Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.07.2020
Voorlopig mogen we Duca del Cosma wel bedanken voor de acht keer dat we van half elf tot twee uur met een dikke handvol (vierbal, wedstrijdleiding en andere belangstellenden) NVGJ-ers de hal van het pand in Breukelen onveilig maakten en de Duca Golf Experience gratis mochten gebruiken. Met heerlijke broodjes (Kitty bedankt!) en drankjes toe.
Terug naar wedstrijd nummer acht. Ontspannen en toch ook een tikkie nerveus treedt het Delftse fotografen-duo John Dekker en Henk Koster in het strijdperk, samen met WeCo-lid Ger Laan en wedstrijdsecretaris Hans Terol (die in Breukelen al bekend maakte wat ’s avonds op deze site kwam te staan, namelijk dat we in de tweede helft van 2020 nog een tiental NVGJ-golfpotjes mogen spelen!).
Hole 1 van Pebble Beach is, om er een beetje in te komen, niet zo moeilijk. Hoewel we bij eerdere flights hebben gezien dat sommigen niet tot scoren kwamen op deze par 4, speelt eenieglijk van het kwartet van flight acht deze hole in zes slagen. Dat geeft Henk met twee punten meteen de leiding. John, Hans en Ger noteren één punt op hun scorekaart.
Op de par 5 tweede hole blijft het viertal goed scoren. Hans levert met een afslag van 209 meter de longest drive van de dag af. John valt als enige een beetje uit de toon. Hij begint goed aan hole twee. Maar slaat op een gegeven moment ruim over de green. Met enig gepruts komt hij terug op de green om uit te holen. Maar zijn teller staat dan al op negen slagen. Zijn drie flightgenoten spelen de hole in zes slagen per persoon. Goed voor twee punten de man. Henk heeft vier punten. Hij blijft aan kop.
Op hole drie, weer een par vier, ligt Hans keurig in regulation op de dansvloer. Wat hem drie punten oplevert. Ger belandt in de zandbak. Da’s niet zo mooi, meneer Laan. Hij mag een mooi rond getal op zijn kaart schrijven. Henk en John voegen twee punten toe aan hun totaal.
Op hole vier is Hans andermaal goed op dreef. Met zijn tweede slag legt hij zijn bal op deze par vier naast de green. Voor de bogey die volgt, steekt hij twee punten in de pocket. Ook Henk en John komen met een bogey van deze hole. Ger heeft het moeilijk: zeven slagen, goed (nou ja, goed…) voor nul punten. Na vier holes gaan Hans en Henk aan de leiding met acht punten. Tot zover verlopen de eerste negen van Pebble Beach voor deze vier mannen behoorlijk florissant. Eigenlijk moet alleen Ger zich nog even herpakken om uiteindelijk in de buurt van de dubbele cijfers te komen.
Maar dan. Hole vijf is een gemakkelijk par drie, zou je zeggen. Hans belandt in de linker greenside bunker. Denkt ”Ik vogel de bal wel even vanuit het zand naast de vlag”. Evenwel, hij geeft iets te veel gas. Zijn bal vliegt over de green en rolt van het talud af richting H2O. Herkansing: zelfde laken een nat pak. Dat wordt een streep voor onze wedstrijdsecretaris. Ger pakt dankzij een dubbele bogey op deze hole toch nog twee punten. Henk en John krijgen ook twee punten voor hun bogey.
Hole zes, een par vier, is niet Ger’s hole. Hij mag het maximale aantal van tien slagen maken, voordat hij hoort dat het er voor hem op zit op deze hole. John is de beste op deze hole. Hij mag drie punten bijschrijven, zodat hij op tien komt. Henk gaat ongestoord moedig voort, pakt voor de zesde keer op rij twee punten, zodat zijn totaal op twaalf komt. Hans is nog bezig zijn Waterloo van hole vijf te verwerken en ziet zijn score met één magere punt toenemen.
Nog drie holes te gaan. Allereerst de fameuze par drie met hoge afslagplaats en lage green. Die green is omringd met bunkers. Achter de bunkers loert de Grote Oceaan. Ger slaat voor de verandering weer ‘ns in de bunker. Hans houdt zijn bal ook te kort en komt in dezelfde bunker als Ger terecht. John en Henk doen wat er wordt verwacht, rustig afslaan en de bal op de green laten landen. Ger komt met een miraculeuze sandy tot vlak bij de pin. Resultaat uiteindelijk: drie parren voor Henk, John en Ger. Zo’n par is goed voor drie punten. Bravo heren. Hans maakt een bogey. Wat vanwege zijn lage handicap goed is voor slechts één punt.
Na zeven holes staat Henk dus op 15 punten. Stel dat hij lekker zo doorgaat en op de twee resterende holes goed blijft scoren, dan belaagt hij de ”Leaders in the Clubhouse”, zijnde Sonja en Martijn, die immers met 18 punten hun negen holes op Pebble Beach hebben beëindigd.
Zoals we al eerder zagen bij voorgaande flights zijn hole acht en hole negen echte scherprechters. Daar komt ook deze flight gaandeweg achter. Neem nou Henk, de trotse leider van dit viertal na acht holes. Hij slaat zijn derde slag in het water. Ger doet hetzelfde; ook een waterbal. Hans denkt ”Wat Henk en Ger kunnen, kan ik ook” en doet mee met het waterballet. John denkt ”Jullie bekijken het maar”. Hij laat op deze listige par vier een zes noteren. Met de twee punten die John hiermee verdient, komt hij naast Henk aan kop: ieder 15 punten. Want Henk scoort niet. Ook Ger en Hans mogen een nul noteren.
Slothole nummer negen, een par vier, geeft Henk een laatste kans om hoog te eindigen in de scoreboardstatistiek. Hij blijft rustig, ligt in vier op de green, maakt zes, goed voor twee stablefords. Met 17 punten kom hij op het leaderboard naast Gerald van Daalen. John blijft goed volgen, doet met een zeven op zich goede zaken. Want zijn totaal van 16 punten is goed voor een, samen met Taco, gedeelde vijfde plaats in de all-time ranglijst van dit virtuele kampioenschap.
Hans is minder gelukkig. Hij slaagt er niet in om te scoren op deze hole. Zodat hij met een totaal van tien punten de baan verlaat. Ger is op de laatste paar holes druk doende geweest om minstens één punt aan zijn totaal toe te voegen. Lange tijd stond hij op acht stablefords. Dat betekende een, samen met Ronald Massaut, gedeeld ”virtueel Kostertje” tijdens dit kampioenschap. Maar door op hole negen nog net één punt in de wacht te slepen, brengt hij zijn totaal op negen. Hij ”gunt” het Kostertje dus als het ware aan Ronald.
Als we na deze flight de balans opmaken, dan zien we één dame en één heer aan kop van het leaderboard. Sonja van de Rhoer en Martijn Paehlig leiden het klassement met 18 punten. Gerald van Daalen en Henk Koster zijn de runners-up met 17 stablefordpunten. Dit viertal speelt op donderdag 16 juli de finale van het Eerste NVGJ-Duca Virtuele Golfkampioenschap. Plaats delict: de Duca Golf Experience in de hal van het hoofdkantoor van Duca del Cosma in Breukelen. Starttijd half elf.
wvde
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.