Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
13.10.2021
Met ‘one length’ naar een fles Montefalco
Ik had mijn oranje polo al netjes klaargelegd in de veronderstelling dat ik samen met Hannie Verhoeven onze nationale kleur zou gaan verdedigen tegen de Belgische zuiderburen. Niet dat ik behept ben met een bovenmatig Oranje Boven gevoel. Als het om identiteit gaat voel ik me eerder een Limburger dan een Nederlander. Maar als je dan toch een interland speelt, dan is ‘eenheid van tenue’ wel zo gepast. Zoals de sergeant uit mijn militaire diensttijd hartje januari het hele peloton beval de handschoenen uit te trekken, toen bleek dat één kameraad ze was vergeten. Eén zoals allen, allen zoals één!
Edoch, toen ik maandagmorgen voor de zekerheid nog een keer de startlijst van Prise d’Eau controleerde, bleek ik opeens van de tableau de la troupe te zijn geschrapt en in de categorie ‘overige deelnemers’ te staan. Reden, oorzaak, aanleiding? Geen idee.
Dat nam de prestatiedruk geenszins weg. Prise d’Eau zou mijn zevende wedstrijd van dit seizoen worden en ik had op basis van de Order of Merit na Haviksoord ingeschat, dat ik nog kans maakte op een finaleplaats op Nunspeet, als ik in Tilburg minstens 30 punten zou vergaren. Bij het inpakken van mijn golftas moest ik daarom een strategische keuze maken. Ik had namelijk sinds vier dagen een nieuwe golfset. Na een uitvoerige fittingsessie bij Etc, etc in Valkenswaard, viel de keuze op de ‘one length set’ van Cobra. Dat betekent dat mijn ijzers 5,6,7,8,9,P en Gw vanaf nu allemaal dezelfde shaftlengte als een ijzer 7 hebben. Voor de 5 en 6 is dat een prettige aanpassing, maar vooral de lange P en Gw voelen vreemd aan. En ik had pas één keer echt kunnen oefenen op mijn thuisbaan in Herkenbosch. Ik besloot voor de zekerheid ook m’n oude 9 en P en Gw mee te nemen en m’n driver thuis te laten om niet boven de 14 clubs uit te komen.
Tijdens de zonnige autorit van Roermond richting Tilburg werd ik muzikaal vergezeld door Stef Bos, die mij na al die jaren nog altijd weet te raken met beeldende teksten, zoals: ‘ik wil me verliezen in de roes van een winnaar’. Niet wetende dat die roes me zeven uur later zelf ten deel zou vallen.
Met Willem, Anna en Ronald vertrokken we als laatste flight. De eerste hole op Prise d’Eau werd voor mij meteen een driepunter en na de eerste lus van negen holes had ik 21 punten vergaard. Mede door de vocale steunbetuigingen van mijn flightgenoten, als de bal weer eens vloog zoals ideale approaches richting green horen te vliegen. Het fijne nieuws was ook dat ik met mijn nieuwe ijzer 6 en 7 gaandeweg minstens 15 meter verder sloeg dan met mijn oude Callawayset. Wel haalde ik bij korte chips voor de zekerheid drie keer de oude P en Gw tevoorschijn.
In de tweede lus van negen viel ik met twee strepen en twee double bogeys terug naar 15 punten, maar opgeteld genoeg om mijn handicap te spelen. En de voorzichtige hoop dat ik genoeg OoM-punten had vergaard om op Nunspeet met de eerste acht mee te mogen doen.
Met 36 punten was ik trouwens niet de dagwinnaar. In de A-categorie bracht onze onvolprezen sponsor Jolanda Swart maar liefst 37 punten mee terug naar het clubhuis. Alwaar op het terras een uitgelaten stemming heerste, waaruit mocht worden opgemaakt dat ‘we’ van onze Zuiderburen hadden gewonnen. Want daar was deze dag natuurlijk in de eerste plaats voor bedoeld.
