Er waren wel eens meer deelnemers bij de seizoensfinale. Misschien niet zo heel gek ook, gelet op de weersverwachtingen en de door de vele regen al gesloten banen. Maar zoals dat wel vaker gaat: degenen die het risico op een nat pak wel voor lief namen bleken de winnaars van de dag. Al waren er natuurlijk ook leden die nog net wat meer winnaar waren.
Bij het uit de auto halen van mijn spullen greep ik vol in een drijfnatte handdoek, een handdoek – en golftas – waarvoor ik een avond eerder niet meer de energie had gehad om deze in de garage te zetten. Waarom zou ik ook? Na drie dagen golf in Brabant was alles door- en doornat en koesterde niet eens de illusie dat ik de boel nog droog zou krijgen voor de volgende ronde voor de deur stond. Daarbij waren de verwachtingen ook nu niet geweldig. Extra handdoek mee en hopen dat we eindelijk niet met regenpak- en handschoenen de baan in moesten.
Kennelijk vonden de weergoden ook dat een finale met goed weer gespeeld moet worden want op een paar miezerdruppels na bleef het de hele dag droog op Nunspeet. En over droog gesproken: dat was de baan ook. Zéker als je het vergelijkt met de staat van de meeste banen deze weken. Nog nooit viel er in de maand oktober zoveel regen. In de Bilt ving de regenmeter ruim 205 millimeter op terwijl er normaal 75 worden gemeten. De eerste dagen van november waren niet heel anders. Van de drie dagen golf die ik voor een reisverhaal in eigen land op de rol had staan, speelden we bijna tweederde van de holes in de stromende regen. Met het afsluitende rondje op De Stippelberg als nat dieptepunt. Hoewel de Brabantse baan is aangelegd op zandgrond stonden de plassen tot op de greens en kreeg ik een klein beetje een idee hoe Jeroen en Helene zich enkele weken geleden moesten hebben gevoeld bij hun finale op De Pan. Ik werd, kortom, op mijn wenken bediend. Ik was immers de deur uitgegaan voor een reisverhaal met als thema dat je als golfer een beetje geluk moet hebben in deze tijd van het jaar. Niet voor niets had ik de werktitel 'Met een schuin oog op Buienradar' al boven het stuk gezet. Voor je het weet doe je mee aan het Open NK Watertrappelen in plaats van aan de ZVM Masters.
Maar nee, het was droog toen de ongeveer veertig spelers zich melden op het fraaie complex van Het Rijk van Nunspeet. Er piepte een voorzichtig zonnetje door het wolkendek, waaien deed het (de eerste uren althans) niet heel hard, en op de baan was niets te merken van de vele regen. De fairways waren zo goed als droog, de greens liepen ruim boven stimp 8 en in geen enkele bunker stond ook maar een druppel water. Natuurlijk moet je een beetje mazzel hebben met de bodemgesteldheid (lang leve de zandgronden!) maar complimenten voor het greenkeepersteam waren op hun plaats.
De wedstrijd zelf dan. De ZVM Masters. Finale voor de top-8 van zowel de A- als de B-categorie en daarmee tegelijkertijd zowel de laatste wedstrijd van het seizoen 2023 als de eerste van 2024.
Het blijft mooi om te zien dat de door vooral Hans en Madelon in elkaar gedraaide kalender elk jaar een climax beleeft die er echt toe doet. Eerst door je te plaatsen voor de top-8, daarna door te proberen hoge ogen te gooien in de eindstrijd waarin op papier alle acht deelnemers nog een kans hebben. Al is dat vooral een theoretische kans en moet je, normaliter, in de top-3, hooguit top-4 staan om écht een kans te hebben. Hoe hoger op de ranking, hoe meer punten je mee krijgt, hoe meer marge je hebt op de slotdag, enfin, we weten hoe het werkt.
Dat ik als nummer 4 naar de finale ging maakte de kansen op de eindoverwinning niet erg groot. Een week eerder stond ik nog derde, maar een verwoestend optreden Marijke op de Hooge Graven ('te vroeg gepiekt' appte ik haar na haar fraaie zege in het oosten van het land) zorgde ervoor dat ze de volgorde van onze flight nog net even in haar voordeel omzette, hoewel ook zijn wist dat de beste papieren voor de zege in de groep voor ons zaten, bij de nummers 1 en 2 Henri en Anton. Aan de andere kant wisten we allebei ook uit ervaring dat spelen in die laatste flight een zekere druk met zich meebrengt. Dat was te zien ook: al op de eerste hole kreeg Henri zijn teeshot maar nauwelijks op de fairway en verderop in de ronde hoorden we Anton tussen de bomen door nog net zeggen 'Al mijn provisionele ballen zijn perfect' waardoor we wisten dat ook hij niet op zijn best was. Zouden er dan toch kansen zijn..?
