Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.11.2024
Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.
Drie puttjes minder
Nog niet zo lang geleden deed ook de Challenge Tour deze baan aan en toen had de winnaar een score van -11 na vier dagen golf. Bedenk dan dat dit jongens zijn die allemaal een dikke plus handicap hebben en je weet dat het geen eenvoudige baan is. We stonden voorafgaand aan deze tweede dag 12 punten achter op de nummer vijf. Dat betekende dus, wie even snel rekende, dat wij met onze acht tellende scores, allemaal zo’n anderhalf stableford puntje meer moesten binnenhalen dan de nummer vijf. Wij brachten op dag 1 een gemiddelde score binnen van 24,875. Terwijl koploper Frankrijk het iets beter deed met een gemiddelde score van 27,375. Toch 2,5 punt beter. Gemiddeld. Dat klinkt niet veel. Dat is het feitelijk ook niet. Het waren om in het verhaal van deze week te blijven, maar drie drieputts minder. Tsja. Een kind kan de was doen, zou je zeggen.
Shitty golfers
De greenkeepers van Royal Obidos zouden vast verkeerd geinformeerd zijn, zo wist een Deense speler me stellig te vertellen. “They have said that we are very important people,’ I guess,” zei hij. “Butt they forgot to add that we are very shitty golfers.” Hij sprak voor zichzelf. Ongetwijfeld. Maar er zit een kern van waarheid in natuurlijk. En het relativeert ook allemaal best lekker. Want we nemen dit spelletje allemaal ongelofelijk serieus, maar zodra een golfcourse dan écht serieus geprepareerd wordt, spartelen we met 120 journalisten (of vriendjes van journalisten, of mensen met een dakdekkersbedrijf, of… vul maar in), als echte amateurs over de verder prachtige banen.
Sfeer maken
Een baan moeilijk maken kunnen ze wel. Het organisatietalent wat wij als zeikende Hollanders verwachten op een dergelijk event, blijft daar wat achter. Maar aan de andere kant biedt het ook kansen, want unaniem keken alle landen nu al uit naar de Nations Cup die volgend jaar op onze eigen bodem plaatsvindt. En wel op onze homecourse in Texel. De verwachtingen zijn hooggespannen. En terecht. En arrogant als dat ik ben, durf ik hier de stelling wel aan: dat gaat niet heel moeilijk zijn om die waar te maken.
Dim de lichten wanneer dat moet. Neem een programmaonderdeel serieus. Ook al is het iets kleins. Zorg voor een muzikant die noot kan houden. Regel een fatsoenlijke geluidsinstallatie. En zorg voor lekker eten. Geen sterrendiners. Dat is onzin, maar gewoon lekker eten. Het lijkt niet zo moeilijk allemaal.
Madelon
Of dat ook gaat lukken, dat hangt af van onze Director of the Nations Cup: Cara de Vlaming. Zij zal, samen met een heel team aan kundige mensen, dit evenement gaan neerzetten en zo een nieuwe standaard proberen neer te zetten voor dit soort events. Hélène is de nieuwe captain. Want na dertien jaar zwaait onze lieve Madelon af. En ook in haar laatste editie was ze weer onvermoeibaar. Je hoefde maar te kikken en ze regelde het. En ze zat er bovenop. Heel fijn om zo’n betrokken captain te hebben in zo’n week. Maar haar opvolging is ook in goede handen.
En,…. en daar moeten we zeker niet licht aan voorbij gaan, ook de board van de EMGJ heeft gezien wat voor nuttig werk Madelon al die tijd heeft gedaan. Als veteraan is ze op de hoogte van al het reilen en zeilen binnen dit belangrijke orgaan. En daarom heeft men haar benaderd om zitting te nemen in de board van het EMGJ. Als eerste vrouw ooit. We lopen weer eens voorop. Dat doen we met tal van zaken: we zijn het gezelligste team, het meest luidruchtige team, het team met de meeste dames, het enige team met een vrouwelijke captain. Oké, nu nog een keer ook de beste worden in datgene waar het allemaal om draait: het golf. Maar ook daarin zit perspectief. Want we zijn met afstand de ‘best of the rest’ geworden. En de aansluiting met de gewezen toplanden als Frankrijk, Italië, Duitsland, Denemarken en Oostenrijk lijkt een kwestie van tijd. Misschien volgend jaar al, op onze homecourse?
Bedankt!
