Glimmend van trots stond Louis Westhof aan het einde van de gezellige lange tafel in het restaurant van golfclub Lauswolt, waar omheen precies 20 leden van onze club hadden plaats genomen voor het diner. Trots op de schitterende baan waar hij al 32 jaar lid is en ons voor het eerst had kunnen uitnodigen om een onderlinge wedstrijd te kunnen spelen.
Het gastheerschap vervulde Louis met verve. Pistoletjes met verse jus deelde hij zelf uit bij hole 1. De labels van de baan kreeg iedereen persoonlijk overhandigd. En nu stond hij de prijzen uit te reiken, gesponsord overigens door de afwezige Karin Mulder. Zij was bezig met man Christiaan met hun boot terug uit Engeland te varen en was helaas niet op tijd terug om mee te doen. Over de prijzen straks meer. Eerst de stekeltjes van Louis die hij — immer charmant en galant en ondanks de feestelijke stemming — toch even opzette. ‘ ‘Een beetje jammer’, noemde hij het dat slechts 20 leden de reis naar het hooggelegen Lauswolt hadden ondernomen. En niet 30 of mogelijk 40. ‘ Zo’n prachtige baan spelen, die kans krijg je niet elke dag.’ Waarmee hij wilde zeggen; ‘Er gaan niets boven Lauswolt!’
Hij haalde ook een uitspraak van mijn schoonfamilie in Sneek aan, die vaak zegt; ‘Het is veel verder rijden van Den Haag naar Sneek dan van Sneek naar Den Haag, echt waar.’ En somde de NVGJ-leden op die wel eerder naar het noorden waren afgereisd voor een match-play- wedstrijd. En passant meldde Louis daarbij wie van hem, en van wie hij, had gewonnen. Ik telde toch al gauw zo’n 12 leden.
Traditie
Overigens verbaasden wel meer aanwezigen zich over het aantal deelnemers. Hannie was gewoon uit Brabant komen rijden, en reed ook weer terug. Madelon evenzo uit Gelderland. Hans en Ger hadden, heel comfortabel, een hotel in Heerenveen genomen. Onno met zijn vriendin Mary, net als Jolanda, hadden een nacht in het landgoed Lauswolt doorgebracht. Kortom vele wegen hadden naar de golfbaan Lauswolt geleid. Louis zei dan ook te hopen dat we er een jaarlijkse traditie van kunnen gaan maken op zijn baan te spelen, waar ieder rechtgeaard NVGJ-lid bij wil zijn. En dat de hier aanwezigen toch maar bij het grondleggen van die traditie aanwezig waren geweest.
Dan toch naar de wedstrijd en de prijzen. Je begrijpt als lezer van dit stukje dat ik me het schrijven zelf op de hals heb gehaald door de meeste punten te halen in de B-categorie. Hoe dat zo kwam, en met welke flightgenoten? Wedstrijdleider René had oud-collega Onno Hansum en nieuwe golfmaat Peter Keijzer met mij in de laatste flight gezet. Een vrolijk gezelschap, dat ook voor de punten gaat. Helemaal top dus. Maar al direct op hole 1 (een par 5) hadden Onno en ik een behoorlijk valse start. Onno sloeg een airshot, en bleef vervolgens links van de fairway in het groen hangen (kwam er niet weg). Ik speelde 3 mooie lange ballen, maar belandde met de chip in de bunker voor de green, niet mijn favoriete plek. Twee strepen, dat begon lekker. Peter daarentegen begon met een keurige bogey. Het leek een voorbode van hoe de wedstrijd zou verlopen, maar dat bleek later in het geheel niet het geval.
Moeilijke smalle fairways
Onno klaagde dat hij zijn handicap maar niet omlaag kreeg, maar sloeg de ene na de andere bal recht en ver af. Omdat hij maar liefst 31 slagen meekreeg, regende het punten voor hem. Peter daarentegen had grote moeite om zijn afslagen op de fairway te krijgen. Hole 3, 5, 7, 8 en 9 vragen een rechte afslag. Peter raakte echter menige boom of kwam in het struikgewas. Zelf liep ik de eerste 9 holes tegen mijn recent gezakte handicap aan; 4 putts bleven op het randje van de hole liggen en een dubbel bogey levert slechts 1 punt op. Een enkel par en flink wat bogeys, dat is wat je met hcp 20 te doen staat. Maar ja. De eerste 9 holes leverde zodoende slechts 13 punten op, al gingen de laatste drie al hoopgevend beter.
