Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
10.07.2020
Voorlopig mogen we Duca del Cosma wel bedanken voor de acht keer dat we van half elf tot twee uur met een dikke handvol (vierbal, wedstrijdleiding en andere belangstellenden) NVGJ-ers de hal van het pand in Breukelen onveilig maakten en de Duca Golf Experience gratis mochten gebruiken. Met heerlijke broodjes (Kitty bedankt!) en drankjes toe.
Terug naar wedstrijd nummer acht. Ontspannen en toch ook een tikkie nerveus treedt het Delftse fotografen-duo John Dekker en Henk Koster in het strijdperk, samen met WeCo-lid Ger Laan en wedstrijdsecretaris Hans Terol (die in Breukelen al bekend maakte wat ’s avonds op deze site kwam te staan, namelijk dat we in de tweede helft van 2020 nog een tiental NVGJ-golfpotjes mogen spelen!).
Hole 1 van Pebble Beach is, om er een beetje in te komen, niet zo moeilijk. Hoewel we bij eerdere flights hebben gezien dat sommigen niet tot scoren kwamen op deze par 4, speelt eenieglijk van het kwartet van flight acht deze hole in zes slagen. Dat geeft Henk met twee punten meteen de leiding. John, Hans en Ger noteren één punt op hun scorekaart.
Op de par 5 tweede hole blijft het viertal goed scoren. Hans levert met een afslag van 209 meter de longest drive van de dag af. John valt als enige een beetje uit de toon. Hij begint goed aan hole twee. Maar slaat op een gegeven moment ruim over de green. Met enig gepruts komt hij terug op de green om uit te holen. Maar zijn teller staat dan al op negen slagen. Zijn drie flightgenoten spelen de hole in zes slagen per persoon. Goed voor twee punten de man. Henk heeft vier punten. Hij blijft aan kop.
Op hole drie, weer een par vier, ligt Hans keurig in regulation op de dansvloer. Wat hem drie punten oplevert. Ger belandt in de zandbak. Da’s niet zo mooi, meneer Laan. Hij mag een mooi rond getal op zijn kaart schrijven. Henk en John voegen twee punten toe aan hun totaal.
Op hole vier is Hans andermaal goed op dreef. Met zijn tweede slag legt hij zijn bal op deze par vier naast de green. Voor de bogey die volgt, steekt hij twee punten in de pocket. Ook Henk en John komen met een bogey van deze hole. Ger heeft het moeilijk: zeven slagen, goed (nou ja, goed…) voor nul punten. Na vier holes gaan Hans en Henk aan de leiding met acht punten. Tot zover verlopen de eerste negen van Pebble Beach voor deze vier mannen behoorlijk florissant. Eigenlijk moet alleen Ger zich nog even herpakken om uiteindelijk in de buurt van de dubbele cijfers te komen.
Maar dan. Hole vijf is een gemakkelijk par drie, zou je zeggen. Hans belandt in de linker greenside bunker. Denkt ”Ik vogel de bal wel even vanuit het zand naast de vlag”. Evenwel, hij geeft iets te veel gas. Zijn bal vliegt over de green en rolt van het talud af richting H2O. Herkansing: zelfde laken een nat pak. Dat wordt een streep voor onze wedstrijdsecretaris. Ger pakt dankzij een dubbele bogey op deze hole toch nog twee punten. Henk en John krijgen ook twee punten voor hun bogey.
Hole zes, een par vier, is niet Ger’s hole. Hij mag het maximale aantal van tien slagen maken, voordat hij hoort dat het er voor hem op zit op deze hole. John is de beste op deze hole. Hij mag drie punten bijschrijven, zodat hij op tien komt. Henk gaat ongestoord moedig voort, pakt voor de zesde keer op rij twee punten, zodat zijn totaal op twaalf komt. Hans is nog bezig zijn Waterloo van hole vijf te verwerken en ziet zijn score met één magere punt toenemen.
Nog drie holes te gaan. Allereerst de fameuze par drie met hoge afslagplaats en lage green. Die green is omringd met bunkers. Achter de bunkers loert de Grote Oceaan. Ger slaat voor de verandering weer ‘ns in de bunker. Hans houdt zijn bal ook te kort en komt in dezelfde bunker als Ger terecht. John en Henk doen wat er wordt verwacht, rustig afslaan en de bal op de green laten landen. Ger komt met een miraculeuze sandy tot vlak bij de pin. Resultaat uiteindelijk: drie parren voor Henk, John en Ger. Zo’n par is goed voor drie punten. Bravo heren. Hans maakt een bogey. Wat vanwege zijn lage handicap goed is voor slechts één punt.
Na zeven holes staat Henk dus op 15 punten. Stel dat hij lekker zo doorgaat en op de twee resterende holes goed blijft scoren, dan belaagt hij de ”Leaders in the Clubhouse”, zijnde Sonja en Martijn, die immers met 18 punten hun negen holes op Pebble Beach hebben beëindigd.
Zoals we al eerder zagen bij voorgaande flights zijn hole acht en hole negen echte scherprechters. Daar komt ook deze flight gaandeweg achter. Neem nou Henk, de trotse leider van dit viertal na acht holes. Hij slaat zijn derde slag in het water. Ger doet hetzelfde; ook een waterbal. Hans denkt ”Wat Henk en Ger kunnen, kan ik ook” en doet mee met het waterballet. John denkt ”Jullie bekijken het maar”. Hij laat op deze listige par vier een zes noteren. Met de twee punten die John hiermee verdient, komt hij naast Henk aan kop: ieder 15 punten. Want Henk scoort niet. Ook Ger en Hans mogen een nul noteren.
Slothole nummer negen, een par vier, geeft Henk een laatste kans om hoog te eindigen in de scoreboardstatistiek. Hij blijft rustig, ligt in vier op de green, maakt zes, goed voor twee stablefords. Met 17 punten kom hij op het leaderboard naast Gerald van Daalen. John blijft goed volgen, doet met een zeven op zich goede zaken. Want zijn totaal van 16 punten is goed voor een, samen met Taco, gedeelde vijfde plaats in de all-time ranglijst van dit virtuele kampioenschap.
Hans is minder gelukkig. Hij slaagt er niet in om te scoren op deze hole. Zodat hij met een totaal van tien punten de baan verlaat. Ger is op de laatste paar holes druk doende geweest om minstens één punt aan zijn totaal toe te voegen. Lange tijd stond hij op acht stablefords. Dat betekende een, samen met Ronald Massaut, gedeeld ”virtueel Kostertje” tijdens dit kampioenschap. Maar door op hole negen nog net één punt in de wacht te slepen, brengt hij zijn totaal op negen. Hij ”gunt” het Kostertje dus als het ware aan Ronald.
Als we na deze flight de balans opmaken, dan zien we één dame en één heer aan kop van het leaderboard. Sonja van de Rhoer en Martijn Paehlig leiden het klassement met 18 punten. Gerald van Daalen en Henk Koster zijn de runners-up met 17 stablefordpunten. Dit viertal speelt op donderdag 16 juli de finale van het Eerste NVGJ-Duca Virtuele Golfkampioenschap. Plaats delict: de Duca Golf Experience in de hal van het hoofdkantoor van Duca del Cosma in Breukelen. Starttijd half elf.
wvde
Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet. De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen. De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken. Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden. (Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil! Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up. Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in. Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken. Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden. Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen. Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort. Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie. Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern. Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..." Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting. Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten. Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg. Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken. Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan. Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing. De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken. Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’ Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal. We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’ We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’) Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn. Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden. Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze. Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek. Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale. Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.