Namens het hele team wil ik alle NVGJ-ers bedanken die zo intens met ons meegeleefd hebben. Dat is iets dat vaak onbesproken blijft, maar ik kan je verzekeren dat alles wat daarover gedeeld werd door jullie, in de groep besproken werd. En dat dit als enorm steunend werd ervaren. Het was een mooie week. Met een mooi stel. Dit was ie dan! Of zoals met dan hier in Portugal zegt: 'É isso!'
Recent maakte ons lid Pamela Sturhoofd de documentaire Patatje Oorlog over twee Nederlandse mannen – Franky en Coen – die afreizen naar de frontlinies in Oekraïne om daar letterlijk troost en voedsel te brengen in de vorm van patat. Met hun snackkar en eindeloze veerkracht helpen ze vluchtelingen en achtergebleven ouderen in zwaar getroffen gebieden, en runnen inmiddels zelfs een opvanghuis in Dnipro. Een verhaal over medemenselijkheid, absurditeit en hoop – in oorlogstijd.
Ons lid John Dekker was afgelopen week op bezoek bij onze gewaardeerde sponsor Heleen Sonnenberg om wat flessen op te halen voor onze vereniging. Heleen zit niet stil in ieder geval. Onder de naam Chateau Sonnenberg (opgericht 2021) importeert ze wijn, ze verkoopt damesmode en samen met haar man Paul bestiert ze ook nog een makelaardij. En dat allemaal sinds 2019 in Den Haag. Onder de paraplu van Weduwe Joustra verzorgde Heleen, die de NVGJ nog altijd een warm hart toedraagt, jarenlang het Kostertje. Kijk ook eens op haar website!
Surprise ... We gaan naar Spanje en je partner mag mee! Vier dagen, vijf sterren-hotel in Denia aan de 27-holes golfbaan van La Sella met alles erop en eraan. Lang weekend genieten van deze luxe golfvakantie. Drie rondes op twee schitterende banen, La Sella en La Galiana. Ontbijt en diner, de laatste inclusief drankjes. Vervoer in Spanje is geregeld. Vliegen vanaf drie luchthavens in Nederland en je neemt gemakkelijk je eigen golfclubs mee. Alleen nog even Christa bellen of mailen dat je graag mee gaat. En of je alleen gaat of met je partner. Zo je wil regelt Fairway Golftravel ook je vliegtickets. Al is de locatie nu bekend, het blijft een surprise-reis want er staat je een aangename verrassing te wachten. Van vrijdag 21 t/m maandag 24 november is de NVGJ in Spanje voor een vierdaags verblijf op het Denia Marriot la Sella golfresort, gelegen tussen Valencia en Alicante. Het 5-sterren hotel biedt alle denkbare luxe en ontspanning. De hele dag gegolfd, kun je daarna chillen in de spa met sauna, stoombad of jacuzzi. Er is ook een beautycenter met verschillende schoonheidsbehandelingen. Anders neem je samen met je flightgenoten een drankje in het clubhuis of in een van de bars in het golfhotel. Bij het diner zijn de drankjes inbegrepen. De kamers van Denia Marriot zijn echt ruim en smaakvol ingericht met terras en voorzien van satelliet-tv. Stel dat er in het weekend een golfwedstrijd is. Golfen doen wij zelf op twee banen; de eigen la Sella golfbaan en de schitterende tourbaan La Galiana op een klein uurtje rijden van het hotel. Vervoer is geregeld. La Sella is een uitdagende baan, mede ontworpen door Jose Maria Olazabal. Het is een volgroeide baan (1991) van gemiddelde lengte, licht glooiend en bosrijk. De fairways worden omringd door sinaasappel- en pijnbomen met een imposante bergketen als achtergrond. We spelen daar zaterdag en maandag. Voor alle golfers is alvast een handtrolley geboekt. Een touringcar brengt ons zondag via de kust en door een schitterend berglandschap tot vlakbij Valencia naar La Galiana Campo de Golf (2011). La Galiana is een tourbaan, eerder gekozen tot 'best choice'. Voor de spelers zijn buggy's gereserveerd, want 'lopen is bijna niet te doen. Er is geen meter vlak', zegt Christa van Fairway Golftravel. Ze is er zelf geweest. Ook het Marriot hotel bij Denia (10 minuutjes met de auto) kent ze goed: ,,Echt perfect.'' De recensies op booking.com zijn eveneens lovend; eindcijfer 9.0. Wil je mee, wat moet je doen? Bel Christa om je aan te melden of stel je vragen. Stuur vervolgens ter bevestiging een e-mail met je wensen en of het reisbureau ook je vlucht moet regelen. Zo ja, vanaf welk vliegveld. De richtprijzen (laatste kolom), aankomst- en vertrektijden staan op de flyer. De bijzondere 4-daagse NVGJ-surprisereis is uit te breiden naar een langer of aangepast verblijf verblijf en met eigen vervoer. Op basis van je wensen maakt Fairway Golftravel een offerte. Oh ja, denk ook even aan een passende reisverzekering. Kan trouwens ook via Christa.
