Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.05.2023
Er is geen vuiltje aan de lucht. Eigenlijk. De lentezon schijnt op weg naar golfcourse De Purmer, de thuishaven van mijn matchplay-opponent Ronald Massaut. Ik voel mij fit en vrij. Vandaag speel ik weliswaar een uitwedstrijd en krijgt Ronald vier slagen mee, maar wij doen het op zijn verzoek van rood en dat is precies de kleur die ook bij mij past. De enige prijs die ik ooit won bij NVGJ was de Rode Dobbelsteen. Putten voor par lukte toen best wel vaak. Ronald is een aimabel man en dat maakt het voortuitzicht nog aantrekkelijker. Uit mijn kontzak steekt de scorekaart voor een heerlijke dag.
Wij lopen eerst de gele en dan de witte lus, zo heeft de inschrijving bepaald. Ronald is blij met de gele, die is hem goed gezind is, maar de witte ligt hem totaal niet. Daar liggen de sloten en waterpartijen hinderlijker in de weg en zijn de afstanden ook nog eens langer. Mij zegt het niets. Ik heb doorgaans geen actieve herinneringen aan holes die ik eerder elders heb gespeeld. Het clubhuis, met name de bar, herken ik meestal nog wel. Heel soms een tee of green als ik er eenmaal op sta. Met de oriëntatie van een Dodo hobbel ik ziende blind mee met mijn flightgenoten. Zo zal het vandaag ook wel gaan.
Dwarssloot
Maar aangekomen op hole 1 van de gele lus slaat een zekere schrik mij om het hart. Ik meen dat mijn eerste bal hier, ooit, direct op links de vijver inging. Slaat mijn fantasie nu op hol of zoefde de volgende bal in de rough, vlak voor de dwarssloot op de fairway? Had ik na twee laffe tussenslagen niet nog eens drie putts nodig? Mijn zelftrouwen vliegt pardoes het raam uit. Ik verpruts de hole zoals in mijn herinnering. Ronald loopt ook meteen tegen een strafslag aan, maar laat er een prachtige approach op volgen en na twee putts staat hij 1 up. Dat de gele lus Ronald werkelijk ligt blijkt snel. Hij is relaxed en mikt secuur. Ik sla gehaast, met kracht, kijk te vroeg op en top zo menig bal. Na vijf holes staat Ronald al 4 up. Hole 7 is voor mij, maar als wij de eerste negen hebben voltooid staat hij weer 4 up.
Who cares
Op tee 1 van de witte lus valt er iets van mij af. De match zal zo wel over zijn, maar who cares? Het weer is prima, het gezelschap is fijn en ik ben eergister in goede gezondheid 70 geworden. Mag, nee móet een mens dan niet uiterst tevreden zijn? Nou dan! Mijn spel begint te lopen, terwijl Ronald uit zijn flow raakt. De eerste vier holes eindigen wij nog all square, maar dan gaat bij de een het licht uit, bij de andere aan. Daar waar Ronald die waterpartijen en sloten vreesde treft hij ze ook. Ik laveer er tussendoor. Lang verhaal kort: ik eindig de witte met 4 up. Na 18 holes derhalve geen winnaar, maar een play off.
Ronald vraagt de dienstdoende marshall permissie om het ergens nog even te mogen afmaken. De beste man speurt in de boeken. Ja, dat kan wel. Op hole 1 van de gele, maar dan wel héél snel afslaan. “Is er nog een optie”, vraag ik quasi nonchalant? “Wit misschien? Rood dan?”. ”Nee, echt opschieten nu,” klinkt het bondig. „De volgende flight komt er zo aan!”. Ronald’s gezicht klaart weer op. Het mijne betrekt. Er komen ineens twee actieve herinneringen boven.
Tussen de oren
“Een golfer lijdt het meest door het lijden dat hij vreest”, zei de vermaarde ballstriker Gianni Fiasco eens. Inderdaad, het zit allemaal tussen de oren. Zeker bij mij. Ik ben als eerste aan de beurt en probeer mij te vermannen. De bal verdwijnt opnieuw in de vijver op links. Voor drie sla ik in de sloot die dwars door de fairway loopt. De volgende slag belandt in de rough naast de green. Ronald ligt intussen op drie meter van de hole. Ik feliciteer hem. 1 up voor Ronald na 19 holes.
Het wegslikken van de nederlaag is voorbij als de eerste bitterbal naar binnen gaat. Ronald toont zich wederom een gezellig gastheer. De drankjes zijn van hem. Wij hebben een mooi gesprek als golf spelende journalisten onder mekaar. Het afscheid is hartelijk.
Geen vuiltje aan de lucht, eigenlijk.
