Zo wil ik helemaal niet winnen!

Nee, zo wilde ik niet winnen. Maar tegelijkertijd schoot door mijn hoofd: stel nu dat ik straks verlies, dan sla ik mezelf voor mijn hoofd door mijn zojuist gemaakte gebaar.

Bij een stand van A/S op de par 4 vijftiende van Houtrak pakte Gerald zijn, op een kleine meter liggende, bal op in de veronderstelling dat hij de hole na mijn bogey verloren had. Hij kon immers alleen nog putten voor een dubbele bogey. 1UP met drie te gaan zou weliswaar een kleine voorsprong zijn, maar wel een waardevolle.

We waren nog niet van de green af toen we ons realiseerden dat Gerald hier echter zijn laatste van vier slagen kreeg en dus nog een kans had gehad de hole te halven. Wat nu? De hole op mijn naam schrijven? Zeggen dat we de hole alsnog deelden? Niet eerder maakte ik dit mee op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd. In de verwarring die er toch even was stelde ik hem voor de putt alsnog even te maken voor de halve. Een optie die in het spelregelboek natuurlijk niet voorkomt maar die wel paste bij de sfeer van de dag en het motto van onze club. En hoewel Gerald zei dat hij de putt eigenlijk zou moeten missen deelden we de hole waardoor de laatste drie holes de beslissing moesten brengen. Want nee, zo wil je niet winnen. Al helemaal niet na de mooie middag die we tot dat moment beleefden op Houtrak.

'Ga je op Houtrak tegen Gerald spelen? Oef...dat is niet makkelijk', zei Pamela afgelopen vrijdag op Sluispolder nog toen ik zei dat we op zijn homecourse de strijd aan zouden gaan. Maar omdat het ook een beetje mijn homecourse is (Golfers Magazine is er businesslid) durfde ik de strijd wel aan. Daarbij hadden we na de regenronde op Sluispolder al besloten dat als het weer zo hard zou regenen we de ronde zouden spelen op een van de simulatoren op de driving range.

Ik wist sowieso dat mijn tegenstander een taaie zou zijn. Collega Collet mocht dan in de ochtend al een appje hebben gestuurd met suggesties voor onze partij in de kwartfinale, zelf was ik daar allerminst zeker van. De vier slagen die ik moest geven, zouden er wel eens een paar teveel kunnen blijken. Gerald is een steady handicapper 13, vanaf de tee doen we niets voor elkaar onder, en zijn korte spel is – zo bleek ook vandaag maar weer – jaloersmakend. Meer dan eens koos hij voor de verstandige lay-up om vanaf daar de bal akelig dicht bij de vlag te krijgen. Iets wat hem ook vaak lukte na een net gemiste green. Gerald 'Up&Down' van Dalen doopte ik hem op een gegeven moment in mijn hoofd.

Het maken van up & downs is een sterk wapen in de tas, altijd, maar helemaal in matchplay, omdat je tegenstander meer dan eens in schijnbaar gewonnen positie alsnog een mokerslag te verwerken krijgt. Mokerslagen waren er weinig op een zonnig Houtrak. Sterker, het spel ging de hele middag akelig gelijk op en het gros van de holes deelden we met dezelfde score. Als er al een hole gewonnen werd, werd die snel teruggewonnen en vormde het in elk geval niet de opmaat voor een grote(re) voorsprong. De turn bereikten we met een stand van 1UP voor Gerald die goed gebruik maakte van de twee holes waar hij een slag kreeg. Na de turn bleef het, naast heel gezellig, spannend en van een redelijk niveau bovendien. Bij het opmaken van de rekening bleken we (als we stableford hadden gespeeld) allebei op 35 punten uit te zijn gekomen. Het verschil werd nooit groter dan 2 in het voordeel van Gerald en de wedstrijd kon, net als bij Nederland-Engeland vorige week, tot het einde toe alle kanten op.

De eerste voorsprong voor ondergetekende kwam dus niet op hole 15 maar een hole later op de borden. Niet omdat Gerald zijn bal in het water sloeg op de par 4 16e (dat deed hij wel maar de bal stuiterde ondanks een grote 'plons' alsnog terug het land op) maar omdat mijn putt voor birdie de hole maar net miste en de par voldoende was tegen de bogey van Gerald. Een hole later had ik de deur in het slot kunnen gooien maar ook daar miste de birdie net de hole. En NET mocht best in hoofdletters geschreven worden. Vanaf een meter of tien bleef de bal op nauwelijks twee centimeter van de hole liggen waardoor de beslissing op de slothole moest komen.

Of het spanning was, de regen die alsnog kwam, vermoeidheid of een combinatie van deze factoren; de beste hole van de dag was het zeker niet. Een bunker, een bal onder een boom, allebei hadden we zo onze problemen al bleken die van mij het kleinst toen mijn parputt viel waardoor het doek viel voor Gerald. 'Hebben jullie het tot hole 18 volgehouden? Dat hadden jullie toch veel eerder af moeten maken', zei Willem Schouten die toevallig in het clubhuis aanwezig was toen we hem de 2UP uitslag vertelden.

Gelukkig niet Willem. Sommige rondjes zijn zo leuk, die kunnen niet lang genoeg duren.