Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
13.10.2021
Met ‘one length’ naar een fles Montefalco
Ik had mijn oranje polo al netjes klaargelegd in de veronderstelling dat ik samen met Hannie Verhoeven onze nationale kleur zou gaan verdedigen tegen de Belgische zuiderburen. Niet dat ik behept ben met een bovenmatig Oranje Boven gevoel. Als het om identiteit gaat voel ik me eerder een Limburger dan een Nederlander. Maar als je dan toch een interland speelt, dan is ‘eenheid van tenue’ wel zo gepast. Zoals de sergeant uit mijn militaire diensttijd hartje januari het hele peloton beval de handschoenen uit te trekken, toen bleek dat één kameraad ze was vergeten. Eén zoals allen, allen zoals één!
Edoch, toen ik maandagmorgen voor de zekerheid nog een keer de startlijst van Prise d’Eau controleerde, bleek ik opeens van de tableau de la troupe te zijn geschrapt en in de categorie ‘overige deelnemers’ te staan. Reden, oorzaak, aanleiding? Geen idee.
Dat nam de prestatiedruk geenszins weg. Prise d’Eau zou mijn zevende wedstrijd van dit seizoen worden en ik had op basis van de Order of Merit na Haviksoord ingeschat, dat ik nog kans maakte op een finaleplaats op Nunspeet, als ik in Tilburg minstens 30 punten zou vergaren. Bij het inpakken van mijn golftas moest ik daarom een strategische keuze maken. Ik had namelijk sinds vier dagen een nieuwe golfset. Na een uitvoerige fittingsessie bij Etc, etc in Valkenswaard, viel de keuze op de ‘one length set’ van Cobra. Dat betekent dat mijn ijzers 5,6,7,8,9,P en Gw vanaf nu allemaal dezelfde shaftlengte als een ijzer 7 hebben. Voor de 5 en 6 is dat een prettige aanpassing, maar vooral de lange P en Gw voelen vreemd aan. En ik had pas één keer echt kunnen oefenen op mijn thuisbaan in Herkenbosch. Ik besloot voor de zekerheid ook m’n oude 9 en P en Gw mee te nemen en m’n driver thuis te laten om niet boven de 14 clubs uit te komen.
Tijdens de zonnige autorit van Roermond richting Tilburg werd ik muzikaal vergezeld door Stef Bos, die mij na al die jaren nog altijd weet te raken met beeldende teksten, zoals: ‘ik wil me verliezen in de roes van een winnaar’. Niet wetende dat die roes me zeven uur later zelf ten deel zou vallen.
Met Willem, Anna en Ronald vertrokken we als laatste flight. De eerste hole op Prise d’Eau werd voor mij meteen een driepunter en na de eerste lus van negen holes had ik 21 punten vergaard. Mede door de vocale steunbetuigingen van mijn flightgenoten, als de bal weer eens vloog zoals ideale approaches richting green horen te vliegen. Het fijne nieuws was ook dat ik met mijn nieuwe ijzer 6 en 7 gaandeweg minstens 15 meter verder sloeg dan met mijn oude Callawayset. Wel haalde ik bij korte chips voor de zekerheid drie keer de oude P en Gw tevoorschijn.
In de tweede lus van negen viel ik met twee strepen en twee double bogeys terug naar 15 punten, maar opgeteld genoeg om mijn handicap te spelen. En de voorzichtige hoop dat ik genoeg OoM-punten had vergaard om op Nunspeet met de eerste acht mee te mogen doen.
Met 36 punten was ik trouwens niet de dagwinnaar. In de A-categorie bracht onze onvolprezen sponsor Jolanda Swart maar liefst 37 punten mee terug naar het clubhuis. Alwaar op het terras een uitgelaten stemming heerste, waaruit mocht worden opgemaakt dat ‘we’ van onze Zuiderburen hadden gewonnen. Want daar was deze dag natuurlijk in de eerste plaats voor bedoeld.
