Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.08.2023
Ter ere van onze president
Bij het sterven is een mens klein. Hij/zij gaat over naar het hiernamaals. Charles A. Taylor heeft ons verlaten. Hij is hemelen. Onze eerste, en langst zittende president had het ons zelf aangekondigd, want uitbehandeld ziek. “Ik neem het zoals het is”, zei hij. En toch kwam zijn overlijden als een shock. God hebbe zijn ziel, maar godverdegodver…. waarom in vredesnaam? Omdat-ie tegen de tachtig liep? Hij speelde nog altijd een lekkere partij golf in ons gezelschap en hij had bij elke formele en informele bijeenkomst bij de door hem uit de wieg geleide NVGJ een goed woordje voor iedereen – kritisch wel, maar altijd in positieve zin.
Een I.M. van de hand van Leo van de Ruit.
Charles A. Taylor is niet meer. Wij zullen hem missen. Ik helemaal, want ik kende hem al lang voor de NVGJ (28 maart 1994) is opgericht. Wij waren allebei een poos verslaggever in de wielersport, en dat wereldje schept een band. Sindsdien knuffelen wij bij elke ontmoeting wij met een kus op de wang.
Eind jaren zeventig werd Charles al snel Chef Telesport, wat hij 27 jaar is gebleven, en hij is vanuit die verantwoordelijke positie van onschatbare waarde geworden voor het Nederlandse Golf (en in het verlengde daarvan voor de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten).
Onschatbare waarde, inderdaad ja! Door middel van publiciteit in de grootste krant van Nederland, en wat later ook via vele andere media, heeft Charles enorm bijgedragen aan de groei van het Nederlandse golf van pakweg enkele tienduizenden in 1980 naar de 440.000 anno nu. Hoe dan? Simpel: Robbie van Erven Dorens was begin tachtiger jaren organisator van het Dutch Open en wist KLM te strikken als hoofdsponsor. De promotor – later tot Mister Golf verheven – stelde ook vast dat er in de media bitter weinig werd geschreven over golf. Praktisch niets. Destijds speelde hij een-tweetjes met de Telegraaf. De grootste krant van Nederland nam, na afspraken met Chef Telesport Charles wel eens golf in de kolommen op. Berichten die door Robbie waren geschreven.
Van Erven Dorens stimuleerde destijds veel mensen, ook journalisten onder wie Charles, om zelf golf te gaan spelen. Charles raakte enthousiast en werd steeds enthousiaster, zodanig dat hij steeds meer werk ging maken van golf. In de journalistiek en in het verlengde ervan. Golf moest het worden, golf moest het zijn, golf moest gepromoot en golf moest groot. Charles droeg zeer actief enorm bij aan de popularisering van golf in Nederland.
Van elite naar volk. En dat is gelukt. Met publicaties in de Telegraaf maar ook daarbuiten, zelfs bij de concurrentie van de krant. In zijn ‘samenzwering’ met Robbie van ED stelde Charles dat het goed zou zijn journalisten uit te nodigen voor evenementen en ze ook golf te laten spelen. Een ei van Columbus.
Toen dat een beetje liep, die golfdagen waarvoor altijd wel een sponsor werd gevonden, rees de vraag bij Robbie en Charles: “Zou het zinvol zijn een vereniging van golfpers op te richten?” Zij wisten het niet, maar kregen een lumineus idee. “We nodigen persmensen uit voor een paar dagen golf in Frankrijk en als er veel meedoen, richten we de NVGJ op. En jij, Charles zult de voorzitter zijn en zoek daar maar een secretaris en een penningmeester bij.”
Zo is het gekomen. Ik was er bij in Hardelot, werd gelijk gebombardeerd tot secretaris en Ruud Onstein (golfreporter Langs de Lijn, ook bankman ABN AMRO) tot penningmeester. Het begon met 22 m/v en de NVGJ staat als een huis met 100+ leden. Het drietand-bestuur ‘regeerde’ 13 jaar. De NVGJ droeg golf uit en speelde golf. Charles initieerde uitwisseling met buurlanden (Duitsland, België, Frankrijk) en het European Masters for Golf Playing Journalists (EMGJ), dat nog steeds bestaat in een tweejaarlijkse cyclus en keurde de Nations Cup goed. Grote successen.
