Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
7 dagen geleden
Woensdagochtend 6 augustus is NVGJ-er en oud-journalist Cor Groeneweg overleden, zo heeft zijn partner Lucy Prijs laten weten. Bij Cor werd anderhalf jaar geleden kanker vastgesteld. Hij is thuis in Amstelveen overleden.
Cor startte zijn loopbaan begin jaren zeventig bij Trouw en stapte midden jaren 70 over naar De Volkskrant. Daar belandde hij bij de afdeling Binnenland, als eindredacteur en daarna als gedreven newsgetter bij de verslaggeverij.
Cor ging begin jaren tachtig naar de Haagse redactie met Defensie en Buitenlandse Zaken als portefeuille. Na enige jaren vertrok hij naar het nieuwe opinieblad NieuwsNet, dat maar een kort leven beschoren was. Vervolgens werd hij radioverslaggever bij de NOS.
Cor en opmaakredactrice Lucy verhuisden naar Mechelen, toen Cor Brussels correspondent voor Radio 1 werd. Dat is zijn langstdurende baan geweest. Eenmaal terug in Nederland werd hij eerst voorlichter bij het ministerie van WVC, later van het verbond van verzekeraars.
Cor had een diepe passie voor Schotland en Feyenoord. In mei is hij - met Lucy -voor het laatst in zijn geliefde Schotland op vakantie geweest. Hij was ook een fervent golfer en zolang zijn gezondheid het toeliet was hij enthousiast NVGJ-lid.
Cor won éénmaal een prijs en wel de Rode Dobbelsteen, een in memoriam-toernooi voor wijlen Rob van den Dobbelsteen, die altijd van rood speelde. Jan van Galen won de tweede editie in 2022 en schreef over zijn strijd met vriend en oud-collega een sfeerverslag, dat eventueel nog terug te vinden is onder de zoekterm Rode Dobbelsteen..
Peter Luijer is de eerste halve finalist in het Mr. Glow matchplaytoernooi. Hij versloeg Carla de Vlaming in de kwartfinale met miniem verschil (1 up). De andere drie halve finalisten komen uit de partijen Van Weel-Paehlig, winnaar Wiesenhaan/Van Nunen-Huiges en Schouten-Kuintjes. Vanwege vakantie(s) heeft de wedstrijdleider de deadline (17 augustus) enigszins moeten oprekken. Ook in de herkansingscompetitie is inmiddels een halve finalist bekend: Henri van der Steen liet Madelon Barenbrug kansloos in hun onderlinge kwartfinalepartij. De drie andere partijen die een halve finalist opleveren zijn Boehle-Reinders, Boogaard-Van Kleef en Verhoeven-Westhof. Ook hier geldt dat de gestelde deadline voor enkelen te krap was.
Peter Luijer – Cara de Vlaming: 1 up Ik heb geen verstand van baan onderhoud maar ik ben ook niet blind, dus was ik heel erg blij te zien dat voor het eerst dit jaar de baan van Waterland er mooi bij lag en er dat er hard gewerkt werd. Er stond zelfs iemand een bunker te schoffelen __. Wel staan er nog veel blauwe paaltjes in het midden van veel andere bunkers. Die worden hopelijk binnenkort geschoffeld. Peter en ik vertrokken gezellig babbelend van de eerste hole en na drie holes stond ik drie down (of moet je dan schrijven stond Peter drie up)? Peter speelde goed en deze eerste drie holes gelijk aan de baan. Gezellig babbelend gingen we verder en vervolgens wisselde we de volgende zes holes goed af. Dan hij en dan ik weer een plusje of gelijk. Na negen holes stond Peter weer 3 up, maar we babbelde gezellig door en zo kwamen we gelijk te staan met alleen nog de 18de hole voor de boeg. Peter kwam via een boom en een omweg met drie slagen op de ‘buur’ tee van 18 terecht en ik hoefde nog maar 86 meter naar de pin voor mijn derde slag. Waarom sloeg ik toen de bal maar 20 meter? Tja, dan lig je dus met vier op de green en met zes in de hole en Peter met vijf en dan verlies je dus op de laatste hole door een fluffje… Maar het was wat het was en super gezellig zoals het hoort, met prachtig weer en de baan was fijn en Peter won terecht!