Over het verloop van de interland kan ik helaas weinig meer vertellen dan dat we met 200 tegen 194 stableford punten hebben gewonnen. Toen onze flight na 5 uur en 15 minuten als laatste binnenkwam waren de meest heroïsche verhalen al verteld. Bij de latere prijsuitreiking waren de (grotendeels Franse) woorden van ceremoniemeester Willem door het geroezemoes van andere gezelschappen en de vreselijke akoestiek in de glazen uitbouw, in onze eethoek nauwelijks te verstaan. We hoorden wel nog net dat de Belgische captain ons nu reeds uitdaagde om in 2022 aan hun kant van de grens ‘Le Match’ te spelen. Want afgaande op de inscripties op de grote wisseltrofee, staat het nu qua interlandoverwinningen 4:4. Hopelijk is de opkomst volgend jaar van beide kanten groter, want zeventien ‘Ollanders’ en acht ‘Belgiekskes’ is wat aan de magere kant.
Bij de prijsuitreiking traden veel usual suspects naar voren, zoals Henri van der Steen, Anna van Lennep en Paul Boehlé. Zelf had ik het voorrecht om aan tafel te zitten met een echte scratchspeler in de persoon van onze nieuwe lid Stef Swagers. (N.B. Ik wil dat golfgeweld wel eens aanschouwen, dus René Brouwer: ik houd me voor volgend seizoen aanbevolen om eens met Stef in een flight te spelen).
Het deed me goed om bij de prijsuitreiking ook een glunderende Ronald Massaut te zien. In de baan wisselde hij de hele dag meesterlijke slagen af met rare shanks en in-de-grond-boorders. Maar op de laatste par 3 wist hij met een mooie zweefbal de neary binnen te halen.
Tot slot nog de complimenten van mijn vrouw aan de prijzencommissie en sponsors, voor de uitstekende wijnkeuze in het houten kistje dat ik mee naar huis mocht nemen. Een goede fles Montefalco Rosso DOC 2018 vind je niet elke dag in het boodschappenmandje. Nu maar hopen dat het alcoholpercentage van 14,5 procent uitgewerkt is als we elkaar 1 november in Nunspeet treffen voor ‘La Grande Finale’ en het ‘Dîner de fin d’année’.
Ron Buitenhuis
A-categorie plhc stbf
1. Jolanda Swart (sponsor) 17 37
2. Stef Swagers 0 32
3. Serge de Behr (B) 17 31
4. Olivier Melebeck (B) 7 27
5. Philippe Lacourt (B) 17 23
6. Emile Boas (B) 7 22
7. Eric Korver 15 21
8. Pim Donkersloot 18 20
9. Nicolas de Greef 17 17
10. Charles Taylor 19 NR
B-categorie
1. Ron Buitenhuis 24 36
2. Henri van der Steen 21 34
3. Anna van Lennep 30 33
4. Paul Boehlé 27 32
5. Hannie Verhoeven 24 30
6. Ronald Massaut 34 29
7. Eric Venghaus (sponsor) 21 28
8. Guy Helsen (B) 33 26
9. René Brouwer 26 25
10. Vincent Gustin (B) 29 25
11. Taco Mulder 24 24
12. Willem van den Elskamp 29 24
13. Hugues Feron (B) 20 23
14. Ragnar Niemeijer 32 23
15. Onno Hansum 31 17
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.
De laatste reguliere wedstrijd van het seizoen is geweest, de finalisten die tijdens de Masters strijden om de Charles Taylor Trofee zijn bekend. Hoewel reikhalzend of met enige spanning (maar niet bij Foeke, merkte hij tijdens de prijsuitreiking fijntjes op) werd uitgekeken naar de wedstrijd op Haviksoord, want Major en dus bonuspunten, leverde deze dag wel veel nattigheid op (en veel gezelligheid, dankzij Anton en Monique van Dirk Doet), maar niet of nauwelijks verschuivingen in de diverse Order of Merits – we hebben er best veel. Bovenin waren er ook weinig verschuivingen te verwachten. Foeke speelt gewoon altijd 35 punten, tenzij een keer 34 of 36. In B zijn Sonja en Harald het gewone volk allang ontstegen. Hooguit kon iemand van plekje stijgen of dalen, dat was het wel zo’n beetje,. Alle finalisten zijn dus bekend al moet tot donderdag een voorbehoud gemaakt worden met betrekking tot de deelname van Henri van de Steen. Ondanks nagenoeg het hele jaar al fysieke malheur, een operatie aan de rug enkele maanden geleden, en sindsdien ook geen golf meer, staat hij in A nog steeds op een degelijke zesde plek. En dat is goed voor een partij tegen Hélène. Donderdag hoort hij meer van de specialist en probeert hij nog enkele oefenswings, maar dankzij