Een enome bijdrage aan de popularisering van golf was het Telegraaf-Dunhill-toernooi. Elk jaar voorronden overal in het land voor iedereen die maar wilde, halve finales op prachtige banen en de finale op St. Andrews Old Course. Duizenden ‘gewone’ golfers deden er jaren aan mee, de uitblinkers speelden de finale in het heiligdom van golf. Het Telegraaf-Dunhill heeft lang bestaan, Charles was altijd een stimulator van dit unieke toernooi en superviseerde jaarlijks de finale. In 2006 werd hij onderscheiden met de Award van de Nederlandse Vereniging van Golfbaan Exploitanten (NVG).
Een koninklijke onderscheiding viel hem ten deel bij zijn afscheid van Telesport, waar hij ontiegelijk veel journalistiek werk verrichtte buiten zijn geliefde golfsport om. Dat lintje deed hem minder dan de titel ‘Erelid met Gouden Speld” van onze NVGJ.
R.I.P.
Leo van de Ruit, secretaris van het eerste uur.
Match Play op Golfclub Zeegersloot: Een avond vol plezier, verbazing en uiteraard een klein drama. Ik had er weer zin in. Echt! De wedstrijd op Golfclub Zeegersloot in Alphen aan den Rijn stond op de planning tegen Willem. Een van de mooiste commerciële banen van Nederland, als je het mij vraagt. Verrassend uitdagend, mooie greens, echt een pareltje in de dop. Een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil spelen dan de standaard banen. Dus wat doe je dan? Juist: je nodigt je tegenstander uit om daar een potje Match Play te komen spelen. Wie was mijn tegenstander? Willem dus. Vol goede moed en met meer enthousiasme dan talent begon ik aan de wedstrijd, die tevens rond 17u gepland stond. De zon scheen en het was top golf weer. En eerlijk is eerlijk: ik ging als een speer uit de startblokken! Ik stond zomaar ineens 2-up. Verrassend? Absoluut. Verbazingwekkend? Nog meer. Ik durf gerust te zeggen dat Willem zelf ook even z’n wenkbrauwen optrok. Maar ja… dan begint het echte werk natuurlijk pas. Willem, met z’n single handicap, begon langzaam warm te draaien. En ik… tja, ik draaide vooral de verkeerde kant op. Toch had ik op de tweede negen nog een kans om weer van 2-up naar 1-up te komen. Maar zoals het een ware Match Play-leerling betaamt, liet ik die kans natuurlijk liggen. Het werd uitstel van executie. Op hol 13, zo’n moment waarop je denkt “als ik nu iets goeds doe, kan ik nog terugkomen”, maakte ik een fout waardoor ik die kans zag verdwijnen. En iedereen die er een beetje verstand van heeft (en zelfs ik) wist toen al hoe het zou eindigen. Hol 16, een par 3, werd het toneel van mijn ondergang. Als eerste de bal afslaan en dan voor je slaat bedenken dat je eigenlijk helemaal nog geen balletje bent verloren. Je voelt hem al aankomen, "plons" daar ging mijn bal. Willem besliste de wedstrijd met 2 vingers in zijn neus. Wat op een par 3 kan je tegen Willem deze fouten niet permitteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Van de baan, van het weer, van de gezelligheid en vooral van Willem zijn spel. Het is ongekend hoe lekker hij kan golfen, zelfs als hij zelf zegt dat hij niet op z’n best is. En ik? Ik ben voorlopig nog lang niet goed genoeg voor een Match Play-toernooi. Maar ik blijf het proberen, wie weet over 3 jaar. Gelukkig was de borrel en het delen van een hapje de kers op de taart. Want hé, verliezen op zo’n mooie baan is toch nog altijd leuker dan thuis saai op de bank zitten?