Oeps, is er ooit een slechtere uitslag geweest in de geschiedenis van de Matchplay competitie? Ik denk het zomaar van niet. Ingemaakt, en hoe! (Note to self: boek een paar golflessen!) De dag begon prima, rustig weer, zonnetje en geen wind. We hadden afgesproken op de Edese golfclub Papendal. Henri wilde graag op een neutrale plek spelen, dat hoorde eigenlijk wel bij een Matchplay wedstrijd, zo vond hij. Prima, de Edese is 6 autominuten bij mij vandaan, en ik had er nog nooit gespeeld! Raar maar waar.
Meteen maar even een misverstand uit de wereld helpen: Friso Leunge is niet met pensioen! Ja, hij is in juli 67 geworden, en dus ja, hij heeft een AOW-uitkering en een pensioentje. Maar stoppen met werken? Nee, nee, nee. Hij heeft alleen maar afscheid genomen van zijn grootste klant: het MAX Magazine van Omroep MAX. Of ik wist dat dit het grootste betaalde weekmagazine van Nederland is, met een oplage van 240.000 exemplaren? Nee, dat wist ik niet. Is dat veel, 240.000? Ook dat wist ik niet. Het Veronica Magazine, waar Friso eerder voor werkte, had ooit, in de glorietijd (rond 2000) een oplage van zo'n 1,2 miljoen, vertelde hij. Dat waren andere tijden... De digitale wereld was nog maar net in ontwikkeling. Het Veronicablad bestaat trouwens nog steeds, nu als Veronica Superguide, met een oplage van ietsje onder de 100.000. De tijd die Friso tot 1 juli van dit jaar besteedde aan het MAX Magazine gebruikt hij nu voor nieuwe dingen. Zoals het schrijven van zijn tweede boek, wederom een thriller. De plot voor dit boek heeft hij al van a tot z bedacht, maar of het boek ook zo geschreven wordt? "Het kan maar zo zijn dat ik gaandeweg het schrijven weer andere dingen bedenk", vertelt hij op het terras van Golfclub Lauswolt in Beetsterzwaag, met mooi uitzicht op de fairway en - in de verte - de green van de eerste hole. Wat wel vast staat is dat het in zijn tweede thriller draait om een moord rond het oude paleis 't Loo, waar everzwijnen door de bossen dolen (en door plezierjagers van koninklijke bloede worden afgeschoten). Of er verband is tussen het een (een moord) en het ander (het afschieten van everzwijnen) werd me niet duidelijk. Ik vroeg niet door. Nog even geduld, dacht ik, want de planning is dat het boek in 2026 wordt uitgegeven. "Ik moet het eind dit jaar af hebben", zei Friso. Hij hoopt vanzelfsprekend op leuke verkoopcijfers, maar een bestseller? Dat wordt lastig, erkent hij. Topverkopen zijn slechts weggelegd voor erkende namen als Esther Verhoef en Suzanne Vermeer. Maar wellicht kunnen de goede kritieken op zijn eerste boek een positieve bijdrage leveren. Dat boek kreeg vier sterren in de thrillergids en werd genomineerd voor de Gouden Strop. Terug naar het golf nu. Friso was van Hilversum naar Friesland gereden om mij als wedstrijdleider van de Mr. Glow matchplay uit de brand te helpen. Hoe dat zit? Voor de herkansersronde had ik vijftien aanmeldingen, precies eentje te weinig voor een volledig bezette achtste finale. Het kostte me gelukkig weinig moeite om Friso over te halen. Hem verslaan zou meer inspanning vragen, vreesde ik. Aanvankelijk was ik optimistisch gestemd over een voor mij goed resultaat, want Friso had het laatste jaar allesbehalve een 'trackrecord' om jaloers op te worden. Een paar keer 'no return', zag ik, en de keren dat hij wel met een score op de uitslagenlijst stond vermeld, hield het qua punten met halverwege de twintig wel op. Maar uitgerekend afgelopen maandag, op de Zaanse Golfclub was, er sprake van een onvervalste comeback. Friso won in de A-categorie! Het was het resultaat van een serie golflessen, stug volhouden, blijven oefenen, nooit opgeven - in de overtuiging dat het tij ooit zou keren. Zijn wederopstanding deed me nog net niet trillen van de zenuwen, maar... ik was er niet gerust op. Enfin, ik