Daar zaten we dan. Op een stoeltje aan de achttiende green van de Royal Obidos. Elkaar hoopvol aankijkend. Zouden we op deze tweede dag van het EMGJ nog een sprongetje naar boven kunnen maken? Zou het mogelijk zijn om in die top 5 te komen? Het veld van het EMGJ was nog nooit zo sterk bezet. Er waren nog nooit zoveel landen (zei men). En ja, de banen waren nog nooit zo moeilijk geprepareerd als deze week. Voor jullie info: de greens van Royal Obidos deden 12,3 op de stimpmeter. Dat is een beetje vergelijkbaar met wanneer je thuis op de tegels in je keuken een putt probeert te maken. Het is aanraken en daar gaan ze dan. Dat het iets was waar niet alleen wij als Nederlanders last van hadden, zo bleek wel weer. Want er werd steen en been geklaagd. Of nou ja, geklaagd is misschien niet het goede woord. We realiseerden ons vooral allemaal dat we er geen klote van kunnen.

Drie puttjes minder
Nog niet zo lang geleden deed ook de Challenge Tour deze baan aan en toen had de winnaar een score van -11 na vier dagen golf. Bedenk dan dat dit jongens zijn die allemaal een dikke plus handicap hebben en je weet dat het geen eenvoudige baan is. We stonden voorafgaand aan deze tweede dag 12 punten achter op de nummer vijf. Dat betekende dus, wie even snel rekende, dat wij met onze acht tellende scores, allemaal zo’n anderhalf stableford puntje meer moesten binnenhalen dan de nummer vijf. Wij brachten op dag 1 een gemiddelde score binnen van 24,875. Terwijl koploper Frankrijk het iets beter deed met een gemiddelde score van 27,375. Toch 2,5 punt beter. Gemiddeld. Dat klinkt niet veel. Dat is het feitelijk ook niet. Het waren om in het verhaal van deze week te blijven, maar drie drieputts minder. Tsja. Een kind kan de was doen, zou je zeggen.

Shitty golfers
De greenkeepers van Royal Obidos zouden vast verkeerd geinformeerd zijn, zo wist een Deense speler me stellig te vertellen. “They have said that we are very important people,’ I guess,” zei hij. “Butt they forgot to add that we are very shitty golfers.” Hij sprak voor zichzelf. Ongetwijfeld. Maar er zit een kern van waarheid in natuurlijk. En het relativeert ook allemaal best lekker. Want we nemen dit spelletje allemaal ongelofelijk serieus, maar zodra een golfcourse dan écht serieus geprepareerd wordt, spartelen we met 120 journalisten (of vriendjes van journalisten, of mensen met een dakdekkersbedrijf, of… vul maar in), als echte amateurs over de verder prachtige banen.

Sfeer maken
Een baan moeilijk maken kunnen ze wel. Het organisatietalent wat wij als zeikende Hollanders verwachten op een dergelijk event, blijft daar wat achter. Maar aan de andere kant biedt het ook kansen, want unaniem keken alle landen nu al uit naar de Nations Cup die volgend jaar op onze eigen bodem plaatsvindt. En wel op onze homecourse in Texel. De verwachtingen zijn hooggespannen. En terecht. En arrogant als dat ik ben, durf ik hier de stelling wel aan: dat gaat niet heel moeilijk zijn om die waar te maken.

Dim de lichten wanneer dat moet. Neem een programmaonderdeel serieus. Ook al is het iets kleins. Zorg voor een muzikant die noot kan houden. Regel een fatsoenlijke geluidsinstallatie. En zorg voor lekker eten. Geen sterrendiners. Dat is onzin, maar gewoon lekker eten. Het lijkt niet zo moeilijk allemaal.

Madelon
Of dat ook gaat lukken, dat hangt af van onze Director of the Nations Cup: Cara de Vlaming. Zij zal, samen met een heel team aan kundige mensen, dit evenement gaan neerzetten en zo een nieuwe standaard proberen neer te zetten voor dit soort events. Hélène is de nieuwe captain. Want na dertien jaar zwaait onze lieve Madelon af. En ook in haar laatste editie was ze weer onvermoeibaar. Je hoefde maar te kikken en ze regelde het. En ze zat er bovenop. Heel fijn om zo’n betrokken captain te hebben in zo’n week. Maar haar opvolging is ook in goede handen.

En,…. en daar moeten we zeker niet licht aan voorbij gaan, ook de board van de EMGJ heeft gezien wat voor nuttig werk Madelon al die tijd heeft gedaan. Als veteraan is ze op de hoogte van al het reilen en zeilen binnen dit belangrijke orgaan. En daarom heeft men haar benaderd om zitting te nemen in de board van het EMGJ. Als eerste vrouw ooit. We lopen weer eens voorop. Dat doen we met tal van zaken: we zijn het gezelligste team, het meest luidruchtige team, het team met de meeste dames, het enige team met een vrouwelijke captain. Oké, nu nog een keer ook de beste worden in datgene waar het allemaal om draait: het golf. Maar ook daarin zit perspectief. Want we zijn met afstand de ‘best of the rest’ geworden. En de aansluiting met de gewezen toplanden als Frankrijk, Italië, Duitsland, Denemarken en Oostenrijk lijkt een kwestie van tijd. Misschien volgend jaar al, op onze homecourse?

Bedankt!
Namens het hele team wil ik alle NVGJ-ers bedanken die zo intens met ons meegeleefd hebben. Dat is iets dat vaak onbesproken blijft, maar ik kan je verzekeren dat alles wat daarover gedeeld werd door jullie, in de groep besproken werd. En dat dit als enorm steunend werd ervaren. Het was een mooie week. Met een mooi stel. Dit was ie dan! Of zoals met dan hier in Portugal zegt: 'É isso!'