Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.07.2020
Voorlopig mogen we Duca del Cosma wel bedanken voor de acht keer dat we van half elf tot twee uur met een dikke handvol (vierbal, wedstrijdleiding en andere belangstellenden) NVGJ-ers de hal van het pand in Breukelen onveilig maakten en de Duca Golf Experience gratis mochten gebruiken. Met heerlijke broodjes (Kitty bedankt!) en drankjes toe.
Terug naar wedstrijd nummer acht. Ontspannen en toch ook een tikkie nerveus treedt het Delftse fotografen-duo John Dekker en Henk Koster in het strijdperk, samen met WeCo-lid Ger Laan en wedstrijdsecretaris Hans Terol (die in Breukelen al bekend maakte wat ’s avonds op deze site kwam te staan, namelijk dat we in de tweede helft van 2020 nog een tiental NVGJ-golfpotjes mogen spelen!).
Hole 1 van Pebble Beach is, om er een beetje in te komen, niet zo moeilijk. Hoewel we bij eerdere flights hebben gezien dat sommigen niet tot scoren kwamen op deze par 4, speelt eenieglijk van het kwartet van flight acht deze hole in zes slagen. Dat geeft Henk met twee punten meteen de leiding. John, Hans en Ger noteren één punt op hun scorekaart.
Op de par 5 tweede hole blijft het viertal goed scoren. Hans levert met een afslag van 209 meter de longest drive van de dag af. John valt als enige een beetje uit de toon. Hij begint goed aan hole twee. Maar slaat op een gegeven moment ruim over de green. Met enig gepruts komt hij terug op de green om uit te holen. Maar zijn teller staat dan al op negen slagen. Zijn drie flightgenoten spelen de hole in zes slagen per persoon. Goed voor twee punten de man. Henk heeft vier punten. Hij blijft aan kop.
Op hole drie, weer een par vier, ligt Hans keurig in regulation op de dansvloer. Wat hem drie punten oplevert. Ger belandt in de zandbak. Da’s niet zo mooi, meneer Laan. Hij mag een mooi rond getal op zijn kaart schrijven. Henk en John voegen twee punten toe aan hun totaal.
Op hole vier is Hans andermaal goed op dreef. Met zijn tweede slag legt hij zijn bal op deze par vier naast de green. Voor de bogey die volgt, steekt hij twee punten in de pocket. Ook Henk en John komen met een bogey van deze hole. Ger heeft het moeilijk: zeven slagen, goed (nou ja, goed…) voor nul punten. Na vier holes gaan Hans en Henk aan de leiding met acht punten. Tot zover verlopen de eerste negen van Pebble Beach voor deze vier mannen behoorlijk florissant. Eigenlijk moet alleen Ger zich nog even herpakken om uiteindelijk in de buurt van de dubbele cijfers te komen.
Maar dan. Hole vijf is een gemakkelijk par drie, zou je zeggen. Hans belandt in de linker greenside bunker. Denkt ”Ik vogel de bal wel even vanuit het zand naast de vlag”. Evenwel, hij geeft iets te veel gas. Zijn bal vliegt over de green en rolt van het talud af richting H2O. Herkansing: zelfde laken een nat pak. Dat wordt een streep voor onze wedstrijdsecretaris. Ger pakt dankzij een dubbele bogey op deze hole toch nog twee punten. Henk en John krijgen ook twee punten voor hun bogey.
Hole zes, een par vier, is niet Ger’s hole. Hij mag het maximale aantal van tien slagen maken, voordat hij hoort dat het er voor hem op zit op deze hole. John is de beste op deze hole. Hij mag drie punten bijschrijven, zodat hij op tien komt. Henk gaat ongestoord moedig voort, pakt voor de zesde keer op rij twee punten, zodat zijn totaal op twaalf komt. Hans is nog bezig zijn Waterloo van hole vijf te verwerken en ziet zijn score met één magere punt toenemen.
Nog drie holes te gaan. Allereerst de fameuze par drie met hoge afslagplaats en lage green. Die green is omringd met bunkers. Achter de bunkers loert de Grote Oceaan. Ger slaat voor de verandering weer ‘ns in de bunker. Hans houdt zijn bal ook te kort en komt in dezelfde bunker als Ger terecht. John en Henk doen wat er wordt verwacht, rustig afslaan en de bal op de green laten landen. Ger komt met een miraculeuze sandy tot vlak bij de pin. Resultaat uiteindelijk: drie parren voor Henk, John en Ger. Zo’n par is goed voor drie punten. Bravo heren. Hans maakt een bogey. Wat vanwege zijn lage handicap goed is voor slechts één punt.