een Spartaans herstelprogramma (‘Oefeningen, rusten, fietsen maar op de hometrainer, stukjes wandelen, daarna voorzichtig alles doen wat een man normaal doet, voorzichtig wel’) gaat hij ongetwijfeld aantreden. Desnoods met de P vanaf oranje – al is dat volgens de voor de zekerheid zojuist aangepaste reglementen niet meer toegestaan. Finalisten Goed, wie gaan er de baan in. Foeke v Martijn Marijke v Louis Hélène (laat je je handicap nog even weten?) v Henri (vermoedelijk dus) Frank H v Peter van W. Als Henri onverhoopt toch afhaakt, mag de nummer 9 de plek opvullen, maar dat is Cara en die zit in Italië. Dan mag uiteindelijk Anton meedoen, zij het voor spek en bonen, want niet voor bonuspunten en zo. Speelt dan tegen Peter van Weel, ook leuk. Alleen de nummer negen mag bij ontstentenis van een van de finalisten, reglementair toetreden tot het elitegezelschap van de beste acht. De finalisten in B zijn: Sonja v Harald René v Elaine Hannie v Leonard Roland v Hans T. De sponsors hebben een eigen finale en die is tussen Jolanda en Alwin. Puntentelling Louis merkte bij de prijsuitreiking op dat iedereen in de finale weer op nul begint. Dat is niet helemaal waar: de punten in de Order of Merit spelen weliswaar geen rol meer, maar daar komt een ander systeem voor in de plaats: de nummer een vertrekt met 250 punten, nummer twee met 200, nummer drie met 175 en zo aflopend tot 50. Datzelfde aantal punten valt weer te verdienen door goed te scoren: de beste in beide categorieën verdient weer 250 punten, de nummer twee 200, enz. Omdat hierdoor in het verleden vaak gelijke standen werden bereikt, zijn hier vorig jaar voor de finale weer bonuspunten aan toegevoegd, zoals bij de majors: 80 punten aflopend tot 10. Daardoor kan het toch weer spannend worden maandag. Voorbeelden, Brouwer, anders is het niet te volgen! Als Foeke vierde wordt, verdient hij 150 punten + 50 bonuspunten is 200. Opgeteld bij 250 punten bij de start, maakt dat 450. Louis (nr 4) start tijdens deze finale met 150 punten. Als hij de beste is, krijgt hij er 250 + 80 (bonus) bij, maakt in totaal 480. En wint hij de Charles Taylor trofee (mits Martijn geen tweede wordt). (Bedenk na deze diepe zucht: Jullie hoeven dit alleen maar te lezen, de Weco moet er mee werken). Louis Aan Louis werd gevraagd of hij misschien van rood zou gaan tegen Marijke. Misschien de moeite waard om te overwegen, zei hij, al concludeerde hij al snel: ik vind dat de mannen , in elk geval in A, van geel moeten spelen. Velen waren verbaasd dat Leonard, die in één week tijd zijn handicap met drie punten heeft verlaagd tot 13-en-een-beetje, toch van rood speelde. Maar voor Leonard is golfen dan ook vooral een denksport: bestudeer de baan van tevoren , bedenk waar je met je afslag graag wilt liggen en zoek daar niet alleen de juiste club maar ook vooral ook de juiste tee bij. En sla vervolgens niet toch het bos in. Die teekeuze zal nog wel een puntje van aandacht worden, in de Weco, volgend jaar, vermoedde de wedstrijdleider van dienst. Maar eerste nog even een best ingewikkelde wedstrijd. Want behalve een finale is dit ook alweer de eerste wedstrijd, die telt voor het seizoen 2025. Iederéén heeft dus wat om voor te spelen.
‘Heb je droge kleding mee?’, vroeg ik Roland. Op dat moment was onze finalepartij op De Hoge Kleij precies negen holes onderweg. Roland had net geprofiteerd van de extra slag (hij kreeg er acht in totaal) op de holes zeven en negen, waardoor de stand in de wedstrijd weer terug ging naar ‘all square’.
De genomineerden voor de Golfpersprijs zijn bekend. En naast Niels Hooft met zijn videoproducties rondom de Ryder Cup, de Solheim Cup bijlage van de Telegraaf in samenwerking met Golf.nl is ook 'onze' Anton Kuijntjes genomineerd met zijn liefdesbetoog over The Open. Op 3 november wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de slotavond van de NVGJ door juryvoorzitter Abe Jan ter Beek.
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein