We waren op de Gelpenberg en we waren gelukkig. Het welkom was hartverwarmend, het personeel bleek kundig en gastvrij, het lunchpakket was excellent (knapperig vers broodje, krentenbolletje met vanille, watertje, fruit), het weer was perfect, de baan lag er hartveroverend bij en… winnaartje dezes trof het ongekende geluk in een flight te zitten met Anton Kuijntjes en Ellen Kroes.
De eerste kennen we inmiddels relatief goed als de ietwat luidruchtige, wat dominante, maar met een goed hart begiftigde oud-gereformeerde Brabander. Een van onze beste golfers bovendien, met hcp 8.9. Topper! De tweede is al jaren baanmanager en een zeer populair factor binnen onze broederschap. Elk jaar weer speelt ze de vlekkeloze gastvrouw voor ons gilde, altijd even charmant en attent (en nooit een week ouder wordend). ‘De mens is een zachte machine’, dichtte Leo Vroman al. Ellen is een zeer zachte machine.
Waarom had ik geluk met Anton en Ellen? Nou, onder meer omdat de sfeer de hele middag totaal ontspannen was. Dat kwam mede hierdoor dat Ellen zich regelmatig een kriek lachte om Anton. Niemand die na een slechte bal zo mooi kan vloeken en dreigen een eind aan zijn leven te maken, z’n golfleven vooralsnog, dan Anton. Het geestige aan Anton is ook dat hij vier, vijf uur aan een stuk doorlult. Ook als hijzelf op de tee staat om af te slaan, worden zijn flightgenoten nog getrakteerd op al dan niet ongerijmde stellingen over het politieke klimaat van het land, de regels van het spel, het zogenaamde linkse karakter van Op1, zeg het maar.
Ellen vond het geweldig met deze in menig opzicht onnavolgbare ondernemer uit het verre Brabant over haar baan te scharrelen, ook toen Anton het niet meer gecheft kreeg. Gecheft? Ja, nieuw woord, volgens Onze Taal. Staat sinds twee jaar in de Dikke van Dale: cheffen = iets niet voor elkaar krijgen. Anton kreeg zijn spel niet meer voor en bij elkaar, op de tweede 9. Ellen trouwens ook niet.
Them en the Kinks
Met 30 punten werd Anton uiteindelijk achtste, achter Leon (31) en Jolanda (32), die de beste was van de ‘tweede sexe’. Martijn (steady als altijd, ook 32), Fred (een knappe 36), Abe Jan ter Beek (36 vanaf hcp 4.6!) en Max (37) kwamen daar nog bovenuit. Max Palfenier is de sympathieke oud- popjournalist en drummer dus, voor hen die niet weten dat we een man in onze compagnie hebben die halverwege de jaren 60 al lp’s kocht van Them en the Kinks en je alles kan vertellen van Arctic Monkeys, Charly Watts en Nick Cave. Hij had ooit hcp 8,5, maar doet het inmiddels met 13.5. Voelt dat een beetje als een afgang, een teken des tijds, een aanslag op zijn mannelijkheid? In het geheel niet! Max zegt: ‘Het is zo rustiger in het hoofd.’
Kijk, dat heeft Max waarschijnlijk niet als enige ervaren, een rustiger hoofd omdat je wat meer slagen krijgt op Gelpenberg. Velen deden er hun voordeel mee. Sommigen hadden aan tien slagen meer nog niet genoeg gehad. Het deed pijn aan de ogen Peter Wekking rond te zien strompelen. Het lijf wil niet meer, maar hij hield dapper vol, de stilistisch zo begaafde hoofdredacteur van het beste voetbalblad van Nederland.
Geen boe of bah
Eric Venghaus had het ook niet, op deze mooie dag. Je zag het aan hem af, na afloop. De doorgaans zo opgewekte en praatgrage Eric zat op het terrras in een hoekje z’n verdriet te verbijten, totaal aangeslagen, geen boe of bah kwam er uit zijn mond. Kop op, Eric, zet je eroverheen, volgende keer beter! Of neem een voorbeeld aan René Brouwer, ook een man die deze dag een zeer overzichtelijk wereldbeeld had: 17 puntjes… René nam zijn off-day als een man, getuige zijn niet ongeestige aankondiging bij de loting voor de matchplay-competitie voor losers, dat sommigen uiteraard benieuwd waren naar de nieuwe tegenstander – of de tegenstander die ze hadden kunnen treffen…
Léon was ook al goed geluimd, misschien mede vanwege zijn meer dan acceptabele score: 31 punten. Hij had nieuws: Annemart van Rhee interviewde Caroline van der Plas en werd verrast door de fractievoorzitter van BBB. ‘Hé, hoe is het met je, Annemart?’ Kende de politica haar? Ja. In de tijd dat Annemart voor de Typhoon schreef (De Typhoon, klein dagblad verschijnend in de Zaanstreek, voortgekomen uit het verzet, opgericht in 1944, geliquideerd in 1992), werkte Caroline er op de redactie van de kabelkrant. Pikant, zoals Léon snel vaststelde. Vanuit de krochten van de journalistiek misschien wel naar het Torentje…
Ach, zo hoor je verhalen en gebeurt er van alles en snap je ineens dingen… Soms snap je ook na lang nadenken iets niet. Streekgenoot Marijke en ik waren al een dag eerder in de buurt, om kamp Westerbork te bezoeken. Ik was daar al eerder, maar na het lezen van de nieuwe, indrukwekkende biografie van Etty Hillesum wilde ik nog eens gaan kijken. Ik zal er deze keer vooral de kwestie-Gemmeker onthouden, de kampcommandant die na de oorlog werd opgepakt, maar verklaarde nooit iets geweten te hebben van Auschwitz en andere massamoordplekken. Hij zat uiteindelijk zes jaar in de gevangenis, voortijdig vrijgelaten wegens goed gedrag. In een interview verklaarde hij later nooit meer aan Westerbork te denken. Want het leven gaat door. Niks weten van vernietigingskampen, dat later horen en er toch nooit meer aan denken…
Urgent en actueel…
Wat is er niet allemaal gebeurd sinds ik de laatste keer werd aangewezen een verslagje te maken? Wat is er allemaal niet aan urgents en actueels besproken op de terrassen en aan de met NVGJ’ers gevulde tafels? Veel golf natuurlijk, over onze memorabele, onfortuinlijke, geweldige en minder geweldige rondjes. Veel persoonlijke kwesties, niet zelden over onze gezondheid. Veel maatschappelijke kwesties: de politiek, ons reisgedrag, de veestapel, de talkshows…
Natuurlijk was er ook die ene, niet te vermijden ‘talk of the town’, die de voor- en tegenstanders aanzette tot verhitte discussies: Jumbo stopt met Max Verstappen. Schrijvertje dezes doet vanaf die dag al zijn boodschappen alleen nog bij Jumbo. Eindelijk hebben ze daar in Veghel het licht gezien. En straks, als de volgende generatie geschiedenisboeken wordt geschreven, zal Veghel worden genoemd als dorp waar het allemaal begon, dat onomkeerbare proces waarbij uiteindelijk alle auto- en motorsport wordt verboden. Hans Botman en onze relatief nieuwe vriendin, de ravissante Cara de Vlaming, zullen zich nu naar hun computer spoeden om deze dekselse aanval op hun geliefde, maar milieu en samenleving verziekende, totaal overbodige tijdsbesteding te verdedigen. Het is immers spectaculair entertainment, bovendien tegenwoordig met een Nederlandse held! Deze Max is weliswaar een notoire belastingontduiker, die Nederland alleen gebruikt om een nuttig paspoort op zak te hebben, maar dat deert natuurlijk niet, dat is de vrijheid van het individu…
Smurfificeren
Die vrijheid bestaat er ook in dat je hier ongeveer alles mag zeggen of schrijven wat je wilt. Ons grootste lid, Rob Hoogland, doet al jaren niet anders. Het kwam me ter ore dat een bepaald stukje tot tevredenheid leidde bij Onze Taal, het clubje waarvan ook schrijvertje dezes lid is en die de dingetjes in de Nederlandse taal in de gaten houdt. Onze Taal had gesignaleerd dat Rob in zijn column in De Telegraaf een nieuw woord had bedacht. Niet zijn oproep aan Rutte en zijn kabinet om iets te doen. ‘We smurfificeren’! Lelijk neologisme. Nee, Rob bedacht wokeledokie. Tot tevredenheid van de literatoren. De definitie: spottende naam voor iemand die woke is. Mooie vondst, Rob! Het citaat van de maand komt overigens van een andere artiest, de 90-jarige Hans van Manen, van wie een nieuwe biografie verscheen. Zijn levensmotto: ‘Ik kan me niets voorstellen zonder erotiek, behalve het afwegen van een pond suiker.’
De illustere School
Afwezig op Gelpenberg: Ger Laan en Jeroen van Leeuwen. Te druk? Ger studeert momenteel geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, meer precies is hij toehoorder van de Illustere School. Hij mag meeluisteren bij collega’s zonder de universiteit te belasten als ‘echte’ student. Ger weet inmiddels een hoop over Aziatische vrouwen, begrijp ik. Vertel, Ger! Jeroen is druk met werk + gezin + de golfhobby, veelal ook als maker van de leuke podcast met Martijn. Ik luisterde naar een aflevering over het US Open en ging googelen. Waar de mannen het niet over hadden gehad, las ik in the Guardian: dat een ticket voor vier dagen 1650 dollar kostte! En dat je 200.000 dollar moet meebrengen om lid te mogen worden van de club waar werd gespeeld. Elders las ik dat in Spanje op tien golfbanen klimaatactivisten ’s nachts greens onbruikbaar hebben gemaakt door er boompjes te planten. Protest tegen de water verslindende hobby van rijke toeristen.
Hulde, John!
Wat ook nog niet werd gezegd: dat John Dekker fabelachtig mooie portretten maakt. Ze staan op onze site, in de serie foto’s van onze wedstrijd op de Keppelse. Vooral de foto van Henk Koster is van een adembenemende schoonheid, zo raak. Hulde, John! Ook een vermelding waard, in het kader van de kleine maar interessante weetjes uit onze wandelclub: Paul Boehlé heeft het Nederlands record omleidingen. Negen stuks. Paul ziet er nogaltijd als een jonge God, hoe adembenemend schoon moet de man voor al die omleidingen wel niet zijn geweest…? Nog een primeur: Paul Mansoor is naar verluidt de eerste NVGJ’er die een ronde speelde op sandalen. Van Callaway. Zelf gezien. Met spikes, zodat hij niet wegschuift als hij uithaalt voor een afslag van 280 meter. Jazeker, 280 meter!
Meer tips: Louis beveelt de boeken van Jan Brokken aan en die van Jaap Scholten. Elaine liet me een ander boek noteren: ‘Kijk ons dansen’, van Leila Slimani. Ik geef het maar even door.
Als je alles hoort…
Hoe ik dit allemaal weet? Schrijvertje dezes heeft een nieuw gehoorapparaat. In de baan en aan tafel op Sluispolder had ik ze voor het eerst in de oortjes en er ging een wereld voor me open. Je hoort alles als je alles hoort! Annemart vertelde hoe Janneke (van Henk Koster) ooit zo dronken was dat ze per ongeluk uit een bloemenvaasje aan het slurpen ging. Daags voor de laatste wedstrijd op de Keppelse werd echtgenoot Henk ook al van de grond geraapt. Pim kon het met een foto bewijzen. Ik hoorde dus ineens goed. Humoristen uit de rechtse hoek zullen geestig opmerken dat ze altijd al hebben geweten dat ik slecht luister, bovendien is schrijvertje dezes vooral een lezer.
Daarom kwam de prijs op Sluispolder mij goed uit: een fles Limonchello en het nieuwe boek van misdaadman John van den Heuvel, van De Telegraaf. Dat boek heb ik nog niet gelezen, wel dat van die andere Telegraaf-jongen, Bert Dijkstra, ‘De verscheurde krant’, over de naargeestige en commerciële sfeer op de redactie van onze grootste krant, die wel steeds kleiner wordt. Halverwege ben ik gestopt: slecht boek. Bert kon altijd een leuk krantenstuk bij elkaar tikken, maar een boek schrijven is andere koek. Friso Leunge kan een boek schrijven (maar misschien geen leuk krantenstukje), Bert kan geen boek schrijven, tenminste niet als hij een poging doet de plezante uit te hangen met schandalen binnen het bedrijf. Dijkstra heeft dagboekaantekeningen uitgeschreven, ongeloofwaardige anekdotes opgevist en zich verlaagd tot lolbroekerij, met name in het vinden van (fictieve) namen voor zijn echt bestaande vijanden: Willem Wurgstra, Hendrik-Bart Paalworm, John Malt. Dat is vermoedelijk Rob Hoogland. Want: je hebt Hoogland, de genever, en je hebt broertje Malt, de whiskey. Pffff.