Na zeven holes staat Henk dus op 15 punten. Stel dat hij lekker zo doorgaat en op de twee resterende holes goed blijft scoren, dan belaagt hij de ”Leaders in the Clubhouse”, zijnde Sonja en Martijn, die immers met 18 punten hun negen holes op Pebble Beach hebben beëindigd.
Zoals we al eerder zagen bij voorgaande flights zijn hole acht en hole negen echte scherprechters. Daar komt ook deze flight gaandeweg achter. Neem nou Henk, de trotse leider van dit viertal na acht holes. Hij slaat zijn derde slag in het water. Ger doet hetzelfde; ook een waterbal. Hans denkt ”Wat Henk en Ger kunnen, kan ik ook” en doet mee met het waterballet. John denkt ”Jullie bekijken het maar”. Hij laat op deze listige par vier een zes noteren. Met de twee punten die John hiermee verdient, komt hij naast Henk aan kop: ieder 15 punten. Want Henk scoort niet. Ook Ger en Hans mogen een nul noteren.
Slothole nummer negen, een par vier, geeft Henk een laatste kans om hoog te eindigen in de scoreboardstatistiek. Hij blijft rustig, ligt in vier op de green, maakt zes, goed voor twee stablefords. Met 17 punten kom hij op het leaderboard naast Gerald van Daalen. John blijft goed volgen, doet met een zeven op zich goede zaken. Want zijn totaal van 16 punten is goed voor een, samen met Taco, gedeelde vijfde plaats in de all-time ranglijst van dit virtuele kampioenschap.
Hans is minder gelukkig. Hij slaagt er niet in om te scoren op deze hole. Zodat hij met een totaal van tien punten de baan verlaat. Ger is op de laatste paar holes druk doende geweest om minstens één punt aan zijn totaal toe te voegen. Lange tijd stond hij op acht stablefords. Dat betekende een, samen met Ronald Massaut, gedeeld ”virtueel Kostertje” tijdens dit kampioenschap. Maar door op hole negen nog net één punt in de wacht te slepen, brengt hij zijn totaal op negen. Hij ”gunt” het Kostertje dus als het ware aan Ronald.
Als we na deze flight de balans opmaken, dan zien we één dame en één heer aan kop van het leaderboard. Sonja van de Rhoer en Martijn Paehlig leiden het klassement met 18 punten. Gerald van Daalen en Henk Koster zijn de runners-up met 17 stablefordpunten. Dit viertal speelt op donderdag 16 juli de finale van het Eerste NVGJ-Duca Virtuele Golfkampioenschap. Plaats delict: de Duca Golf Experience in de hal van het hoofdkantoor van Duca del Cosma in Breukelen. Starttijd half elf.
wvde
Onze voorzitter en hoofdredacteur van Golfers Magazine, Martijn Paehlig, pakt royaal uit in 'zijn' tijdschrift, met maar liefst zes zeer lezenswaardige pagina's over de Nations Cup, onlangs gespeeld op onze thuisbaan De Texelse. Het team van de NVGJ overtrof daar zichzelf en werd derde. Het is een sfeerbeeld en wedstrijdverslag in één, met mooie foto's van (ook al) 'onze' Roland Reinders en Peter van Weel. Alle spelers en natuurlijk de toernooidirecteur Cara krijgen aandacht. In hetzelfde nummer overigens een indrukwekkend verhaal van Pamela, over United Golf, dat Oekraïense oorlogsveteranen helpt om via golf hun leven weer op de rit te krijgen. Schril contrast: waar Anton Kuijntjes tijdens de nations cup grappend zegt: 'Ik geef mijn linkerbeen voor zijn balcontact', over een Oostenrijkse tegenstander (met hdc 14 een typische U-boot), citeert Pamela in Oekraïne: 'Jij hebt nog twee benen, dus jij mag wel wat extra werk verzetten.' Uiteraard staat er ook weer een column van Rob Hoogland in het blad. Nu thuis op de mat of in de winkel verkrijgbaar.
