Dit keer spelen Henri en ik de matchplay niet zoals we gewend zijn op Stippelberg óf Midden Brabant om een fles uitstekende wijn. Vandaag gaat het om een plaatsje in de kwartfinale van de Matchplay 2022. Heel serieus dus. Henri en ik zijn aan elkaar gewaagd. We spelen vaak matchplay en de ene keer wint Henri, de andere keer ben ik de gelukkige winnaar van die speciale fles wijn. Vandaag gaat het om de ‘echie’, zo spreek ik mezelf van te voren toe. Dat had ik wellicht beter níet kunnen doen, want hierdoor zet ik mijzelf — hoewel ik dat pas op hole 14 voel – behoorlijk onder druk.
Als ik na een lange ochtend werken rond drie uur in de middag op Midden Brabant arriveer is Henri er nog niet. Eerst genieten we van koffie en appeltaart met slagroom (heeft Henri nog tegoed, zie verslag Anton Kuijntjes). Nog even wat inslaan en dan de baan in. Het regent een beetje wat wij na de hitte van de afgelopen dagen helemaal niet erg vinden. Het lijkt alsof wij de baan voor onszelf te hebben. Op hole 1 vertelt Henri lachend over zijn trolley die hier tijdens de laatste matchplay de sloot in reed.
Vandaag is hij, hoewel hij geen enkel risico loopt, extra voorzichtig. Zijn accu weigert dienst, dus moet hij z’n elektrische kar duwen.
Als een speer ga ik van start. Na vier holes 4 up met drie parren en dan zelfs een birdie. De eerste winst voor Henri is pas op hole 5, de hole waar hij een extra slag krijgt (die hij niet eens nodig heeft). Hole 6 eindigen we allebei met een par. De eerste keer gelijk. Inmiddels signaleren we een speler achter ons en besluiten deze op de volgende hole, een par 3 voor te laten. Op deze hole slaat Henri zijn bal die zo’n vijftig meter voor de hole blijft liggen alvast. Laten vervolgens de speler door en
wachten keurig tot deze man richting hole 8 loopt. Mijn bal landt ongeveer net zo ver, maar helemaal links onder een boom. Die vind ik gelukkig. Maar Henri’s knalgele bal is verdwenen. De enige mogelijkheid is dat de door ons doorgelaten speler (wellicht zo’n speler die zijn GVB in twee dagen behaalde?) deze opgepakt heeft.
Verbouwereerd roept Henri deze man, die niet begrijpt waarom er zo gegild wordt. Hij heeft deze gele bal net weggeslagen zegt hij. Vond deze bal en besefte niet dat deze bal op de tweede slag van een van ons lag te wachten. ‘De bal ligt al heel ver, ik breng wel een andere bal’ zegt hij. ‘Nee!’ Zegt Henri, ‘ik wil mijn gele bal terug’. Dit is namelijk de enige fatsoenlijk bal in zijn bezit zo vertelt mijn tegenstander. Dus de man in kwestie haalt Henri’s bal van de fairway van hole 8, excuseert zich en Henri kan weer verder. Dropt zijn gele bal op de — denken wij – oorspronkelijke plek en eindigt met een par. En ik? Mijn bal ligt op een heel lastige plek onder een boom, weet deze toch op de green te krijgen. Putt net naast de hole en kom er met een bogey vanaf.
Op de achtste hole denkt Henri, vertelt hij later, dat de wedstrijd voor hem nu echt voorbij is zodra zijn bal in de rechter bunker terecht komt. De winst op deze hole is voor mij en het is weer 3 up. Op hole 9 kom ik opnieuw in de problemen door mijn bal in de rough te slaan, dus deze hole is voor Henri. Op hole 11 wordt het weer 3 up. Henri wint hole 12 en op 13 maken we beiden een bogey. En dan speelt de spanning en wellicht ook de regen en dus koude. Zowel bij Henri als bij mij, zo lijkt het. Henri slaat een heel hoge bal die vermoedelijk eindigt in gevoelig natuurgebied, want we vinden zijn gele bal niet meer terug. En bij mij lijkt het alsof mijn spieren niet meer willen wat ze normaal doen. Mijn drive eindigt in de rechter bunker en ik heb twee slagen nodig om in de buurt van henri’s derde slag te komen. Uiteindelijk wint Henri deze hole en is het nog maar 1 up voor mij, na 15 holes.
Mijn afslagen komen niet meer op de fairway en de rough op Midden Brabant is voor mij erg lastig. De gedropte bal op hole 16, na een vermoedelijke landing in de sloot, valt in de rough. Drie meter van de plek waar ik deze dropte. Mijn bal is onvindbaar en Henri ligt met 2 slagen, voor birdie of par, op de green. Ik ga nu voor vijf dus geef deze hole. We staan nu op gelijke stand. Op hole 17 maakt Henri een par. Ik een dubbel bogey en staat Henri voor het eerst 1 up.
Om alsnog de 19 de te kunnen spelen móet ik deze hole winnen. Het kan nog! Bij Henri lijkt de spanning inmiddels ook hoger te worden. Zijn drive gaat rechts het hoge gras in terwijl mijn afslag links op de fairway ligt. Dat betekent dat onze tweede slag voor het water moet blijven om met slag drie op de green te kunnen liggen. Dat is wat bij Henri lukt. Mijn bal eindigt in de rough rechts naast de bunker. Gelukkig krijg ik de bal die jammer genoeg wel heel ver door rolt er dit keer wel goed uit. Ik geef de hoop nog niet op. Henri’s putt is veel te kort terwijl mijn lange putt zo’n meter van de hole eindigt. Henri’s tweede putt eindigt zo’n meter van de hole. Putt nummer 3 komt 2 centimeter voor de hole tot stilstand. Ik kan nog winnen…… maar mijn putt eindigt nét een halve centimeter links van de hole. Met ieder maar liefst een triple bogey halven we de hole.
Eigenlijk kunnen we het allebei niet geloven. Wat een bizar einde! Matchplay: gek spel toch! Jammer dat we elkaar niet pas in de finale tegenkomen ….. Henri trakteert: een overheerlijk tweegangen diner met o.a. gebakken sliptongetjes en een lekker wijntje erbij. Volgende keer spelen we gewoon weer om een goede fles wijn! Benieuwd wie die wedstrijd wint….. !