Vandaag 7-7 stond er een matchplay-knaller op het programma: Madelon versus Peter, op het altijd imposante The International. Madelon – ondanks een onmenselijk vroege start uit Arnhem, op een tijdstip waarop alleen bakkers en vogels actief zijn – arriveerde in topvorm. De baan? Perfect. Strak gemaaid, snelle greens, en pinposities die vermoedelijk zijn uitgezet door iemand met een licht sadistische inslag. Gelukkig was de rough mild – Moeder Natuur liet ons nog een beetje ademhalen. Het weer kwam met het complete Hollandse assortiment: zon, regen, wolken en wind, allemaal tegelijk en zonder logica. Paraplu een beetje open, een beetje dicht. Repeat. De wedstrijd ging gelijk op. Het was stuivertje wisselen: eerst stond ik 2 up, toen 1 up, daarna ineens 1 down, en voor ik het wist 2 down. Kortom: een potje matchplay-twister. Op hole 16 moest er iets gebeuren. Tijd voor een hero shot! Helaas bleek mijn innerlijke Rory McIlroy vandaag met vakantie. Ik nam nét iets te veel risico – de bal had duidelijk andere plannen. Daarmee was de wedstrijd beslist in het voordeel van Madelon, die bal na bal rechtdoor bleef slaan en putts maakte alsof het niets was. Maar wat een dag. Mooie slagen (soms per ongeluk), eerlijke strijd en vooral veel plezier. En daar gaat het uiteindelijk om – elkaar een topdag bezorgen op de baan. De tweede mooiste overwinning van vandaag was het spelplezier. De eerste? De gele Peter na afloop natuurlijk. Madelon, dank voor de heerlijke dag en veel succes in de volgende ronde!
Niet alleen de wedstrijd was drukbezocht, ook op de prijzentafel was het dringen geblazen tijdens het Jaski Open. Zouden er leden zijn geweest die met lege handen naar huis gingen afgelopen vrijdag? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. En ze mochten zich nog beroepen op wel heel veel misfortuin bovendien, zoveel prijzen waren er te vergeven. Naast natuurlijk de prijzen voor de winnaars van de wedstrijd in zowel de A- als de B-categorie en de neary's en longest drives, werd een groot aantal leden verblijd met een prijs tijdens de traditionele loterij. Niels Terol was de gelukkigste van allemaal, hij was het die er met het door Jaski beschikbare kunstwerk vandoor ging, maar ook degenen die een van de andere prijzen in ontvangst mocht nemen deed dat met een grote glimlach. Nee, we spelen niet om de prijzen maar wat zijn we blij dat ze beschikbaar worden gesteld. Daarom langs deze weg nog maar eens dank aan de sponsoren van deze wedstrijd: Wil Hoogland en haar Jaski Art Gallery, Yulin Tjan die Foeke niet alleen met een lege portemonnee achterliet na zijn hole in one, de bijzondere petten van Bay Hill die door George Taylor uit Amerika mee waren genomen, de ballen van Nassau, de wijnen van Sonnenberg, het bijzonder kunstwerk van Ruud Onstein, en niet in de laatste plaats natuurlijk al het tafelzuur dat ter beschikking werd gesteld door Kesbeke. Foeke en Paul gaan er nog een flinke kluif aan krijgen die pot leeg te krijgen voor de volgende editie van het Jaski Open.
Op de 15e hole van Golfbaan Sluispolder was het raak voor Foeke Collet. Met een ijzer 8 wist hij de hole te vinden vanaf 131 meter in een ronde die verder weinig hoogtepunten kende voor de doorgaans zo steady spelende redacteur van Golfers Magazine.
Tropendagen waren het. Niet alleen door de temperatuur. Ook door het kiezen van een nieuwe golfset. Met een budget van maar liefst 2000 euro. Bij elkaar gecrowdfund door de leden van mijn kluppie. Maar het is gelukt! Mede dankzij weer onze voorzitter Martijn Paehlig. In zijn ‘kelder’ vindt hij een golfbag van Srixon, ingepakt! Kadootje van GM. Nu nog de ijzeren set, driver, putter en fairway woods.