'Unforced errors’ in de polder Op woensdag 16 april mocht ik aantreden tegen Andy Houtkamp op zijn thuisbaan Dronten (zijn homecourse, maar in dit geval wel heel letterlijk want Andy woont aan de baan). We waren beiden nog moe van de afgelopen sportzondag met de Formule 1 in Bahrein, de marathon van Rotterdam én die van Parijs, de wielerklassieker Parijs-Roubaix en als ultieme finale de Masters in Augusta. Een latertje dus. Onder toeziend oog van Milanda Koopman, vrouw van maar nog belangrijker: gewaardeerd sponsor van de NVGJ, gingen we zonder al te veel voorbereidingen de baan in. Ik kreeg door mijn veel hogere handicap 6 slagen extra en die gingen we later terugzien. Het wedstrijdverloop is voor diegene die er niet bij was, niet erg interessant, maar dat ik op hole 1 na slag 1 mijn bal in het grasveld niet kon vinden was een ‘major setback’ (met name voor mijn humeur). Desondanks stond ik bij de turn 2 up. Speelde ik dan veel beter dan Andy? Welnee, maar ik maakte nauwelijks fouten terwijl Andy, die sowieso aanvallender speelt, een stuk of wat ballen net in de struiken sloeg en daarmee punten verloor. Dat zijn, in tennistermen, ‘unforced errors’. Ik heb die term nooit begrepen want fouten zijn toch altijd ‘onnodig’? Nou ja, uiteindelijk was het na hole 14 voor mij 6 up, 4 to go. En die 6 punten was precies het verschil na handicapverrekening….trek zelf uw conclusie. Bij de nazit met Milanda en Andy nog gefilosofeerd over de vraag waarom het lijkt alsof ‘charity’ toernooien tegenwoordig minder makkelijk bezocht lijken en natuurlijk wat sterke verhalen opgedist over de vele buitenlandse sport en marketing-tripjes van ons beiden (en over markante mensen uit ons verleden, zoals de handige ritselaar Harry de Haas, de bordenkoning van Amstelveen). De Golfresidentie Dronten wordt overigens het toneel van de Open NK voor journalisten in juni en voor die tijd komt er nog een interview met Milanda de sponsor van die wedstrijd. En uiteraard ga ik ook dan weer proberen van Andy te winnen….met of zonder onnodige fouten!
Op het programma stond de matchplay wedstrijd tussen Harald Taylor en Jan van Galen op de Amsteldijkse Golfbaan. Geen harde wind of regen, no excuses derhalve op een slechte openingsscore. Ziehier, Jan kwam als een hazewindhond uit de startblokken en stond binnen no time 2 up. De Amsteldijkse lag er schitterend bij op deze qua weer, rustige dag. Dus de mouwen even opgestroopt en in de handjes gekwat, resulterend in een kleine wederopstanding van Taylor en een gelijke stand na 9 holes. De tweede 9 begonnen spannend, er werd nek aan nek maar fair gestreden. Na een sterke tussensprint was het echter op de 15-de hole 3 up met 3 te gaan voor Taylor. Nadat Jan de 16-de hole in winst had omgezet en de eindsprint had ingezet, werd het opnieuw spannend. Op de 17-de had Jan de kans om opnieuw de hole te winnen. Echter z'n putt raakte de rand van de hole, maar viel er niet in. End of game, 2 up, one to go voor Taylor. Uiteraard toch nog even de 18de gespeeld. De druk was er duidelijk af bij Jan, want hij sloeg daar een birdie. Chapeau Jan, karakter!
Wat een avond! Wat een avond! Fred die ging slapen, Martijn die zes holes miste, en de rest van ons schreeuwend naar de tv terwijl Rory eindelijk dat jasje pakte. Tranen, gifjes, slapeloosheid. En een groepsapp die geschiedenis schreef.