Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
04.09.2021
Matchplay-Finale '21: Van Leeuwen vs Westhof
Voor de neutrale toeschouwer (zoals tikker dezes) viel er veel te genieten tijdens de tweede halve- finale van de 2021-versie van de NVGJ-ZVM Matchplay-Competitie om de Joop van der Flier trofee. Twee ex-winnaars: Willem Schouten (Matchplay-kampioen van 2016 door in de finale Foeke Collet te verslaan, die het jaar erop zelf de titel greep) en Louis Westhof (versloeg Ruud Onstein in de finale van 2015) troffen elkaar op donderdagmiddag 2 september 2021 in een paradijselijke omgeving.
Want anders dan ”paradijselijk” vallen de achttien holes van golfbaan De Hoge Kleij in Leusden niet te omschrijven: fairways puik in orde, (met heel soms een hoekje aangevreten door ongedierte), greens gemanicuurd tot biljartlaken-snelheid, de paarse heide nog volop in bloei en de rough op een hoogte die meer krachttermen dan respect oproept…
Slow-starter
Kwart over drie gaan de matadoren de zonovergoten baan in. Hole 1 levert meteen winst op voor Willem, die op de volgende holes zijn voorsprong gestaag uitbouwt. Maar Louis blijkt een slow- starter. Hij vecht terug en troeft Willem een paar keer af. Zodat de heren na negen holes (tussendoortje: persoonlijk vind ik die hole negen, zeker met thans een riante strook bloeiende heide ter rechterzijde, landschappelijk de mooiste hole van de baan; golftechnisch ga ik voor hole 12) all-square naar de turn wandelen.
Met die gelijke stand begint de titanenstrijd als het ware opnieuw. Dit keer vormt Louis de bovenliggende partij: na elf holes two-up. Hole twaalf, de schitterende, uitdagende, licht omlaag glooiende, lange par vijf brengt de beste golfeigenschappen van beide heren naar boven: topgolf. Zij halfen de hole in par.
Op de tee van de relatief korte par vijf vijftiende kijkt Willem nog tegen een achterstand aan. Hij speelt deze hole strak in par; Louis laat vanaf de tee een steekje vallen, belandt achter de boom rechts voor de green en moet de hole ‘geven’. Met nog drie holes voor de boeg is de stand weer gelijk.
Tikkie nerveus
Hole zestien wordt gehalfed. Hole 17, de relatief korte par vier, kent als venijn een trio bunkers, mooi achter elkaar geplaceerd, midden op de fairway. Met de bloeiende heide langs de randen van deze drie bunkers vormt het drietal een prachtig plaatje om te zien. Maar ze zijn letterlijk en figuurlijk hinderlijk voor de spelers. Louis en Willem, — geconcentreerd, langzamerhand ook een beetje vermoeid en een tikkie nerveus aan het worden -, lijken de schoonheid van de hole niet op te merken. Beide approaches zijn te kort; hun putts eindigen vlak voor de hole. Ze kijken elkaar aan: ”Kom we gaan naar de tee van hole achttien”. Nog steeds all-square.
In zijn stukje hier elders op de site heeft Louis al beschreven hoe de 18e hole verloopt. Dus in gezelschap van Lia Grooters gaan we op naar de tee van hole 1 voor de eerste extra hole. Is het vermoeidheid, nervositeit, of beide? Hoe dan ook de drives van beide mannen schieten alle kanten op: Willem landt rechts in de ongenaakbare rough, Louis ligt links tegen een boom!. Terugspelen naar de fairway is voor alletwee de enige optie . Daarna belandt Willem in de bunker en Louis links in de semi-rough. Uiteindelijk draait het uit op een putt-wedstrijd: Willem ziet zijn halve meter putt rechts langs de hole rollen. Louis holet uit. Na 4,5 uur is Louis winnaar van deze op hoog niveau uitgevochten semi-finale. In de definitieve eindstrijd mag hij de golfhandschoen opnemen tegen Jeroen van Leeuwen, die drie weken geleden op de Houtrak al met 7&5 Charles Taylor het nakijken gaf.
Ervaren finalist
Voor Jeroen van Leeuwen wordt het de eerste keer dat hij mag proberen de Joop van der Flier trofee in de wacht te slepen. In Louis treft hij een ervaren finalist: in 2008 verloor Louis met 1 down van Fred Sochacki. In 2012 moest hij op de 19e hole de eer laten aan Foeke Collet. In 2015 moest Ruud Onstein zijn meerdere erkennen in Louis; uitslag 2&1 (of was het 3&2?). Louis speelde al zijn drie vorige finale partijen op De Pan, onder ”rabbinaal toezicht” van Aleid Kemper.
Geheel volgens de door Aleid opgebouwde traditie vindt de eindstrijd van de NVGJ-ZVM Matchplay- Competitie ook dit jaar weer plaats op de lommerrijke banen van De Pan. Jeroen en Louis moeten nog een datum afspreken. Duidelijk is al wel dat we dan twee tot drie weken verder zijn in de tijd: Louis heeft komende week geen tijd. Terwijl de wedstrijdleider – die qualitate qua bij de finale laanwezig wil/moet zijn — in de week van 12 tot 20 september dagelijks druk doende is bij het Dutch
Open 2021 op Bernardus. Maar daar komen we verder wel uit. Met als resultaat dat voor eind september de opvolger van Michiel Teeling (onze Matchplay-kampioen van 2019) bekend zal zijn.
Willem van den Elskamp
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!