Meer slagen in de tas
Liever schrijven en lezen we op deze plaats natuurlijk over golf. Zo stond er een fascinerende zin ergens, opgetekend uit de mond van Joost Luiten. ‘Ik heb de afgelopen anderhalf jaar zoveel meer slagen in de tas gekregen, dat geeft ruimte.’ Kan ons erelid Robert-Jan ‘heel knap’ Derksen dat niet eens nader duiden? Over ‘heel knap’ gesproken: mag ik nog een hoeraatje voor Onno Hansum, de man met de ook voor hemzelf onnavolgbare swing? Het is niet eerder hier vermeld: Onno speelde mee op Crossmoor en scoorde 33 punten. Vervolgens spoedde hij zich naar huis. Om 03.00 uur ging de wekker, om 4.30 was Onno in de studio, om 04.50 uur begon de uitzending van een volleywedstrijd op de Fillipijnen. Gelukkig voor onze Nederlandse, maar in België wonende vriend was het een wedstrijd die na drie sets was beslist. Onno reed gezwind naar huis, deed van 08.00 uur tot 10.00 een tukje en zette zich toen weer in de auto om op Haviksoord mee te doen: 35 punten! Is dat clubliefde of niet?
William ‘Charly Gaul’ Wollring
De liefde voor ons genootschap wordt misschien niet beter geïllustreerd dan door het cv van William op onze Order of Merit. Niemand die vaker aan de start verschijnt dan William, meent rekenaartje dezes. Hoe oud William precies is, is hier op zolder in de nacht van 12 op 13 juli onbekend, ik kan alleen snel vinden dat William in 1958 als pubertje om 08.00 uur in de ochtend vanuit Amsterdam op de fiets vertrok naar Arnhem, naar zijn oom en tante. William was Charly Gaul, zijn favoriete wielrenner die een week later de Tour de France zou winnen. William maakte er diezelfde dag zijn eerste hole-in-one, bij het midgetgolf. William zal nu dus 78 zijn, of zoiets. Hulde aan deze sterkmaker van onze vriendenkring!
William eindigde als laatste in de B-groep, die als geheel enigszins teleurstellend presteerde. Leonard werd eerste, met 29 punten. We hebben het hier over de man die onlangs in Engeland 16 banen bespeelde in 11 dagen tijd. Roland Reinders heeft niet zoveel tijd om te meppen, hij scoorde overigens ook 29 punten. Madelon werd derde, met 28 punten, nipt voor Ellen.
Interessante paringen
De prijsuitreiking werd voorafgegaan door de loting matchplay. Dat was, om eerlijk te zijn, een wat onvaste vertoning. Hans Botman riep op enig moment: ‘Herhaling graag, er is geen touw aan vast te knopen.’ Jolanda, gehuld in een smaakvolle, zomerse kaftan, werd aangewezen briefjes met nummers uit te delen aan de leden van de troep die nog meedoen, wat de loting wel weer een zekere charme gaf. Maar wie tegen wie ging spelen, was niet meteen duidelijk. Later bleken er interessante paringen te zijn: Hélène tegen Hannie, Martijn tegen Willem! En in de strijd van de losers Louis tegen René (laat je niet intimideren door mooie, lange putts van de tegenstander, Louis!) en William tegen Marijke.