We gaan met de NVGJ terug naar De Goyer. Terug naar die baan die bij iedereen in het geheugen gegrift staat: waar ooit een slagboom naast lag en wij dat dagdeel het enige gezelschap waren. Niemand heeft ooit schuld bekend, al vond het bestuur destijds dat we de helft van de kosten moesten dragen. Zo gaat dat bij ons.
Ze zijn onderhand allemaal weer thuis. Een mooie ervaring rijker, soms een illusie armer. De surprisereis kende inderdaad enkele mooie verrassingen. Maar net als met golf: niet elke slag is raak. Zeker niet op een beest van een baan als La Galiana of de derde achtereenvolgende golfdag in combinatie met greens die het slechtste in je naar boven halen. Lees mee! Zestien uit Nederland aanvliegende golfers en vier die al een deel van het jaar in Spanje wonen; allemaal in afwachting van het moois dat deze nieuwe NVGJ-golfreis hen zal brengen. Ze komen om te golfen, maar dat gaat gepaard met gezelligheid, humor en zelfspot over soms magere wedstrijdresultaten. Maar ook goede gesprekken en - overdenkingen. Want het leven in Spanje is goed ... je zou hier - in de winter - prima kunnen wonen ... Grenzend aan onbegrepen klein en groter leed is de vaststelling - al op de eerste golfdag - dat sommigen ineens niet meer kunnen putten. ,,Met twee slagen op de green en met vier puts eraf. Hoe kan dat nu?'' Of; ,,die greens zijn gewoon niet te lezen. Hoe dan?'' Ook: ,,Ik raakte de bal amper aan en dan ligt 'ie toch ineens verder dan van waar ik begon.'' Erger: ,,Ik heb vandaag écht geen bal geraakt. Nog nooit zó slecht gespeeld.'' Hoogste score Wie die ervaringsdeskundigen waren, dat laten we in het midden, want iedereen had verdeeld op drie speeldagen wel een gelijke ervaring. De NVGJ speelde twee keer gecombineerd drie lussen op La Sella en de 18-holes bergbaan La Galiana. La Sella dit najaar nog host van de European Ladies Tour en La Galiana het beste te omschrijven als 'een beest van een baan'. Vaker smalle fairways, maar weinig meters vlak en dan loopt de baan ook nog eens af. Buggies moesten te vaak op het pad naast de baan blijven. Met verhoogde afslagplaatsen en sterk aflopende fairways en greens is het een aanslag op je conditie. ,,Misschien iets te moeilijk voor de meesten'', constateren we later in het clubhuis. Toch werd uitgerekend op La Galiana de hoogste score behaald. Sponsor Eric Venghaus putte 36 stablefordjes. ,,Ik speelde vandaag onbevangen. Ik zag die baan wel liggen in het dal en dacht ook meteen: Onmogelijk! Maar oké, gewoon spelen; we zien wel.'' Reis- en wedstrijdleider Ger Laan zag dat het goed was. Al speelde hij zelf met gemengde gevoelens. ,,Ik krijg idioot veel slagen mee. Dat komt omdat mijn handicap zo is gestegen de laatste tijd. En dan speel je jezelf ineens dik in de punten. Ik schaam me dood'', was zijn reactie. Overall winnaar Zijn hoge handicap leidde indirect tot overall winnaar met opgeteld 81 stablefordpunten . Met als podiums een derde plaats op La Galiana (29 punten) en een tweede plaats op de tweede en laatste dag op La Sella (27 punten). Ook Marijke Brouwers speelde weer zo constant als een Zwitsers uurwerk met 27 punten op de eeste dag op La Sella (3e) en tweede op La Galiana met 31 punten. Er wrong zich nog een andere vaste waarde tussen de eindranking: sponsor Jolanda Swart. Zij werd tweede met 79 punten. Dat was vooral te danken aan haar dagwinst op de tweede speeldag op La Sella met 31 punten. Saillant detail is dat ze die hoogste score combineerde met caddiën voor flightgenote Janneke Koster, die tot haar eigen verbazing ook nog een par sloeg. Vermeldenswaardig zijn ook de dagwinst van Henk Koster op dag één op La Sella en de derde plaats van Eric Dercksen op de laatste dag op La Sella (26 punten). Er werden nog twee birdies gescoord door 'gasten' George Baars en Ronald van Zanten. Het waren vier heerlijke dagen golfen in redelijk goed weer, good food & drinks