Zo die er al waren, weigerden we die op de front nine te pakken. Met respectievelijk 12 en 13 punten voor Marijke en mijzelf schakelden we onszelf voortijdig uit. Daar wilde vooral Marijke echter niets van weten. 'We gaan voor twintig punten op de tweede negen Martijn', zei ze op de tee van hole 10, de laatste hole dat we als tweebal speelden. 'Mag Jeroen met jullie meelopen?', vroeg Foeke terwijl hij ons, op weg naar de tee van hole 11, wenkte. 'Heb je nu al genoeg van hem?', zei ik nog grappend, maar toen bleek dat mijn gewaardeerde collega weer eens last had van een terugkerend euvel. 'In mijn rug geschoten. Moet zo snel mogelijk naar huis en onder een hete douche', zei hij ten overvloede, nadat hij nog even meestrompelde naar de green van 10 waar hij Jeroen aan ons overhandigde. De terugtredend kampioen van 2022 had ook nog kans zijn titel te verdedigen bij aanvang van de dag, maar zijn scores op de eerste negen holes, en zijn spel op de tweede negen, lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. Jeroen, die in handicap onlangs voorbij werd gestreefd door zijn jonge dochter, deed nog manmoedige pogingen tot een score te komen maar strandde op 23 punten.
Gek genoeg gebeurde er wel wat bij M&M vanaf het moment dat de man uit Ijburg zich aansloot. Marijke speelde op de eerste zes holes na de turn vijftien punten bij elkaar, zelf deed ik daar, mede dankzij een chip-in voor birdie op de moeilijkste hole van de baan, weinig voor onder. Zou het dan toch..? Zoals dat wel vaker gaat was alleen de gedachte daaraan al genoeg om het momentum weg te halen. Marijke noteerde op zowel zestien als zeventien uit het niets twee strepen, zelf deed ik mezelf bijna de das om door tot twee keer toe een slag te proberen die ik soms (per ongeluk) goed uitvoer, maar nooit oefen en dus vaker wel dan niet moet bekopen met een gemiste kans. Waarom denken we toch dat we die slag onder de eerste maar over de tweede tak te beheersen alsof we Seve himself zijn? Een bananenbal a la Bubba slaan we alleen per ongeluk, zelden expres, en dus ging de bal rechtdoor het bos in.
Desondanks holede ik op de achttiende, en onder toeziend oog van Anton (30 punten) en Henri (20 punten), uit voor een par en 34 punten. Een score die, nadat ook Louis en Helene binnen waren (het antwoord op de vraag hoe haar ronde was liet zich door haar samenvatten in één woord, bestaand uit drie letters, beginnend met een k en eindigend met een t), genoeg bleek voor de dagzege in de Masters. En hoewel René de scorekaarten snel voor zich opeiste met het verzoek niet zelf te gaan zitten rekenen over de einduitslag, wist ik al snel hoe laat het was. Net als vorig jaar eindigde ik met 400 punten, net zoveel als Anton, maar omdat hij als hoger geplaatste (2e) naar de finale was gegaan was de titel voor hem en niet voor mij. Net als me dus vorig jaar overkwam tegen Jeroen, en Louis een jaar daar weer voor tegen Marijke Brouwers. De regels zijn de regels, en de kampioenen dus terecht kampioen, maar als in drie opeenvolgende jaren de finale een gelijke eindstand oplevert moet je misschien aan wat knoppen gaan draaien. Dubbele punten in de finale. Geen afgeronde getallen maar gekke punten in de orde van 398 voor de winnaar en 185 voor de nummer twee waardoor een gelijke eindstand nagenoeg onmogelijk wordt. Ook in de finale bonuspunten voor net dat extra verschil. Of zelfs een play-off als de finale gelijk eindigt. Over een bloedspannende climax gesproken! Misschien maar eens op tafel leggen bij de wedstrijdcommissie of er een bestuurskwestie van maken. Bestuurskwestie? Chefsache!
Het zal voor de toekomst zijn, voor nu staat er een punt achter het golfseizoen 2023. Niet echter na een geslaagde slotavond waar Christian samen met Karin tafels vol prijzen te verdelen had, Anton de nieuwe website presenteerde, die, dankzij de hulp van de wedstrijd- en webcommissie, staande het diner gelanceerd kon worden, er stilgestaan werd bij het gedwongen afscheid van Poppe en Charles, Anton (in A) en Leonard (in B) tot clubkampioenen werden gekroond, Helene nog eens in het zonnetje werd gezet als matchplaykampioene en ondergetekende tot dagwinnaar werd gekroond. Al was dé prijs van de avond voor Niels Paauw die door jury-voorzitter Abe-Jan ter Beek (tot spijt van velen dit jaar zónder Romy aan zijn zijde) de Golfpersprijs in handen gedrukt kreeg. Zijn artikel 'Andere tijden golf' uit Golfers Magazine bleef de andere genomineerden (Ralph Blijlevens en Roy Heethaar) voor en dus nam de lange Noord-Hollander glimmend van trots de terecht gewonnen bokaal in ontvangst.
Nog één wedstrijd resteert dit kalenderjaar, volgende week op Dirkshorn, de tweede wedstrijd in de strijd om Anton en Leonard op te volgen als clubkampioenen. Misschien met een paar kleine wijzigingen. De punten bij de finale dus, maar wat mij betreft vooral met een nieuwe naam voor de trofee (een goede suggestie van de kersverse kampioen) die zéker op de agenda van de volgende bestuursvergadering zal komen te staan. Waar we in de Mr Glow Matchplaycompetitie al jaren spelen om de Joop van der Flier bokaal, verdient ook dé beker van onze club een naamgever en wat is er mooier dan eind 2024 de NVGJ Charles Taylor Trofee op je schoorsteenmantel te mogen zetten? De eerste punten op weg daarheen zijn binnen.
