Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.08.2023
Ter ere van onze president
Bij het sterven is een mens klein. Hij/zij gaat over naar het hiernamaals. Charles A. Taylor heeft ons verlaten. Hij is hemelen. Onze eerste, en langst zittende president had het ons zelf aangekondigd, want uitbehandeld ziek. “Ik neem het zoals het is”, zei hij. En toch kwam zijn overlijden als een shock. God hebbe zijn ziel, maar godverdegodver…. waarom in vredesnaam? Omdat-ie tegen de tachtig liep? Hij speelde nog altijd een lekkere partij golf in ons gezelschap en hij had bij elke formele en informele bijeenkomst bij de door hem uit de wieg geleide NVGJ een goed woordje voor iedereen – kritisch wel, maar altijd in positieve zin.
Een I.M. van de hand van Leo van de Ruit.
Charles A. Taylor is niet meer. Wij zullen hem missen. Ik helemaal, want ik kende hem al lang voor de NVGJ (28 maart 1994) is opgericht. Wij waren allebei een poos verslaggever in de wielersport, en dat wereldje schept een band. Sindsdien knuffelen wij bij elke ontmoeting wij met een kus op de wang.
Eind jaren zeventig werd Charles al snel Chef Telesport, wat hij 27 jaar is gebleven, en hij is vanuit die verantwoordelijke positie van onschatbare waarde geworden voor het Nederlandse Golf (en in het verlengde daarvan voor de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten).
Onschatbare waarde, inderdaad ja! Door middel van publiciteit in de grootste krant van Nederland, en wat later ook via vele andere media, heeft Charles enorm bijgedragen aan de groei van het Nederlandse golf van pakweg enkele tienduizenden in 1980 naar de 440.000 anno nu. Hoe dan? Simpel: Robbie van Erven Dorens was begin tachtiger jaren organisator van het Dutch Open en wist KLM te strikken als hoofdsponsor. De promotor – later tot Mister Golf verheven – stelde ook vast dat er in de media bitter weinig werd geschreven over golf. Praktisch niets. Destijds speelde hij een-tweetjes met de Telegraaf. De grootste krant van Nederland nam, na afspraken met Chef Telesport Charles wel eens golf in de kolommen op. Berichten die door Robbie waren geschreven.
Van Erven Dorens stimuleerde destijds veel mensen, ook journalisten onder wie Charles, om zelf golf te gaan spelen. Charles raakte enthousiast en werd steeds enthousiaster, zodanig dat hij steeds meer werk ging maken van golf. In de journalistiek en in het verlengde ervan. Golf moest het worden, golf moest het zijn, golf moest gepromoot en golf moest groot. Charles droeg zeer actief enorm bij aan de popularisering van golf in Nederland.
Van elite naar volk. En dat is gelukt. Met publicaties in de Telegraaf maar ook daarbuiten, zelfs bij de concurrentie van de krant. In zijn ‘samenzwering’ met Robbie van ED stelde Charles dat het goed zou zijn journalisten uit te nodigen voor evenementen en ze ook golf te laten spelen. Een ei van Columbus.
Toen dat een beetje liep, die golfdagen waarvoor altijd wel een sponsor werd gevonden, rees de vraag bij Robbie en Charles: “Zou het zinvol zijn een vereniging van golfpers op te richten?” Zij wisten het niet, maar kregen een lumineus idee. “We nodigen persmensen uit voor een paar dagen golf in Frankrijk en als er veel meedoen, richten we de NVGJ op. En jij, Charles zult de voorzitter zijn en zoek daar maar een secretaris en een penningmeester bij.”
Zo is het gekomen. Ik was er bij in Hardelot, werd gelijk gebombardeerd tot secretaris en Ruud Onstein (golfreporter Langs de Lijn, ook bankman ABN AMRO) tot penningmeester. Het begon met 22 m/v en de NVGJ staat als een huis met 100+ leden. Het drietand-bestuur ‘regeerde’ 13 jaar. De NVGJ droeg golf uit en speelde golf. Charles initieerde uitwisseling met buurlanden (Duitsland, België, Frankrijk) en het European Masters for Golf Playing Journalists (EMGJ), dat nog steeds bestaat in een tweejaarlijkse cyclus en keurde de Nations Cup goed. Grote successen.
Een enome bijdrage aan de popularisering van golf was het Telegraaf-Dunhill-toernooi. Elk jaar voorronden overal in het land voor iedereen die maar wilde, halve finales op prachtige banen en de finale op St. Andrews Old Course. Duizenden ‘gewone’ golfers deden er jaren aan mee, de uitblinkers speelden de finale in het heiligdom van golf. Het Telegraaf-Dunhill heeft lang bestaan, Charles was altijd een stimulator van dit unieke toernooi en superviseerde jaarlijks de finale. In 2006 werd hij onderscheiden met de Award van de Nederlandse Vereniging van Golfbaan Exploitanten (NVG).
Een koninklijke onderscheiding viel hem ten deel bij zijn afscheid van Telesport, waar hij ontiegelijk veel journalistiek werk verrichtte buiten zijn geliefde golfsport om. Dat lintje deed hem minder dan de titel ‘Erelid met Gouden Speld” van onze NVGJ.
R.I.P.
Leo van de Ruit, secretaris van het eerste uur.
Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet. De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen. De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken. Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden. (Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil! Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up. Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in. Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken. Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden. Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen. Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort. Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie. Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern. Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..." Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting. Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten. Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg. Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken. Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan. Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing. De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken. Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’ Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal. We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’ We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’) Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn. Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden. Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze. Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek. Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale. Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.