Rondje Limburg NL en BEL- Margraten 2024

'Podverdorie....ik ben me toch moe'.

'Jij ook al? Pffff, ik kan bijna geen voet meer verzetten'.
'Ik geloof dat ik nog nooit zo moe van een golfbaan ben gekomen'.

Ja, ja, thuisblijvers, er klonk geweeklaag dinsdagavond rond de klok van 18.00 uur op de Burggolfbaan van Margraten. Ruim vijf uur heuvel op, heuvel af, daar waren de meeste bovenrivierse kuiten niet op getraind.
 
Ok, ze hadden maandag al een beetje kunnen oefenen op De Herkenbosche, maar die drie bosheuvels zijn maar mierenhoopjes vergeleken bij het langgerekte en glooiende landschap van het Zuid-Limburgse Heuvelland. Daar tussen Maastricht en Vaals wonen pas de echte kuitenbijters.

Als rasechte inboorling van Limboland had ik daar natuurlijk nauwelijks last van. Wij zijn hier diepe dalen gewend. Tussen april en november ben ik sowieso twee, drie keer per maand in het Heuvelland te vinden voor wandeltochten van 12-18 kilometer. Vaak een hele uitdaging, maar de wetenschap dat aan het einde op een terras met weidse blik, een koele verfrissende Belgische Grimbergen of Kriek Lambiek staat te wachten, doet niet alleen het water in de mond lopen, maar ook mijn benen.

Dus ik had – en dat komt weinig voor binnen de NVGJ – ook eens een keertje thuisvoordeel. Golfen op mijn eigen lössige geboortegrond doet blijkbaar wonderen. Slechts 49 kilometertjes hoefde ik te rijden om aan te sluiten bij mijn geliefde clubje. Dat zijn al gauw 200 km minder dan normaal. 

De wedstrijd op Margraten begon voor mij zoals hij eindigde. Met een enorme knaller. 
Op de eerste hole – een par 3 – mocht ik meteen een birdie laten noteren. Op de par 3 van de 13e wist ik dit lucky shot zelfs te herhalen. Enfin, weer een birdie. Alleen die twee birdies waren bij mijn playing handicap van 17 al 7 stableford punten voor Bassie. 

Op de tussenliggende holes lachte het geluk me regelmatig toe. Je hebt van die dagen dat willen ze vallen, zoals overvliegende kippen in een zondagse bouillonsoep.  Zodat ik op de 18e met 32 stbf punten van start ging. 
Op de laatste hole – een par 4 – noteerde ik een zes. Zodoende eindigde ik met 33 punten.

Maar wat, zal de oplettende lezer zich afvragen, was dan die eindknaller? Nou, die kwam met donderend geraas van een overtrekkend onweer. En je weet, die zijn in bergachtig gebied (ho, ho nou niet chauvinistisch gaan overdrijven Buitenhuis) Sorry...die zijn in heuvelachtig gebied extra luid en krachtig. 

Achteraf bleken die 33 punten genoeg voor de dagzege. Een leuke opsteker 'on the road to Nunspeet' in november.  
En dan te bedenken dat het totaal anders had kunnen gaan, want vlak voor de start op hole 1 bemerkte ik dat ik mijn twee elleboogbraces was kwijtgeraakt. En die dingen heb ik de laatste weken dringend nodig in verband met mijn Epicondylitis Lateralis (wees gerust, ik heb het ook moeten googelen), oftewel mijn tennisarm. Een vorm van overbelasting van de pezen in mijn ellebogen, terwijl ik niet eens tennis.

Hoe dan ook, dankzij de arendsogen van flightgenoot Pim Donkersloot werden de braces net op tijd teruggevonden. Waarvoor dank. 
En diezelfde dank gaat ook uit naar Willem Buijteweg en Alwin Rijke, die ons kwartetje indachtig het NVGJ-credo tot een gezellige golfdag maakten.
Die beiden trouwens – zij het op een heel andere manier – de dag ook eindigden met een knaller. Zo hoorden we van Willem dat hij onlangs flink 'geknald' had op de beurs (alle ING-aandelen verkocht). En blijkt Alwin met enige regelmaat 'te knallen' met zijn levensechte vertolking van het André Hazes repertoire. Zelfs tot aan Paradiso toe.Kijk, daar kan de provinciale singer-songwriter in mij alleen maar van dromen. 

Met die Haarlemse zangconcurrentie op m'n hielen kon ik natuurlijk niet achterblijven. En dus probeerde ik tijdens de winnaarsspeech te demarreren met een á capella vertolking van het min of meer officieuze Limburgs volkslied. Indachtig de charmes van deze gezellig dag en de 'sjoonheid' van Het Rijk van Margraten.

Wie sjoon os Limburg is
Begrip toch neemes
Allein de Zuderling
Dae Limburg leef is
Want door de jaore heen
Bleef Limburg onbetwist
't Sjtukske Nederland
Dat 't sjoonste is......