Over het verloop van de interland kan ik helaas weinig meer vertellen dan dat we met 200 tegen 194 stableford punten hebben gewonnen. Toen onze flight na 5 uur en 15 minuten als laatste binnenkwam waren de meest heroïsche verhalen al verteld. Bij de latere prijsuitreiking waren de (grotendeels Franse) woorden van ceremoniemeester Willem door het geroezemoes van andere gezelschappen en de vreselijke akoestiek in de glazen uitbouw, in onze eethoek nauwelijks te verstaan. We hoorden wel nog net dat de Belgische captain ons nu reeds uitdaagde om in 2022 aan hun kant van de grens ‘Le Match’ te spelen. Want afgaande op de inscripties op de grote wisseltrofee, staat het nu qua interlandoverwinningen 4:4. Hopelijk is de opkomst volgend jaar van beide kanten groter, want zeventien ‘Ollanders’ en acht ‘Belgiekskes’ is wat aan de magere kant.
Bij de prijsuitreiking traden veel usual suspects naar voren, zoals Henri van der Steen, Anna van Lennep en Paul Boehlé. Zelf had ik het voorrecht om aan tafel te zitten met een echte scratchspeler in de persoon van onze nieuwe lid Stef Swagers. (N.B. Ik wil dat golfgeweld wel eens aanschouwen, dus René Brouwer: ik houd me voor volgend seizoen aanbevolen om eens met Stef in een flight te spelen).
Het deed me goed om bij de prijsuitreiking ook een glunderende Ronald Massaut te zien. In de baan wisselde hij de hele dag meesterlijke slagen af met rare shanks en in-de-grond-boorders. Maar op de laatste par 3 wist hij met een mooie zweefbal de neary binnen te halen.
Tot slot nog de complimenten van mijn vrouw aan de prijzencommissie en sponsors, voor de uitstekende wijnkeuze in het houten kistje dat ik mee naar huis mocht nemen. Een goede fles Montefalco Rosso DOC 2018 vind je niet elke dag in het boodschappenmandje. Nu maar hopen dat het alcoholpercentage van 14,5 procent uitgewerkt is als we elkaar 1 november in Nunspeet treffen voor ‘La Grande Finale’ en het ‘Dîner de fin d’année’.
Ron Buitenhuis
A-categorie plhc stbf
1. Jolanda Swart (sponsor) 17 37
2. Stef Swagers 0 32
3. Serge de Behr (B) 17 31
4. Olivier Melebeck (B) 7 27
5. Philippe Lacourt (B) 17 23
6. Emile Boas (B) 7 22
7. Eric Korver 15 21
8. Pim Donkersloot 18 20
9. Nicolas de Greef 17 17
10. Charles Taylor 19 NR
B-categorie
1. Ron Buitenhuis 24 36
2. Henri van der Steen 21 34
3. Anna van Lennep 30 33
4. Paul Boehlé 27 32
5. Hannie Verhoeven 24 30
6. Ronald Massaut 34 29
7. Eric Venghaus (sponsor) 21 28
8. Guy Helsen (B) 33 26
9. René Brouwer 26 25
10. Vincent Gustin (B) 29 25
11. Taco Mulder 24 24
12. Willem van den Elskamp 29 24
13. Hugues Feron (B) 20 23
14. Ragnar Niemeijer 32 23
15. Onno Hansum 31 17
De editie 2025 van de Jaski Open op Sluispolder, voor de tweede keer ook een major, is volgeboekt. Alle 49 plaatsen zijn bezet, evenals alle stoeltjes van de zeven buggy’s die we tot de beschikking hebben. Nieuwe aanmeldingen komen op de wachtlijst. In tegenstelling tot wat eerder is aangegeven, starten we niet om 12 uur maar gaan de eerste flights, op 1 en 10, om 11.31 de baan in. De laatste flights vertrekken om 12.20. Jaski is al vele jaren zo'n beetje de populairste wedstrijd in het seizoen: dankzij de royale sponsoring door Willy Hoogland heeft de wedstrijd een sublieme uitstraling. En nu er bonuspunten te verdienen zijn, van 80 aflopend naar 10 voor de eerste acht in beide categorieën, is de wedstrijd nog eens extra aantrekkelijk. Mocht je, om wat voor reden, toch niet mee kunnen doen, laat dat dan tijdig weten: dan kunnen we anderen blij maken.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.