allemaal erg ontspannen, we genoten van de prachtige baan, af en toe viel er een spettertje regen, de wind was fors maar onder controle, de nazit gezellig, kortom: we bezorgden elkaar een prettige dag.
Het maken van een afspraak met Roland Reinders voor de kwartfinale van de herkansersronde van onze Mr.Glow Matchplay strijd was, zo bleek achteraf, meteen het moeilijkste onderdeel. Op de zaterdag van de match bleek de Alfred Dunhill Links Championship in St. Andrews Scotland vanwege slecht weer te zijn afgelast. Of formeeL: “Round 3 moved to Sunday as tournament reduced to 54 holes”. Het komt erop neer dat als de ballen door de wind van de green worden geblazen, de match wordt stil gelegd. Zo erg was het op de Utrechtse niet, maar…. In het clubhuis vroeg ik of we iets eerder de baan in konden. De dame achter de balie keek me bevreemd aan: “u kunt gaan wanneer u wil, er is niemand in de baan. De dreiging van regen, orkaan Amy en onweer had blijkbaar effect gehad. Vol vertrouwen betrad ik de teebox van hole 1. Ik had eerder die week op een par3 baan fantastisch gespeeld, dus hoopte op een herhaling van zetten. Roland ging eerst even inslaan om te tonen dat hij de strijd serieus nam. Dat bleek meteen vruchten af te werpen want hoewel onze handicaps niet ver uit elkaar liggen (zit een punt of 2 a 3 tussen), had Roland met zijn ijzers minder slagen nodig dan ik om op de green te komen. Misschien zijn scherpe oog als fotograaf, maar in elk geval lag ik eigenlijk telkens een of twee slagen achter op de green. En dan wordt winnen een lastige. Vanwege zijn voorsprong ging Roland iets meer risico nemen en maakte zelfs een paar serieuze missers, maar op de Utrechtse kun je rustig van de buur-fairway spelen. Zeker als de baan vrijwel verlaten is. Was het golfen nog vermeldenswaard? Ja die par van Roland op hole 5 (par4 van 273 meter over het water, op een haar na een birdie) was fraai, maar de donkere wolken kwamen nader. Op de foto de laatste droge hole met een fraaie regenboog, daarna barste het ‘los’ en kwamen we doorweekt in het clubhuis aan. Tot onze grote schrik (en mijn ergernis) kregen we geen biertje of bitterballen (waarvoor we vooraf betaald hadden) omdat de horeca aan een externe partij was verhuurd die avond. Ongelofelijk ongastvrij. Ik weet dat er eerder problemen zijn geweest met de horeca aldaar, dus wat mij betreft hoeft de NVGJ er niet meer te komen. Het was een heerlijke ronde met als slot een hemeldouche, maar ik heb ervan genoten. En veel succes Roland in de volgende ronde, die bitterballen houd je tegoed….