schoot sterk uit de startblokken, met als gevolg 3 up na drie holes. Daarna liet Friso het spel zien waarmee hij op de Zaanse had gescoord; vooral zijn drives en houten waren geweldig. Nu voert het hier wat te ver om elke hole te beschrijven, maar we bleken zeer aan elkaar gewaagd. Uiteindelijk was het verschil na zestien holes slechts een, in mijn voordeel, nadat Friso zowel vijftien als zestien had gewonnen. Zou hij nu de genadeklap uitdelen? Het antwoord staat al boven dit stukje: nee, ik won zeventien en de partij was voorbij. Na afloop filosofeerden we over een nieuw schema voor de Mr. Glow matchplay per 2026, waarbij (enkele of de beste) verliezers uit de eerste ronde later alsnog kunnen instromen in het 'hoofdtoernooi', zodat herkansing ook echt een nieuwe kans op de eindzege is. Zoals recent de voetbalsters van Engeland, die het allereerste potje verloren, maar toch Europees kampioen werden. Precies zoals - in 1988 - het Nederlands mannenelftal overkwam in Duitsland. Op voorspraak van VPRO-Zomergast Simon Kuper waren zondag jl. nog beelden te zien van de voor Nederland zo succesvol verlopen halve finale, tegen (toen nog) West-Duitsland. Ik dwaal af. We spraken af dat Friso een voorstel voor zo'n nieuw schema zal proberen uit te werken. Dat is ook zo'n "nieuw ding" waar hij nu de tijd voor heeft.
Tijdens de laatste Jaski Open vertelde ons zeer gewaardeerde lid Anneke Groen geëmotioneerd dat ze niet veel aanwezig kon zijn bij de wedstrijden van de NVGJ omdat ze al langere tijd voor haar zieke man Jan zorgde. Deze week kregen we het trieste bericht dat Jan van der Velden na een lang ziekbed is overleden. De crematie was op maandag 4 augustus op Westerveld. We wensen Anneke en verdere familie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Hierbij de rouwkaart met het adres, waar condoleances heen kunnen worden gestuurd.
Eigenlijk was ik er wel klaar mee om na elke matchplaywedstrijd meteen weer een stukje te moeten schrijven. En dat ben ik nog steeds. Maar ja, het is niet anders. Voorafgaand aan de wedstrijd in de verliezerspoule tegen Paul had ik besloten me dit keer eens goed voor te bereiden. Paul en ik hadden afgesproken op mijn thuisbaan Het Rijk van Nijmegen te spelen en wel van de blauwe tees. Aangezien ik daar nooit van speel, vond ik het slim om dat een dag voor onze wedstrijd eens wel te doen. Dat de ballen alle kanten opgingen maakte me niet zoveel uit, een slechte generale belooft tenslotte een goede uitvoering. Daarbij vond ik bij het zoeken een veelvoud van de door mij weggeslagen ballen en daar word ik altijd blij van. ‘s Avonds in bed fantaseerde ik nog over lange, rechte drives en ballen die met een mooie boog op de green landden. Niks zou een overwinning in de weg staan en tevreden viel ik in slaap. Helaas voor mij bleek de realiteit de volgende dag anders. Ik ontmoette Paul op de parkeerplaats. Echt kennen deed ik hem niet, maar ik wist wel dat het een relaxte man was. Niet het type dat met het mes tussen de tanden op de eerste tee verschijnt en alleen maar met zijn eigen spel bezig is. En dat bleek ook, want tussen de slagen door keuvelden we er lustig op los. En waar bij mij net als de dag ervoor de ballen alle kanten opgingen, daar maakte Paul vooral veel bogeys om holes mee te winnen. Met 3 up ging hij door de turn en die klap kwam ik niet meer te boven. Na de 15e hole was het gebeurd en schudde ik Paul de hand. Ondanks mijn verlies kijk ik terug op een geslaagde dag, want elkaar een plezierige dag bezorgen, dat was ons zeker gelukt. En met een meer dan terechte winnaar als resultaat. Gefeliciteerd Paul! Helaas zijn we wel vergeten een foto te maken. En Louis, als die verliezersronde voor de verliezers van de verliezersronde er komt (zoals voorgesteld door René), dan geef ik me bij deze graag op.