Voor de prijsuitreiking werd Martijn Paehlig aangewezen, een logische keuze, omdat onze eloquente voorzitter eens niet in de prijzen was gevallen. Zijn besluit geen kiss-miss maar een kiss-mister de ceremonie te laten opleuken, wekte wel verbazing. Als we het goed begrepen werd Abe Jan ter Beek eigenlijk onwaardig bevonden als zodanig te functioneren, vanwege zijn verondersteld schamele en niet bij het hoogstaande NVGJ-gezelschap passende uitmonstering, bestaande uit een wat hangerige spijkerbroek, gymschoenen en een polootje. Okay, hij is tegenwoordig voorzien van een buikje, zodat die polo inderdaad wat slonzig oogde, maar verder zag Abe Jan er okay uit.
Toilettas NGF
Hij was, hoe dan ook, een der gastheren, als vertegenwoordiger van de NGF. Het was immers een wedstrijd gesponsord door de NGF. De dagwinnaar dankte Abe Jan ter Beek uiteraard hartelijk met de verkregen prijzen, zijnde een verse fles Limonchello (volgens Madelon het best te bewaren in de vriezer, opdat een stroperige, nog lekkerder likeur mijn deel wordt dan wanneer ik de fles in de koelkast zet), alsmede een toilettas met daarop de helder afgebeelde naam van de sponsor: NGF. Enfin, ik ga er maar gedwee reclame voor maken op campings en in kleedkamers.
Over deze Abe Jan ter Beek is natuurlijk het laatste woord niet gezegd. Hij is dus een voortreffelijk golfspeler en, wellicht mede daarom, werknemer van de NGF. Abe Jan, wiens voornaam me in eerste instantie doet denken aan een aristocratisch, misschien wel adellijk milieu, is de zoon van Relus ter Beek, de oud-politicus en minister van defensie, de oud-Commissaris van de Koningin ook van Drenthe. Hij was van de PvdA, de partij van het linkse volksdeel waarover men zich in kringen als de NVGJ graag vrolijk maakt. Luchtfietsers, salonsocialisten, namaak-Obama’s, alarmisten.
Ik ken Relus ter Beek niet, weet niet beter dan dat de man een onkreukbare idealist was. Je kunt hem voor de voeten gooien dat hij verantwoordelijk was voor die heilloze, want tragisch slecht voorbereide uitzending van Nederlandse militairen naar Srebrenica, maar feitelijk is hem alleen officieel aan te wrijven, dat hij in 1965 als student een spandoek plaatste bij het borstbeeld van Van Heutz in Coevorden: ‘Wij eren Van Heutz, die in Atjeh dorpen heeft platgebrand.’ Daarvoor kreeg de jonge Relus dan ook een boete van 50 gulden. De moeder van Abe Jan was trouwens, naar verluidt, deze dag ook op de Gelderberg, schilt nog haar eigen aardappelen!
Muts
Abe Jan deed dus underdressed de prijsuitreiking en hij deed dat door, wellicht onbewust, enkele prijswinnaars te degraderen tot de kaste der underdressed. Hoe? Door hen een bonte, op het eerste oog wat lachwekkende muts te overhandigen, die ze allemaal zonder zichtbare tegenzin op hun harses zetten. Joehee! Ragnar waarschuwde nog: ‘Dit staat over 100 jaar nog op internet!’ Even dachten we op de foto’s de onlangs overleden Sander van Gelder te zien, maar het was onze eigen Fred. Die foto’s werden overigens in de nacht na deze onvergetelijke wedstrijd gestuurd door Pim, die er een hartelijke gelukwens aan koppelde voor de winnaar. En de vermelding dat we elkaar pas weer in september zien, omdat de heer en mevrouw Donkersloot heden koers zetten naar hun villaatje in Puglia. Ze zullen er warm worden onthaald, zie ik op Buienradar, het wordt er de komende dagen 40, zelfs 41 graden.
Leren vliegen
Dan was het beter toeven op Gelpenberg, waar we het ook nog meemaakten dat het ouderlijk paar ooievaars vanop het balkon van hun onderkomen rustig toekeek hoe hun twee kinderen verder gingen met leren vliegen. Wat een aanbiddelijk schouwspel! En hoe moeten we het schouwspel noemen dat ons trof toen Anton weer een waardeloze bal sloeg en meende hardop uitgelachen te worden door de kudde schapen die er de baan opvrolijkt…?
Tot spoedig, fijne dag, dit waren de 3000 woorden van deze keer!