in een prima sfeer en met hele prettige reisgenoten. Met dank aan Hans Terol, die er overigens zelf niet bij was en onze Spaans sprekende reisleider Ger Laan. Vliegen Maar dan komt ook weer het moment dat je moet terugvliegen. En helaas is dat met Transavia. Op de heenreis vanaf Amsterdam 's ochtends al bijna 1,5 uur vertraging en nu 's avonds 3 uur vertraging op Alicante. Meer dan een halve dag van mijn verjaardag (67; pensioen!) doorgebracht op mogelijk het vreselijkste vliegveld in Europa! Over vliegen met Transavia gesproken. Wat een armoede, wat een flutmaatschappij. Pakweg driekwart vliegt - extra betaald - priority. Kunnen ze ieder een extra stuk bagage meenemen aan boord. Als je niet meegaat in deze vorm van zakkenrollen (100 euro extra p.p.) voor priority, dan vind je uitpuilende bagagevakken boven je stoel als je als C-klasse het vliegtuig binnenstapt. Controle op maximale afmeting of gewicht is nul. Interesseert Transavia geen reet. ''Ken ik effe vanghu''. Om 23.10 wensen twee van die groen-donkerblauwe luchtzussen ons zonder blikken of blozen een 'goede avond' en 'zeggen: welkom aan boord'. Hoezo 'avond'? Het is zo goed als nacht. Transavia je bent gewoon drie uur te laat. Wéér te laat. Neanderthaler En dan sommige passagiers. Je kunt flinke pech hebben. Voor mij op stoel 20C zit een Neanderthaler; type Fred Flinstone. Groot, vierkant hoofd met een kop ongewassen haar. Stinken! Mogelijk een tijdje geleden voor het laatst gewassen met hele goedkope, ranzige shampoo of met dierlijk vet. Dat is duidelijk gaan gisten en het vet op zijn hoofdhuid is gaan schiften. Zoiets. Bij de eerste mogelijkheid gooit hij de rugleuning achterover. Zijn vieze, smerige pruik boven mijn neus. Na drie keer gevraagd te hebben of hij 'die viezigheid uit mijn gezicht wil halen', weet ik: laat maar. En weer gaat de rugleuning naar achteren. Alicante is aanvliegplaats voor camping Benidorm, vertel ik mijzelf. Vervolgens kom je 's nachts aan op Schiphol op een verlaten D-pier. In de verte zien we de verlichting van het luchthavengebouw. Is ook nog één van de loopbanden stuk. Bagage ophalen in hal 3, dan naar de uitgang; dus de hele luchthaven over. Compleet gesloopt stap ik in de taxi die gelukkig wel op tijd is. Als we eindelijk 's nachts om 3 uur thuis zijn denk je toch: kunnen we volgende keer niet met de auto of de bus? Of met de boot ...
Zo'n 20 leden van de NVGJ familie (met aanhang) genieten momenteel van de surprisereis in het Denia Marriot Golfresort & Spa tussen Valencia en Alicante in Spanje. Henk Koster stuurde ondermeer deze foto waarop Marijke, Dea, Janneke en Jolanda (vlnr) op staan. Marijke en Roderik bezochten op weg naar Denia een Spaanse poppenfabriek, waar bijzondere 'newborn' poppen gemaakt worden. Deze poppen lijken net echte baby's. Op verzoek werd de door hen voor een kleindochter gekochte babypop getoond en meteen als echte baby gekoesterd..
Ons gewaardeerd bestuurslid en fantastische fotografe Hélène heeft een schitterend boek gemaakt met foto's en teksten van het Team Para/Atletiek. Al jaren is zij verbonden als fotograaf aan dit team en reisde met hen de hele wereld over naar WK's en Olympische Spelen om de meest prachtige foto's te maken. Dat heeft geresulteerd in een indrukwekkend fotoboek met bijzondere teksten over het ontstaan van het Team, verhalen over wat de atleten hebben moeten doormaken en hoe keihard er getraind wordt. En hoe zwaar de weg naar succes was. Wat de atleten in hun kinderjaren hebben moeten horen tart ieders verbeelding: 'Kun jij dat wel?', 'Je mag niet alleen in een kano en je krijgt ook geen peddel want dat kun je toch niet', 'jij kan geen veterstrikdiploma halen', en meer van dat soort kwalijke opmerkingen. Dit boek gaat over nooit opgeven, of zoals atleet Fleur Schouten zei: 'Never ever, ever, ever give up. Titel van het boek: No Excuses, de spijker op zijn kop.