Onno zat ook goed in zijn spel. Peter daarentegen kwam niet over zijn dip heen. Liet zich zelfs een keer tegen een boom zakken om te gaan zitten en zei: ‘Je wil eigenlijk gewoon naar huis als het zo gaat’. Onno en ik bleven hem moed inspreken: het is toch een prachtige dag, een schitterende baan. ‘En’, zei Onno, ‘als het dan helemaal niks meer wordt, ga je in ieder geval met het Kostertje naar huis’. Even zagen we weer wat pret in de ogen van Peter.
Oorspong Kostertje 2006
Nu had toevallig ‘s ochtends bij de koffie Henk Koster mij verteld waar de naam het Kostertje op de fles kruidenbitter aan te danken was. Ik wist het niet. Henk speelde in 2006 een strokeplaywedstrijd op Texel zo slecht — sloeg zonder de bal te raken, was naar eigen zeggen helemaal de weg kwijt — dat hem werd toegezegd dat hij als verliezer een fles drank zou krijgen. Heleen Sonnenberg, destijds actief speelster en sponsor, hoorde dat verhaal en noemde de fles kruidenbitter door Van Kleef gestookt, die hiervoor bestemd was, daarom ’t Kostertje. ‘Naar mij dus’, zegt Henk toch trots. Prachtige etiketten Kostertje sieren nu de flessen, die de speler met de slechtste score van de dag tijdens een NVGJ-wedstrijd in ontvangst mag nemen.
Maar zover was het voor Peter nog niet. We hadden nog 9 holes te gaan. En waar het bij mij steeds stabieler ging, lange afslagen en slagen in de baan, ook de meeste puts vielen nu, bleef Onno ook aardig in vorm, en kwam Peter een beetje terug. Maar dat was helaas niet van lange duur; waren er niet de bomen, dan was er wel het water (met prachtige waterdotters). Zigzaggend over de baan was dan ook geen goed idee.
Het Kostertje op Lauswolt gaat naarrrrr ….
Op hole 18 kon ik voor de 2 e 9 holes 20 punten noteren (totaal 33), Onno had in totaal 32 punten vergaard (waarmee hij overigens weer niet zakt met zijn hcp) en Peter slechts 14. Op naar het clubhuis voor een frisse dronk op het zonnige terras. Daar hoorden we dat Hans Terol zijn fantastische vorm van Loenen niet had kunnen vasthouden, Hannie 20 punten had gescoord op de 1 e negen en Anton Kuijntjes werelds had gespeeld (werd ook eerste in de A-categorie.) Zoals gezegd Louis reikte de prijzen uit. Hannie pakte de tweede plaats in de B, Onno de derde. In de A-categorie werd Alwin tweede en Henri (alweer in de prijzen) derde.
Maar Louis kon onze flightgenoot Peter met 13 punten helaas niet opbeuren met een prijs. Want het Kostertje op Lauswolt ging naarrrrr …. naamgever Henk, die 12 punten bij elkaar sloeg. Intussen was de sfeer aan tafel opperbest, ook Peter richt zich weer op de volgende wedstrijd op de Keppelse, en werden gesprekken geanimeerd. Louis maakte bekend dat er (naar idee van Henri) een verliezersronde zal worden gespeeld in de matchplay. Anton doet er niet aan mee; ‘Verloren is verloren’. Veel anderen vinden het juist een leuk initiatief. De vraag of de B-finale ook op De Pan gespeeld zal worden, werd nog niet beantwoord.
Al snel werden het prachtige voorgerecht opgediend door de dames Lucienne en Ida; een palet van vijf mooie gerechtjes (van geitenkaasje, klein soepje, tot minitartaar) waar iedereen heerlijk van genoot. Ook de hoofdgerechten vlees, vis en vega die volgden waren zeer smaakvol, begeleid door heerlijke huiswijn. En zo werd het de prachtige sportieve dag met gezellige afsluiting die Louis vast voor ogen heeft gehad. En die als het aan hem ligt, een traditie zal gaan worden in het hoge noorden.