1 E RONDJE LIMBURG IN 2011 GROOT SUCCES ABDIJ ROLDUC VERRASSEND In 2010 belde Fred Sochacki naar Hans Terol “Vind je het een goed idee om volgend jaar naar Kerkrade te komen zodat ik jullie het e.e.a. kan uitleggen over een nieuwe golfbaan rondom de abdij Rolduc.” Over een dergelijk verzoek hoeft Terol nooit na te denken “Top idee! Zullen we samen een programma maken voor het eerste Rondje Limburg?” En zo geschiedde. Maar liefst 40 NVGJ-leden togen in mei 2011 naar Zuid Limburg om op drie verschillende banen te spelen en te overnachten in het klooster. De eerste dag werd ons gezelschap op kerkse gastvrijheid ontvangen. Sommigen vergaapten zich aan de indrukwekkende rondleiding, anderen vouwden hun handen uit eerbied of prevelden een gebedje en weer anderen moesten glimlachen. Fred Sochacki op zijn beurt sprak tijdens het diner zijn mede leden toe met een heldere uiteenzetting van zijn initiatief om 18 holes rondom de abdij aan te leggen. Dat idee dateert al van 2003, maar zegt Fred “Vanaf het begin hebben we weinig steun van de bevolking. Daarom duurt het zo lang. Zij is bang voor beschadiging van de omgeving.” Toch bleef hij knokken en zag zijn droom zeker uitkomen, want “het levert arbeidsplaatsen op en de opening staat over twee jaar gepland. Met de start van de eerste 9 holes is inmiddels begonnen en ik zou graag willen zien, dat Rolduc de homecourse van de NVGJ gaat worden. Voor de bestuurskamer is al ruimte ingericht.” Freds enthousiasme kende geen grenzen en hij bleef ons wijs maken, dat de baan er komt. Zes jaar lang bleven de leden bij hem zeuren “Komt er nog wat van?” Zijn droom spatte uiteen, toen de gemeente Kerkrade in 2017 de Golfbaanplannen niet in het betreffende bestemmingsplan opnam.
Het Kostertje, de fameuze troostprijs bij de NVGJ, is in een nieuw jasje gestoken. Jarenlang kwam het brouwsel via sponsor Heleen Sonnenberg van Weduwe Joustra. Er zijn nu nieuwe flesjes gefabriceerd voor het nakende seizoen 2025. Wat niet is veranderd is de tekst op de fles, die op een prachtige wijze de ellendige ronde van Henk Koster op onze homecourse De Texelse beschrijft.
Hans Terol kijkt vooruit op het komende wedstrijdseizoen: ,,Er komen nog hele mooie dingen aan.'' Al wordt het wel steeds moeilijker...
Een nieuw winterrubriekje: Terug in de tijd. Met grappige, soms ontroerende foto's uit het rijke verleden van de NVGJ. Op de wedstrijdkalender van 2005 stonden “slechts” twee surprisereizen. De eerste naar Hardelot waar onze vereniging is opgericht en de tweede naar Parijs en St. Brieux. Naar Hardelot met onze eigen auto en naar Parijs en St. Brieux met een privé jet van de KLM. Vooral de laatste bleek een ongekende luxe van jewelste! Voor slechts € 25,= pp twee dagen geheel verzorgd. Dan krijgt onze secretaris een telefoontje van ex-collega Jeroen Goeman Borgesius. “Heb je zin om met jouw kluppie naar de Vogezen te gaan? Zo ja, dan ben je bij deze uitgenodigd door ClubMed.” De leden wisten echter niet, dat Hans Terol ook nog in onderhandeling was met het Portugese toeristenbureau. Tijdens zijn laatste gesprek medio september in Den Haag ging de kogel door de kerk en werd de NVGJ definitief ‘gratis en voor niks’ uitgenodigd om 5 dagen naar de Oost Algarve te gaan. Tegenprestatie was exposure over deze schitterende streek. Het was ook alweer een kers op de taart. De Portugese gastvrouwen hebben ons werkelijk verwend met prachtige golfbanen, mooi hotel, heerlijke diners en drankjes en de laatste avond werden zelfs de deuren van een groot theater geopend om alleen voor de “Nederlandse journalisten” een schitterende dinnershow te presenteren. Het was een vermakelijke avond waar tenslotte de ene na de andere polonaise volgde. Op de foto zien we Rob Hoogland die zich kostelijk vermaakte met de gezellige feestelijkheid en heerlijke visjes. Eén van de charmante Portugese gastvrouwen die de hele avond op de dansvloer stond keek opvallend veel naar die grote reus uit Nederland. Hij merkte dat ook, glimlachte naar haar, totdat zij met haar stoute schoenen hem vroeg ”Do you want to dance with me?” Tot haar grote verrassing werd ze spontaan door hem opgetild en liep Rob dansend over de vloer, terwijl zij het bijna in haar broek deed van het lachen.
Een nieuw winterrubriekje: Terug in de tijd. Met grappige, soms ontroerende foto's uit het rijke verleden van de NVGJ. Hier zien we John Dekker in 2012 zijn uiterste best doen en speciale foto te maken van een fles uit het repertoire van Heleen Sonnenberg, destijds sponsor van de NVGJ met de Weduwe Joustra. Heleen staat op de uitkijk en kijkt kennelijk of er geen golfballen aan komen. De flessen, de troostprijs voor de laatste plaats, kregen de naam Kostertje, vernoemd naar Henk Koster na een miserabele ronde op de Texelse.
Met trots kan het organisatiecomité de definitieve datum presenteren voor het Charity Golftoernooi t.b.v. De Stichting Sintvoorieder1, gesponsord door Zorg Vastgoed Management BV. En wel op dinsdag 13 mei 2025. Golfcentrum De Hoge Dijk stelt hiervoor belangeloos haar golfbaan beschikbaar! Het toernooi is een vurige wens van onze gewaardeerde sponsor Eric Venghaus die de stichting een warm hart toedraagt. De stichting zet zich in om kinderen die in verborgen armoede leven op pakjesavond toch een presentje te kunnen geven. Daarvoor is geld nodig. De volledige opbrengst gaat, na aftrek van kosten, naar de stichting. Alle medewerkers zetten zich vrijwillig in om dit toernooi tot een succes te maken. Wij vragen onze leden deze flyer onder de aandacht te brengen van hun netwerk. Wellicht bevinden zich daaronder geïnteresseerden in dit evenement. Elke flight is welkom! Het organisatiecomité